Η πρωτοχρονιά είναι μια σύμβαση. Μια εγκοπή στη ροή του χρόνου. Μια ευκαιρία να δώσουμε, ακόμα μια φορά, υποσχέσεις στον εαυτό μας. Να ανασυνταχθούμε. Να δηλώσουμε ότι, επιτέλους, θα αλλάξουμε. Να βάλουμε καινούργιους στόχους· να ανανεώσουμε παλιές ελπίδες. Να αισθανθούμε ότι ξεκινάμε από την αρχή· να προγραμματίσουμε. Παράλληλα, αυτή η εγκοπή, μας επιτρέπει πολλούς και ποικίλους απολογισμούς. Επαγγελματικούς, οικονομικούς, συναισθηματικούς. Τι χάσαμε, τι κερδίσαμε. Τι δώσαμε, τι πήραμε. Πότε, πόσο και πώς. Μας δίνει, ακόμα, μια καλή ευκαιρία να ευχηθούμε. Σε φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Να θυμηθούμε σχέσεις που ατόνησαν και, εφόσον το επιθυμούμε, να επιχειρήσουμε μια προσέγγιση που δεν θα μας εκθέσει. Ένα, “Γεια σου, βρε ψυχή! Τι γίνεσαι;”, που καιρό, ίσως, μας βασάνιζε και δεν τολμούσαμε να ξεστομίσουμε. Μια ευκαιρία, ακόμα, να “καθίσουμε” σε τραπέζια γιορτινά, με πρόσωπα κοντινά και αγαπημένα, και να υψώσουμε γεμάτα ποτήρια δίνοντας και παίρνοντας ευχές. Μια εγκοπή που, από την άλλη, μεγιστοποιεί την απουσία προσώπων αγαπημένων ή επιθυμητών. Παραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα. Πάμε για άλλα (που θα είναι τα ίδια). Πολλές ευχές ευγενικές αναγνώστριες και ευγενικοί αναγνώστες για ένα 2010 όπως το ονειρευτήκατε! Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!
Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009
Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009
0677. Δεκέμβριος και Τότε
Δύσκολοι καιροί, που παραμένουν. Άνοστες γιορτές με λαμπάκια και συμβάσεις. Κάλαντα που έχουν εκχωρηθεί στους αλλοδαπούς. Πολυώροφα πολυκαταστήματα γεμάτα καταναλωτικά ηλεκτρονικά, δίσκους (όλων των ειδών) και βιβλία. Έφοδος. Απώλεια της καθημερινότητας. Απουσία που πληγώνει. Προσμονή. Ίσως!
ΑΣ ΕΡΘΕΙ
Ότι κι αν είναι
Άστο
Κι ας έρθει
Σαν μια σκιά
Κι ας πέσει
Στα μάτια μας
Μπροστά
Στα μάτια μας
Κι ας πέσει
Σαν μια σκιά
Σαν έρθει
Η σκιά
Δηλώνει
Τον ήλιο
12.77
Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009
0676. Δύσκολοι Καιροί
Τρεις ημέρες κανονικής άδειας, Τετάρτη έως Παρασκευή, που ξοδεύτηκαν, ως συνήθως, άδοξα. Χάλασε, ξαφνικά και απότομα, και ο Η/Υ της Τ47 και ήρθε το πράγμα και έδεσε. Προσπάθησα να τον επισκευάσω επιτόπου αλλά δε γινότανε. Χρειαζότανε “φορμάρισμα” του σκληρού που είχε το λειτουργικό και συνεπώς, και για να “φορτωθεί” στη συνέχεια ένα πλήθος προγραμμάτων, σύνδεση με το διαδίκτυο. Τον μετέφερα, λοιπόν, εδώ στην Α29 και ξεκίνησα την αποκατάσταση (και όχι, βεβαίως, της βλάβης. . .). Μετά από αρκετές ώρες δουλειάς μπορώ να πω ότι έχω τα αποτελέσματα που θέλω. Χώρια που τώρα, ο της Τ47 Η/Υ, είναι πιο γρήγορος και . . . ευκίνητος. Ευτυχώς που τα δεδομένα μου βρισκόντουσαν σε δεύτερο σκληρό δίσκο (με 5-6 αντίγραφα ασφαλείας σε άλλους σκληρούς, εξωτερικούς δίσκους και CD) και δε χρειάστηκε να τρέξω και γι’ αυτά.
Αύριο εργασία και χαρά. Στη συνέχεια Χριστούγεννα (με λαμπάκια – Ευρωπαίοι γίναμε, κουραμπιέδες και μελομακάρονα) δυο – τρεις ημέρες δουλειάς και κανονική άδεια, πρώτα ο Θεός, μέχρι τις 11 ή τις 13 Ιανουαρίου 2010 (ανάλογα με τις συνθήκες).
Η διάθεσή μου είναι σακατεμένη, το Project Δήμητρα με βασανίζει και ο καιρός είναι παχύρρευστος! “Με το χώμα που έχουμε θα φτιάξουμε τα τσουκάλια μας”, συλλογίζομαι και παρηγορούμαι.
Αφιτά!
Ακούγεται το τραγούδι “The Winter Will Be Long” με την ορχήστρα του Raymond Lefevre.
20/12/2009
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
0675. Μίκυ Μάους Club ή Εύρηκα!
