Από ποια μονοπάτια έρχονται στα ενύπνια μας άνθρωποι με τους οποίους το νήμα της σχέσης έχει κοπεί ή έχει ξεφτίσει; Σήμερα, τόσο καιρό μετά, με τρυφερότητα και αγγίγματα που ποτέ δεν είχαμε βιώσει. Αν “οι ευθύνες αρχίζουν από τα όνειρα” πόσο λεπτή μπορεί να είναι η θέση μας; Και το ενύπνιο; Αφορά και τον άλλο ή όχι; Μας δίνει το πρόσχημα, ή και το δικαίωμα, να αναζητήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να αναθερμάνουμε; Και τι νόημα έχουν όλα αυτά στον “κουφό” και ψυχρό και ανάλγητο κόσμο που ζούμε;
Γιατί θα πρέπει να προσμένουμε τα ενύπνια για να ξυπνήσουμε; Γιατί δεν αρπάμε το τηλέφωνο να μιλήσουμε και να πούμε και να κάνουμε; Όλα μοιάζει να είναι δύσκολα και ο εγωισμός μας βασιλιάς. Φοβόμαστε την διάψευση, την απόρριψη, την αδιαφορία. Με εκνευρίζει η ταχύτητα με την οποία αυτά τα ξαναζεσταμένα φαγητά κρυώνουν. Σαν να μη τα ζέστανες ποτέ ή, σαν να τα ζέστανες μόνο και μόνο για να πάρεις την απόφαση να τα πετάξεις μιας και δεν σηκώνουν άλλο ζέσταμα πια. Αν δεν “μαυρίσει το αίμα”, αν ο άλλος δεν σε λαχταρίσει, αν δεν θελήσει να σε δει και να σε ακούσει έχει νόημα, με αφετηρία ένα σου ενύπνιο, να τρέξεις να του πεις:
- Χαθήκαμε αλλά είμαι εδώ και θέλω πάλι να βρεθούμε
Και τι θα νιώσει, τι θα καταλάβει, τι θα πει;
Μπαα! Θα προσπεράσω. Ουδέν θα πράξω. Θα μείνει ο γλυκασμός του όνειρου και η στοναχή της καθημερινότητας μέχρι να “μαυρίσει το αίμα” και με τρόπο μαγικό, αν και εφ' όσον, ο ένας να αναζητήσει τον άλλο.
05/10/2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου