0758. Μια Παρεξήγηση [Που Πρέπει Να Λυθεί!]

Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι δύσκολο να εξηγηθούν. Το να πει κανείς ότι απλώς και μόνο “προέκυψαν” σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τη γέννηση ή / και την ύπαρξή τους. Πολύ περισσότερο, κάτι τέτοιο, δεν δικαιολογεί τον δράστη. Καιρός, λοιπόν, να το ομολογήσω και να ζητήσω, γιατί όχι, δημόσια συγγνώμη. Συγγνώμη για την αναστάτωση που άθελά μου, πιστέψτε με, πιθανώς προκάλεσα. Όλα ξεκίνησαν με την πρώτη παράγραφο μιας εγγραφής μου στο παρόν ημερολόγιο. Η παράγραφος είναι η ακόλουθη:

Η Λίτσα Σακελλαρίου είναι δύο! Η Λίτσα Σακελλαρίου και . . . η Λίτσα Σακελλαρίου. Μια από τις σπάνιες περιπτώσεις συνωνυμίας. Πρόκειται για δύο τραγουδίστριες. Η μία είναι, σαφώς, λαϊκή τραγουδίστρια. Ή άλλη, θα έλεγα, του “νέου κύματος” με ότι αυτό σημαίνει. Και στο ρεπερτόριο και στη φωνή και στην εμφάνιση διαφέρουν πολύ.

Και η εγγραφή είναι η “0302. Λίτσα Σακελλαρίου”.

Ποια είναι η παρεξήγηση και το σφάλμα; Το ότι, δυστυχώς για εμένα, δεν υπάρχει λαϊκή τραγουδίστρια με το όνομα “Λίτσα Σακελλαρίου”. Προσωπικά, όσο και να έψαξα, δεν βρήκα τίποτα που να υποδηλώνει ή, πολύ περισσότερο, να αποδεικνύει την ύπαρξή της. Πώς μου ήρθε και έγραψα κάτι τέτοιο, στις 11 Απριλίου 2007, και μάλιστα με τόση σιγουριά, παραμένει μυστήριο μέγα και για εμένα τον ίδιο! (Και πώς, ο αφιλότιμος εγώ, μίλησα για διαφορές ακόμα και στην εμφάνιση των δύο τραγουδιστριών;!). Προφανώς “πάντρεψα” την Λίτσα Διαμάντη με την Ρίτα Σακελλαρίου, αλλιώς δεν εξηγείται. 

Όπως και να έχει, και επειδή η συγκεκριμένη εγγραφή εμφανίζει και αυξημένη αναγνωσιμότητα, είμαι υποχρεωμένος να δηλώσω κατηγορηματικά ότι:

Ουδεμία λαϊκή τραγουδίστρια συνώνυμη της γλυκύτατης τραγουδίστριας Λίτσας Σακελλαρίου γνωρίζω να υπάρχει.

Και, επιπλέον, να ζητήσω ταπεινά και δημοσίως, ακόμα μια φορά, συγγνώμη για όποιες και όσες παρεξηγήσεις ή / και παρανοήσεις η συγκεκριμένη παράγραφος, στην οποία αναφέρομαι, πιθανώς προκάλεσε.

Συμπαθάτε με αναγνώστες! Είναι τα μυσιτήρια της φύσης πολλά και μεγάλα. Έπεσα, φαίνεται, θύμα του μυαλού και των αναμνήσεων μου! Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε ένα βάρος έφυγε από το στήθος μου. Θα βάλω και ένα κομψό σύνδεσμο (link: βαρβαριστί) στην επίμαχη εγγραφή και η ζωή θα πάρει και πάλι το δρόμο της,

Αν πάλι, λέμε τώρα, κάποιος αναγνώστης γνωρίζει να υπάρχει η, κατ’ εμέ, ανύπαρκτη, πλέον, λαϊκή τραγουδίστρια Λίτσα Σακελλαρίου ας ευαρεστηθεί να μας, μετ’ αποδείξεων, ενημερώσει και θα του χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη. Και όχι, δεν θα ανακαλέσω την δημόσια αίτηση συγγνώμης. Έπρεπε να ήμουν πιο προσεκτικός. Να το είχα ψάξει. . .

Αφτά (κλασσικά) και Καλό Σας Βράδυ.

Υ.Γ. Πολλές Ευχές σε δύο κυρίες (ΚΚ, ΜΦ) που αύριο έχουν τα γενέθλια τους.

Ένα κλικ μακριά: “Αχ Χελιδόνι μου” των Μάνου Λοίζου, Λευτέρη Παπαδόπουλου με την Λίτσα Σακελλαρίου, βεβαίως! 

21/03/2011

0757. Λέρμοντωφ Μαγικός και Τιούτσεφ Ομοίως

Απογευματάκι στην Α29. Επιστροφή μετά από οκτώ ώρες εργασίας και ουζάκι με τον φίλο Σ. στο “Αθηναϊκόν”. Καναπές γωνιακός. Καφεδάκι. “Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος” τόμος δέκατος ένατος, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και, κατά ένα αντίτυπο, δικός μου. Συνεχίζω την ανάγνωσή του. Κεφάλαιο διακοσιοστό εικοστό ένατο. Σελίδα 561 (από 653). Καφεδάκι και διάβασμα. Μπαίνω στο επόμενο κεφάλαιο. Αφιερωμένο στη Ρώσικη λογοτεχνία και στους Λέρμοντωφ, Τιούτσεφ και Κολτσώφ. Στο κεφάλαιο αυτό, στη σελίδα 596, “σκάει το θαύμα”! Ιδού:

Δεν είσαι συ 
που ξύπνησες μέσα μου 
το φλογερό τούτο αίσθημα 
Δεν είμαι εγώ γεννημένος 
για το αστραποβόλημα 
της ομορφιάς σου 
Άλλην αγάπησα εγώ 
σ’ εσένα, μια θλίψη περασμένη 
και τη νεότητα μου 
για πάντα χαμένη

Πρόκειται για στίχους του ποιητή Μιχαήλ Γιούριεβιτς Λέρμοντωφ μεταφρασμένους από τον Μήτσο Αλεξανδρόπουλο.

Συνεχίζω. Στη σελίδα 620, θαύμα δεύτερο! Αντιγράφω:

Να σιωπάς , να χαμηλώνεις, 
να κρύβεις μέσα σου 
τα όνειρα και τα αισθήματά σου – 
μες στο βασίλειο της ψυχής σου 
άφηνέ τα να σηκώνονται 
και να περιπατούν. 
Αμίλητος σαν τ’ άστρα 
της νύχτας 
καμάρωνέ τα και σώπαινε. 
Μάθαινε μόνο να ζεις 
ζευγαρωμένος με την ψυχή σου. 
Έχει η ψυχή σου μέσα της 
όλον τον κόσμο των μυστικών 
και μαγικών ονείρων – 
θα σου τα πνίξουν, πρόσεξε, 
οι ξένοι ήχοι. 
Σβήνει και χάνεται το όραμα 
στο φως της μέρας – 
άκουγε το τραγούδι τους 
και σώπαινε.

Πρόκειται για το ποίημα “Σιωπή” του ποιητή Φεντόρ Ιβάνοβιτς Τιούτσεφ γραμμένο στα λατινικά, με τον τίτλο “Silentium”, το 1830. Ένα ποίημα μεταφρασμένο, και πάλι, από τον Μήτσο Αλεξανδρόπουλο ο οποίος το θεωρεί ένα από τα καλύτερα ποιήματα του Τιούτσεφ.

Αφτά! 

Ένα κλικ μακριά: “Η Φαντασία” τραγούδι των Απόστολου Καλδάρα, Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου με τον Γιώργο Νταλάρα.

15/03/2011

0756. Σε Ένα Υπόγειο

Ένας άνθρωπος σε ένα υπόγειο μπορεί να σκεφτεί και να γράψει ότι θέλει. Αλήθειες και ψέματα. Τι προσδοκά, τι επιθυμεί, τι εισπράττει. Όλα μπορεί να τα σκεφτεί. Να τα ανακατέψει! Μπορεί να φτιάξει σενάρια, να εξετάσει εναλλακτικές της ζωής του διαδρομές. Να αισθανθεί καλά. Να βγει από το υπόγειο και να τα ξεχάσει!

Ένας άνθρωπος σε ένα υπόγειο, με περισσότερα από 55.000 τραγούδια στη διάθεση του, μπορεί να ακούσει ότι θέλει. Να επιλέξει, να ακούσει, να ταξιδέψει, να στοχαστεί.

Ένας άνθρωπος σε ένα υπόγειο, με 1.169 εγγραφές ημερολογίου στη διάθεση του, μπορεί να ανατρέξει στο παρελθόν του. Να διαβάσει, να αναθυμηθεί, να αναγευτεί, να συνδυάσει.

Ένας άνθρωπος με περισσότερες από 12.500 φωτογραφίες, ψηφιακές και σκαναρισμένες, από τη ζωή του μπορεί να τις δει με τη σειρά ή στην τύχη. Και πάλι να θυμηθεί και να νιώσει.

Ένας άνθρωπος σε ένα υπόγειο με εκατοντάδες περιοδικά στη διάθεσή του μπορεί να διαλέξει ένα, ή να πάρει ένα στην τύχη, να το ξεφυλλίσει και να το χαζέψει.