Είναι γεγονός! Το απρόσμενο παραμονεύει. Την Πέμπτη, 10 Δεκεμβρίου, αγόρασα μια σειρά 11 βιβλίων με τίτλο:
Ελληνική Λογοτεχνία – Πανόραμα Ελληνικού Διηγήματος του εκδοτικού Οίκου “Αλέξανδρος” (2001).
Θεώρησα καλό να τοποθετήσω τους 11 τόμους στη βιβλιοθήκη της Α29. Έπρεπε, λοιπόν, να κάνω κάποιες ανακατατάξεις. Απόσυρα αρκετά βιβλία ανάμεσα στα οποία και 16 τόμους μιας σειράς για Η/Υ των εκδόσεων Αλκυών / Time Life που είχα αποκτήσει, τεύχος – τεύχος, τη διετία 1989 – 1990.
Έχω τη συνήθεια να ξεφυλλίζω κάθε βιβλίο που πιάνω στα χέρια μου μιας και συνηθίζω να φυλακίζω διάφορα στις σελίδες των βιβλίων μου. Έναν – έναν τόμο, λοιπόν, τον ξεφύλλιζα και τον τοποθετούσα σ’ ένα χαρτοκιβώτιο για να μεταφέρω όλη τη σειρά στην Τ47.
Ήταν εκεί! Στον τόμο “Τhe Human Body” (Το Ανθρώπινο Σώμα). Δυο κομματάκια χαρτί, στην ουσία, που τα έψαχνα εδώ και καιρό. Για να είμαι ειλικρινής, είχα “φάει τον κόσμο”.
Επρόκειτο για τα διαπιστευτήρια μου του Μίκυ Μάους Club τα οποία έψαχνα, τουλάχιστον, από τον Απρίλιο του 2008. Και ναι, καλά θυμόμουνα. Έχω, πλέον, στα χέρια μου το “ΤΙΜΗΤΙΚΟΝ ΔΙΠΛΩΜΑ” και το “ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΜΕΛΟYΣ”. Και τα δύο σε αρίστη κατάσταση και από το μακρινό 1966 της παιδικής μου ηλικίας. Το δίπλωμα είναι διαστάσεων 20,4x14,8 (τετραγωνικά εκατοστόμετρα) και η ταυτότητα 11,5x6,7 ((τετραγωνικά εκατοστόμετρα).
Χάρηκα πολύ που, τόσα χρόνια τα ξαναβρήκα! Θυμόμουνα ότι τα είχα βγάλει από τον τόμο του Πάπυρου Λαρούς, όπου αρχικά τα είχα τοποθετήσει, και τα είχα βάλει σε κάποιο άλλο “μεγάλο” βιβλίο αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ και να βρω πού. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και, απρόσμενα και απροσδόκητα, το μυστήριο λύθηκε. Και μήπως έτσι δε συμβαίνει συνήθως; Με το πλήρωμα του χρόνου, με τη σειρά και το πάει των πραγμάτων.
Υ.Γ. Πολλά Έτη Πολλά μετά ευχών διαπύρων και πολυπληθών σε μία αδελφή, κυριολεκτικά, ψυχή που σήμερα έχει τα γενέθλια της.
Τελικώς το esnips είναι, θαρρώ, βλαμμένο ή έχει μουλαρώσει ή και τα δύο μαζί. Προσπαθώ από εχθές το απόγευμα να ανεβάσω ένα τραγούδι, τέλος πάντων, και το αποτέλεσμα είναι ένα σκέτο μηδενικό. Μου βγάζει κάτι x κοκκινωπά, κάτι “το άσμα προστατεύεται”, αφού όμως κάνει ότι το ανεβάζει – τάχα μου τάχα μου - και φάει κανένα τεταρτάκι, κάτι τέτοια. Επειδή η υπομονή μου εξαντλήθηκε (κι εδώ που τα λέμε με καθυστέρηση) ανεβάζω την εγγραφή δίχως μουσική υπόκρουση (και ας είχα βρει κάτι ωραιότατες) και το κρίμα στον, ηλεκτρονικό, λαιμό του. Πάσα πρόταση για επίλυση του προβλήματος (μου) δεκτή!
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
0674. Σατυρικόν
Προσφάτως αγόρασα ένα αντίτυπο του βιβλίου “Σατυρικόν” του Πετρώνιου, σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου (Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2009, ISBN: 978-960-211-914-3). Οι διαστάσεις του βιβλίου είναι 14x21, τετραγωνικά εκατοστόμετρα, και αριθμεί 229 σελίδες από τις οποίες 20 είναι αφιερωμένες στην Εισαγωγή. Το στίγμα του περιεχομένου του βιβλίου, και του ύφους της μετάφρασης θα έλεγα, δίνεται από το εξώφυλλο ακόμα (“Προς τέρψιν, διασκέδασιν και συμμόρφωσιν των απανταχού Ελλήνων”). Περισσότερα αναφέρονται στο οπισθόφυλλο και στην εκτεταμένη εισαγωγή όπου ο συγγραφέας, με παιχνιδιάρικη διάθεση – αυτή είναι η ακριβής έκφραση, καταπιάνεται με το ζήτημα της ταυτότητας του συγγραφέα παραθέτοντας ένα πλήθος ιστορικών και άλλων πληροφοριών.
Στο βιβλίο περιγράφονται οι περιπέτειες δυο “φίλων”, του Εγκόλπιου, ο οποίος είναι και ο αφηγητής, και του Άσκυλτου. Περιπέτειες οι οποίες διαδραματίζονται τον πρώτο μετά Χριστό αιώνα στην Ιταλία. Σημειώνεται ότι το έργο δεν έχει σωθεί ολόκληρο και έτσι παρουσιάζονται κενά ή και σημεία που είναι δυσνόητα. Στο βιβλίο στηρίχτηκε και η ομώνυμη ταινία του Federico Fellini. Το διάβασα το βιβλίο. Παράλειψα μόνο, και το ομολογώ, τις σελίδες 187 έως 195 στις οποίες περιέχονται στίχοι που βρήκα βαρετούς. Μου άφησε κάτι αυτή η ανάγνωση; Όχι πολλά πράγματα, φοβούμαι. Λίγη τέρψη, ελάχιστη διασκέδαση, καμία συμμόρφωση. Το κείμενο, βεβαίως, διαβάζεται άνετα και φαίνεται, πώς να το πω, δουλεμένο.
Ωστόσο, με το συγκεκριμένο έργο υπάρχει μια προϊστορία. Το πρώτο αντίτυπό του το αγόρασα πριν από 33 χρόνια! Επρόκειτο για ένα βιβλίο των εκδόσεων “Κείμενα”, διαστάσεων 12x19,5 τετραγωνικών εκατοστομέτρων, 198 σελίδων σε μετάφραση Κ. Μιχαήλ, με χρονολογία έκδοσης το 1970. Δυστυχώς το αντίτυπο που αγόρασα τότε είχε ένα πρόβλημα στη σελιδοποίησή του. Μετά τη σελίδα 112 επαναλαμβανόντουσαν οι σελίδες 65-80 για να συνεχιστεί το κείμενο με τη σελίδα 129. Θυμάμαι ακόμα πόσο είχα στεναχωρηθεί τότε για το γεγονός αυτό. Τότε, ποιος γνωρίζει πλέον το γιατί, δεν είχα αντικαταστήσει το προβληματικό αντίτυπό μου με ένα σωστό. Μου είχε μείνει όμως απωθημένο. Έτσι, όταν έμαθα για τη μετάφραση του έργου από τον Άρη Αλεξάνδρου έσπευσα να αποκτήσω ένα αντίτυπό της. Δε θυμάμαι αν είχα ολοκληρώσει την ανάγνωση του έργου στη δεκαετία του 70 ή την παράτησα όταν έπεσα για δεύτερη φορά πάνω στη σελίδα 65. Θυμόμουνα όμως το όνομα ενός των πρωταγωνιστών: Τριμαλχίωνας. Και πώς τον αποκαλούσε ο κ. Αλεξάνδρου; Τριμάλχιο!
Πονηρεύτηκα. Αναζήτησα το προβληματικό μου αντίτυπο. Το βρήκα. Έβαλα το ένα “Σατυρικόν” δίπλα στο άλλο. Καμία σχέση. Μα πόση ελευθερία μπορεί να έχει ένα μεταφραστής στο έργο του; Και ο έρημος ο αναγνώστης τι πρέπει να κάνει; Ποιον να πιστέψει; Θυμήθηκα το κλασσικό: Οι μεταφράσεις που είναι ωραίες δεν είναι πιστές και όσες είναι πιστές δεν είναι ωραίες. . .
Για του λόγου το αληθές παραθέτω, ενδεικτικά, τις δυο μεταφράσεις της αρχής της παραγράφου 2 πρώτα σε μετάφραση Κ. Μιχαήλ και κατόπιν Άρη Αλεξάνδρου:
Αναθρεμμένοι μ’ αυτό τον τρόπο οι νέοι τι γούστα μπορούν να έχουν; Ο μάγειρας θα μυρίζει πάντα τσίκνα. Ας μη σας κακοφαίνεται, ρήτορες: εσείς πρώτοι δολοφονήσατε τη ρητορική. Δίνοντας στο λόγο μια μάταιη μουσική, και κάνοντας τον ένα παιχνίδι κενών λέξεων, τον μεταβάλατε σ’ ένα σώμα χωρίς νεύρο και ζωή. Όταν ο Σοφοκλής κι ο Ευριπίδης δημιούργησαν τη γλώσσα που τους χρειαζόταν, οι νέοι δεν έκαναν ακόμα τέτοιες ασκήσεις. . .
Έχοντας τραφεί σύμφωνα με αυτό το διαιτολόγιο, χάνουν το αισθητήριο της γεύσεως, ακριβώς όπως κι ένας λαντζέρης δεν μπορεί να οσφρανθεί τίποτ’ άλλο πάρεξ τις βρομιές της κουζίνας. Μη σας κακοφαίνεται, ω ρητοροδιδάσκαλοι. Πρώτοι εσείς την καταντήσατε την ευγλωττία στα σημερινά της χάλια. Προσέχοντας μόνο τις άσκοπες και κούφιες παρηχήσεις, τα σαχλά λογοπαίγνια, μετατρέψατε την επιχειρηματολογία σε σώμα αχαμνό, σε πτώμα, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Οι νέοι δεν είχανε δεθεί ακόμα χειροπόδαρα με τις ρητορικές ασκήσεις σας, όταν οι Σοφοκλήδες και οι Ευριπίδηδες κατάφεραν να γράψουν όπως ακριβώς θα πρέπει να μιλάγανε τότε οι άνθρωποι. . .
Αν με ρωτήσετε ποια μετάφραση προτιμώ θα απαντήσω, διαισθητικά και ευθέως: την πρώτη! Η δεύτερη μοιάζει επί τούτου ποικιλμένη και “απλωμένη”. Στην πρώτη και παλαιότερη εξ’ άλλου υπάρχει και ένα κομψό: Μετάφραση από τα Λατινικά.
Στη δεύτερη;
Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!
Από το εξαιρετικό διπλό άλμπουμ “Ελιξίριο – Μουσικές Εξαίσιες” ακoύμε το όμορφο “Tango Latino” με σολίστ τους Νότη Μαυρουδή και Ζωή Τηγανούρια.
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
0673. Επειδή Έτσι!
Τελευταία του Νοέμβρη νύχτα. Εδώ, στην Α29. Θέλω να γράψω. Πολλά τριγυρίζουν στο μυαλό. Για δίσκους, βιβλία, πρόσωπα. Τα δυο πρώτα εύκολα. Το τρίτο όχι. Μονάχα να βρω χρόνο και διάθεση. Να “σκανάρω” εξώφυλλα και οπισθόφυλλα. Έκανα μια προσπάθεια εχθές. Το αποτέλεσμα μέτριο. Ο σαρωτής – σαρωτής βρίσκεται στην Τ47. Εδώ έχω ένα πολύμηχάνημα, ως τα λένε.
Ακούω τον καινούργιο δίσκο της Αρετής Κετιμέ. Τίτλος: “Με τη φωνή της Αρετής”. Έντεκα τραγούδια, τα δύο παραδοσιακά. Τον είδα, τον αγόρασα. Στο εξώφυλλο μια Αρετή – κουκλίτσα. Μοιάζει καλός. Ευγενική μουσική, θα έλεγα, που δεν παίζει με τα νεύρα σου. Αγόρασα, επίσης, τον καινούργιο δίσκο του Κώστα Μακεδόνα: “Ο Κώστας Μακεδόνας τραγουδά Νίκο Γούναρη – Γλυκά μου Μάτια”. Ούτε σ’ αυτόν μπόρεσα ν’ αντισταθώ. Το ομολογώ· τελευταίως, κυρίως, έχω μια αδυναμία στους παλιούς. Μετά την Αρετή Κώστας, λοιπόν.
Να γράψω για την καινούργια καταπληκτική προσφορά της εφημερίδας “Το Βήμα”. Πρόκειται για τη σειρά: βιβλιοθήκη του κόσμου – ΡΩΣΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ. Ξεκίνησε με το “Ταράς Μπούλμπα” του Νικολάι Γκόγκολ, συνεχίστηκε με το “Έγκλημα και Τιμωρία” του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι και, την προηγούμενη Παρασκευή, κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος του “Άννα Καριένινα” του Λέοντος Τολστόη. Τα δύο πρώτα σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου, το τρίτο σε μετάφραση Κοραλίας Μακρή. [Προσέξατε; “Καριένινα” και όχι “Καρένινα” όπως, οι πιο παλιοί τουλάχιστον, γνωρίζαμε].
Πρόκειται για εξαιρετικά καλαίσθητες εκδόσεις. Κυκλοφορεί ένας τόμος κάθε Παρασκευή και σίγουρα μπορεί κανείς, στους πάγκους των εφημεριδοπωλών του κέντρου, να βρει και τους τρεις τόμους που έχουν ήδη κυκλοφορήσει. Τα βιβλία είναι βιβλιοδετημένα, τα τυπογραφικά τους σωστά και η τιμή τους κάτι παραπάνω από ελκυστική. Μόλις 5,5 ευρώ ο τόμος. Σκεφτείτε ότι οι δύο τελευταίοι τόμοι έχουν πάνω από 600 σελίδες ο καθένας. Μια πραγματική πολιτιστική προσφορά και εύγε τους! Το μυστικό της καταπληκτικής σχέσης κόστους – ποιότητας βρίσκεται στο που, και υποθέτω και το πώς, γίνεται η Εκτύπωση και Βιβλιοδεσία. Μα στην CPI- EBNER & SPIEGEL, ULM. Εύγε και σε αυτούς.
Ακούω τον καινούργιο δίσκο της Αρετής Κετιμέ. Τίτλος: “Με τη φωνή της Αρετής”. Έντεκα τραγούδια, τα δύο παραδοσιακά. Τον είδα, τον αγόρασα. Στο εξώφυλλο μια Αρετή – κουκλίτσα. Μοιάζει καλός. Ευγενική μουσική, θα έλεγα, που δεν παίζει με τα νεύρα σου. Αγόρασα, επίσης, τον καινούργιο δίσκο του Κώστα Μακεδόνα: “Ο Κώστας Μακεδόνας τραγουδά Νίκο Γούναρη – Γλυκά μου Μάτια”. Ούτε σ’ αυτόν μπόρεσα ν’ αντισταθώ. Το ομολογώ· τελευταίως, κυρίως, έχω μια αδυναμία στους παλιούς. Μετά την Αρετή Κώστας, λοιπόν.
