Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2020

1317. Cobi, Leopard 2 A4

Κυριακή, 15 Νοεμβρίου 2020, και στο γραφείο, δωμάτιο και έπιπλο, της Τ47 στήνεται το σκηνικό για τη συναρμολόγηση ενός ακόμα στατικού πλαστικού μοντέλου. Αυτή τη φορά του κουτιού 2618 της Cobi. Περιεχόμενο του κουτιού οκτακόσια εξήντα τέσσερα (864) κομμάτια από πλαστικό η ορθή συναρμολόγηση των οποίων, κατά τον κατασκευαστή, θα οδηγούσε σε ένα υπό κλίμακα, 1:35, μοντέλο του γερμανικού τανκ Leopard 2 A4.

Λοιπόν, το επιχείρησα. Άνοιξα το κουτί. Τα οκτακόσια εξήντα τέσσερα (864) κομμάτια του κατανεμημένα σε τρία αριθμημένα σακουλάκια από πλαστικό. Όντας λογικός ξεκίνησα ανοίγοντας το πρώτο για να, εντός του βρω, σακουλάκια μικρότερα και έντεκα (11). Εκνευριστικό, για εμένα τουλάχιστον, το ότι η Cobi χρησιμοποιεί δύο ποιότητες πλαστικού στα σακουλάκια της, η μία σχίζεται με το χέρι, η άλλη θέλει ψαλίδι.






Συναρμολόγησα, ακολουθώντας τις οδηγίες που έβλεπα στην οθόνη του υπολογιστή μου έχοντάς τις κατεβάσει από το διαδίκτυο σε μορφή PDF. Όταν τελείωσα με το πρώτο σακουλάκι άφησα το δεύτερο για την επόμενη μέρα. Τη Δευτέρα, λοιπόν, 16 Νοεμβρίου, άνοιξα το σακουλάκι με τον αριθμό 2 για να αποκαλύψω σακουλάκια εννέα (9) και μικρότερα. Συναρμολόγησα ακολουθώντας, τι άλλο;, το σχέδιο του κατασκευαστή. Όταν έφτασα στο σημείο να συναρμολογήσω τους είκοσι οκτώ (28) τροχούς του τανκ πόνεσαν τα δάχτυλά μου. Το «ελαστικό» της Cobi, ας το πούμε έτσι,  ήταν πολύ σκληρό και δύσκολα αγκάλιαζε τη ζάντα.







Όταν τελείωσα και με το δεύτερο σακουλάκι άφησα το τρίτο για την επόμενη μέρα. Την Τρίτη, λοιπόν, 17 Νοεμβρίου, άνοιξα το σακουλάκι με τον αριθμό 3 για να αποκαλύψω σακουλάκια δεκατρία (13) και μικρότερα. Με τα σακουλάκια 1 και 2 είχα συναρμολογήσει το σώμα του τανκ. Αυτό που έμενε για να ολοκληρωθεί το μοντέλο ήταν η συναρμολόγηση του πυργίσκου. Τον συναρμολόγησα. Ένα μικρό έργο τέχνης. Ευφυής συνδυασμός κομματιών και όμορφο αποτέλεσμα. Έτσι, χαλαρά και ευχάριστα, ολοκλήρωσα τη συναρμολόγηση του τανκ μοντέλου μου σε τρία πρωινά.





Το πολύ καλό ήταν ότι δεν υπήρχε κανένα, μισητό, αυτοκόλλητο. Και μιας και τα αυτοκόλλητα της Cobi, ή όσα τουλάχιστον έχω χρησιμοποιήσει, δεν διακρίνονται για την ποιότητά τους το καλό ήταν διπλό. Έλλειπε κάποιο από τα οκτακόσια εξήντα τέσσερα (864) κομμάτια; Ναι. Έλλειπε ένα. Τι έπραξα; Το αντικατέστησα με δύο κομμάτια Lego (από το απόθεμα κομματιών Lego που διαθέτω και που έχουν περισσέψει μετά τη συναρμολόγηση δεκάδων μοντέλων της Lego). Ζήτω η συμβατότητα, κομματιών Lego / Cobi, λοιπόν.


Ετοιμάζοντας την παρούσα εγγραφή και κοιτώντας ένα σχετικό video στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι, στο δικό μου μοντέλο, είχα παραλείψει να τοποθετήσω δύο κομμάτια. Επρόκειτο για τους δύο καθρέπτες του τανκ στο οποίο είχα τοποθετήσεις τις βάσεις τους αλλά όχι και τους καθρέφτες. Μικρό το πρόβλημα. Άνοιξα το κουτί που φυλάω ό,τι από τα Cobi περισσεύει και το πρόβλημα λύθηκε ή, όπως λένε οι μορφωμένοι, «αποκαταστάθηκε». Συμπέρασμα: Μην πετάτε ό,τι περισσεύει όταν συναρμολογείτε Cobi ή Lego, ίσως κάποιο από αυτά τα υπόλοιπα σας δώσει μία επιθυμητή λύση.