Ένας άνθρωπος σε ένα υπόγειο μπορεί να σκεφτεί και να γράψει ότι θέλει. Μπορεί να χαράξει την πορεία της ζωής του ή, και μόνο, το τι θα κάνει την επόμενη μέρα.

Ένας άνθρωπος σε ένα υπόγειο με τις μουσικές, τα ημερολόγια, τις φωτογραφίες και τα περιοδικά του με ένα μυαλό που λειτουργεί και μια καρδιά που φλέγεται είναι ένας βασιλιάς!

Ένα κλικ μακριά: Frank Sinatra και “Fly Me To The Moon”.

09/03/2011

0755. Επί Τρία

Μάρτιος. Μήνας γενεθλίων. Μία, δύο και έξι. Σήμερα, αύριο, την Κυριακή. Έξη, πενήντα έξι, τρία. Εφτακόσιες πενήντα τέσσερις (με την σημερινή), διακόσιες τέσσερις (με τη χθεσινή). Σε αυτό και το άλλο. Έτη και εγγραφές. “Στης τροχιάς της Γης Τ’ Ανύποπτα Του τόξου μήκη”.

Καλό Μάρτιο!

Ένα κλικ μακριά: “Baby Jane” – Rod Stewart.

01/03/2011

0754. Παραλήρημα (Για Ένα Χρώμα)

H ανάγκη να κρατήσεις το γεγονός. Να το διαιωνίσεις. Με αισθήματα και συναισθήματα που σε πνίγουν. Με τις λίγες λέξεις που γνωρίζεις. Μοιάζει ότι οι άλλοι έχουν την ικανότητα να συντομεύουν τις διαδρομές. Να αποφορτίζουν τις στιγμές. Να ελίσσονται. Εσύ είσαι ο δυσκίνητος δεινόσαυρος. Αυτός που πνίγεται στις σκέψεις του. Που όλα τα παίρνει τοις μετρητοίς. Που έχει δει σχέσεις του να τελειώνουν δίχως την παραμικρή εξήγηση. Πέντε λεπτά αρκούν για να ανατρέψουν μια διαμορφωμένη κατάσταση. Δυο εβδομάδες πλήρους απουσίας, μηδενικής προσπάθειας. Πέντε λεπτά. Μια αγκαλιά. Εκατέρωθεν εξηγήσεις. Αεράκι σε πυρωμένα μάγουλα. Πώς να το μετρήσεις; Γιατί να πιστέψεις, να επανακάμψεις; Γιατί να ενδώσεις στο αβέβαιο; Πώς να απαρνηθείς υποσχέσεις και αποφάσεις που συνομολόγησες με τον εαυτό σου; Τι μπορεί, στην ουσία, να αλλάξει μια δευτερολέπτων αγκαλιά; Ποιο είναι αυτό που δε γνώριζες; Που δεν υποψιαζόσουν; Γιατί αναστατώνεται τόσο η ύπαρξή σου; Η ζωή σου; Η επιθυμία να αναγεύεσαι τις συγκεκριμένες στιγμές. Πάλι και πάλι. Η είσοδός της. Το κορμί της. Η πίεση του χρόνου. Το άγγιγμα. Τα λόγια. Το μούδιασμα στο στομάχι. Όλα! Από την αρχή. Μήπως οι γραμμές αυτές είναι το μόνο όφελος της όλης ιστορίας; Από την άλλη, γιατί να τα σώσεις όλα αυτά; Για ποιους; Αξίζει τον κόπο; Φυλακισμένος. Στο μπουντρούμι. Η κάθε του γωνιά ψηλαφισμένη. Έρχεται. Ανοίγει την πόρτα. Βγήκες; Έχασες την ηρεμία της ψυχής σου. Δεν υπάρχουν προοπτικές, δεν περιμένεις το θαύμα. Επακριβώς γνωρίζεις. Το πως, το τι, την κατάσταση. Το αδυσώπητο status quo. Το αναμενόμενο είναι προδιαγεγραμμένο. Η πορεία γνωστή. Μιας στιγμής χαρά για μιας εβδομάδας λύπη ή, το χειρότερο, αδιαφορίας. Εγγύτητα που τυραννά. Αντέχεις; Νεράκι ο χρόνος. Οι μήνες εβδομάδες. Τα χρόνια μήνες. Έντεκα χρόνια ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού. Δεν υπάρχουν περιθώρια. Το εδώ και τώρα ακατόρθωτο. Τα μικρά και τα εύκολα. Παραμονεύουν. Ενδίδεις; Βαυκαλίζεσαι. Ξοδεύεσαι. Δεν ενδίδεις; Υποφέρεις. Δυστυχείς. Πέντε λεπτά, για πολλοστή φορά, όλα τα τίναξαν στον αέρα. Κρατώ την αίσθηση. Του γεγονότος τη γλύκα. Την ανακαλώ. Τη φυλακίζω με λόγια. Έχω μεγαλώσει. Δεν ομνύω. Δεν υπόσχομαι. Δεν αποφασίζω. Με όλους τους πόρους ανοιχτούς βιώνω την καθημερινότητά μου. Ζω. Ανασαίνω. Είμαι. 

