Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

1272. Μεταφραστικές Αστοχίες


Διάβασα, στο τελευταίο βιβλίο που διάβασα, (και) το εξής:

Ο Μπεγκεμότ καταπίνοντας το τρίτο μανταρίνι, έχωσε το χέρι του σ’ έναν πονηρό πύργο από σοκολάτες, τράβηξε μια από τη βάση, με αποτέλεσμα να γκρεμιστεί ολόκληρος ο σοκολατένιος πύργος, και κατάπιε τη σοκολάτα μαζί με το χρυσόχαρτο.

Εκείνο που με ξάφνισε, όπως θα κι εσείς αντιληφθήκατε, ήταν αυτός ο . . .«πονηρός πύργος»! Ομολογώ ότι προβληματίστηκα. Από πότε υπάρχουν πονηροί πύργοι;  αναρωτήθηκα.

Το συγκεκριμένο βιβλίο μεταφρασμένο από τα Ρωσικά . . . και τα σκυλιά δεμένα. Δεμένα, αλλά όχι όλα. Μπορεί να μην γνωρίζω τα Ρωσικά αλλά με τα Αγγλικά τα κουτσοκαταφέρνω. Με αναζήτηση, στο άγιο διαδίκτυο, βρήκα και κατέβασα τη μετάφραση του βιβλίου στα Αγγλικά. Παραθέτω το αντίστοιχο απόσπασμα (αυτό του πύργου του πονηρού!).

Behemoth, after swallowing a third mandarin, put his paw into a clever construction of chocolate bars, pulled out the bottom one, which of course made the whole thing collapse, and swallowed it together with its gold wrapper.

ή, σε πρόχειρη μετάφρασή μου:

Ο Μπεγκεμότ (*) αφού καταβρόχθισε και ένα τρίτο μανταρίνι έβαλε το μπροστινό του πόδι μέσα σε μια έξυπνη κατασκευή από μπάρες σοκολάτας, τράβηξε αυτήν στον πάτο, κάτι το οποίο βεβαίως έκανε ολόκληρη την κατασκευή να καταρρεύσει, και την καταβρόχθισε μαζί με το χρυσόχαρτο.

(*) Ο Μπεγκεμότ ήταν ένας μεγάλος, μαύρος γάτος με. . . ιδιαίτερο χαρακτήρα!

Το έχω γράψει αρκετές φορές:

Το άλλοθι του μεταφραστή είναι ο συγγραφέας.

Αλλά, από το σημείο αυτό μέχρι οι «έξυπνες κατασκευές» να βαφτίζονται «πονηροί πύργοι» υπάρχει απόσταση!

Σε κάθε περίπτωση, και για να θυμηθώ τα λόγια μιας, πρώην, φίλης· είμαστε ευγνώμονες στους μεταφραστές γιατί, δίχως τη δική τους μεσολάβηση, πολλά λογοτεχνικά έργα θα μας ήταν απρόσιτα.

Από την άλλη, είναι κρίμα που τέτοιες αβλεψίες χαλάνε τη συνολική εικόνα της μετάφρασης ενός κλασικού έργου, με αρχική ημερομηνία κυκλοφορίας, στα Ελληνικά, το 1991,  και, προφανώς, επιβιώνουν σε κάθε ανατύπωση που ακολουθεί.

Να είσαστε Καλά και να διαβάζετε!

Ένα κλικ μακριά Rod Stewart και Have I Told You Lately That I Love You?”:


27/02/2020

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

1271. Σοκολάτα: Η Γεύση του Έρωτα


Την Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2019, ανέβασα, στο παρόν ημερολόγιο την εγγραφή:



με θέμα τις Κορεάτικες σειρές του Netflix.

Η σημερινή εγγραφή είναι αφιερωμένη σε μία ακόμη Κορεάτικη σειρά του Netflix. Τη σειρά:

Σοκολάτα: Η Γεύση του Έρωτα


Μια σειρά την οποία παρακολούθησα και της οποίας εχθές είδα και το τελευταίο επεισόδιο, τουλάχιστον της πρώτης περιόδου, το δέκατο έκτο.


Μια σειρά με κεντρικό θέμα την ιστορία της σχέσης, και του έρωτα τελικά, μιας σεφ κι ενός γιατρού. Μιας σχέσης η οποία ξεκινά από την τρυφερή ηλικία των πρωταγωνιστών, διακόπτεται και συνεχίζεται χρόνια μετά όταν ξανασυναντιούνται δίχως, κατ’ αρχάς, να έχουν επίγνωση της προηγούμενης σχέσης τους. Παράλληλα εξελίσσεται και ένα πλήθος δευτερευουσών ιστοριών υφασμένων στον καμβά της κύριας ιστορίας.

