Αγοράζω δίσκους μουσικής από το 1970. Πολλές φορές μου έτυχε να αγοράσω ένα δίσκο μόνο και μόνο για ένα τραγούδι. Τις περισσότερες φορές αυτό, το ένα τραγούδι, ήταν και αυτό που τελικά μου άρεσε από όλο το δίσκο. Ακόμα ψάχνω κάποια μεμονωμένα τραγούδια και το μόνο σίγουρο είναι ότι μόλις τα βρω θα αγοράσω τον δίσκο που τα περιέχει. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μουσική που μου αρέσει είναι αυτή που ακουγότανε, και άκουγα, μέχρι τα 25 – 30 μου το πολύ. Όχι ότι δεν μου αρέσουν σύγχρονα τραγούδια ή δημιουργοί αλλά να, η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ίσως είμαι τυχερός, από οικονομική άποψη, που μου αρέσουν τα “παλιά”. Μπορώ και βρίσκω τα έργα που αγαπώ σε οικονομικές τιμές μιας και είναι “παλιά”.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πόσες φορές πρέπει να πληρώσει κανείς ένα μουσικό έργο. Ήδη έχω αντικαταστήσει 120 από τα έργα που είχα σε βινίλιο. Μιλάμε για ένα ποσοστό της τάξης του 19% αν σκεφτεί κανείς ότι όταν ξεκίνησα να αγοράζω CD είχα ήδη δημιουργήσει μια δισκοθήκη με 634 άλμπουμ βινιλίου. Και φυσικά όταν αλλάξει το είδος που “τυπώνεται” η μουσική, που θα αλλάξει, άντε πάλι από την αρχή.
Μια γενική παρατήρηση είναι ότι αν ψάχνεις ένα παλιό άλμπουμ θα το βρεις! Αρκεί να εξακολουθήσεις να το ψάχνεις, επισκεπτόμενος π.χ. τα 2 -3 μεγάλα δισκοπωλεία του κέντρου, και να είσαι και λίγο τυχερός. Τελευταίο παράδειγμα το πρώτο άλμπουμ της Rickie Lee Jones το οποίο το έχω σε βινίλιο και το έψαχνα χρόνια σε CD. Τελικά το βρήκα προσφάτως, στα Metropolis της Αθήνας, σε ένα και μοναδικό αντίτυπο. Το έψαχνα όμως σχεδόν την κάθε φορά που επισκεπτόμουνα δισκοπωλεία.
Το να αγοράσεις μουσική από το διαδίκτυο είναι μια άλλη ιστορία. Δεν μιλώ για “κατέβασμα” κομματιών αλλά για αγορά των CD, από το Amazon π.χ. Μιλάμε για τον παράδεισο στην περίπτωση που έχουμε να κάνουμε με την δισκογραφία σε ξένη γλώσσα, Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά στην περίπτωσή μου. Έχω πολλές φορές μπει στον πειρασμό και το να ενδώσω είναι, πιστεύω, θέμα χρόνου. Λείπει βέβαια η μαγεία του “ψαχουλέματος” αλλά δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα.