Το συναρμολογημένο μοντέλο το κατέβασα και το φωτογράφησα στο υπόγειο της Τ47 και όχι, ως συνήθως, στο τραπέζι της κουζίνας. Ο λόγος; Στο υπόγειο και πάνω σε ένα έπιπλο που φιλοξενεί κάποια από τα CD μου έχω τοποθετήσει ένα μέρος από τη συλλογή μου των τανκ ( σε κλίμακα 1:72). Θεώρησα ότι τα τανκ αυτά αποτελούσαν το ιδανικό φόντο για την φωτογράφιση του Cobi Leopard (σε κλίμακα 1:35, θυμίζω). Για την φωτογράφιση αυτή μάλιστα επιστράτευσα και την Canon EOS 600D (κι ας με εκνευρίζει μη υποστηρίζοντας το φορμάτ 16:9 ή 18:9).








Το τανκ με τοποθετημένους τους καθρέφτες του:


Το τελικό αποτέλεσμα μου άρεσε πολύ. Το βρήκα πολύ καλύτερο από την εικόνα που είχα σχηματίσει πριν να συναρμολογήσω το Cobi Leopard μου. Σημειώνω ότι σηκώνοντας ένα καπάκι έχουμε πρόσβαση σε μια στοιχειώδη απεικόνιση του κινητήρα του τανκ. Με διαστάσεις 30,5Χ12Χ12 κυβικών εκατοστομέτρων (ΜΧΠΧΥ) και βάρος πεντακόσια εβδομήντα τέσσερα (574) γραμμάρια είναι ότι πρέπει για να το εκθέσεις, ή να παίξεις με αυτό (ίσως αργότερα που θα έχω μεγαλώσει λίγο ακόμα).


Το Leopard βρήκε τη θέση του στην βιβλιοθήκη του χολ. Ευτυχώς χώρεσε σε μία πλαστική θήκη που είχα, αν και έβγαλα τις κεραίες από τον πυργίσκο και τις τοποθέτησα στο σώμα του τανκ για να μην κάμπτονται. Έτσι γλιτώνει αρκετή από την πανταχού παρούσα σκόνη.

Έχω βρει αρκετά μοντέλα τανκ της Cobi στο διαδίκτυο τα οποία ευχαρίστως θα αγόραζα και θα συναρμολογούσα. Δυστυχώς στην Ελλάδα κυκλοφορούν μόνο τα δύο που έχω ήδη συναρμολογήσει, το άλλο ήταν το M4 Sherman, και αυτά άλλοτε υπάρχουν και άλλοτε όχι. Το να  παραγγείλει κανείς διαδικτυακά τανκ της Cobi συνεπάγεται μια αύξηση του κόστους στο διπλάσιο, και περισσότερο ίσως. Αν απελπιστώ τελείως ίσως και να το κάνω. Μέχρι τότε θα έχω το νου μου στο  τι υπάρχει από Cobi, τανκ και άλλα, στη ωραία πατρίδα μας.

Εύχομαι έναν Καλό Δεκέμβριο, σε πείσμα των καιρών, και σας παρακαλώ να προσέχετε, όσο και όπου μπορείτε, για να ξανανταμώσουμε και να αγκαλιαστούμε όταν όλο αυτό θα το έχουμε αφήσει πίσω μας.

Ένα κλικ μακριά The James Taylor Quartet και «Wait A Minute”: 


30/11/2020

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2020

1316. Βιβλία Τέσσερα κι Ακόμα Ένα

 

Από την πρώτη Γυμνασίου, αν θυμάμαι καλά, ξεκίνησα να διαβάζω και από τότε, με μία διακοπή για ένα μικρό της στρατιωτικής μου θητείας κομμάτι, δεν σταμάτησα. Μπορεί η παρούσα κατάσταση να ευνοεί το διάβασμα αλλά στην περίπτωσή μου δεν άλλαξε κάτι. Διαβάζω όσο διάβαζα και πριν τις φετινές μας περιπέτειες.

Έτσι τις μέρες αυτές στα χέρια μου διαδοχικά πιάνω, διαβάζω και αφήνω τα εξής βιβλία:

1. «Φρανκενστάϊν», της Μέρι Σέλεϊ. Ακόμα ένα βιβλίο της εξαιρετικής σειράς «Τα κλασικά» των εκδόσεων «Ψυχογιός». Από τη σειρά αυτή έχω ήδη διαβάσει τα βιβλία «Η ηδονή» (Γκαμπριέλε Ντ’Ανούντσιο), «Το στρίψιμο της βίδας» (ΧένριΤζέϊμς) και «Ιστορία δύο πόλεων» (Κάρολος Ντίκενς).  Το πρώτο και το τρίτο  με μάγεψαν. Το  δεύτερο το βρήκα κατώτερο της φήμης του.