Ένα κλικ μακριά: Can’t Keep It In – Cat Stevens.

28/02/2011

0753. Διαβάσματα

Τελείωσα προχθές την ανάγνωση του βιβλίου “Με τα χέρια σταυρωμένα” της αγαπημένης κυρίας Αθηνάς Κακούρη. Πρόκειται για ένα βιβλίο, διαστάσεων 12,5x19,5 τετραγωνικών εκατοστών, 200 σελίδων, με έντεκα επιπλέον φύλλα που περιέχουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες, με αυτοβιογραφικό περιεχόμενο. Είναι καλογραμμένο (σε πολυτονικό σύστημα), ευανάγνωστο και αποπνέει, κάτι εξαιρετικά σπάνιο πλέον, ήθος. 

Η ανάγνωσή του, από τις 20/2/2011 έως τις 24/2/2011, μου χάρισε ευχαρίστηση και, κυριολεκτικά, πνευματική ξεκούραση. Επειδή, τελευταία, διαβάζω παρεούλα με το μηχανικό, Faber, μολύβι μου παραθέτω κάποια σημεία του βιβλίου που έχω επισημάνει:

- τα χοντρά υφασμάτινα μπουμπάρια (Σελ. 11)

- τα πολλά σκαλοπάτια έκαναν ώστε (Σελ. 15)

- το παπακιασμένο απ’ τα νερά χέρι της (Σελ. 16)

- Σήμερα η τηλεόραση και το διαδίκτυο τρέφουν τα παιδιά πλουσιοπάροχα με άπειρες πληροφορίες τότε οι συνθήκες μας έδιναν γνώσεις. (Σελ. 21)

- καλοχτενισμένα μαλλιά και φας α μαιν (Σελ. 41)

- Η στενή καρδιά φαίνεται, δεν μπορεί να χωρέσει το καλό (Σελ. 62)

- (για τον Ιωάννη Μεταξά) Δεν ξέρω αν είχε ποτέ καταλάβει την αξία του Υπομνήματός του προς τον Βενιζέλο το 1915, «Περί Μικράς Ασίας. Δυνατότητες Διανομής», το ότι προέβλεψε και προείπε ένα προς ένα όλα τα δεινά που μας περίμεναν, αν πατούσαμε πόδι στην Σμύρνη, ή την άρνησή του να αναλάβει διοίκηση επί Γούναρη. (Σελ. 76)

- Τα άτομα έχουν αισθήματα. Αλλά τα κράτη δεν έχουν καν μπέσα. (Σελ. 81)

- (τι δεν κατάφεραν να δώσουν οι πολιτικοί μας άνδρες την εποχή του εμφύλιου) ένα παράδειγμα συνοχής και μια ηγεσία ενωμένη απέναντι όχι μόνο στους κατακτητές αλλά και στους συμμάχους. (Σελ. 83)

- Οι πονόψυχοι είχαν καταπιεί την ντροπή της ανικανότητάς τους να συντρέξουν. (Σελ. 87)

- Πολλοί ήταν οι ηθικοί φραγμοί που έσπασαν τότε, και μέσα στην Κατοχή και αργότερα, αλλά δεν υποχώρησαν εμπρός στις στερήσεις. Τους γκρέμισαν οι ιδεολογίες, κι αυτό είναι μια άλλη ιστορία. (Σελ. 97)

- αν δεν υπονοιαστείς (Σελ. 114)

- «Μα εγώ δεν ξέρω τίποτα για τον Διαφωτισμό», εξήγησα δειλά, με το πρόσθετο εκείνο βάρος, μισό φούρκα μισό μαράζι, που νοιώθω όταν πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω πανεπιστημιακή μόρφωση. (Σελ. 118)

- . . .στην νότιο Γιουγκοσλαυΐα – περιοχή που με υπόδειξη του Στάλιν βάφτισε ο Τίτο Γιουγκοσλαυΐκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, έμπνευση την οποία ακόμη πληρώνουμε – (Σελ. 155)

- και να προκινδυνεύουν πρόθυμα και ηρωϊκά. (Σελ. 160)

- αν όλες τις πηγές πρέπει να τις μεταχειρίζεσαι με επιφυλακτικότητα, τις ξένες πρέπει να τις κοσκινίζεις δυο φορές. Άσε που το ενδιαφέρον του ξένου μπορεί και να μην είναι καθόλου άδολο. (Σελ. 188)

- Η αλήθεια θάβεται κάτω από ιδεοληψίες. (Σελ. 193)

Και δυο σημεία που με “δυσκόλεψαν”:

- . . . να επέμβουν σε τυχόν παρανόηση. . . (Σελ. 42)

Θα προτιμούσα “τυχούσα” αντί του “τυχόν”, και το έχω πει!

