1297. Μάρκου Αργεντάριου Ένα

Ακόμα ένα, σίγουρο, καταφύγιο αυτό της, δεδηλωμένα, αγαπημένης Παλατινής Ανθολογίας όταν η έμπνευση σημειώνεται απούσα. Αρκεί να ανοίξω το αρχείο “ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΒΙΒΛΙΟ 5 ΑΝΕΥ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΣΤΟ AEIPOTE BLOGSPOT. DOCX” και να επιλέξω ένα επίγραμμα που, και να μου αρέσει και να μην το έχω ήδη αναρτήσει.

Αυτή τη φορά σταμάτησα στο επίγραμμα με αύξοντα αριθμό δεκαέξι. Ένα επίγραμμα του Μάρκου Αργεντάριου για τον οποίο αντιγράφω από την Βικιπαιδεία:

Ο Μάρκος Αργεντάριος ήταν αρχαίος Έλληνας επιγραμματοποιός. Έζησε περί τα μέσα του 1ου μ.Χ. αιώνα. Ίσως είναι ο ρήτορας Αργεντάριος που μνημονεύεται στις «Suasoria» του Σενέκα. Είναι ποιητής ερωτικός, ξένοιαστος και χαριτωμένος. Σώθηκαν 37 επιγράμματά του στην Παλατινή Ανθολογία, από τον Στέφανο του Φιλίππου.

Στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάνικα πάντως, και για όσους ενδιαφέρονται, το λήμμα, γραμμένο από τον Α. Δ. Σκιαδά, είναι εκτενέστατο.

5.16 ΜΑΡΚΟΥ ΑΡΓΕΝΤΑΡΙΟΥ

Μήνη χρυσόκερως, δέρκῃ τάδε, καὶ πυριλαμπεῖς
ἀστέρες, οὓς κόλποις Ὠκεανὸς δέχεται,
ὥς με μόνον προλιποῦσα μυρόπνοος ᾤχετ΄ Ἀρίστη,
ἑκταίην δ΄ εὑρεῖν τὴν μάγον οὐ δύναμαι.
ἀλλ΄ ἔμπης αὐτὴν ζητήσομεν· ἦ ῥ΄ ἐπιπέμψω
Κύπριδος ἰχνευτὰς ἀργυρέους σκύλακας.

Η χρυσοκέρατη σελήνη, τα βλέπει αυτά, και τα πυρωμένα που λάμπουν αστέρια, τα οποία στους κόλπους του δέχεται ο Ωκεανός, πως  μόνο μ’ άφησε σκάζοντάς το η μυρόπνοη Αρίστη, επί έξι ημέρες αδυνατώ τη μάγισσα να βρω. Αλλά θα συνεχίσουμε να την αναζητούμε· θα στείλω ξωπίσω της σκύλους αργυρούς, της Αφροδίτης ιχνευτές.

Ωκεανός: Η λέξη με την αρχαία, ήδη Ομηρική ερμηνεία: του μεγάλου ποταμού που περιβάλλει τον επίπεδο δίσκο της Γης.

Σκύλους αργυρούς: Πρόκειται για ασημένια νομίσματα (πρβ. τις αθηναϊκές «γλαύκες»).

Η μετάφραση είναι της ταπεινότητάς μου και για να την καταθέσω συμβουλεύτηκα τα πιο κάτω βιβλία:

 1. ΕΡΩΤΙΚΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ / Νίκος Χ. Χουρμουζιάδης / στιγμή

 2.  ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ /ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΛΑΚΑΚΗΣ /Α. Α. ΛΙΒΑΝΗ

 3.  ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΟΜΟΣ / ΚΑΚΤΟΣ

Τα σχετικά με τον Ωκεανό και τους «Σκύλους αργυρούς», που πιο πάνω αναφέρω, είναι από το πρώτο βιβλίο.