«Φρανκενστάϊν», λοιπόν, Έκδοση: Μάρτιος 2019, ISBN: 978-618-01-2800-0, μετάφραση: Κατερίνα Σχινά. Απέκτησα ένα αντίτυπό του συγκεκριμένου βιβλίου τη Δευτέρα, 1 Ιουλίου 2019. Από τις τριακόσιες σαράντα οκτώ (348) σελίδες του έχω διαβάσει τις ενενήντα τρεις (93). Δεν μπορώ να πω ότι έχω γοητευτεί. Αυτό που με ενοχλεί και με προβληματίζει, στον εαυτό μου, είναι η επιφυλακτικότητα στο να αποδεχθώ το λόγο της συγγραφέως λόγω του νεαρού της ηλικίας της. Περίεργο μεν, (μου) συμβαίνει δε. Συνεχίζω και ελπίζω να περιορίσω τις επιφυλάξεις μου και να  την ανάγνωση, του «Φρανκενστάϊν”, ευχαριστηθώ.

2. «Το βιβλίο της άμμου», Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Εκδόσεις «Νεφέλη», 1982, σε μετάφραση του Σπύρου Τσακνιά. Το αντίτυπό μου το απέκτησα την Πέμπτη, 25 Νοεμβρίου 1982, τριάντα οκτώ (38) ολόκληρα χρόνια πριν. Θυμάμαι ότι το έχω ξαναδιαβάσει αλλά, τόσα χρόνια μετά, δεν θυμόμουνα τίποτα από το περιεχόμενό του. Το διάβασα πριν να αποκτήσω το συνήθειο της συντροφιάς ενός μολυβιού για να σημειώνω ημερομηνία, χρόνο και τόπο, να υπογραμμίζω τα όσα μου φαίνονται ενδιαφέροντα και να επισημαίνω άγνωστες λέξεις.   Από τις εκατόν τριάντα πέντε (135) σελίδες του έχω διαβάσει τις εκατόν δύο (102). Κλασικός, όμορφος, δύσκολος Μπόρχες. Θέλω να ελέγξω αν τα δεκατρία διηγήματα που εμφανίζονται στο «Βιβλίο της άμμου» εμπεριέχονται και στον τόμο «Άπαντα πεζά» του Μπόρχες («Ελληνικά Γράμματα», 2005, ISBN: 960-442-108-5, σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη) και να κάνω μια σχετική σύγκριση. Ένα αντίτυπο των «Απάντων» αυτών απέκτησα την Πέμπτη, 27 Οκτωβρίου 2005, με κόστος 35,91 €.

3. «Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας», Λένα Διβάνη, «Πατάκης», 2019, ISBN: 978-960-16-8603-5. Δώρο των παιδιών μου.

Από τις τετρακόσιες εβδομήντα πέντε (475) σελίδες του έχω διαβάσει μόλις τριάντα πέντε (35). Μου αρέσει. Είναι καλογραμμένο, θαρρώ, και μάλιστα με πολλά βιογραφικά στοιχεία για τους πρωταγωνιστές,  τα οποία δείχνουν εκτεταμένη μελέτη και μόχθο. Διαβάζω και μαθαίνω ενδιαφέροντα πράγματα όχι μόνο για του βιογραφούμενους αλλά και για την ιστορία και το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο έζησαν και κινήθηκαν. Στο βιβλίο περιέχονται οι ιστορίες / διαδρομές οκτώ (8) ζευγαριών.

4.  «Ο Μέγας Αλέξανδρος των Βυζαντινών», Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, “Gutenberg”, 2018, ISBN: 978-960-01-1992-3. Δώρο των παιδιών μου.

Από τις ογδόντα πέντε (85), αραιογραμμένες, σελίδες του, πέραν αυτών των φωτογραφιών, έχω διαβάσει τις πενήντα τέσσερεις (54). Ανάγνωσμα ειδικού ενδιαφέροντος με το γνωστό ύφος της συγγραφέως.

5. The CollectedShort Stories Volume 4, Part 1, Adventure Stories”, Louis L’ Amour, Bantam Books, 2015, ISBN: 978-0-8041-7974-4.

