Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

1187. Ford Mustang Fastback & McLaren 720s

Το έγραψα στην εγγραφή της προηγούμενης Κυριακής:

1185. Ένα Σαββατοκύριακο. . . Lego!


«Θα ακολουθήσουν, το άλλο Σαββατοκύριακο μάλλον – έτσι που πήρα φόρα, η Ford Mustang Fastback του 1968 και η McLaren EN 720S τα κουτιά των οποίων αντικρίζω απέναντί μου».

Η φόρα, λοιπόν, δεν μου κόπηκε. Ο καιρός βοήθησε (με τον τρόπο του). Η δουλειά έγινε. Σάββατο και Κυριακή. Ford και McLaren. To γνωστό σκηνικό. Αυτό που αποτυπώνεται στις σχετικές φωτογραφίες. Νεράκι, καφεδάκι, καλή διάθεση, LEGO! Γιατί όχι;

Όμως, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια! Ακολουθούν οκτώ (8) φωτογραφίες για το Ford Mustang Fastback του 1968:










Συνεχίζουμε με οκτώ (8), επίσης, της πορτοκαλί McLaren 720s το κουτί της οποίας, ομολογώ, με ξεγέλασε! Σχημάτισα την εντύπωση πως έχει ελάχιστα αυτοκόλλητα. Δεν! Είχε, κανονικότατα, τόσα αυτοκόλλητα όσα και όλα τα άλλα!










Συμπληρώσαμε, λοιπόν, μια συλλογή πέντε μοντέλων, ας το πούμε έτσι, αυτοκινήτων LEGO της σειράς SPEED CHAMPIONS. Των εξής, κατά σειρά κατασκευής:


Ακολουθεί μία φωτογραφία, των πιο πάνω, LEGO πέντε:


Ποιο το επόμενο βήμα; Ίσως, για να μην γράψω «βεβαίως», το «νέο» μοντέλο που, μόλις έψαξα και βρήκα, στον ιστότοπο «Μουστάκας»! Το:


Ένα κλικ μακριά για το οποίο εχθές και στο Facebook έγραψα:

«Δεν γιατί γνωρίζω μα θαρρώ ότι το που ακολουθεί ταιριάζει πολύ στην ημέρα και τον καιρό. . . Διονύσης Σαββόπουλος και Σώτος Παναγόπουλος, λοιπόν, στην σύνθεση, του πρώτου, "Νινόν" σε στίχους Ορέστη Λάσκου από το Soundtrack της ταινίας "Happy Day" (1976) του Παντελή Βούλγαρη. Τα είπα όλα;»

«Νινόν», λοιπόν:


30/09/2018

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018

1186. «Η Αγνώριστη»


Είναι κάποια αναγνώσματα που έρχονται, ξαφνικά, από τα παλιά και καρφώνονται, για μέρες, στο μυαλό σου. Αναγνώσματα, ας πούμε, που είναι ποιήματα και έρχονται από τα τέλη της δεκαετίας του ʹ70. Η περίπτωσή μου! Τις μέρες αυτές θρονιασμένοι στο μυαλό μου οι στίχοι:

Τώρα που τούτη
η κόρη φαίνεται,
το χόρτο γένεται
άνθι απαλό·

κι ευθύς ανοίγει
τα ωραία του κάλλη,
και το κεφάλι
συχνοκουνεί·

κι ερωτεμένο,
να μη το αφήση,
να το πατήση,
παρακαλεί.

Μην το ψάχνετε! Οι στίχοι ανήκουν στο Διονύσιο Σολωμό. Συγκεκριμένα στο ποίημα (του) «Η Αγνώριστη». Το πρωτοδιάβασα στα τέλη της δεκαετίας του ʹ70 σε ένα βιβλίο που, αν θυμούμαι, έτη τόσα μετά, καλά, απόκτησα δένοντας τα εβδομαδιαία τεύχη που το συναποτελούσαν.

Από τα τεύχη αυτά, λοιπόν, γεννήθηκε ο σκληρόδετος τόμος «Διονύσιος Σολωμός» των Εκδόσεων Μπίρη ο οποίος κοσμεί την βιβλιοθήκη μου. Η  ημερομηνία που, κατά παράδοση, έχω σημειώσει είναι αυτή της Τετάρτης, 23 Φεβρουαρίου 1977 και το κόστος 270 ταπεινές δραχμούλες (ή 0,79 ευρωπαϊκά ευρώ, για όσους έχετε την απορία). Μου αρέσει αυτός ο τόμος, ο οποίος 41 έτη μετά, διατηρεί αμετάβλητο το χρυσό χρώμα των, της ράχης του, γραμμάτων.