Θα ήθελα, στο σημείο αυτό, να αναφερθώ σε κάτι, σχετικό με τα επιγράμματα, που μου έκανε εντύπωση. Διαβάζω, τις μέρες αυτές, το βιβλίο «Η ΗΔΟΝΗ», Γκαμπριέλε Ντ΄Ανούτσιο, από την εξαιρετική σειρά «Τα Κλασικά», των εκδόσεων Ψυχογιός, σε μετάφραση της Δήμητρας Δότση. Στην τελευταία σειρά  της σελίδας 327 και στις αρχές της επόμενης διάβασα τα εξής:

«…η άγονη κοιλιά μιας Πανδώρας , ένα φιλντισένιο κύπελλο, μια λαμπερή ασπίδα, ένα speculum voluptatis ο πιο τέλειος αφαλός που υπάρχει, ένας μικρός στρογγυλός αφαλός σαν τις τερακότες του Κλοντιόν, ένα γνήσιο έμβλημα χάρης, ένας τυφλός οφθαλμός μα πιο εκθαμβωτικός από άστρο, ένας voluptatis ocellus που αξίζει να υμνηθεί σε επίγραμμα της αρχαιοελληνικής ανθολογίας».

Όπου speculum voluptatis: «Κάτοπτρο της ηδονής» και voluptatis ocellus «Μικρός οφθαλμός ηδονής».

Ζουν, θαρρώ, τα επιγράμματα. Εξακολουθούν να ζουν και να με τη χάρη τους δροσίζουν όσους, στο διάβα τους, τα συναντούν.

Πολλές ευχές για έναν Καλό και Ασφαλή Αύγουστο.

Ένα κλικ μακριά η Μαρίζα Κωχ, με κρυστάλλινη φωνή, στη σύνθεσή της «Κι Εσύ Τρελή Με Τυραννάς»:

31/07/2020

1296. Ετών Είκοσι και Ημερών Δεκαεπτά

01. KEIMENO

Και μήπως δε θα μπορούσες να σέρνεις αυτή τη μύτη ολόκληρες ώρες; Έτσι. Ανωφέλευτα. Χωρίς υστεροβουλία. Μόνο και μόνο για να δώσεις κάτι έστω και στο χαρτί. Γιατί το βάρος γίνεται ασήκωτο σαν καταλαβαίνεις τους ανθρώπους και αυτοί σε κάνουν να δυσφορείς, λες και έχουν κάποιο χρέος να δώσουν στην παγκόσμια μικρότητα, στο γενικό κακό.

Είναι περίεργο μα σαν βλέπεις τον κόσμο υπό το πρίσμα της αγαθότητας η μικρότητα και η ταπεινότητα είναι δυο φορές τέτοια. Και ίσα-ίσα την ώρα που είναι να δώσεις, κάτι σε κρατά και κλείνεσαι. Και με κάθε κλείσιμο βάφεις τους τοίχους της φυλακής σου και γίνονται οι τοίχοι υπέρχοντροι και σε φτάνει η φωνή του έξω κόσμου σαν αχός.

Και πάλι θα ξαναπείς:

 - Περίεργο!

Μα η φυλακή σου δημιουργεί βιώματα του έξω κόσμου με μια δύναμη πρωτόγνωρη. Στη μόνωση πλαταίνει η σκέψη και περνά του τοίχου σου όλες τις βαφές.

Και πάλι σαν είσαι έτοιμος να ενδώσεις από το είναι σου μια φωνή κραυγάζει:

 - Σε συνέλαβα έτοιμο να παραδοθείς!

Και η ανάστροφη πορεία αρχίζει για να φτάσεις από τα ερείπια που σαθρά κινούνται από κάποιους αγέρηδες στα θεμέλια που χρυσωμένη δύναμη βρίσκονται πάντοτε στη θέση τους για να σε στηρίξουν ακόμα μια φορά. Και είναι τα θεμέλια σου όχι κάποιες χαρές που γεύτηκες (αυτό σε σένα θε να ’τανε αρρώστια) μα κάποιες νότες και των λέξεων μια κάποια διάταξη που σε άγγιξε και μένει το αποτύπωμα σημάδι μνήμης.

19 Μάρτη 1975  

Ένα κλικ The Who και «I’m Free” από την περίφημη rock όπερά τους Tommy [1969]:

23/07/2020

1295. Lego Technic 42107 – Ducati Panigale

Το κουτί Technic 42107 της Lego το απόκτησα την Παρασκευή, 3 Ιουλίου 2020, μαζί με το Lego Star Wars 75277. Αναφορά στα κουτιά αυτά γίνεται και σε εγγραφή του παρόντος της Κυριακής, 5 Ιουλίου 2020, εδώ. 