Το τέταρτο βιβλίο του συγγραφέα με σύντομες ιστορίες, στα Αγγλικά που διαβάζω. Τα τρία προηγούμενα ήταν με ιστορίες γουέστερν. Αλλά και οι ιστορίες σε αυτό, το τέταρτο βιβλίο, σε ύφος γουέστερν είναι. Τα στερεότυπα του Louis L’Amour σε πλήρη ανάπτυξη. Η γενναιότητα των ανδρών, το κουράγιο των γυναικών, η σύμπλευση με τη φύση και τα στοιχεία της, η αξιοπρέπεια, η τιμή και η εντιμότητα των πρωταγωνιστών του. Την ανάγνωση του βιβλίου την ξεκίνησα την Παρασκευή, 14 Αυγούστου 2020. Από τις τριακόσιες δέκα τέσσερεις (314) σελίδες του έχω διαβάσει εκατόν σαράντα τέσσερεις (144). Ομολογώ ότι κάπου με κούρασε και το άφησα στην άκρη. Κυρίως η τελευταία ιστορία που διάβασα, “Death Westbound” – σχετική με μία ομάδα απόκληρων που ταξιδεύουν σαν λαθρεπιβάτες  σε έναν εμπορικό συρμό των αμερικανικών σιδηροδρόμων – μου φάνηκε τόσο βαρετή που από την Τρίτη, 3 Νοεμβρίου 2020, που τη διάβασα δε συνέχισα την ανάγνωση. Το συγκεκριμένο βιβλίο, προφανώς, είναι το «ακόμα ένα» του τίτλου της παρούσας εγγραφής.

Όμως, τον Louis L’Amour τον αγαπώ και, αν  λίγο γνωρίζω τον εαυτό μου, είναι θέμα χρόνου, και όχι με την έννοια του έτους, το να συνεχίσω την ανάγνωση, του πρώτου μέρους του τέταρτου τόμου των σύντομων ιστοριών του, προσδοκώντας, βεβαίως, καλύτερες σελίδες.

Να είσαστε Καλά, να Προσέχετε και να, γιατί όχι, διαβάζετε.

Ένα κλικ μακριά Pink Martini στο όμορφο και γιαπωνέζικο τραγούδι Taya Tan” [2007]:

27/11/2020

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2020

1315. Παραληρηματική γραφή


Ιούνιος 1976. Εξεταστική περίοδος στη Σχολή  Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ, όπου σπουδάζω. Μία δύσκολη περίοδος για εμένα, όχι από ότι θυμάμαι αλλά από ό,τι στα γραπτά μου διαβάζω. Τόσο που, σαράντα τέσσερα (44) έτη μετά, να βρίσκω στα χαρτιά μου σκέψεις όπως αυτές που θα ακολουθήσουν.

Ακόμα μια ανάρτηση στο παρόν ημερολόγιο, λοιπόν, με ένα απόσπασμα, αυτή τη φορά, από την εγγραφή με αύξοντα αριθμό οκτώ (8) του χειρόγραφου τετραδίου «Τα Άλλα Κείμενα»:


08. ΑΣΚΗΣΗ ΓΡΑΦΗΣ ΝΟ 6

. . .

  Όμως μπροστά στη ζωή, στη δική μας ζωή, πρέπει να σταθούμε γυμνοί και να την κοιτάξουμε στα μάτια. Τη ζωή μας πρέπει να τη ζήσουμε και να την ψηλαφίσουμε. Πρέπει να μετρήσουμε τη ζωή μας. Πρέπει να μετρήσουμε τους εαυτούς μας. Με όλη την οδύνη αυτών των μετρήσεων παρμένη κατάστηθα. Όταν ο πόνος μας τριγυρίζει κάτι θέλει και προσπαθεί μα μας πει και δε θα μας αφήσει αν δε μιλήσει. Και εμείς πρέπει να τον ακούσουμε με τα αυτιά τεντωμένα και το πνεύμα πρόθυμο. Ο πόνος διδάσκει, η χαρά αφαιρεί. Αφαιρεί περισυλλογή και περίσκεψη.

  Πρέπει ακόμα να σταθούμε μπροστά στο πρόβλημα της μεταφοράς της γνώσης. Πρέπει να το κοιτάξουμε στις ρίζες του. Το πρόβλημα τεράστιο. Δε βλέπω γιατί θα έπρεπε να χωθώ στην αίθουσα 316 και φοβισμένος και τρεμουλιάρης και άσχετος να εκλιπαρήσω ένα πέντε από τον εαυτό μου και το δάσκαλο.

  Σπουδάζω μια επιστήμη να χτίσω το σπίτι μου, να θρέψω τα παιδιά μου και να ζήσω τίμια από τη δούλεψή μου. Γιατί θα έπρεπε να εκπορνεύσω τις σπουδές μου; Γιατί θα πρέπει ολόκληρη η προσπάθειά μου να καταναλώνεται στα πενταράκια; Αφήσαμε το Γυμνάσιο ξεσέρνοντας τη νοοτροπία του. Τη νοοτροπία του να ξεγελάσεις, να περιπαίξεις. Όμως ποιος, σε μας, είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι η ώρα της κρίσης δε θα έρθει; Θα έρθει αναπόφευκτη σαν θάνατος. Και θα είναι η ώρα που θα βγούμε μόνοι μας, μόνοι μας, να ασκήσουμε το επάγγελμά μας. Και εκεί σαν πύο από πληγή που την πίεσες θα ξεπεταχτεί η φτώχεια μας και θα μας συντρίψει. Το κλάμα αυτής της στιγμής, την αβάσταχτη συμφορά και τον ολόκληρο πανικό πρέπει να νικήσουμε αρχίζοντας από τώρα.

