Εχθές. Βραδάκι. Ο δέκτης της τηλεόρασης ανοιχτός. Διαφημίσεις. Ανάμεσα τους μια της Vodafone. Φουστανελοφόροι σε μια πλαγιά. Σκηνικό 1821. Παραπομπή στους ήρωες της κάποιοι από τους οποίους κατονομάζονται. Μόνο που στο σκηνικό έχουν εισβάλλει τα κινητά και τα προγράμματα της Vodafone. Διαφήμιση στο πνεύμα, ίσως, της “εκστρατείας” της εταιρείας “Επανάσταση στην καρτοκινητή”.
Την αρχική μου έκπληξη διαδέχτηκε οργή. Αισθάνθηκα προσβεβλημένος. Μερικά πράγματα είναι ιερά και πρέπει να τα αφήνουμε στην ησυχία τους. Αν δεν είμαστε ικανοί να τα τιμήσουμε είμαστε χιλιάδες φορές ανίκανοι να τα ποδοπατήσουμε.
Βρήκα τη συγκεκριμένη διαφήμιση, το στήσιμο και τους διαλόγους της, γελοία, ανέμπνευστη, κακόγουστη, εμετική, ανθελληνική, ανιστόρητη, ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. Ομολογώ ότι ντράπηκα που είμαι συνδρομητής σε μια εταιρία που βγάζει στον αέρα τέτοια σκουπίδια. Ήδη το σκέφτομαι πολύ σοβαρό να διακόψω τη συνδρομή μου.
Ζούμε σε δύσκολες εποχές και δε χρειάζεται να ανεχόμαστε τον κάθε αγάνωτο τενεκέ που βαφτίζει την κακομοιριά και την ανεπάρκεια του “έμπνευση” και την βγάζει στον αέρα. Εταιρίες του μεγέθους της Vodafone θα πρέπει να το σκέφτονται πολύ καλά προτού έτσι βάναυσα και αναίτια προσβάλουν τον κόσμο που τους πληρώνει για να υπάρχουν και να εξυπηρετούν κερδίζοντας το ψωμάκι τους και με το παραπάνω.
Είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι μόνος και ότι θα υπάρξει συλλογική αντίδραση απέναντι και σε αυτή την κίνηση, συνειδητή ή, το χειρότερο, μη συνειδητή, ισοπέδωσης των πάντων.
Η αντίδραση, αν δεν συμμορφωθεί η κυρία Vodafone, μία και απλή: Εγκαταλείψτε την!
Το τραγούδι που ακούγεται, και το οποίο ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να βρω, αφιερώνεται στην αδελφή μου μιας και ήταν από τα αγαπημένα της εφηβείας της. Paul Jones και “Free Me” από την ταινία “Privilege” του 1967.
30/01/2010