Να γράψω για την καινούργια καταπληκτική προσφορά της εφημερίδας “Το Βήμα”. Πρόκειται για τη σειρά: βιβλιοθήκη του κόσμου – ΡΩΣΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ. Ξεκίνησε με το “Ταράς Μπούλμπα” του Νικολάι Γκόγκολ, συνεχίστηκε με το “Έγκλημα και Τιμωρία” του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι και, την προηγούμενη Παρασκευή, κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος του “Άννα Καριένινα” του Λέοντος Τολστόη. Τα δύο πρώτα σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου, το τρίτο σε μετάφραση Κοραλίας Μακρή. [Προσέξατε; “Καριένινα” και όχι “Καρένινα” όπως, οι πιο παλιοί τουλάχιστον, γνωρίζαμε].
Πρόκειται για εξαιρετικά καλαίσθητες εκδόσεις. Κυκλοφορεί ένας τόμος κάθε Παρασκευή και σίγουρα μπορεί κανείς, στους πάγκους των εφημεριδοπωλών του κέντρου, να βρει και τους τρεις τόμους που έχουν ήδη κυκλοφορήσει. Τα βιβλία είναι βιβλιοδετημένα, τα τυπογραφικά τους σωστά και η τιμή τους κάτι παραπάνω από ελκυστική. Μόλις 5,5 ευρώ ο τόμος. Σκεφτείτε ότι οι δύο τελευταίοι τόμοι έχουν πάνω από 600 σελίδες ο καθένας. Μια πραγματική πολιτιστική προσφορά και εύγε τους! Το μυστικό της καταπληκτικής σχέσης κόστους – ποιότητας βρίσκεται στο που, και υποθέτω και το πώς, γίνεται η Εκτύπωση και Βιβλιοδεσία. Μα στην CPI- EBNER & SPIEGEL, ULM. Εύγε και σε αυτούς.
Διάβασα, λίγες μέρες πριν, το καινούργιο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη: “Η Εκδίκηση της Σιλάνας”. Χμ! Στο εξώφυλλο γράφει, φαρδιά – πλατιά, “ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ” αλλά· δεν ήταν! Ούτε διήγημα ήταν. Αφήγημα, σίγουρα ήταν. Στο βιβλίο περιγράφονται “. . . τα τριάμιση από τα οκτώ συνολικά χρόνια που διήρκεσε η επεισοδιακή εφηβεία. . .” του συγγραφέα και αυτό είναι όλο. Η αφήγηση είναι γραμμική δίχως ιδιαίτερη πλοκή, με κάποιες στιγμές εξαιρετικού χιούμορ ωστόσο, και πέραν τούτου ου. Η εμπλοκή της κυρίας Σιλάνα Σαλιάγκου, η ύπαρξη της οποίας, στο οπισθόφυλλο, εμφανίζεται ως εύρημα, στα δρώμενα είναι εντελώς στοιχειώδης. Αθροιστικά: μια μικρή απογοήτευση. . .
Αφτά. Καλό Δεκέμβριο!
Ακούγεται το “Mourir Ou Vivre” από τον αγαπημένο Paul Mauriat.
Αφτά. Καλό Δεκέμβριο!
Ακούγεται το “Mourir Ou Vivre” από τον αγαπημένο Paul Mauriat.
30/11/2009
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009
0672. Ο Αλοΐσιους Καλεί Την Έμπνευση
Ακόμα μια εγγραφή που χρωστώ στον Αλοΐσιους. Σε έναν Αλοΐσιους ανέμπνευστο, κατά δήλωσή του. Το ζήτημα είναι ότι, αυτές τις μέρες, ακριβώς το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ. Ανέμπνευστος εντελώς. Ξαφνιάστηκα, λοιπόν, όταν στα χαρτιά του Αλοΐσιου βρήκα τα όσα θα διαβάσετε πιο κάτω. Αισθάνθηκα ότι, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα μπορούσα να τα είχα γράψει εγώ τα συγκεκριμένα. Ίσως δεν ήταν και τόσο τυχαίο το ότι βρέθηκαν στην κατοχή μου τα χαρτιά του. Υπάρχει μια μεταξύ μας πνευματική συγγένεια που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της ταύτισης. Έχω παρατηρήσει, μάλιστα, ότι όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο, μοιάζουμε. Κάποια στιγμή θα πρέπει να βρω το χρόνο και να ασχοληθώ σοβαρότατα με την περίπτωσή του. . .
Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω. Πράγματα συγκεκριμένα που με καίνε. Που οδηγούνε τη ζωή μου. Επιθυμώ να τα σώσω· να τα διαιωνίσω. Θέλω να γράψω για το πρόσωπό της· για τα όσα η παρουσία της γεννά. Για το τι αντιπροσωπεύει η ύπαρξή της για τη δική μου. Με εμπνέει. Πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Σφοδρώς επιθυμώ, λοιπόν, να πω, να γράψω, να αφήσω σημάδια βαθιά. Προσπαθώ. Λευκά χαρτιά. Ήσυχα απογεύματα. Καλοξυσμένα μολύβια. Οι πρώτες λέξεις διστακτικά στο χαρτί. Προσμένω να τροχοδρομήσουν, να απογειωθούν, να με πάρουν μαζί τους. Τίποτα. Οι πρώτες λέξεις και κατόπιν τίποτα. Έχω την πηγή της έμπνευσης αλλά δεν έχω την έμπνευση. Προσμένω. Το άγγιγμα της. Την προσκαλώ, την παρακαλώ, την προκαλώ. Αρνείται να έλθει. Μαζεύω τα χαρτιά μου. Κλείνω τα μολύβια στο συρτάρι. “Αύριο!”, λέω. Το αύριο γίνεται χθες. Πάει. Δε θέλω πια να την προσμένω. Θα γράψω. Θα πω. Όπως μπορώ. Όσα μπορώ. Να σώσω μια ζέουσα πραγματικότητα. Να αφήσω το στίγμα μιας σχέσης που δεν ευδόκησε να ανθήσει. Να περιγράψω το περίεργο συναίσθημα του να βρίσκεσαι μέσα στο πεδίο γοητείας του άλλου. Να αισθάνεσαι, από την ύπαρξή του και μόνο, ένα ρευστό να σε κατακλύζει· να σε ζεσταίνει· να σε συνεπαίρνει. Και πώς να αντιδράσεις σε όλα αυτά; Πώς να μείνεις ψυχρός και ψύχραιμος όταν βλέπεις και καταλαβαίνεις ότι τίποτα αντίστοιχο δε συμβαίνει αντιστρόφως; Πώς να προσποιηθείς ότι εισπράττεις τα ανάλογα όταν τη βλέπεις να μη συγκινείται, να μην αντιδρά; Πόνος. Αυτή είναι η λέξη. Πόνος και από δίπλα, απαντοχή. Τη βλέπεις. Της μιλάς. Παρατηρείς το πρόσωπό της. Γυρεύεις τα σημάδια. Γιατί από την ύπαρξή της και μόνο αντλείς χαρά, ευτυχία και ζωή; Ερώτημα μέγα. Είσαι φιλόφρων απέναντι της. Πόσο την κολακεύουν τα σκούρα ενδύματα. Πόσο της πάει το χτένισμά της. Τέτοια. Μικρούλες φιλοφρονήσεις. Είσαι προσεκτικός. Κρατάς τις αποστάσεις. Φοβάσαι τη λάθος κίνηση. Αυτή που θα την κάνει να κλειστεί στον εαυτό της. Αυτή που θα γκρεμίσει τα όσα έχτισες. Δε θέλεις να απολέσεις την, όποια, μεταξύ σας οικειότητα. Σε ενδιαφέρει το παραμικρό της χαμόγελο, η παραμικρή της ρυτίδα. Γνωρίζεις τι σας χωρίζει. Τι διακυβεύεται σε μια αποτυχημένη προσπάθεια προσέγγισης. Πολύ περισσότερο σε μια επιτυχημένη. Ούτε και παίρνεις όρκο για τον εαυτό σου και τη διάρκεια των όσων αισθάνεσαι. Μεγάλωσες. Πλήρωσες. Έμαθες. Υπάρχει ένα status quo για εκείνη. Ένα status quo για σένα. Δυο χαραγμένες πορείες ζωής που τραβούν το δρόμο τους. Μονάχα που στους Θεούς, κάποιες φορές, αρέσει να ανακατεύουν τα πράγματα. Έτσι βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί με ερωτήματα αναπάντητα και τάσεις φυγόκεντρες. Να επιθυμούμε αμέτρως, να ελπίζουμε αμέτρως και να απογοητευόμαστε ομοίως. Είναι η καθημερινότητά σου ζυμωμένη με την ύπαρξή της. Μια καθημερινότητα κατά τα άλλα γκρίζα και μουντή. Ένα φως στην ομίχλη είναι η ύπαρξή της. Ένα σημείο αναφοράς. Ένας, εν αγνοία του, του βίου σου παραστάτης. Και πάμε. Από μέρα σε μέρα. Από στιγμή σε στιγμή. Με απρόσμενες χαρές και απύθμενες λύπες. Γιατί έτσι είναι αυτές οι βουβές και μονόπλευρες σχέσεις. Γιατί έτσι είναι η ζωή [σου]. . .
Ακούγεται το τραγούδι: “Quand Passent Les Gitans” με τον Adamo.
24/11/2009
Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009
0671. Γενέθλια και Excel
Yπάρχουν κάποιες παραστάσεις στο Excel με συναρτήσεις μυστήριες που μπορεί να μοιάζουν έτσι:
=IF(B4<>"";IF(LEN(MONTH(D4))=1;"0"&MONTH(D4);MONTH(D4))&"/" & IF(LEN(DAY(D4))=1;"0"&DAY(D4);DAY(D4));"")
Ή έτσι:
=IF(B4<>"";Elapsed(D4;TODAY();1);"")
με συναρτήσεις όπως η “elapsed” που ορίζονται με μακροεντολές που μπορούν να περιέχουν γραμμές όπως:
EndDay = EndDay + (DateSerial(EndYear, EndMonth + 1, EndDay) - DateSerial(EndYear, EndMonth, EndDay))
Και όλα αυτά να τα μαζεύουν και να τα χρησιμοποιούν κάποιοι, ομοίως μυστήριοι, και να φτιάχνουν ένα αρχείο Excel, με το όνομα: Περί_Γενεθλίων, και να καταχωρίζουν ονόματα συγγενών φίλων και γνωστών και τις ημερομηνίες γέννησής τους. Να έχουν έτσι, με μια ματιά, την ακριβή ηλικία, των όσων τις ημερομηνίες γέννησης καταχώρισαν, κατά έτη, μήνες και μέρες.
