Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2007

0270. Ζωή σε Δύο Διαστάσεις


Έρχονται στιγμές που αισθάνομαι ότι από τη ζωή λείπει μια διάσταση. Αυτή του ύψους. Τα σπίτια μας κομμένα στα δυο. Σαν καρπούζια. Ορθογώνια τα δωμάτια και τα έπιπλα. Γραμμές οι τοίχοι. Ταινίες οι δρόμοι. Και οι άνθρωποι, κουκίδες. Κινούνται και πάνε. Ζωές τεθλασμένες γραμμές. Το σμίξιμο μας ταύτιση και τ’ άλλα γύρω – γύρω. Ζωή ισοπεδωμένη. Παρατηρήσιμη, προβλέψιμη, αδιέξοδη. Δίχως εξάρσεις. Όλη μας η ζήση μια μουντζαλιά στο χαρτί του κόσμου.


Ακούγεται το: Flash / Duke of Burlington.


31/01/2007

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2007

0269. Νύχτα στους Δρόμους της Πόλης

Eδώ. Προσμένοντας να συμπέσουν οι επιθυμίες. Να συγκατανεύσει ο καιρός. Να γίνουν όλα πάλι μαγικά. Να αλλάξουν. Περιμένω. Μόνος. Γεμάτος ελπίδες και φως. Να συγκλίνουν οι πορείες μας. Να ανταμώσουμε. Να κοιταχτούμε στα μάτια. Να εξομολογηθούμε τα ανείπωτα. Όσα θελήσαμε. Να παραδεχτούμε. Το μοιραίο και αναπόφευκτο. Με τα μάτια μονάχα. Δεν μπορεί παρά να γίνει. Δεν έχει άλλο τρόπο η ζωή να ξεπληρώσει τις οφειλές της. Έρχεσαι στα ενύπνια. Βασανιστικά. Επίμονα. Μια, δυο, δέκα φορές. Η ύπαρξη σου με γεμίζει. Βγαίνω στους δρόμους της πόλης. Αγωνία γεμάτος σε αναζητώ. Και έρχεσαι. Με αντικρίζεις και σε αντικρίζω. Όλα έχουν κριθεί. Έχουν τελειώσει και έχουν αρχίσει. Ομονοούμε. Πλέκουμε τα χέρια. Βαδίζουμε στους νυχτωμένους δρόμους. Αλλάζουμε το πρόσωπο της πόλης. Ένα ιδιωτικό σύμπαν η ζωή μας. Εσύ κι εγώ. Εμείς κι ο κόσμος.” 


The Wonder of You”, Elvis Presley. Τι άλλο;


29/01/2007

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2007

0268. Κραγιόν

Κάθε άνθρωπος και το προφίλ του. Μια εικόνα για τον εαυτό του και μια εικόνα για τους άλλους. Σχηματισμένη με βάση τα όσα λέει ή δε λέει και τα όσα πράττει ή δεν πράττει. Με βάση το ότι είναι ή δείχνει να είναι. Είναι καλό να έχεις μια εικόνα για τον απέναντι. Βοηθά στην επικοινωνία, την επαφή, τη συνεννόηση. Αρκεί η εικόνα να μην αντικαταστήσει τον άνθρωπο. Να μην είναι στατική και περιοριστική. Όσο πιο πολύπλοκος ο άνθρωπος τόσο πιο πολυσχιδές το προφίλ του.

Μία από τις συνιστώσες του προφίλ αποτελεί και το τι μουσική ακούει κανείς. Από απ’ ευθείας σχετικές συζητήσεις, από την παιδεία του, τη συμπεριφορά του, το περιβάλλον που κινείται, τη γενικότερη στάση του. Ακόμα ένα κουτάκι, ίσως, για τον απέναντι. Κατατάσσουμε και ησυχάζουμε.

Ο καθένας γνωρίζει το τι και ποια μουσική του αρέσει να ακούει. Υπάρχει ένας κορμός, το δέντρο και τα παρακλάδια του. Ακούμε το α, β, γ είδος μουσικής, τον χ, ψ, ζ τραγουδιστή, το κ, λ, μ συγκρότημα. Ωραία και τακτοποιημένα. Αλλά. Μας αρέσουν, αραιά και που ίσως, και κάποια άλλα. Αλλιώτικα. Εκτός κλίματος. Εκτός προφίλ. Και γιατί όχι; Που το κακό; Αφού μας αρέσουν!