Το στοιχείο που κυριαρχεί στη σειρά αυτή είναι το, κορεάτικο, φαγητό. Φαγητό σε μεγάλη ποικιλία, το οποίο παρασκευάζεται δεξιοτεχνικά μπροστά στην κάμερα ανοίγοντας την όρεξη του θεατή. Τόσο που να του δημιουργείται η επιθυμία να επισκεφθεί ένα κορεάτικο εστιατόριο και . . . να παραγγείλει. Εγώ, ομολογώ, ότι ήδη το έψαξα!


Ένα άλλο σημείο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό για τον Έλληνα θεατή της σειράς είναι ότι αυτή ξεκινά και τερματίζεται στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα στο πανέμορφο Ναύπλιο και την εντυπωσιακής ομορφιάς Μονεμβασιά.


Μου άρεσε η σειρά αυτή γιατί δεν υπάρχει βία στο να αποκαλυφθούν τα αισθήματα των πρωταγωνιστών. Αισθήματα που παίρνουν το χρόνο τους να ωριμάσουν και να εκφράζονται με κινήσεις, συμπεριφορές και βλέμματα. Με αξιοπρέπεια και εντιμότητα. Φανταστείτε ότι το πρώτο τους φιλί οι πρωταγωνιστές το δίνουν στο δέκατο τέταρτο επεισόδιο! Στη δύση θα είχαν προλάβει να κυλιστούν στο κρεβάτι κάποιες δεκάδες φορές.


Μου άρεσε που σεναριογράφος και σκηνοθέτης έδιναν χρόνο και χώρο στους πρωταγωνιστές για να πουν, να δείξουν, να εκφράσουν και να . . . μαγειρέψουν δίχως παρεμβολές, δίχως ενοχλητικές τρίτων παρουσίες. Χωροχρονικά απομονωμένοι να χτίσουν και να ζήσουν τη σχέση τους. Ακόμα και η ψυχρότητα, που άγγιζε την απάθεια, του πρωταγωνιστή πριν να συνειδητοποιήσει τα αισθήματα που έτρεφε, τελικά, μου άρεσε!


Μου άρεσε η διακριτική μουσική επένδυση της σειράς και με βεβαιότητα μου αρέσει η Κορεάτικη γλώσσα και τρόπος που σέρνουν τα φωνήεντα στο τέλος κάποιων λέξεων. Μου άρεσε και ο με υπερβολή παρουσιασμένος, πλούσιος και μεγαλογιατρός, βλάκας της σειράς.


Μια σειρά με δεκαέξι ωριαία, περίπου, επεισόδια η συγκεκριμένη με πρωταγωνιστές την Ha Ji-Won και τον Yoon Kye-Sang.  Σκηνοθέτης ο Lee Heyong-Min και σεναριογράφος ο Lee Kyoung-Hee.

Η σειρά ανήκει βεβαίως στην κατηγορία Korean Drama, για την οποία υπάρχουν χιλιάδες αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Καλή διάθεση να έχετε, και γνώση Αγγλικών, και μπορείτε να βρείτε, για την συγκεκριμένη κατηγορία, ό,τι φανταστείτε!


Ένα κλικ μακριά αγαπημένος Larry Miller και «I Want My Life Back” από το τελευταίο του άλμπουμ The Sinner And The Saint”:


23/02/2020

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2020

1270. Η Νύφη κι Ο Γαμπρός (Lego BrickHeadz)

Την Πέμπτη, 9 Ιανουαρίου 2020, ακολουθώντας μια διαδρομή 26, περίπου, χιλιομέτρων, με τα ΜΜΜ, ταξίδεψα, ας το πούμε έτσι, από την Τ47 στη Νερατζιώτισσα. Ο στόχος ήταν να επισκεφθώ το κατάστημα της Lego, στο “The Mall Athens”. Το έπραξα.



Όταν βγήκα από το κατάστημα της Lego ο τραπεζικός μου λογαριασμός ήταν μειωμένος κατά το ποσό των  28,98 €. Από αυτά τα 13,99 € δόθηκαν για το κουτί Lego BrickHeadz 40384 (Wedding Groom) και τα υπόλοιπα για το κουτί Lego BrickHeadz 41631 (Newt Scamander [76] & Gellert Grindelwald [77]). Δύο κουτιά που μπορούσε να αγοράσει κάποιος στο συγκεκριμένο κατάστημα και μόνο.