Και ακόμα να ταξινομούν κατά μήνα και ημέρα τις γραμμές με τις σχετικές εγγραφές και καταλλήλως, με τη δυνατότητα “Μορφοποίηση υπό όρους”, να τις χρωματίζουν. Με κόκκινο αν έχουν περάσει 5, ή λιγότερες, ημέρες από τη συγκεκριμένη ημερομηνία, με μπλε αν η τρέχουσα ημερομηνία συμπίπτει με αυτή των γενεθλίων και με πράσινο αν τα γενέθλια αναμένονται μέσα στις επόμενες 5 ημέρες. Υπάρχει έτσι η δυνατότητα με μια ματιά να δει κανείς ποιοι και πότε έχουν γενέθλια και να πράξει καταλλήλως.
Από ότι ήδη θα καταλάβατε ο μυστήριος είμαι εγώ. Προς το παρόν έχω καταχωρίσει 118 ημερομηνίες γέννησης (κάποιες κατά προσέγγιση όσον αφορά το έτος) και συνεχίζω. Θεωρώ την ημερομηνία γέννησης σημαντική· δίχως να ανακατεύω αστρολογίες και τα τοιαύτα, βεβαίως. Δεν είναι ότι επικοινωνώ με όλους όσους έχουν τα γενέθλιά τους. Οι σχέσεις αλλάζουν, μεταβάλλονται, φθείρονται και φθείρουν. Μου αρκεί που γνωρίζω πότε και ποιος.
Έχω ένα αρχείο Excel στους υπολογιστές μου. Ένα Περί_Γενεθλίων.xls. Ένα αρχείο που ακατάπαυστα μετρά. Χρόνια, μήνες, μέρες. Ερήμην μου και των εμπλεκομένων ομοίως. Κάθε μέρα προσμετράται, προστίθεται, υπάρχει. Μια φορά το χρόνο η κάθε γραμμή θα γίνει μπλε. Για πέντε ημέρες ετησίως θα είναι πράσινη, για άλλες τόσες κόκκινη. Γνωρίζω με ακρίβεια (για τους περισσότερους) τον χρόνο παραμονής τους πάνω στον πλανήτη. Με γοητεύει η σκέψη ότι έχω ένα τέτοιο αρχείο, έναν τέτοιο ακούραστο εργάτη. Ένα αρχείο που συμβουλεύομαι και χρησιμοποιώ. Χρόνια. Μήνες. Μέρες. Περνάνε και χάνονται. Η ζωή μας όλη. . .
Από το Νίκο Ξυδάκη και τη Μελίνα Κανά ακούγεται το τραγούδι “Η Φρεγάδα”.
15/11/2009
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
0670. 1996
Εχθές το απογευματάκι ολοκλήρωσα την αντιγραφή, σε ηλεκτρονική μορφή - MS Word, των εγγραφών του έτους 1996 του χειρόγραφου ημερολογίου μου. Δεκαέξι εγγραφές σε σαράντα οκτώ σελίδες τετραδίου μεγάλου σχήματος. Η πρώτη στις 22/1/1996, ημέρα Δευτέρα, η τελευταία στις 29/12/1996, ημέρα Κυριακή. Εγγραφές που, σε ηλεκτρονική μορφή, χώρεσαν σε δέκα επτά σελίδες Α4 του σχετικού Πίνακα Περιεχομένων περιλαμβανομένου.
Μου πήρε χρόνο πολύ να ολοκληρώσω την “αντιγραφή” του έτους 1996. Ούτε και που θυμάμαι πότε το ξεκίνησα. Στην ουσία την προσπάθεια αυτή την είχα εγκαταλείψει. Όσπου, τις τελευταλιες μέρες, κάτι με έπιασε· ξέκλεψα χρόνο και ασχολήθηκα και πάλι. Ομολογώ ότι είναι μια εργασία που με ευχαριστεί. Μου θυμίζει πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, τον τότε εαυτό μου. Μου δίνει τη δυνατότητα να διορθώσω και κάποια λαθάκια και κάποιες τυχούσες αβλεψίες. Ελπίζω το 1997 και να ακολουθήσει συντόμως και να μην αποδειχθεί τόσο χρονοβόρο.
Ιδού μερικά αποσπάσματα από το 1996 (κυρίως “εισαγωγικές παράγραφοι” εγγραφών):
1. Τα ενύπνια. Πάντα τα ενύπνια. Και οι ευθύνες; Ο Θεός και η ψυχή τους. Υπομονή λοιπόν. Να αγαπάμε το κελί μας, να τρώμε το φαΐ μας. . .
2. Αργά, δύσκολα, ιδιότροπα. Με παλιογράμματα πάντα. Που με βασανίζουν, που θα τα ήθελα πολύ καλύτερα. Προσπαθώ να είμαι. Να ανασαίνω. Να σκέφτομαι και να υπάρχω. Να διαμορφώσω το χώρο μου. Να τιθασεύσω το χρόνο μου. Να κάνω κάτι. Να δικαιολογήσω αυτό που είμαι και τις (πολυποίκιλες) σκέψεις μου. . .
3. Από που να αρχίσει κανείς; Και που να τελειώσει; Με πόση λεπτομέρεια; Με πόσο πάθος; Προσπαθούμε, όλο προσπαθούμε και δε γνωρίζουμε αν θα δικαιωθούμε ή όχι. Και ίσως και να μην υπάρχει λόγος. . .