Και εμείς μεν τις γνωρίζουμε τις τέτοιες αμαρτίες μας. Τις “αποκλίσεις” μας. Ο απέναντι όμως; Πώς θα το πάρει; Θα αποδεχτεί; Θα προσθέσει μια στο προφίλ επιπλέον πινελιά; Θα σηκώσει τους ώμους ή θα σκάσει ένα ειρωνικό χαμόγελο;
Από την άλλη έχει σημασία να το συζητάμε; Αξίζει τον κόπο; Πρέπει να δικαιολογηθούμε μήπως; Γιατί και σε ποιον;

Στο κλίμα αυτό, λοιπόν, “Κραγιόν” με την Καίτη Γαρμπή.

Πώς είπατε;


26/01/2007

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2007

0267. Πεποιημένα


Από το 1973 έως και το 2000 εβδομήντα πέντε. Και ένα προοίμιο. Ο κύριος όγκος την δεκαετία του 70. Το 65,33%. Το 1975 το πιο παραγωγικό. Δέκα πέντε, το 20%. Από το 1973 μέχρι και το 1981 η ροή συνεχής. Έκτοτε δυσκολέψανε τα πράγματα. Ένα, το πολύ δύο. Οκτώ έτη δίχως ούτε ένα. Υπάρχουν και κάποια αποκηρυγμένα. Λίγα. Θα πρέπει να τα ξαναδώ. Ιδού το τελευταίο:



[Θα αντιληφθεί πιστεύω η έμπνευσης πηγή της. . .]


“Ψηφιοποιημένο’’ από τον δίσκο βινιλίου Hit Parade 4 το τραγούδι που ακούγεται. Rocky Shahan και “Cherry Tree’’. Ένα σπάνιο κομμάτι θαρρώ μιας και στο διαδίκτυο δεν μπόρεσα να βρω σχεδόν τίποτα για τον ερμηνευτή ή το τραγούδι.

Το βρήκα στο διαδίκτυο (8 Σεπτεμβρίου 2019). Για όσο λοιπόν υπάρχει:


24/01/2007

Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2007

0266. Η Αλυσίδα του Πράττειν


Το ζήτημα του χρόνου. Της εκμετάλλευσης και της οργάνωσής του. Ζωή μοιρασμένη σε “μικρά” εικοσιτετράωρα. 

Περισσότερος χρόνος το αιτούμενο. Για τα προσωπικά, τα οικογενειακά ή τα επαγγελματικά. Αγαθό εν ανεπαρκεία. Πολύτιμο, δυσεύρετο και με διαφορετική, υποκειμενική ή αντικειμενική, αξία.

Εποχή επιλογών. Για το τι και το πώς. Για τη βέλτιστη αξιοποίηση του διαθέσιμου χρόνου. Το τι θα πραχθεί, τι θα επισπευσθεί, μετατεθεί ή αναβληθεί. Ο καθένας ότι η εκμετάλλευση του διαθέσιμου χρόνου του προδιαγράφει. Χρόνος, περιβάλλον και τύχη καθοριστικοί του βίου παράγοντες. Στο εικοσιτετράωρο κάποιων το σύμπαν, σε άλλων το ελάχιστο.

Η “αλυσίδα του πράττειν”. Η μέθοδος του να “γεμίζει” ο διαθέσιμος χρόνος με μια διαρκή ροή πράξεων. Να αξιοποιείται. Ο προγραμματισμός του τι θα πραχθεί, μετά το νυν πραττόμενο, σε βάθος δυο επιπέδων τουλάχιστον. Η εξάλειψη των ανεπιθύμητων κενών. Η εξομάλυνση της ροής του χρόνου. Η αποφυγή διλημμάτων του τύπου “Τι να πράξω τώρα;”.

Μια διαδικασία για να είναι απασχολημένο το σώμα και το πνεύμα. Για την αξιοποίηση του διαθέσιμου χρόνου και την καλή του πράττοντα διάθεση. . . 


Από τα αγαπημένα εφηβικά τραγούδια και η παρούσα επιλογή. “Words” από το άλμπουμ “Pisces, Aquarius, Capricorn & Jones Ltd.(1967) του συγκροτήματος “The Monkees”.