Όσο για την «Αγνώριστη» άλλοι καιροί, άλλα ήθη. Το μόνο σίγουρο ότι η ηλικία της φαίνεται και αυτό δεν είναι, κατ’ ανάγκη εις βάρος της! Τώρα, θα μου πείτε, «ασπροεντυμένη» , «οχ το βουνό», «μαλλιώνε», και ό,τι άλλο σας ξενίσει! Μα είναι δυνατόν; Είναι και παραείναι και, για εμένα τουλάχιστον, λειτουργεί! Γιατί έτσι ήταν, τότε, ο κόσμος, η αγάπη και οι ποιητές! 

Ιδού (με την ορθογραφία, αλλά όχι και με τα πνεύματα και τις περισπωμένες, του βιβλίου):

Η ΑΓΝΩΡΙΣΤΗ

Ποια είναι τούτη
που κατεβαίνει
ασπροεντυμένη
οχ το βουνό;

Τώρα που τούτη
η κόρη φαίνεται,
το χόρτο γένεται
άνθι απαλό·.

κι’ ευθύς ανοίγει
τα ωραία του κάλλη,
και το κεφάλι
συχνοκουνεί·

κι ερωτεμένο,
να μη το αφήση,
να το πατήση
παρακαλεί.

Κόκκινα κι’ όμορφα
έχει τα χείλα,
ωσάν τα φύλλα

όταν χαράζη,
και η αυγούλα
λεπτή βροχούλα
στέρνει δροσιάς.

Και των μαλλιώνε της
τ’ ωραίο πλήθος
πάνου στο στήθος
λάμπει ξανθό.

Έχουν τα μάτια της,
οπού γελούνε,
το χρώμα πούναι
στον ουρανό.

Ποια είναι τούτη
που κατεβαίνει
ασπροεντυμένη
οχ το βουνό;

Καλό Σαββατοκύριακο!

Ένα κλικ μακριά η . . . γνωστή «Αγνώριστη» μελοποιημένη και τραγουδισμένη από τον αγαπημένο Νίκο Ξυδάκη. Τραγούδι από το άλμπουμ του, του 1990, «Προς τον κύριον Γεώργιον Δε Ρώσση», με μελοποιημένα ποιήματα του Διονύσιου Σολωμού:



28/09/2018

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2018

1185. Ένα Σαββατοκύριακο. . . Lego!

Η αρχή έγινε με την Mercedes-AMG GT3. Ακολούθησε μία Ferrari 488 GT3, εχθές, Σάββατο, 22 Σεπτεμβρίου 2018, και μία Porsche 919 Hybrid, σήμερα, Κυριακή, 23 Σεπτεμβρίου 2018. Το γνωστό σκηνικό. Νεράκι, καφεδάκι, καλή διάθεση και 2 + 2 ώρες ξεγνοιασιάς.

Και πάλι ένα προβληματάκι με τα αυτοκόλλητα, ομολογώ, το είχα. Κουτσά - στραβά τα έβαλα πάντως και το αποτέλεσμα δεν είναι, τουλάχιστον, απογοητευτικό! Θα ακολουθήσουν, το άλλο Σαββατοκύριακο μάλλον – έτσι που πήρα φόρα, η Ford Mustang Fastback του 1968 και η McLaren EN 720S τα κουτιά των οποίων αντικρίζω απέναντί μου.

Με πέντε αυτοκίνητα, ή αυτοκινητάκια – αν προτιμάτε, από τη σειρά Speed Champions της Lego νομίζω ότι μπορούμε, πλέον, να αρχίσουμε να μιλάμε για συλλογή. Το ζήτημα, βεβαίως, είναι τι να την κάνεις τη συλλογή αν δεν μπορείς να την εκθέσεις και να την απολαύσεις; Το μελετάω το ζήτημα. Κάτι έχω βρει στο ΙΚΕΑ (Billy/Oxberg, βιβλιοθήκη με γυάλινες πόρτες) και θα το ψάξω.

Φρόντισα και πάλι να βγάλω φωτογραφίες, από τα πριν κατά τη διάρκεια και μετά την συναρμολόγηση των Ferrari και Porsche. Χρησιμοποίησα την Canon EOS 600D η οποία, δυστυχώς, με απογοήτευσε. Μάλλον δείχνει την ηλικία της και η αντικατάστασή της, με μία καλή compact μηχανή, είναι στα προσεχώς!

Με αρκετή προσπάθεια και χρησιμοποιώντας, τελικά, και την επιφάνεια της, PITSOS, κουζίνας (μου) κάτι κατάφερα. Από τις φωτογραφίες που έβγαλα ξεχώρισα τις δεκαπέντε (15) που ακολουθούν:

















Καλή Εβδομάδα!