- που να αφορούν σε όλα εκείνα. . . (Σελ. 191)

Ομολογώ ότι είμαι αλλεργικός στο “αφορά σε”. Πρόβλημά μου, αλλά είμαι!

Συνεχίζω την ανάγνωση της “Ιστορίας του Ευρωπαϊκού Πνεύματος” του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Έχω φτάσει, αισίως, στη μέση, περίπου, του δέκατου ένατου τόμου. Μένουν δύο τόμοι ακόμη για να ολοκληρώσω την ανάγνωση του πολύτομου και εξαιρετικά ενδιαφέροντος αυτού έργου.

Συνεχίζω και την ανάγνωση του βιβλίου “Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα” του Βασίλειου Μαρκεζίνη. Και σε αυτό βρίσκομαι περίπου στη μέση (στη σελίδα 232 επί συνόλου 525). Και αυτό εξαιρετικά ενδιαφέρον και, επιτρέψτε μου την έκφραση, “ξεστραβωτικό”.

Άργησα αλλά ξεκίνησα την αγορά και της σειράς των εβδομαδιαίων βιβλίων του Ιούλιου Βερν (εκδόσεις 4π). Πρόκειται για τεχνικά άρτιες και προσεγμένες εκδόσεις. Ελπίζω οι μεταφράσεις να είναι καλές και τα χρυσοποίκιλτα εξώφυλλα τους να αντέξουν στο χρόνο (κάτι που η τιμή τους, των 7,95 ευρώ ανά τόμο, δεν το εγγυάται).

Αγόρασα εχθές ένα βιβλίο που μοιάζει ενδιαφέρον. Το βιβλίο “Ο Μαύρος Κύκνος” (ο Αντίκτυπος του ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΥ) του Nassim Nicholas Taleb (Μετάφραση: Αντώνης Παπαγιαννίδης, Εκδόσεις ΦΕΡΕΝΙΚΗ).

Να είσαστε όλες / όλοι Καλά!

Ένα κλικ μακριά: Janis Ian: In The Winter.

26/02/2011

0752. Αλιείς Μαργαριταριών

Υπάρχουν κάποιες μουσικές που ξυπνάνε μνήμες. Μνήμες που η απαρχή τους χάνεται στο παρελθόν. Μνήμες εγκατεστημένες, ίσως, στον πυρήνα του εαυτού. Μουσικές και μνήμες που απαιτούν. Πληγώνουν. Βυθίζουν σε σκέψεις. Για καταστάσεις που δεν ευνοούν. Για μια, εδώ και τώρα, ευτυχία που αργεί. Για Θεούς που αρνούνται. Μνήμες – μουσικές που βαθαίνουν τον πόνο. Μνήμες – μουσικές που ελαφρώνουν τον πόνο. Θείες μουσικές επιτεύγματα του ανθρώπου. Μουσικές που τις αναγνωρίζεις με το πρώτο άκουσμα. Σε συναρπάζουν. Σε κάνουν δικό τους. Μια τέτοια “μουσική” άκουσα πριν από λίγες μέρες. “Τους Αλιείς Μαργαριταριών” (The Pearl Fishers), δημιουργία του Georges Bizet, με την ορχήστρα του Stanley Black. Ένα θέμα που με έχει, κυριολεκτικά, κατακτήσει και που δεν χορταίνω να ακούω. Συνεχώς!

Το εξαιρετικό “The Pearl Fishers” με την ορχήστρα του Stanley Black, μαζί με 28 ακόμα ορχηστρικά κομμάτια, εδώ.

20/02/2011

0751. Επίκαιρο

Ένα κλικ μακριά το πανέμορφο, και επί της ουσίας, “Hand in Hand” των Dire Straits.