22/01/2007

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2007

0265. Απέναντι

Πήγα. Συναντηθήκαμε. Αναμενόμενο και επιθυμητό. Το μυαλό προετοιμασμένο. Εύθραυστες ισορροπίες. Η παρουσία ανατρέπει τα προσχεδιασμένα. Διαμορφώνει την πραγματικότητα. Κυριαρχεί. Μετά από ικανό χρονικό διάστημα. Και πάλι το σώμα. Το φιλί και το άγγιγμα. Η κόμη. Τα μάτια. Τα ενδύματα. Όλα.

Εγρήγορση. Τα προαποφασισμένα αποδείχτηκαν αδύναμα. Δε συγκρατούν το κύμα των συναισθημάτων. Ανατροπή. Σαν να αφαιρέθηκε ένας πίρος. Όλα καταρρέουν. Δεν θα κρατήσει. Θα ξαναχτιστούν. Θα πυργώσουν. Ότι δε συνεχίζεται μοιάζει μάταιο.

Ευτυχής. Για είκοσι λεπτά, μισή ώρα. Ο ένας απέναντι στον άλλο. Μιλώντας. Επαμφοτερίζοντας. Χαμογελώντας. Συμμετέχοντας. “Θα ήθελα”, ομολογεί ο εαυτός.

Και όλα μαζί, καταιγιστικά:

Μη επιθύμει αδύνατα. Νόει το πραττόμενον. Ηδονήν φεύγε, ήτις λύπην τίκτει. Ανοήμονες των απεόντων ορέγονται. Βλαξ άνθρωπος επί παντί λόγω επτοείσθαι φιλεί. Εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει, ανεξερεύνητον εόν και άπορον. Θυμώ μάχεσθαι χαλεπόν∙ ο γαρ αν θέλη, ψυχής ωνείται. Μη πλέω προσάπτεσθαι των δυνατών. Τόλμα πρήξιος αρχή, τύχη δε τέλεος κυρίη.

Ανασαίνω. Η του βίου εκάστου κανονικότητα. Τα όχι και τα μη. Τα πλαίσια. Η διαμορφωμένη κατάσταση. Προφάσεις. Δικαιολογίες. Ατολμία. Έλλειψη βούλησης. Χημεία που δε λειτουργεί. Υπολειμματική κρίσιμη μάζα.

Πορεία δέκα, τουλάχιστον, εγγραφών στο παρόν. Αυτή η ενδέκατη. Για να μη ξεχνιόμαστε. Να μη νομίζουμε. Ο χρόνος περνά. Αρνείται να συγκατανεύσει. Χάνεται. . . 

The line between pleasure and pain
Can't be measured by means of the brain
Mere reason alone can never explain
How the heart behaves



How The Heart Behaves [Original Acoustic Guitar Demo 1989] – Was [Not Was].

 19/01/2007

Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2007

0264. Περπατώντας


Ένα μικρό θαύμα είναι το περπάτημα. Ένα μικρό θαύμα που λίγοι θαρρώ το αποζητούν και ακόμα λιγότεροι το απολαμβάνουν. Είναι απίθανο το που μπορεί κανείς να φτάσει με τα ποδαράκια του. Το πόσα πράγματα μπορεί να δει και να απολαύσει.
Τελικά είμαστε καταπιεσμένοι και από τα αυτοκίνητα. Για δυο βήματα αυτοκίνητο. Για τέσσερα ομοίως. Ευκολία, ταχύτητα, άνεση. Και μετά; Κινείσαι, κοιτάς και δε βλέπεις. Δεν έχεις τη δυνατότητα να σταθείς. Να παρατηρήσεις.
Το περπάτημα είναι άλλο πράγμα. Κυρίως το περπάτημα στην περιοχή, στη γειτονιά σου. Μόνο έτσι τη μαθαίνεις. Μόνο έτσι τη ζεις. Να βαδίζεις. Να κοιτάς. Να παρατηρείς. Να ανακαλύπτεις.
Μια μονοκατοικία χαμένη ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Ένα όμορφο μπαλκόνι. Ένα μαγαζάκι. Δορυφορικά κάτοπτρα με διπλά LNB. Άχτιστα οικόπεδα. Φροντισμένους κήπους. Μυστήριες αρχιτεκτονικές.
Να σταματάς σε καταστήματα που μια ζωή τα έβλεπες εποχούμενος. Να βλέπεις τους δρόμους από άλλες οπτικές γωνίες. Να μαθαίνεις τα ονόματά τους. Να ανακαλύπτεις γειτονιές που θυμίζουν άλλες εποχές. Να σχεδιάζεις διαδρομές.
Και οι σκέψεις που κάνεις βαδίζοντας. Η ποιότητά τους. Οι αναμνήσεις που έρχονται κύματα. Των τροχιών οι τμήσεις. Οι αλλαγές στη φυσιογνωμία της περιοχής.
Και οι αλλαγές που σχετίζονται με την εποχή και την ώρα του περιπάτου. Τα κτίσματα σαν χαμογελαστά ή σαν θλιμμένα. Ο απλωμένος τόπος. Η χάραξη της πορείας. Η επανάληψη.
Βαδίζοντας, βλέποντας, ζώντας. . .