1962: ο Sergio Endrigo τραγουδά μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, το Io Che Amo Solo Te”:



23/09/2018

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018

1184. Mercedes – AMG GT3

Στην εγγραφή «1180. Ένα Mustang, Δύο Lego και Ένα Μοναστηράκι» είχα μιλήσει για την Mercedes του τίτλου έχοντας μάλιστα ανεβάσει και φωτογραφία της. Μιλάμε φυσικά για το κουτί 75877 της σειράς SPEED Champions, της Lego, το οποίο περιέχει τα 196, και περισσότερα, «τουβλάκια», ή κομμάτια, αν προτιμάτε, που απαιτούνται για την συναρμολόγηση της Mercedes – AMG GT3.

Σήμερα Κυριακή, λοιπόν, συμμάζεψα την επιφάνεια του γραφείου μου, έφτιαξα τον διπλό Ελληνικό, σκέτο, καφέ μου, γέμισα ένα ποτήρι με κρύο νερό, ένα μπολάκι με μπισκότα Μιράντα Παπαδοπούλου, με σοκολάτα και κακάο, και στρώθηκα! Είχα να φτιάξω μια Lego Mercedes – AMG GT3. Λοιπόν, την έφτιαξα!

Δύο καλές, χαλαρές ώρες. Από τις 10:00 ως τις 12:00, περίπου, το πρωί. Και αυτήν την Lego κατασκευή την ευχαριστήθηκα. Έχω, βεβαίως, ένα προβληματάκι με τα αυτοκόλλητα, και «μου την λέει» ο γιος μου!, αλλά, τα ψιλοκατάφερα! Φρόντισα μάλιστα και για τις σχετικές φωτογραφίες, από την αρχή του οργανωμένου εγχειρήματος, δεκαπέντε από τις οποίες ακολουθούν:

















Να είσαστε Καλά,
Καλή Εβδομάδα!

Ένα κλικ μακριά το συγκρότημα των Charms στο, ηλικίας 51 ετών, «Έξω Απ’ Τον Κόσμο» το οποίο αποτελεί διασκευή του Keep Searchin’ (We’ ll Follow The Sun” (1964) του Del Shannon. Προσωπικά προτιμώ την διασκευή των συμπατριωτών μας. Προσέξτε, παρακαλώ, και τις καμπανούλες (53, 56 δευτερόλεπτο. . .):


16/09/2018

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2018

1183. «Κολλιτσίδες»


Το «. . . σταδιακά οι πύλες των Σταθμών κλείνουν. . .» ακουγόταν, και ακόμα ακούγεται, από τις μεγαφωνικές εγκαταστάσεις των Σταθμών του metro. Το ακούσαμε πολλάκις, το εμπεδώσαμε. Πραγματικά οι πύλες, εισόδου και εξόδου, των Σταθμών έκλεισαν.

Με το κλείσιμο των πυλών παρατήρησα και το είδος. Το είδος «κολλιτσίδα»! Πρόκειται για επιβάτες των συρμών, του metro ή και του τρένου, που «κολλάνε» στους συνεπιβάτες τους προκειμένου να εκμεταλλευτούν το άνοιγμα των πυλών που ενεργοποιείται με το ηλεκτρονικό εισιτήριο, αυτών που προηγούνται, και που, οι ίδιοι, δεν διαθέτουν.

Δεν έχει να κάνει με ηλικία, φύλλο ή εμφάνιση. Ο κολλιτσίδας μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε! Σου κολλάει και, με άνεση και χάρη, περνάει βιαστικός πίσω από σένα. Μου έχει τύχει ακόμα και να με παρακάμψουν για να εκμεταλλευτούν το άνοιγμα της πύλης. Το ύφος του κολλιτσίδα είναι από αδιάφορο έως και αγέρωχο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τελευταίου, αυτό μιας καλοβαλμένης σαραντάρας με την οποία συνταξιδεύουμε και η οποία στο λεωφορείο, με ύφος, δεν χρησιμοποιεί ποτέ εισιτήριο και στο metro γίνεται πρώτης τάξεως κολλιτσίδα αλλά με ύφος αγέρωχο λίαν.

Αν σε κάποια κολλιτσίδα τολμήσεις να κάνεις παρατήρηση το πιθανότερο, θαρρώ, είναι ότι θα βρεις τον μπελά σου! Θα σου πετάξει κανένα «Και τι σε νοιάζει εσένα; Δικό σου είναι;» και άντε να εξηγήσεις στο δίποδο ότι «Όχι! Δεν είναι δικό μου. Είναι δικό μας και οφείλουμε, για να το έχουμε, να το προστατεύσουμε και να το συντηρήσουμε».