15/02/2011

0750. Τα Μικρά και Τα Εύκολα

Πόσο δύσκολο είναι να κρατηθείς μακριά από τα μικρά και (φαινομενικά) ανώδυνα; Αυτά που τρυπώνουν ύπουλα στη σκέψη και που η ευκολία, ακριβώς, του να τα εκτελέσεις τα κάνει ιδιαίτερα ελκυστικά; Αυτά που αδιάντροπα σου βγάζουν τη γλωσσίτσα, που προκλητικά προσκαλούν; Κάνε με, κάνε με, κάνε με! Τίποτα δεν είμαι! Εύκολο είμαι και ανακουφιστικό! Μια κίνηση μού είναι αρκετή. Ένα μπιμπλό που αλλάζει θέση. Μια “τυχαία” συνάντηση. Μια λέξη που ξεστομίζεται. Ο πρώτος κρίκος της αλυσίδας που πέφτει. Το σώμα της που ακολουθεί. Εύκολες αρχές - δύσκολα τελειώματα. Βαλτωμένες καταστάσεις. Ανακύκλωση. Ξεραμένες ελπίδες. Φθορά. Δέκα μέρες λύπης για μιας στιγμής ευτυχία. Όλα όσα αρχίζουν από αυτά. Τα μικρά και τα εύκολα. Τα ύπουλα και άρρωστα. Για να εισπράξεις ακόμα μια φορά μεγαλόπρεπα “όχι”. Τελειωτικά “ίσως”. Τα μικρά και τα εύκολα. Δούρειοι ίπποι της απάτης. Πρεσβευτές της φενάκης. Επισκέπτες απρόσκλητοι. Όλα αυτά που, πλέον, τους γυρνώ την πλάτη. Με τριγυρίζουν. Πολιορκούν. Επιμένουν. Αντιστέκομαι. Αποφεύγω. Γνωρίζω. Κακοτοπιές του νου. Καθημερινότητα που εγκλωβίζει. Περιβάλλον που προσφέρεται. Εαυτός που επιθυμεί. Χρόνος που χάνεται. Τα μικρά και τα εύκολα. Το δόλωμα!

Ένα κλικ μακριά C – Real και “Θα Περιμένω”.

09/02/2011

0749. [Τα Που] Κανέναν Δεν Ενδιαφέρουν

Τα κατάφερα. Ολοκλήρωσα, τις μέρες αυτές, “τη μεταγραφή” και των εγγραφών του έτους 2009, του χειρόγραφου ημερολογίου μου, σε MS Word. Ξεκίνησα την προσπάθεια με το πρώτο έτος, το 1973, στα μέσα της δεκαετίας του 90. Μέχρι τώρα έχω, λοιπόν, μεταγράψει τις εγγραφές 37 ετών. Εγγραφές που καλύπτουν το χρονικό διάστημα από 2 Οκτωβρίου 1973 μέχρι και 31 Δεκεμβρίου 2009. Η μεταγραφή αυτή καλύπτει, μαζί με τους Πίνακες Περιεχομένων, περισσότερες από 950 Σελίδες Α4 (άλλως: 344.361 λέξεις ή 1.734.527 χαρακτήρες). Περιλαμβάνονται, συνολικά, 1151 εγγραφές με έκταση από μία λέξη μέχρι και περισσότερες από 1200.

Ακόμα παιδεύομαι να βάλω το σύνολο αυτό σε μια, ομοιόμορφη, τάξη. Δεν είναι εύκολο. Όλο και κάτι ξεφεύγει, όλο και κάτι στραβώνει. Δεν διαμαρτύρομαι. Είμαι, το ομολογώ, στα τοιαύτα τελειομανής. Με ενδιαφέρει να είναι σωστό ακόμα και το παραμικρό κόμμα. Όπως και να έχει ήταν μια εργασία που μου έδωσε, και μου δίνει όσο συνεχίζεται, ευχαρίστηση. Είχα την ευκαιρία, γράφοντας, μία μία να διαβάσω όλες αυτές τις εγγραφές, να διορθώσω ορθογραφικά λάθη και αβλεψίες. Κυρίως όμως είχα την ευχαρίστηση να αναθυμηθώ πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις. Πρόσωπα που τα ονόματά τους διατρέχουν το σώμα των εγγραφών όπως η κλωστή τα ενδύματα. Με τη δυνατότητα του άμεσου εντοπισμού, που παρέχει η μεταγραφή, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την πορεία τους μέσα στο χρόνο. Να την δω και να την κρίνω στο σύνολό της. Να βγάλω, έτσι, (άλλα) συμπεράσματα. Σε αρκετές περιπτώσεις, να αναθεωρήσω. Κάποιους ίσως και να τους αδίκησα με τη, συνολική, συμπεριφορά μου. Σε κάποιους άλλους έδωσα περισσότερες ευκαιρίες από όσες, όπως αποδείχτηκε, άξιζαν. Διαπίστωσα, δίχως έκπληξη ομολογώ, ότι υπάρχουν χρόνια ολόκληρα που χάθηκαν με την ελπίδα να με τραβάει από τη μύτη. Όμως, ότι πέρασε, πέρασε και πάει. Μπόρεσα να καταγράψω γεγονότα και περιστατικά, όπως τα κατέγραψα. Δεν επιθυμώ να αλλάξω τίποτα. Ότι έζησα το έκανα δικό μου. Το βίωσα. Το αιχμαλώτισα.