Από το άλμπουμ, του 1979, “Present Tense’’ του συγκροτήματος Shoes ακούγεται το τραγούδι “I Don’t Wanna Hear It’’. “Ψηφιοποιημένο’’ από δίσκο βινιλίου και πάλι.


17/01/2007

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007

0263. Προσπάθεια


Για πολλοστή φορά προσπαθώ να βάλω τάξη στο χάος. Να αποφασίσω πόσα και ποια από όσα έχω συσσωρεύσει πρέπει να κρατήσω και πόσα και ποια να πετάξω. Δύσκολο. Ντάνες ολόκληρες από περιοδικά. Ντάνες από ένθετα περιοδικών και εφημερίδων. Εκατοντάδες CD και DVD δεδομένων. Εκατοντάδες δισκέτες. Δεκάδες δίσκοι για iomega zip. Δεκάδες κασέτες VHS. Δεκάδες καλώδια διαφόρων τύπων. Παλιά monitor CRT. Εγχειρίδια. Παλιοί εκτυπωτές. Αρχαίες μητρικές πλακέτες. Συσκευασίες συσκευών και στατικών μοντέλων. Και άλλα ετερόκλητα πολλά.

Δεν περίμενα ότι έχω συγκεντρώσει τόσο πολλά αντικείμενα. Αποκτούσα, χρησιμοποιούσα, συσσώρευα. Και έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Δεν χωρούσαν πια τα καινούργια. Οι διαθέσιμοι χώροι χρησιμοποιήθηκαν. Έννοιες όπως αρχειοθέτηση ή ταξινόμηση πήγαν περίπατο. Από κάποιο σημείο και πέρα δεν ταξινομείς. Τρυπώνεις. Δεν γνώριζα πλέον τι έχω και αν το έχω που το έχω. Χρειάζεται μια γενναιότητα για να ξεκαθαρίσει ένα τέτοιο τοπίο. Θέλω να πιστεύω ότι την έχω.

Κρατώ στα χέρια ένα – ένα τα αντικείμενα. Αποφασίζω. Αυτό μένει. Αυτό φεύγει. Κάποια μου είναι πλέον παντελώς αδιάφορα. Κάποια ξυπνούν αναμνήσεις. Κάποια άλλα τσιμπούν. Μερικά πληγώνουν. Αντικείμενα αγαπημένα. Αντικείμενα ξεχασμένα. Ένα – ένα. Μοναδικά. Μένει, φεύγει, μένει. Κι αυτό; Δύσκολη η απόφαση. Φεύγει! Είπαμε. Γενναιότητα.

Επιδίωξη το ξεκαθάρισμα. Η κατοχή όσων πρόκειται να χρησιμοποιηθούν και πάλι. Όσων έχουν ακόμα ζωή. Οι τακτοποιημένοι χώροι που λειτουργούν. Η γνώση του τι υπάρχει και που. Θα πάρει χρόνο μα αξίζει θαρρώ τον κόπο.

Αυτός ο άγριος καταναλωτισμός των καλοθρεμμένων δυτικών. Λες και η ευτυχία εξαρτάται από το πλήθος των αντικειμένων που κατέχουμε. Λες και σημασία έχει το πόσα και όχι το ποια. Αγόρασε. Αγόρασε. Αγόρασε. Έχε!