4. Που πάει η αγάπη όταν πεθαίνει; Κι όλα τα’ άλλα που χάθηκαν ή χάνονται παρά τη θέλησή μου. Προσπαθώ ακόμα, όπως τότε που ήμουν σπουδαστής, να τιθασεύσω το χρόνο. Κι όπως και τότε αποτυγχάνω. Καθαρά και ξάστερα. Δίχως δικαιολογίες. Δίχως τίποτα. Ζω. Ανασαίνω. Υπάρχω. Αγαπώ τα παιδιά μου, το φως του ήλιου, το κελί μου. . .
5. Δύσκολα λοιπόν. Όλο και πιο δύσκολα. Και οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες περνούν και χάνονται. Χάνονται κι εγώ αναγκάζομαι, τώρα πια, να τρέχω πίσω από την περίληψή τους (με γράμματα κακάσχημα όπως πάντα τελευταία). Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω, λοιπόν, τις μίζερες περιλήψεις μου; Τι να συμπεριλάβω, τι να αποκλείσω και γιατί; Και γιατί να χωρέσουν όλα; Γιατί να σωθούν; Ποιος (θα) ενδιαφέρεται; Τι σημασία (θα) έχει; Μποτίλια στο πέλαγο, λοιπόν, ακόμα μία φορά. Θα προσπαθήσω να τα γράψω με χρονολογική σειρά. . .
6. Πως να γράψεις για μερικά πράγματα που καλά – καλά ούτε και να τα συνειδητοποιήσεις δεν μπορείς; Και πως να περιγράψεις τον θάνατο και ότι αφήνει πίσω του. Ότι καταστρέφει και ότι σου κόβει τα πόδια. Και τι να πεις για τον ξαφνικό και άδικο θάνατο; Αρκεί η λύπη, η πίκρα, η θλίψη, η στενοχώρια, η απόγνωση; . . .
7. Πόσο δύσκολο είναι να γράφει κανείς; Να είναι συνεπής με τις επιθυμίες του εαυτού του; Δύσκολο. Και όσο ο καιρός περνά δυσκολότερο. Μέχρι να γίνει εύκολο και άχρηστο υποθέτω. Να αγαπάμε το κελί μας, να τρώμε το φαί μας λοιπόν; Κάπως έτσι και το κάπως (αντί για “ακριβώς”) για να μην αδικήσουμε τα παιδιά μας. . .
8. Τόσο καιρό μετά και με πόση δυσκολία! Σχεδόν χωρίς τη θέλησή μου. Όμως πώς αλλιώς; Όπως πάντα! Και τι να γράψουμε για έναν βίο που απουσιάζουν πολλά. Και δεν παραπονιέμαι αυτή τη στιγμή. Απλώς καταγράφω. Και το “No news. Good news!” των Αγγλοσαξώνων το γνωρίζω και το κατανοώ. . .
9. Εχθές βλέπαμε με την Ε. την ταινία “ΙΝΔΟΚΙΝΑ” στο video. Η Βα. τριγυρνούσε στο σαλόνι. Κάποια στιγμή την ακούσαμε να τραγουδά:
Ήταν ευτυχία μου
Σε γνώρισα
Γαμώτο μου
Γαμώτο μου. . .
Μείναμε άφωνοι και αχνογελαστοί να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. . . (περίπου 4 ετών η Βα. τότε. . .).
10. Ακόμα μια μποτίλια στο πέλαγο. Γιατί; Για ποιο λόγο; Ο Κύριος γνωρίζει. Ίσως, πάλι, για την ευχαρίστηση της αναδρομής. Γι’ αυτή τη δυνατότητα της συρρίκνωσης του χρόνου. Όπως προχθές που έζησα και πάλι ημέρες του 1978 και του 1979. Και μου άρεσε και πόνεσα γλυκά και έζησα. . .
11. . . .Όλα μέτρια για τα γούστα μου. Και φυσικά τηλεφωνήματα για χρόνια πολλά. Αστέρι, ανάμεσα στους τηλεφωνήσαντες, ο κ. Κ.! Ο οποίος, άνετα – άνετα, δήλωσε ότι:
- Μαζεύτηκαν πολλά και πρέπει να τα πούμε
- Βεβαίως!
απήντηξα και ήμαν ψύχραιμος και το ακουστικό κρατών (για να μη μου πέσει!). Βουρούκωσα! Κάτι αναμνήσεις μου το στομάχι ανακάτεψαν και η πέτσα μου σηκώθηκε 18mm. Στη γιορτή του, που πέρασε, δεν του τηλεφώνησα. Ούτε και που πρόκειται. “Άνευ ουσίας, άνευ σημασίας”, που λέει και ο κ. Πουλικάκος. . .
Αφιτά!
Με τα πολλά και αφού προσπάθησα να ανεβάσω τουλάχιστον πέντε διαφορετικά τραγούδια (από εχθές το βράδυ παιδεύομαι) τα κατάφερα! (Κι ας μείνει το esnips με το γινάτι του. . .).
Μπορείτε, λοιπόν, να ακούσετε την Μελίνα Κανά στη σύνθεση του αγαπημένου Νίκου Ξυδάκη “Με Μέλι”.
Να είσαστε Καλά.
09/11/2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)