  Το σύστημα ευνοεί τη φυγοπονία. Τους εξυπηρετεί όλους μοιράζοντας πεντάρια. Όμως τα δικά μας μάτια πρέπει να είναι προσηλωμένα στην ώρα της κρίσης που δε θα την αποφύγουμε. Θα μας πουν τότε:

- Εμπρός κύριε αποδείξτε μας ότι γνωρίζεται. Ότι γνωρίζεται!

  Για να μη λυγίσουν την ώρα αυτή τα γόνατά μας παλεύουμε. Ο δρόμος είναι μακρύς και σκληρός μα δεν έχουμε παρά να τον ακολουθήσουμε ή να παραιτηθούμε. Η δοκιμασία της γνώσης θα πρέπει να είναι χαρά μέγιστη. Και όμως εμείς τρέμουμε, θέλω να πω οι περισσότεροι. Δεν το θεωρώ υποχώρηση το ότι δεν πήγα να γράψω. Το πολύ-πολύ ένα πέντε να έγραφα. Και δεν το θέλω. Μπορεί το σημερινό να το πληρώσω μη γράφοντας στις άλλες εξεταστικές. Δε θα μετανιώσω στο βάθος για την τωρινή στάση μου.

  Γιατί θα πρέπει να γίνουμε όλοι όμοιοι και ίδιοι; Γιατί μας ενοχλούν τόσο οι άνθρωποι που δε μας μοιάζουν; Παίρνω όλες μου τις ευθύνες. Τις ευθύνες μου απέναντι σε Θεούς και σε ανθρώπους. Έχουμε να φτιάξουμε τη ζωή μας. Έχουμε να φθείρουμε την ύλη και το πνεύμα μας. Πρέπει να τα φθείρουμε με τη συνείδηση της αγάπης. Δεν έχουμε, στο τέλος, να παρακαλέσουμε κανένα. Μόνοι μας και περήφανοι στο κατάστρωμα του σκαριού μας. Και δεν έχουμε τρόπο να αποφύγουμε τις καταιγίδες και τις θύελλες. Πρέπει να περάσουμε και από αυτές για να φτάσουμε στο μακρύτερο πουθενά, στο μακρύτερο τίποτα που μπορούμε. Χωρίς να αλαζονευόμαστε δε ζητάμε συμπάθεια και κατανόηση από κανένα. Όμως οι Θεοί μας γνωρίζουν πόσο η κατανόηση, που θα ’ρθεί να μας βοηθήσει, θα γλυκάνει τον πόνο και θα γιάνει τις πληγές μας.

  Η μοναξιά μας είναι αποφασισμένη και υποχρεωτική μέσα στον τόπο και το χρόνο. Ακόμα και όταν αγαπήσουμε και αγαπηθούμε δε θα την ξεφύγουμε. Είναι βαθιά μέσα μας η μοναξιά μας. Ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να ξετυλίγει διαρκώς τη σκέψη του. Μονάχα οι δυνατές αισθήσεις την ακινητοποιούν για λίγο και τότε αισθανόμαστε να ευτυχούμε. Όμως είμαστε μόνοι κάτω από τον ουρανό και πρέπει μ’ αυτή την παραδοχή να φτιάξουμε τη ζωή μας.

  Μια ζωή έχουμε μπροστά μας, δώρο των Θεών, για να κουβαλήσουμε ένα σωρό πέτρες από μια μεριά της ψυχής μας σε άλλη, από μια μεριά της καρδιάς μας σ’ άλλη. Και πρέπει να σηκώνουμε τις πέτρες μας με λαχτάρα και αγάπη. Να τις ψηλαφούμε και να τις μαθαίνουμε. Να βλέπουμε τι ελευθερώσαμε τραβώντας τες και τι θα καλύψουμε τοποθετώντας τες. Όσες περισσότερες πέτρες, αδέλφια μου, με την περισσότερη αγάπη. Μόνοι, δυνατοί, θαρραλέα και αντρίκεια σηκώνοντας τις πέτρες μας, ανακαλύπτοντας και απαλείφοντας. Τέτοια μια εικόνα μας αξίζει να φτιάξουμε. 