Σε αρκετές περιπτώσεις έχω χρησιμοποιήσει αποσπάσματα ή / και ολόκληρες εγγραφές των χειρόγραφων ημερολογίων στο, παρόν, e-ημερολόγιο. Μερικές φορές ήταν η εύκολη λύση. Κάτι αντίστοιχο με τα “χαρτιά” του Αλοΐσιους. Πιθανότατα είναι κάτι που θα ξανακάνω. Προς το παρόν θα συνεχίσω να ασχολούμαι με την “ομογενοποίηση” του όγκου των πληροφοριών που έχω πληκτρολογήσει. Ακόμα, τη μετατροπή των αρχείων MS Word και σε PDF και τη δημιουργία αρχείων δεκαετιών και, αν οι Η/Υ που χρησιμοποιώ “αντέξουν”, τη δημιουργία ενιαίων αρχείων MS Word και PDF.

Καλό Φεβρουάριο!

Ένα κλικ μακριά Οδυσσέας Τσάκαλος και “Αν Μ’ Αρνηθείς”.

31/01/2011

0748. Ο Αλοΐσιους σε Θέση Δυσχερή

Ακόμα ένα χειρόγραφο, με ένα μικρό του Αλοΐσιους κείμενο, βρίσκει τη θέση του στο παρόν ημερολόγιο δια χειρός αείποτε. Τίποτα το ασυνήθιστο και για τους δύο. Ο ένας με τα σκοτάδια και τις διαψεύσεις του και ο άλλος να παλεύει μονίμως για εύθετο χρόνο και διάθεση. Όμως “Των φρονίμων ολίγα”. Ιδού!

Είναι εδώ και μέρες που η λέξη “δυσχερής” τριβελίζει το μυαλό μου. Ίσως είναι ότι αυτή, ακριβώς, είναι η παρούσα κατάστασή μου. Δυσχερής. Ακόμα μια φορά από επιλογή μου. Επειδή άφησα τη δημοσιά και πήρα τα μονοπάτια. Επειδή με κούρασε αυτή η τυπική / τυποποιημένη οικειότητα και θέλησα, ίσως, να εκβιάσω καταστάσεις. Μεθαύριο κλείνουν δυο μήνες από τη μέρα που, από έναν αστάθμητο παράγοντα, βρέθηκα εκτεθειμένος. Αισθάνθηκα άσχημα πολύ. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση για τη στάση μου αυτή. Ακόμα μια φορά συνειδητοποίησα ότι εγώ ήμουν αυτός που κινούσε όλα τα νήματα. Λοιπόν, τα άφησα από τα χέρια μου. Καμία αντίδραση και πάλι. Το βιώνω. Όσο κρυώνει τόσο πονάει. Το παραδέχομαι. Κατά βάθος ζητούσα αυτό που πολλοί επιθυμούν και λίγοι παραδέχονται. Την πίτα ακέραια και το σκύλο χορτάτο. Όπως όλοι που την πατούν ήθελα να πιστεύω ότι εγώ θα τα καταφέρω. Φρούδες ελπίδες. Δεν έχω καμιά διάθεση να απολογηθώ για αυτό που είμαι. Πολύ περισσότερο να απολογηθώ για αυτό που θα ήθελα να είμαι. Έτσι είναι τα πράγματα. Ακόμα μια φορά ζω δύσκολα. Το επέλεξα. Γνωρίζω. Κρατώ.

Ένα κλικ μακριά Ραλλία Χρηστίδου και “Εγώ για Σένα”.

 

20/01/2011

0747. Μετά Δυσκολίας

Θέλω, εδώ και ημέρες, να ανεβάσω ακόμα μία εγγραφή στο παρόν e-ημερολόγιο. Δυσκολεύομαι. Δυσκολεύομαι αφάνταστα. Είναι όλη αυτή η κατάσταση που έχει δημιουργεί. Η ανικανότητα και η αφιλοπατρία (αν αυτή η λέξη υπάρχει) που έχει ξεχειλίσει. Οι “ηγέτες” μας που αποδεικνύεται περίτρανα πως δεν αξίζουν δεκάρα τσακιστή. Ότι δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Μικρόψυχοι, μικρόνοες, υστερόβουλοι, κατώτεροι των περιστάσεων, χαζοχαρουμενογελαστοί για τα “κατορθώματά” τους και πάνω από όλα και πάντα: ΑΝΙΚΑΝΟΙ. Όσο σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι αυτοί στις επερχόμενες εκλογές θα πάρουν απίστευτα ποσοστά (το πάνω από 3% για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ το θεωρώ εγκληματικό) τρελαίνομαι.

Από τη μία το γενικότερο πλαίσιο, λοιπόν, και από την άλλη το περιβάλλον που ζω και κινούμαι. Δυσκολεύομαι. Προσπαθώ. Ελπίζω. Βρίσκω, για πολλοστή φορά, την ηρεμία και την ευχαρίστηση στο διάβασμα. Σαρλότ Μπροντέ και “Βιλέτ”. Θαυμάσιο!