Κάνω τη σκέψη ότι πρέπει να είμαι, πλέον, περισσότερο προσεκτικός σε σχέση με τον όγκο των αποκτημάτων μου. Λιγότερο παρορμητικός, λιγότερο λαίμαργος.

Να θέτω τα απλά και ουσιαστικά ερωτήματα: 

Το χρειάζομαι; Πόσο θα το χρησιμοποιήσω; Μπορώ να κάνω και δίχως του;

Και θα το προσπαθήσω. . .


Λόγω ακριβώς της ενασχόλησης που περιγράφω είναι νοσταλγικό το κλίμα στο οποίο κινούμαι τις ημέρες αυτές. Νοσταλγικό, και αγαπημένο της εφηβείας μου, και το τραγούδι που ακούγεται. “Shes Coming to Me” με τους OBrien Brothers. Εξαιρετικά δυσεύρετο τραγούδι, ακόμα και στο διαδίκτυο και σαν απλή πληροφορία, “ψηφιοποιημένο” από δίσκο 45 στροφών.

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2007

0262. Μια Ένα Μία

Μια λέξη την ημέρα θα έπρεπε να φτάνει. Και δε φτάνει. Και ψάχνουμε κι άλλες. Και προσπαθούμε να τις ταιριάξουμε. Και δυσκολευόμαστε. Τα πολλά λόγια φτώχεια.
Ένα τραγούδι θα έπρεπε να αρκεί. Να ακουστεί. Να μιλήσει. Να θρέψει. Και δεν αρκεί. Δεκάδες τραγούδια. Αποευαισθητοποιημένη ακοή. Ανεκπαίδευτη ψυχή. Από το ένα στο άλλο. Τόσο που πια δεν μένει τίποτα.
Μια εικόνα θα έπρεπε να είναι αρκετή. Και δεν είναι. Συγκεντρώνουμε εκατοντάδες. Κοιτάζουμε αλλά δε βλέπουμε. Και ψάχνουμε.
Μία, ένα και μία. Και δεν αρκούν. Και παλεύουμε. Και μαζεύουμε. Και συνεχίζουμε.


12/01/2007

Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2007

0261. Σκορπίσματα Δέκα

Κάποιες όμορφες θα φαινόντουσαν πιο όμορφες αν δεν το προσπαθούσαν.

Όλη η σχέση τους η άναρθρη, σχεδόν, φωνή με την οποία τη φώναξε. Εκείνη δεν έστρεψε καν το κεφάλι.

Τόσοι άνθρωποι. Τόσες σκέψεις. Τόσες ζωές.

Κάθε πρόσωπο μια σφραγίδα μοναξιάς.

Αγέρωχη. Σίγουρη. Επηρμένη. Περισσότεροι από δύο θα πρέπει να της έχουν πει ότι είναι όμορφη.

Ανόητες ερωτήσεις. Ανόητες απαντήσεις.

Σε όσους ρωτούν: Να σου κάνω μια αδιάκριτη ερώτηση;
Απαντώ: Ναι αν είσαι έτοιμος να λάβεις μια αδιάκριτη απάντηση.

Τα λόγια εξατμίζονται. Η σιωπή όχι.

Ήταν τόσο χαμογελαστός που φοβήθηκα ότι θα με καλημερίσει!

Με λέξεις ακριβές σμιλεύω περίτεχνη σιωπή.


Ακριβός Dean Martin και I Willτο άκουσμα.


10/01/2007

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2007

0260. Βρώμικος Χρόνος

 
Η διαχείριση του χρόνου αποτελεί ένα ζήτημα που ανέκαθεν με απασχολούσε. Στα χρόνια της εφηβείας μάλιστα, ίσως λόγω σπουδών, αποτελούσε ένα από τα κυριότερα προβλήματά μου.

Μεγάλωσα και αμφιβάλλω για το εάν έγινα πιο αποτελεσματικός στη διαχείρισή του. Εξακολουθεί πάντως να με προβληματίζει και να με απασχολεί. Μόνο που, ακριβώς επειδή μεγάλωσα, δεν ομνύω πλέον. Οι στόχοι μου έγιναν πιο ρεαλιστικοί. Καλύτερα προσαρμοσμένοι στον χαρακτήρα μου και το περιβάλλον που κινούμαι.