  Αδέλφια μου δεν έχουμε να δημιουργήσουμε. Ο χαρακτήρας και τα προτερήματα δε δημιουργούνται. Αυτά τα πράγματα ανακαλύπτονται. Γιατί είναι ατόφια μέσα μας. Μονάχα που η συνείδηση της οδύνης του να αλλάζεις την τάξη των πραγμάτων μέσα σου, κουβαλώντας πέτρες, μας φοβίζει και μας απωθεί. Πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας το ρόλο του κουβαλητή. Ας αρχίσουμε από τις μικρές που δεν είναι ωστόσο ασήμαντες.

  Ελάτε να διαλέξουμε τις πέτρες που πρέπει να μετατοπίσουμε. Ελάτε να σκεφτούμε πόσα χρόνια ζήσαμε για να συνειδητοποιήσουμε το ρόλο του εργάτη που είναι ο υπέρτατος. Ζήσαμε κατά το ήμισυ στο σπέρμα του πατέρα μας και κατά το ήμισυ σ’ αυτό της μητέρας μας. Και κείνοι στων γονιών τους. Και έτσι μέχρι την αρχή και ίσως μέχρι το τέλος. Στοχαστείτε το πλήθος των περιστροφών μας στο αστρικό μεγαλείο. Σκεφτείτε τα στρώματα που πλαγιάσαμε, τους ήλιους που κοιτάξαμε και τις επιθυμίες των προγόνων που βαραίνουν στα κύτταρά μας.

  Έτσι γίνεται και θεριεύει η ζωή μέσα μας και πια δε μπορούμε να την κρατήσουμε. Και πρέπει ή να βγάλουμε κραυγή μεγάλη ή να πεθάνουμε. Μετατοπίστε για να ανακαλύψετε. Κουράστε τη μέση σας για να δείτε. Σταματώ αποκαμωμένος...

                                     5 Ιούνη 1976 / Βιβλιοθήκη ΕΜΠ


Ένα κλικ μακριά, το κλασικό Quizas, Quizas, Quizas”, με τον Nat King Cole:

24/11/2020

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2020

1314. Γλυφάδα

 

Βρισκόμαστε στο 1986. Ζω και εργάζομαι στην επαρχία. Στις 11 Ιουνίου, πάντα του 1986, γεννιέται, στην Αθήνα, ο γιος μου. Σαν σήμερα, τότε, γράφω στο ημερολόγιό μου (και) το που ακολουθεί:

20. 18/11/86, [0737], Τετράδιο 08, Σελίδα 013 

Να κάνουμε όνειρα! Όχι από αυτά του ύπνου αλλά και τα άλλα. Αυτά που κάνεις ξυπνητός και σου δίνουν χαδάκια στο στομάχι! Και μην είναι τίποτα σπουδαία όνειρα; Όχι! Σκέψεις μονάχα και προοπτικές. Τόποι, αν το θες! Και δυνατότητες! Μιλώ για τη Γλυφάδα. Την καλοκαιρινή Γλυφάδα που μας προσμένει. Και σκέφτομαι τα όσα, εκεί, μπορούμε να κάνουμε και να δούμε. Από το να γευτούμε κρέπες μέχρι το να σταθώ μπροστά στην βιτρίνα του Spot. Έτσι! Και μπροστά μας οι μήνες του χειμώνα. . .

Σήμερα, που ζούμε μια εποχή απαγόρευσης, και τριάντα τέσσερα έτη μετά, συνταξιούχος πια και ζώντας στη Γλυφάδα, αισθάνομαι μια παρόμοια νοσταλγία για το κέντρο της Γλυφάδας. Και ας μην υπάρχει πια Spot κι ας έχει, δυστυχώς, κλείσει η εξαιρετική “Golden Crepe” της οδού Γιαννιτσοπούλου.

Ένα κλικ μακριά, και από την δεκαετία του 50, Sidney Bechet, Claude Luter και Petite Fleur:


18/11/2020

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2020

1313. Επιστολή ετών τριάντα εννέα [39]

 

Άνοιξα και πάλι το τετράδιο (μου) «Τα άλλα Κείμενα». Σταμάτησα στην εγγραφή με αύξοντα αριθμό είκοσι (20). Αναθυμήθηκα. Μια επιστολή που είχα ταχυδρομήσει στην πρωτεξαδέλφη μου Μαρία Λ. κατά τη θητεία μου στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (ΣΕΑΠ), στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Τριάντα εννέα, σχεδόν σαράντα πια, έτη μετά, έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν κάποια πραγματάκια στην επιστολή αυτή που αξίζει τον κόπο να, ακόμα και σήμερα, διαβαστούν.


