0252. “Έχω και Κότερο!” [ΝΚ]

Η γνωστή ατάκα του Κώστα Βουτσά, από την κλασσική Ελληνική κωμωδία “Κορίτσια για φίλημα”, “Έχω και κότερο! Πάμε μια βόλτα;” Μου έρχεται συχνά στο νου. Έρχεται βεβαίως παραλλαγμένη. Μετασχηματισμένη σε: “Έχω και ημερολόγιο! Θέλεις να το διαβάσεις;”. Και έρχεται με τη συχνότητα που ερχότανε και στα χείλη του ψεύτικου κ. Ράμογλου της ταινίας όταν εναγωνίως προσπαθούσε να πείσει την ξανθιά καλλονή για τα πλούτη και τα προσόντα του.

Γράφουμε και δημοσιοποιούμε γιατί επιθυμούμε να μοιραστούμε τις σκέψεις και τις εμπειρίες μας. Γιατί, καλώς ή κακώς, θεωρούμε ότι η προσπάθεια μας αυτή αξίζει τον κόπο να γίνει γνωστή. Γιατί πιστεύουμε ότι υπάρχουν συνάνθρωποι που θα αντλήσουν, μια μικρή έστω, ευχαρίστηση από τα κείμενά μας. Που θα επιστρέψουν για να διαβάσουν τα καινούργια. Που θα κάνουν πέντε παραπέρα σκέψεις. Που θα συμφωνήσουν ή θα διαφωνήσουν. Που θα βρουν κάτι χρήσιμο, χαριτωμένο ή ωφέλιμο. Γιατί έχουμε, τελικά, την ανθρώπινη ματαιοδοξία του να είμαστε αρεστοί σε γνωστούς και αγνώστους.

Και οι άγνωστοι είναι άγνωστοι. Οι γνωστοί όμως; Ιδού ο πειρασμός του “Έχω και ημερολόγιο! Θέλεις να το διαβάσεις;” που αναφύεται. Το έχω κάνει, ευσχήμως πιστεύω, με μερικούς γνωστούς και, ειλικρινά, δε μου άρεσε. Σε μία περίπτωση μάλιστα το είπα εν ψυχρώ και εν μέση οδώ, και το “ευσχήμως” πήγε περίπατο. Ήταν όμως ειδική περίπτωση. Κάποιες εγγραφές είχαν γεννηθεί από την μεταξύ μας σχέση. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα. Πόσο αποδεκτό είναι όταν, γενικώς, εμπνέεσαι από κάποιους ανθρώπους και προκύπτουν κείμενα και κινήσεις οι εμπνέοντες να τα αγνοούν;

Είναι δυνατόν, λοιπόν, να επαφίεσαι στην τύχη και μόνο για το ποιοι θα σε επισκεφθούν και θα διαβάσουν τα κείμενα σου; Κομμάτι άχαρο δεν είναι; Και πώς να γνωστοποιήσεις, να προσκαλέσεις, να διαβαστείς; Κι αν το πεις μια φορά, φτάνει; Κακά τα ψέματα μερικές εγγραφές γεννιούνται από και για συγκεκριμένα άτομα και είναι επιθυμητό, και νόμιμο, να το γνωρίζουν. Όμως ο βίος είναι πολύπλοκη και χαοτική κατάσταση. Σχέσεις γεννιούνται και πεθαίνουν. Άνθρωποι ανταμώνουν και χάνονται. Πορείες ζωής τέμνονται, παραλληλίζονται και αποκλίνουν.

Μένει ο πειρασμός: “Έχω και ημερολόγιο! Θέλεις να το διαβάσεις;”. Και μου έρχεται στα χείλη. Και το απωθώ. Δε θέλω να το λέω. Όσο μπορώ το αποφεύγω. Και αναρωτιέμαι. Πόσοι και ποιοι από τους γνωστούς και εμπλεκόμενους γνωρίζουν και έρχονται και διαβάζουν; Και πόσα και τι αντιλαμβάνονται; Τι αποκομίζουν; Μένω με την απορία. Και συνεχίζω. Σκέφτομαι. Αναπολώ. Ελπίζω. Δημοσιοποιώ. Για όσο κρατήσει. Για όσο δύναμαι και επιθυμώ. Και ας μην τα διαβάζουν μερικοί – μερικοί. Κι ας γλίχομαι [άλλως: σφοδρώς επιθυμώ]!

Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους θα ήθελα να έχουν πρόσβαση στο ημερολόγιο μου και για λόγους, α ή β ή γ, δεν έχουν το τραγούδι του Σταμάτη Σπανουδάκη “Μια Ζωή σου Χάρισα” με τον Γιάννη Πάριο. 

Ο εικονιζόμενος πίνακας, “Le secret” του 1876, είναι έργο του William Bouguereau.

20/12/2006