Οι «φιλότιμοι Έλληνες» (αποθέωση του αυτοθαυμασμού, του βαυκαλισμού και της έπαρσης) το θεωρούν πολύ φυσιολογικό, τίμιο και ηθικό να πληρώνουν, εισιτήριο, πέντε και να εξυπηρετούνται έξι και επτά και δέκα! Και σε κάθε περίπτωση εξαιρώ αυτούς που δεν έχουν τα χρήματα για να πληρώσουν το κόμιστρο. Πρόκειται για άλλη κατηγορία για την οποία οι έχοντες, με το Κράτος (δεν θέλω ου) πρώτο – πρώτο, θα πρέπει να μεριμνήσουν.

Αν, λοιπόν, έχετε ακούσει τις πύλες εισόδου – εξόδου των Σταθμών, metro και τρένου, να «σφυρίζουν» σαν τρελές αναζητείστε τις κολλιτσίδες. Οι πύλες «δεν είναι χαζές»! Βλέπουν ότι με μία επικύρωση εισιτηρίου περνάνε δύο και τρεις επιβάτες, με τις κολλιτσίδες να βάζουν και την κορμάρα ή τα κουλά τους για να εμποδίσουν το κλείσιμό τους. Ταράζονται, μπλοκάρουν και σφυρίζουν!

Βρίσκεσαι, λοιπόν, εσύ ο νομοταγής και κύριος με το εισιτήριο στο χέρι να περιμένεις να ξεμπλοκάρει το μηχάνημα για να πας στη δουλειά σου. Ο εξυπνούλης κολλιτσίδας, όμως, πέρασε μια χαρά και ο επόμενος βρίσκεται κάπου πίσω σου.

Ομολογώ ότι με κάτι τέτοια θυμώνω και οργίζομαι, Δεν λέω να στείλουμε τους κολλιτσίδες στο εκτελεστικό απόσπασμα. Λέω όμως ότι πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να μειωθεί το πλήθος τους. Επαναλαμβάνω ότι μιλάω για τις κολλιτσίδες που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν το εισιτήριο τους αλλά προτιμούν τα χρήματα αυτά να τα διαθέσουν για σουβλάκια, τσιγάρα, καλλυντικά, καλσόν και ότι άλλο. Η ατιμωρησία είναι κακός σύμβουλος και η κοινωνία μας, ας το παραδεχτούμε, ψιλοσάπια.



Και για να παραμείνουμε στα ΜΜΜ ανακοινώθηκε από τον οΑΣΑ τον Μπούρδα ότι την Τρίτη, 11/9, θα υπάρξει αλλαγή στους Πίνακες δρομολογίων του. Θα γελάσει πάλι ο κάθε πικραμένος! Αναγνωρίζω και κατανοώ τα προβλήματα και τις δυσκολίες που έχει ο συγκεκριμένος  οργανισμός (που λέει ο λόγος) στην παρούσα οικονομική συγκυρία.

Εκείνο που δεν κατανοώ και δεν αναγνωρίζω στα δίποδα του οΑΣΑ (και το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι) είναι γιατί ανακοινώνουν π.χ. τέσσερα δρομολόγια την ώρα ενώ είναι σε θέση, και το γνωρίζουν, να πραγματοποιήσουν μόνο δύο. Ανακοινώστε, δίποδα, ένα, αν ένα μπορείτε με τα μέσα που διαθέτετε, δρομολόγιο την ώρα και ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΣΤΕ ΤΟ!

Αυτό ζητώ, στην παρούσα φάση, και νομίζω ότι δεν είναι παράλογο. Έχω αγανακτήσει, κυρίως όταν επιστρέφω από την εργασία μου, να περιμένω τον «ατσίδα με το μπλε» και αυτός να εμφανίζεται, χαλαρός και άνετος, με καθυστέρηση δέκα και είκοσι και σαράντα λεπτών. Δεν γουστάρω να καθορίζουν τα δίποδα του οΑΣΑ το ποια στιγμή θα επιστρέψω στο σπίτι μου μετά από το οκτάωρό μου.

Αφτά και να είσαστε Καλά, να επικυρώνετε το εισιτήριο σας και το ΜΜΜ που χρησιμοποιείτε (αφτο είναι ευχή) να έρχεται στην ώρα του!

Ένα κλικ μακριά ο Johnny Marr στο Bug από το album του Call The Comet”:



09/09/2018