Εκείνο που με τράβηξε και αγόρασα το πρώτο κουτί ήταν το καπέλο και τα, μαύρα και μεγάλα, γυαλιά που φορούσε ο γαμπρός σε μία του κουτιού εικόνα. Και επιπλέον το ότι στο κουτί υπήρχαν 255 τουβλάκια που έδιναν τη δυνατότητα συναρμολόγησης τριών διαφορετικών εκδοχών για την εμφάνιση του γαμπρού και, βεβαίως, πολλή περισσοτέρων αν κάποιος αυτοσχεδίαζε.  



















Τον Lego-γαμπρό, λοιπόν, τον συναρμολόγησα δύο μέρες μετά την άφιξη του κουτιού του στην Τ47. Το Σάββατο, 11 Ιανουαρίου 2020. Του έβαλα, βεβαίως το μαύρο του καπέλο, τα ωραία του μαύρα γυαλιά και του φόρεσα και κουστουμάκι μαύρο. Τον καμάρωσα, τον καλοκοίταξα και του άλλαξα χρώμα στο κουστουμάκι. Του έβαλα ένα σκούρο μπλε, κουστουμάκι, και του χάρισα, θαρρώ, επιπλέον γοητεία και αρχοντιά.
  
Είχαμε τον γαμπρό. Έπρεπε να αποκτήσουμε και τη νύφη την ύπαρξη της οποίας, εφόσον δεν την είχα προσέξει στο Lego–κατάστημα, πληροφορήθηκα από το διαδίκτυο. Ο, κατά-Lego, κωδικός της 40383. Η νύφη και ο γαμπρός, «Wedding Bride, Wedding Groom”, ανήκουν στη σειρά BrickHeadz της Lego για το 2020. Περιέργως, ενώ η τιμή τους είναι ελκυστική, και η συγκεκριμένη σειρά γνωστή και αγαπημένη, τα BrickHeadz του 2020 διατίθενται για πώληση μόνο στο κατάστημα της Lego στο «The Mall Athens».


Έτσι βρέθηκα να με χωρίζουν, από την επιθυμητή νύφη, 26, πάντα περίπου, χιλιόμετρα. Τα χιλιόμετρα αυτά τα διήνυσα προχθές, Δευτέρα, 17 Φεβρουαρίου 2020. Η γνωστή διαδρομή, το γνωστό κατάστημα, η γνωστή ευγενική, νεαρή πωλήτρια. Πόσο μειώθηκε ο τραπεζικός λογαριασμός μου; Μα κατά 39,97 €, μιας και πλην της νύφης, 13,99 €, (40383) αγόρασα και τα κουτιά 40377 (Donald Duck [101], 9,99 €) και 40378 (Pluto [98] & Goofy [99], 15,99 €). Να σημειωθεί ότι το κόστος του Donald Duck ήταν μικρότερο κατά 3 € από την αναφερόμενη, στον επίσημο ιστότοπο της Lego, τιμή και αυτό των δύο άλλων κουτιών κατά 1 €, για το καθένα.

Σήμερα το πρωί συναρμολόγησα και τη νύφη και η, αναμενόμενη, αναμονή για τον γαμπρό τερματίστηκε. Η νύφη, ευτυχώς γι’ αυτόν, εμφανίστηκε!




Ένα ταιριαστό ζευγάρι, θαρρώ, έτσι όπως τους βλέπω τον ένα δίπλα στον άλλο. Λοιπόν, πάντρεψα την νύφη ταυτοχρόνως νυμφεύοντας τον γαμπρό. Μετά τη σεμνή τελετή ακολούθησε, κατ’ έθιμο, φωτογράφιση του ζεύγους και με γυαλιά και άνευ.

















Ένα κλικ μακριά αγαπημένος Enrico Macias και «Αγαπάτε Αλλήλους» (Aimez-Vous Les Uns Les Autres) [1977]:



19/02/2020

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020

1269. Κατακορύφως Φωτογραφίζοντας


Ξαφνική χθεσινή απόφαση. Στις 12:30, περίπου ξεκίνησα να κατηφορίζω προς το κέντρο της Γλυφάδας. Ως συνήθως, περπατούσα, σκεπτόμουνα και φωτογράφιζα. Κτήρια, δρόμους, βενζινάδικα, έναν σκύλο στην Ψηλορείτου, ένα Pet Shop στην Ανδρέα Παπανδρέου, γκράφιτι, μια μαγαρισμένη, από τα μαλακισμένα με τα σπρέι, πινακίδα στη γωνία Ανδρέα Παπανδρέου και Κόδρου και άλλα μερικά.