20. ΕΠΙΣΤΟΛΗ (Στη ΜΛ)

     Αχ Μαρία! Μαρία!…

Πήρα πριν λίγο το γράμμα σου. Σε καταλαβαίνω αν και δε γνωρίζω πόσο αυτό μπορεί να σε βοηθήσει. Είμαι ένας καθρέφτης που πάνω του αντανακλάς τη σκέψη σου για να γυρίσει σε σένα. Δέχομαι.

    Αγάπησε τη Μαρία τη σε χίλια κομματάκια. Κάποτε το δύσκολο καταντάει να είναι το να μην αδικηθείς και όχι το να μην αδικήσεις. Το “να μην αδικήσω” μπορεί να γίνει ένα κρησφύγετο των δειλών. Το χειρότερο “Η δειλία μπορεί να είναι μια στάση ζωής”. Οι για την “αγάπη” απορίες σου σχεδόν και δικές μου. Γιατί όμως να γυρεύουμε ορισμούς; Μοιάζει να γυρεύουμε ρούχα να ντύσουμε ένα πανέμορφο σώμα. Τα ρούχα τα πιο όμορφα πάνω του θα μοιάζουν κουρέλια.

   Ποιο το νόημα της διάρκειας των στιγμών; Στιγμή (πλαταγίζω στο νου μου τη λέξη και ρουφάω την ετυμολογία της) είναι μια μαχαιριά στον καιρό και στο χώρο. Κάνε δικό σου το αίμα της πληγής και πια ξέχασέ την. Το αίμα των στιγμών να κυκλοφορήσει στις φλέβες μας.

Ρωτάς:

- Τι ζητάνε οι άνθρωποι;

Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ένα σύμπαν. Φτάσε την ηδονή του να γίνεις όλα τα σύμπαντα. (Εγώ είμαι όλα τα σύμπαντα).

   Δεν είναι κακό το να πονάς. Κακό είναι το να μη γνωρίζεις γιατί πονάς. Μη ζητάς από τους άλλους το σεβασμό που απολαμβάνεις από τον εαυτό σου. Οι “άλλοι” - όλοι οι άλλοι - είναι οι άλλοι και “συ” είσαι “συ”. Το γνωρίζω πόσο είναι δύσκολο το να είσαι “συ”. Όμως πως αλλιώς; Το να μου γράφεις, σε προηγούμενα γράμματα, “εγώ” είναι ήδη μια όμορφη κατάκτηση. Και όσο για τον εγωισμό που μπορεί να κρύβει το “εγώ” έχω να παρατηρήσω ότι και το χρυσάφι το νοθεύουμε για να μπορεί να αντισταθεί. Είναι κάτι ψυχές που μοιάζουν σφαίρες κλειστές εξακοντισμένες στο διάστημα. Μόνες κάτι ψυχές που ταξιδεύουνε. Να είσαι άραγε μια τέτοια; Οι μυστικές συγγένειες των νοήσεων, των τάσεων, των ψυχών. Ο συντονισμός μέσα στη μοναξιά και την απόγνωση. Πολλές φορές στο κρεβάτι μου συλλογιέμαι:

- Εγώ. Ποιος είμαι εγώ;

Γίνομαι ένας ξένος και χάνομαι.

Θα το ’νιωσες και συ.

   Μετά απ’ αυτά. Κουλουριάσου στο κρεβάτι σου. Μη βλέπεις κανένα. Μην ακούς τίποτα. Ζήσε τη γοητεία του να μην είσαι τίποτα. Του να ακινητείς μέσα στη κίνηση. Του να πηγαίνεις αντίθετα στο ρεύμα. Στοχάσου το παράλογο της ζωής μας και των σχέσεων μας και χαλάρωσε. Ηρέμησε και σκέψου και αποφάσισε. Και μετά σήκω και κτύπησε. Μέθυσε και νιώσε τη χαρά της απόφασης.

   Έπραξες πολύ καλά που πίστεψες αυτή τη σχέση. Έπρεπε. Σου ήταν απαραίτητη για να ζήσεις. Όμως, Μαρία, ο χρόνος ξεφτίζει και ξανοσταίνει όλες τις σχέσεις. Η καταραμένη καθημερινή συναναστροφή που αφήνει τον απέναντι γυμνό. Είναι Μαρία η μοίρα των ανθρώπων. Και πρόσεξε πολύ. Δεν ξανάγινες παιδί. Δε θα γυρίσεις πίσω στη μοναξιά. Ήσουν πάντα παιδί και ήσουν πάντα μέσα στη μοναξιά. Δε θα ξαναγυρίσεις. Θα παραδεχτείς.