Η μέχρι τώρα αντιμετώπιση θα έλεγα ότι ήταν κατά βάση ποσοτική. Πως θα εξοικονομήσω χρόνο. Πώς θα βελτιστοποιήσω την χρησιμοποίησή του. Όμως μόνο ποσοτικό είναι το ζήτημα; Αρκεί να έχεις διαθέσιμη μια α ποσότητα χρόνου; Και τι χρόνος είναι αυτός; Σε συνέχεια ποιας κατάστασης ή δραστηριότητας; Τι θα ακολουθήσει; Με άλλα λόγια. Πόσο κατάλληλος ή καθαρός είναι ο χρόνος για την δραστηριότητα που τον διαθέτεις;

Βασικά και μάλλον επώδυνα ερωτήματα για τον τρόπο που είναι οργανωμένη η ζωή των περισσοτέρων. Σπανίως ο διατιθέμενος χρόνος είναι καθαρός. Συνήθως είναι μολυσμένος. Με σκέψεις / προσμείξεις από τα πριν και τα μετά. Χρωματισμένος από ότι προηγήθηκε, μερικώς προσανατολισμένος σε ότι έπεται. Είναι αυτό που αποκαλώ, πλέον, “Βρώμικος Χρόνος”.

Απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια το λαγάρισμά του. Το να φτάσεις να διαθέτεις στον απέναντι, ή στις δραστηριότητές σου, τον πλέον καθαρό, τον πλέον κατάλληλο χρόνο. Το να κατορθώσεις, για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, να είσαι αφοσιωμένος. Αφιερωμένος. Απερίσπαστος. Το να καταφέρεις να αποσυνδέσεις από το τώρα το πριν και το μετά.

Αξίζει, θαρρώ, τον κόπο να παλέψει κανείς για ελαχιστοποιήσει, στο μέτρο του δυνατού, το Βρώμικο Χρόνο στη ζωή του. Δεν απαιτούν όλες οι δραστηριότητες Καθαρό Χρόνο όμως, σίγουρα, υπάρχουν πολλές που η τροφοδότησή τους με αμόλυντο χρόνο θα μπορούσε να απογειώσει την προσωπική, οικογενειακή ή επαγγελματική μας ζωή.

Ευτυχείς, θαρρώ, όσοι είναι σε θέση να επινοήσουν και να χρησιμοποιήσουν εκείνους τους μηχανισμούς που ελαχιστοποιούν της ζωής τους το “Βρώμικο Χρόνο”. . .

Το τραγούδι που ακούγεται είναι το “The Power of Love” με το συγκρότημα Huey Lewis & The News από την ταινία “Back to the Future” [1985].



08/01/2007

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2007

0259. Σύνθετο


Δεν είναι πάντοτε εύκολο να έχεις κάτι διαθέσιμο για δημοσίευση. Τα προβλήματα αρχίζουν από τη στιγμή που επιθυμείς να “ανεβάζεις” εγγραφές σε τακτά χρονικά διαστήματα. Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή ας πούμε, στην περίπτωση μου. Και γιατί σε τακτά χρονικά διαστήματα; Γιατί έτσι! Είναι η απάντηση.

Το ευτύχημα είναι ότι κανένας δεν σε υποχρεώνει. Από μόνος σου αποφασίζεις και πράττεις. Θα μπορούσε το πράγμα να μείνει στο εάν και εφόσον. Μοιάζει να είναι άχαρο όμως το να καταθέτεις κείμενα όποτε σου έρθει, η έμπνευση ας πούμε. Είναι αυτό που είπε ο Σεφέρης. Η ευαισθησία μας έχει ανάγκη από πίεση προκειμένου να δημιουργήσει.

Είναι μια ευχάριστη πνευματική ενασχόληση το να αναζητάς το τι θα δημοσιεύσεις. Να σκεφτείς το θέμα, να το αναλύσεις, να το γράψεις. Μερικές φορές αυτό γίνεται εύκολα και αβίαστα. Άλλες πάλι στριφογυρίζεις και λες “Μωρέ τι να γράψω; Τι να γράψω;”. Τελικά κάτι θα σκαρφιστείς, κάτι θα ετοιμάσεις.