Αφού, λοιπόν, το Σάββατο, 4 Ιουλίου 2020, συναρμολόγησα το κράνος του Boba Fett (75277), την Κυριακή, 12 Ιουλίου ήρθε και η στιγμή για την συναρμολόγηση της Ducati Panigale (42107). Μια φαγούρα να ξεκινήσω την συναρμολόγηση από το βραδάκι του Σαββάτου, 11 Ιουλίου, την είχα, αλλά την ξεπέρασα. 

Έκανα και τη σκέψη να αποφύγω το πρωτόκολλο συναρμολόγησης Κυριακάτικων Lego αλλά, μέγγενη η συνήθεια, και δεν, τελικά, το έπραξα. Απόδειξη οι σχετικές φωτογραφίες.

Ομολογώ ότι την Panigale την αγόρασα με μισή καρδιά. Ήταν ότι καλύτερο βρήκα στην τιμή των 65 € τη συγκεκριμένη στιγμή που είχα μέγιστη επιθυμία να συναρμολογήσω ένα κάτι τι. Ήταν, μάλιστα, η τρίτη μηχανή που θα συναρμολογούσα μετά την BMW 1200 R GS (42063), το 2018, και την αξεπέραστη Harley-Davidson Fat Boy (10269), to 2019.

Στην πορεία αποδείχτηκε ότι είχα κάνει μία λανθασμένη εκτίμηση. Την συναρμολόγηση της συγκεκριμένης μηχανής την ευχαριστήθηκα, αν και δεν υπήρχε αρίθμηση στα σακουλάκια της και όλα ήταν χύμα στο κύμα. Την βρήκα, μάλιστα, δυσκολότερη από την συναρμολόγηση του κράνους του Boba Fett και ας δίνει η Lego προτεινόμενες ηλικίες 18 +, για το κράνος, και 10 +, για την Ducati.

Εκείνο που, ως συνήθως, με εκνεύρισε ήταν το μέγα πλήθος των αυτοκόλλητων. Τσάτρα – πάτρα τα τοποθέτησα και, θαρρώ, δεν σημείωσα κάποια αποτυχία που να αμέσως χτυπά στο μάτι. Μάλλον έχω αρχίσει και συνηθίζω.

Τελικά η κόκκινη Ducati αποδείχτηκε, στα μάτια μου, όμορφη και με ελκυστικό όγκο και βάρος. Οι διαστάσεις της, σύμφωνα με τον κατασκευαστή, 32 εκατοστά μήκος, 16 εκατοστά ύψος και 8 εκατοστά πλάτος. Υπάρχει έτσι μια κανονικότητα (του οκτώ). Το βάρος της, σύμφωνα με ζύγιση του αείποτε, 475 γραμμάρια. Εκείνο που θα μπορούσε να ήταν καλύτερο / σταθερότερο είναι η βάση στήριξής της, στον πίσω τροχό.

Έχοντας, μέχρι και το συγκεκριμένο κουτί, συναρμολογήσει το περιεχόμενο ενενήντα πέντε (95) κουτιών Lego έχω αρχίσει και έχω πρόβλημα χώρου. Μια ακόμα απόδειξη, βεβαίως, του ότι έχω μικρό σπίτι και όχι του ότι έχω πολλά αντικείμενα. Έχω κατάλληλο χώρο και ψάχνω για δύο βιτρίνες, πλάτους 80, 90 εκατοστών και ύψους όσο πάει, οι οποίες, όταν τις αποκτήσω, θα μου δώσουν μία, για τα Lego και όχι μόνο, ανάσα.

Για να προφυλάξω την Ducati από την σκόνη την τοποθέτησα στην αριστερά βιβλιοθήκη του γραφείου, απέναντί μου, αφαιρώντας τρία αγαπημένα αυτοκίνητα (δύο Renault Alpine και ένα Citroen 2 CV). Ναι. Κάτι πρέπει να κάνω με τις βιτρίνες.

 

Να είστε Καλά,

Καλή, από αύριο, εβδομάδα. 

Ένα κλικ μακριά Backstreet Boys και “Everybody”:

19/07/2020