   “Ξεκομμένη, χωρίς τίποτα να πιαστώ”. Μαρία πιάσου από τον εαυτό σου πρώτα και τους γονείς σου και τους φίλους και τη μουσική και τη φύση κι από παντού και θέριεψε. Γίνε θηρίο και πάτησε γερά. Δε μας μένει πολύς καιρός για να ζήσουμε. Δεν υπάρχει λόγος να ζητήσεις συγγνώμη από κανένα άνθρωπο. Και όσα έγιναν και όσα ειπώθηκαν και όσα έκανες και ότι είσαι, και τέλος πάντων όλα, είναι νόμιμα και σωστά καμωμένα. Και είναι νόμιμα γιατί γίνηκαν με τις συνθήκες που γίνηκαν. Και στο κάτω-κάτω το “αν” είναι φρικτό.

   Μην παίρνεις καλογερίστικη στάση απέναντι στη ζωή. “Δεν υπάρχει άνθρωπος που να του κρατάω κακία. Μόνο πίκρα και παράπονο.” Μαρία να κρατάς πίκρα και παράπονο αλλά και κακία και μίσος και έχθρα και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί. Δε μπορείς να δένεσαι με τους ανθρώπους μόνο με το μετάξι και το μπαμπάκι. Χρειάζεται και το αγκαθωτό σύρμα. Και είναι τόσο απαραίτητο όσο και το μετάξι.

   Αν κάτι πρέπει να αποφύγεις αυτό δεν είναι η κακία ή το μίσος αλλά η υπερβολή. Και μη ξεχνάς ότι η υπερβολή είναι τέτοια ακόμα και στην αγάπη. Αν θέλεις σε μια σχέση να τα δώσεις όλα αυτό είναι δικαίωμά σου. Δεν είναι δικαίωμά σου να ζητάς τα όμοια από τον απέναντι. Είναι όμως δικαίωμά σου να ζητάς τα ανάλογα. (Τα πέντε δικά σου μπορεί να είναι περσότερα από τα πέντε του απέναντι. Να σου αρκεί να υπάρχει ένα τίμιο πέντε απέναντι σε πέντε).

   Που θα σε βγάλει ο δρόμος που τραβάς; Μαράκι πουθενά. Εμείς δε βαδίζουμε για να βγούμε. Βαδίζουμε για τη χαρά των οάσεων μέσα στην έρημο. 'Η βαδίζουμε επειδή έτσι γουστάρουμε και στο κάτω-κάτω δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε.

   Να μιλήσω και για μένα εδώ. Λάσπη. Λάσπη. Λάσπη. Ζω σαν το γουρούνι. Βρέχει συνέχεια εδώ και τρεις μέρες. Ζούμε ανά δύο σε μικρά αντίσκηνα (θα δεις φωτογραφία). Απογοητευμένος από την ποιότητα των συναδέλφων. Δεν έχει σημασία. Υπομονεύω. Τώρα βρίσκομαι στο εστιατόριο (μια στεγασμένη αίθουσα 15x20 m2 περίπου) όπου κυριολεκτικά γίνεται χάβρα ιουδαίων. Μοιάζει τεκές. Έχω πονοκέφαλο. Σου έγραψα σε κατάσταση πυρετού.

   Είναι Παρασκευή 7 με 8 το βράδυ. Θα φύγουμε πεζή (22 Km) την Τρίτη το μεσημέρι. Είμαι βρόμικος σαν γουρούνι και δυνατός σαν ταύρος. Ζω μέσα στη λάσπη. Μεθάω με το κρασί της σκέψης μου. Πετάω ακόντια με “θα” και τα καρφώνω παντού. Ακόμα και στο κορμί της κάθε Κατερίνας. Έχω γλυκές απορίες για τη ζωή μου. Και δε με νοιάζει. Πλέω στο πέλαγο και μου φτάνει. Πλέω στο πέλαγο και μπορώ να γράψω πράγματα όπως:

                 Πνίγομαι αγάπη πνίγομαι

              Στο χώρο στο χρόνο στις σκέψεις

              Πατώ στη γης δε με κρατά

              Κι ο χρόνος δε μ’ ορίζει

              Κι όταν σκεφτώ τη σκέψη σου

              Το γύρω μου ανθίζει

Έτσι.

   Μαράκι θα σου ταχυδρομήσω τα χαρτιά αυτά από το Ηράκλειο στις 14/1/81. Επειδή με τη σειρά σου γίνηκες καθρέφτης θέλω να σε παρακαλέσω να μου επιτρέψεις να αντιγράψω, όταν έλθω, αυτό το κείμενο.

Σε αγαπάω

9/1/81 Καταυλισμός ΣΕΑΠ / Επιστολή στη Μαρία Λ.


Να Προσέχετε, να Αντέχετε, να είσαστε Τυχεροί, να είσαστε Καλά.

Ένα κλικ μακριά το βασικό θέμα από την ταινία «Η Λίστα του Σίντλερ» [1993], με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, υπό τη διεύθυνση του Gavin Greenaway σε μουσική του μέγιστου John Williams:

10/11/2020