Δεν είναι μόνο η “Αίθουσα των Μετρητών” [εγγραφή της 12 Μαρτίου 2005]. Υπάρχει και η παράλληλη σκέψη της “ογκοποίησης”. Θέλω να πω ότι συλλογίζομαι συχνά τα ίχνη που θα μπορούσε να αφήσει το σώμα στις μετακινήσεις και τα ταξίδια του. Ας πούμε ότι για την παραμικρή του μετακίνηση αφήνει στην προηγούμενη θέση του, πάντα και συνεχώς, ένα τρισδιάστατο περίγραμμα του. Έτσι θα μορούσαν να προκύψουν “ογκοποιημένες” όλες οι διαδρομές και τα ταξίδια μας. Με μια ματιά θα βλέπαμε τους χώρους στους οποίους έχουμε υπάρξει. Που σταθήκαμε, που βαδίσαμε, που ταξιδέψαμε. Σκεφτείτε την εικόνα που θα μπορούσε να προκύψει από ένα αεροπορικό ταξίδι. Μου αρέσει!
Κι ακόμα, και προχωρώντας το κι άλλο, θα μπορούσαμε να έχουμε χρωματισμούς ανάλογους της ψυχικής μας διάθεσης. Κόκκινο για την χαρά, μαύρο για την λύπη και όλα τα ενδιάμεσα για τα ανάμεσα ή τα πάρα πέρα για τα εκτός. Μια πανδαισία χρωμάτων, ένας λαβύρινθος όγκων, μια χαρτογράφηση τόπων και χώρων με το κορμί. Τα πολυπατημένα μονοπάτια και οι μοναδικές διαδρομές. Ανάμνηση αγαπημένων χώρων και ξεχασμένων διαδρομών. Προσθέστε τώρα και τη δυνατότητα για επιλεκτική “ογκοποίηση” διαδρομών και άλλων ανθρώπων και βγάλτε συμπέρασμα! Μιλάμε, πλέον, για μια γεωγραφία της μνήμης. Προσθέστε ημερομηνίες, φωνές, γεύσεις, σκέψεις και έχετε γυρίσει πίσω. Η ζωή από την ανάποδη.
Έτσι!
18/10/2005
Έχεις γράψει μια πολύ όμορφη εικόνα. Διαβάζω μπλογκ όλο το απόγευμα και αυτή είναι η πιο όμορφη εικόνα που είδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδι:)