Και, για εμάς τους ίδιους, δεν είναι όλες οι εγγραφές μας εξίσου αγαπητές ή επιτυχημένες. Πολλές φορές ανεβάζεις κάτι που δεν σε ικανοποιεί. Που αισθάνεσαι ότι είναι ημιτελές. Ότι χρειαζότανε περισσότερη σκέψη. Άλλη δομή και παρουσίαση. Είναι οι εγγραφές θυσία στο Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή.

Και τώρα πια είναι και το άλλο. Η μουσική επένδυση. Άλλος βραχνάς αυτός. Να βρεις τι ταιριάζει στο κείμενο ή, σπανιότερα, τι ταιριάζει στον ήχο. Κι αν βρεις το τι, όσον αφορά τον ήχο, θα είναι διαθέσιμο; Ανεβάζω εγγραφές από δύο σημεία και ο κύριος όγκος της δισκοθήκης μου βρίσκεται σε ένα τρίτο. Χρειάζεται, λοιπόν, και εδώ προγραμματισμός. Να βρεις το κομμάτι, να το μετατρέψεις σε mp3 αν χρειάζεται, και να το έχεις εύκαιρο.

Οι συμβιβασμοί είναι τελικά αναπόφευκτοι. Ξεκίνησα με τη λύση ανάγκης να ανεβάσω το ποίημά μου “Σύνθετο” μιας και δεν είχα καταφέρει να βρω κάτι άλλο. Από τα “αποθέματα” δηλαδή. Προέκυψε όμως το συγκεκριμένο κείμενο, διότι πληκτρολογώντας έρχεται η όρεξη, και πολύ φοβούμαι ότι το ποίημα θα περάσει σχεδόν απαρατήρητο. Ας είναι. . .


Από τα εδώ “αποθέματα” και πάλι το τραγούδι που ακούγεται. GirlThe Beatles. 



05/01/2007

Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2007

0258. Ιστορίες Παλιές

Είναι κάποιες ιστορίες παλιές που πια δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Και είναι, επίσης, κάποιες αναμνήσεις που επιμένουν. Ιστορίες που γέννησαν αναμνήσεις. Αναμνήσεις που δίνουν ένα χάδι στο στομάχι. Μικρά αινίγματα το γιατί κάποια περιστατικά μετουσιώνονται σε ανάμνηση ενώ κάποια άλλα εξατμίζονται.

Χειμώνας του 1971, λοιπόν, και εκκλησιασμός με την 6η Γυμνασίου, τότε. Ημέρα Σάββατο, αν η μνήμη μου δεν με απατά. Ήλιος με δόντια. Μια ιδιαίτερη μέρα του Δεκέμβρη. Είμαι κάπως, εκείνη την ημέρα. Αισθάνομαι κάπως. Ο εκκλησιασμός στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου και οι συμμαθητές παρατεταγμένοι. Και οι συμμαθήτριες.

Μια συμμαθήτρια μαγνητίζει το βλέμμα. Με ελκύει. Δεν υπάρχει προηγούμενο. Δεν θα υπάρξει επόμενο. Όμως για εκείνο το χρονικό διάστημα, και μέχρι να τελειώσει η μέρα, γεμίζει την ύπαρξη. Δημιουργεί ένα κλίμα ευφορίας. Το βλέμμα που αναζητά τη ματιά και δικαιώνεται. Το σκίρτημα. Οι προοπτικές. Ο περιβάλλον χώρος. Όλα.

Επιστροφή στο σπίτι. Ένα pick-up Philips βαλιτσάκι. Συνδεδεμένο στο ραδιόφωνο θαρρώ. Μονοφωνικό. Και οι πρώτοι δίσκοι βινιλίου 33 στροφών. Πρόσφατο απόκτημα το άλμπουμ “Πουλόπουλος 4” αγορασμένο από το κατάστημα του Πολύδωρου, στα Χαυτεία, την 6/12/1971 με 140 δραχμούλες, τότε. Χρυσαφί. Καλός τραγουδιστής. Όμορφα τραγούδια. Άλλες εποχές.