Συνήθως προτιμώ να φωτογραφίζω «οριζοντίως», σε διάταξη τοπίου. Έτσι έχω πιο γεμάτες φωτογραφίες και το περιθώριο να επιλέξω ποια περιοχή τους με ενδιαφέρει ώστε να την κόψω και να την κρατήσω. Αυτός είναι και ο λόγος που φωτογραφίζω στη μέγιστη δυνατή ανάλυση της, φωτογραφικής, μηχανής μου.  

Δεν, όμως, προσφέρονται όλα τα θέματα για «οριζοντίως» φωτογράφιση. Ένα πρώτο, πρόχειρο, παράδειγμα η φωτογράφιση κτισμάτων και ειδικότερα πολυκατοικιών. Σε αυτές τις τελευταίες έχω μία αδυναμία. Μου αρέσει να τις απομονώνω και νοητά να τις μεταφέρω σε, ας πούμε, ένα πράσινο λιβάδι όπου στέκοντας μόνες τους αναδεικνύονται ή καταποντίζονται, της ασχήμιας τους λόγω.

Έτσι, στο χθεσινό μου περίπατο, φωτογράφισα, όσο μπορούσα, κάποιες πολυκατοικίες που τις βρήκα, οπτικά, ενδιαφέρουσες. Φωτογραφίες «κατακόρυφες», βεβαίως, μιας και ήθελα να, κατά το δυνατόν, απομονώσω τα κτίσματα αυτά. Μου αρέσουν οι πολυκατοικίες! Μου αρέσει να φαντάζομαι τους χώρους τους, τα δωμάτια των διαμερισμάτων τους, τους ανθρώπους που ζουν σε αυτά, τις ιστορίες τους.

Από τις χθεσινές αυτές φωτογραφίες, λοιπόν, θα παραθέσω, στη συνέχεια, δέκα, κυρίως από την Άνω Γλυφάδα.

Ο στόχος, όταν ξεκίνησα το περπάτημά μου, ήταν να γευματίσω στο «Crepa Corner”, Αρτέμιδος 1, κοντά στην Πλατεία Εσπερίδων. Λοιπόν, το έπραξα! Στη συνέχεια περπάτησα και πάλι προκειμένου να εντοπίσω το, μεταξύ των οδών Ευαγγελιστρίας και Λαοδίκης, υπό κατασκευή κτήριο “Semeli”, το οποίο όπως διάβασα στο διαδίκτυο. . . μοιάζει με διαστημόπλοιο! Για το σκοπό αυτό ανηφόρισα την οδό Ευαγγελιστρίας σε όλο το μήκος της, από την οδό Φοίβης μέχρι την οδό Αγίου Νικολάου.

Πραγματικά εντόπισα ένα περιφραγμένο μεγάλο οικόπεδο, μεταξύ των οδών Ευαγγελιστρίας, Σεμέλης και Λαοδίκης, και τίποτα άλλο. Υποθέτω ότι το έργο βρίσκεται στο ξεκίνημα του και ότι για να εντυπωσιαστούμε από το αποτέλεσμα θα πρέπει να κάνουμε υπομονή, ίσως για κάποια χρόνια.

Όταν, από την Αγίου Νικολάου, βγήκα στην οδό Γρηγορίου Λαμπράκη σταμάτησα στην στάση «Πανδρόσου» και περίμενα το λεωφορείο 124 για να επιστρέψω στην Τ47. Τελικά και συνολικά, στον περίπατο μου αυτό, διάνυσα περίπου 7 χιλιόμετρα, φωτογράφισα και γευμάτισα (σαλάτα του σεφ, κρέπα (τυρί, ζαμπόν, μανιτάρια, πιπεριά και καλαμπόκι) και μία μικρή μπύρα Fix). Καθόλου άσχημα, θα έλεγα!

Ακολουθούν οι δέκα, πολυκατοικιών, φωτογραφίες:












Ένα κλικ μακριά αγαπημένος LarryMiller και “Ain’t No Love Here Anymore”, από το τελευταίο του άλμπουμ The Sinner And The Saint” [2019]:



15/02/2020

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2020

1268. Το κορίτσι και ο ήλιος


Το κορίτσι καθόταν στο παγκάκι.
Πάλευε με το κινητό της.
Απέναντί της ο ήλιος.
Μπήκε ανάμεσά τους.
Φρόντισε η σκιά του
Να καλύψει το κινητό της.
Αμφέβαλε για το αν το κορίτσι
Κατάλαβε για ποιο λόγο μετακινήθηκε.

Ένα κλικ μακριά ο Marty Balin στο Hearts”:



10/02/2020