Από την άλλη μπήκα στον πειρασμό να αποκτήσω μια χαμηλού κόστους ψηφιακή μηχανή dSLR. Το ψάχνω.

Δεν είναι ότι με αυτή τη σύντομη επαφή “βγάζω μια υποχρέωση”. Είναι ότι θέλω να κρατήσω αυτό το ημερολόγιο ζωντανό, πάλλον. Όσο μπορώ.

Να είσαστε Όλες και Όλοι Καλά, να Αντέχετε!

Ένα κλικ μακριά: Paul Mauriat και “I Like Chopin”.

10/01/2011

0746. Κατά Σειρά Εμφανίσεως

Το είπα, ή μάλλον το έγραψα. Το έκανα. Το “Κατά Σειρά Εμφανίσεως”, της προηγούμενης εγγραφής, δημιουργήθηκε. Πρόκειται για μια σειρά πενήντα κειμένων, τα οποία θεωρώ ότι “στέκονται” σαν αυτόνομα κείμενα και, κάποια λίγα από αυτά, σαν διηγήματα. Το μέγεθος τους από μερικές δεκάδες μέχρι μερικές εκατοντάδες λέξεις. Η επιλογή των κειμένων έγινε από τις 745 εγγραφές του ημερολογίου που τώρα διαβάζετε. Ομολογώ ότι δεν περίμενα να συγκεντρωθεί τέτοιο πλήθος κειμένων. Προέκυψε όμως “τρέχοντας” τις εγγραφές από την πρώτη μέχρι την . . . προτελευταία. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, τα κείμενα υπάρχουν ήδη δημοσιοποιημένα. Εκείνο που έκανα εγώ ήταν να τα συγκεντρώσω “Κατά Σειρά Εμφανίσεως”, να τα διατάξω, με εμφάνιση δύο στηλών, και να φτιάξω ένα εξώφυλλο για το όλον που προέκυψε. Το τελικό αποτέλεσμα μου άρεσε και σαν περιεχόμενο και σαν εμφάνιση. Περίπου δεκαέξι χιλιάδες λέξεις, σε 43 σελίδες, μια σελίδα με τα περιεχόμενα και μια σελίδα για το εξώφυλλο. Αυτό είναι όλο. Θα μπορούσα να στείλω το αρχείο, σε μορφή PDF, σε φίλους και γνωστούς. Είναι κάτι που το έχω ήδη κάνει σε παρόμοιες περιπτώσεις. Τα αποτελέσματα δεν ήταν ενθαρρυντικά. Σχεδόν μηδενική αντίδραση για να μην γράψω: αδιαφορία. Κάποιοι ίσως και να ενοχλήθηκαν από τις πρωτοβουλίες μου αυτού του είδους. Αυτή τη φορά, λοιπόν, θα δείξω αυτοσυγκράτηση και θα κρατήσω το “Κατά Σειρά Εμφανίσεως” για τον εαυτό μου. Αν, όμως, κάποιος ευγενικός αναγνώστης θα επιθυμούσε ένα αντίγραφο του στο γραμματοκιβώτιο του θα αρκούσε να στείλει ένα σχετικό μήνυμα στη γνωστή διεύθυνση: aeipote@gmail.com για το λάβει (αρκεί να είναι εμφανές το σε ποια ηλεκτρονική διεύθυνση θα σταλεί).

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!

Ένα κλικ μακριά αγαπημένοι Creedence Clearwater Revival και “Have You Ever Seen The Rain?”.

10/01/2011

0745. “Πάλης Ξεκίνημα, Νέοι Αγώνες. . .”

Σύμβαση. Αλλαγή. Δύσκολοι καιροί. Υποσχέσεις. Εκνευριστικός καιρός. Άχαρες γιορτές. Ελπίδα πατημένη στο λαιμό. Μήτε μια φλογίτσα. Δεν ομνύω. Προσπαθώ. Ευχές. Πολλές!

Πόνημα των ημερών: εδώ. Για μια πρόγευση. Για παρακίνηση. Με βασάνισαν οι γραμματοσειρές. Έκαναν τα δικά τους. Τις άφησα, τελικά, να εκτίθενται. Οι παιδικές ασθένειες της Microsoft.

Μπήκα στον πειρασμό. Επόμενο πόνημα: “Κατά Σειρά Εμφανίσεως”. Αν όχι για όλους, για τους λίγους και εκλεκτούς. Ανυπομονώ να το ξεκινήσω.

Συνεχίζουμε. Αφτό είναι όλο. . . 

Ένα κλικ μακριά αγαπημένος Οδυσσέας Τσάκαλος και “Εγώ Εσένα Αγαπώ”.

01/01/2011