Και η σύνδεση. Ημέρα, εκκλησιασμός, συμμαθήτρια, Πουλόπουλος γίνηκαν ένα. Και παραμένουν. Το ένα προσκαλεί το άλλο. Τον αντικατέστησα τον δίσκο αγοράζοντας το έργο και σε CD, στις 4/3/1998, με κόστος 3.598 δρχ. Τίποτα δεν άλλαξε. Κάθε φορά που τον ακούω θυμάμαι εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό. Τον εκκλησιασμό και τη συμμαθήτρια.

Από το άλμπουμ αυτό, φυσικά, και το τραγούδι που ακούγεται. “Χαλάζι Έφερε η Ψιχάλα”. Σύνθεση του Μίμη Πλέσσα σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου με το καταπληκτικό: 

“Το χέρι μου μελαγχολεί μες τα μακριά μαλλιά σου. . .”.



03/01/2007

Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2007

0257. 2007 Ήδη [ΝΚ]


Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει κανείς μέσα στο ξεκίνημα του έτους; Συμβάσεις. Ανθρώπινες συμβάσεις και ο χρόνος και όλα. Λες και ο πλανήτης κατέχει από έτη και μήνες. Στοχαστείτε αυτή τη σκοτεινή μάζα που κινείται και περιστρέφεται. Την αδιαφορία του σύμπαντος στοχαστείτε. Τι είμαστε; Που είμαστε; Και γιατί είμαστε; Απομονωμένοι, μικροί, μίζεροι, θνητοί. Και από την άλλοι γεμάτοι αδιαλλαξία, έπαρση και αυταρχικότητα καταστρέφουμε, με όσους τρόπους μπορούμε, τον πλανήτη. 

Καταστρέφουμε και σκοτώνουμε. Σκοτωνόμαστε και οι ίδιοι στο όνομα θρησκειών που δεν γνωρίζω πια τι εξυπηρετούν έτσι που τις έχουμε καταντήσει. Για άλλους λόγους γεννήθηκαν θαρρώ. Άλλες κοινωνίες προσπαθούσαν να ισιώσουν. Και χύθηκε πολύ αίμα και δάκρυα ποταμός μέχρι να σταθούν στα πόδια τους. Και τώρα; Γράμμα κενό. Οι επιτήδειοι στην εξουσία να τρώνε, να πίνουν και να επαίρονται. Να εγκληματούν ασύστολα στο όνομα των ανήθικων ηθικών τους. Οι δυνατοί να είναι οι κόπανοι και οι συνετοί σιωπηλοί θεατές των πράξεων τους. Η εξουσία ταιριάζει πλέον στους ανόητους. Η δύναμη στους αδίστακτους και το χρήμα στα καθίκια. Και ποτέ η εξαίρεση δεν κατάργησε τον κανόνα. 

Έτσι είμαστε. Έτσι πάμε. Δίχως στόχους πια. Δίχως πυξίδα. Οι κοινωνίες μας αλλάζουν. Μετασχηματίζονται. Ο “καινούργιος” άνθρωπος γεννιέται. Διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις για το ποιον και το μέλλον του. Αισχύνομαι για το όποιο ποσοστό συμμετοχής έχω στην βαρβαρότητα και την αναλγησία της κοινωνίας και της εποχής που ζούμε. Άλλα θέλει η καρδιά μου. Άλλα και αλλιώς. Ευγένεια, σύνεση, κατανόηση, ευδοκία, ω πόσο μας λείπει η ευδοκία!, συνεργασία, αλληλοβοήθεια, δίκαιη μοιρασιά. Ξεκίνησα να πληκτρολογώ έτσι. Δίχως σχέδιο. Και δεν μου βγήκαν τα φωτεινά και χαρούμενα που οι, φτιαχτές και φκιασιδωμένες, αυτές μέρες απαιτούν. Δεν πειράζει, Η αισιοδοξία, έτσι κι αλλιώς, υπάρχει. Πίσω εμπρός λοιπόν! Με χαμόγελο ειλικρινές και για όλον τον πλανήτη:

Καλή Χρονιά Γη!

Και για όλους τους ηγέτες και τους ηγεμονίσκους:

Καλά μυαλά ζωντόβολα!

Και για όσους αγαπημένους σήμερα γιορτάζουν:

Χρόνια Πολλά με Υγεία και Δύναμη!

Αφτά!


Από το τελευταίο άλμπουμ των J. J. Cale και Eric Clapton “The Road to Escondido το τραγούδι “When the War is Over”.


01/01/2007