0247. Οι Αταίριαστοι [ΝΚ]

Στην καθημερινή διαδρομή προς το γραφείο. Τα πρωινά. Στο λεωφορείο και το metro.

Εκείνη σχετικά ψηλή. Κοντά στα τριάντα. Ξανθοβαμμένη. Λεπτή, καλοβαλμένη, συμπαθητική. Εκείνος σχετικά κοντός. Κοντά στα τριάντα. Ξανθωπός. Ατημέλητος προς το λέτσος, γεματούτσικος, με ύφος μπλαζέ και ματάκια κουμπότρυπες.

Εκείνη είναι τρυφερή. Τον κοιτάζει στα μάτια. Στέκονται στις κυλιόμενες κλίμακες και του χαϊδεύει τα μαλλιά. Εκείνος είναι σκληρός, αποστασιοποιημένος. Τους παρατηρώ. “Δεν ταιριάζουν!” αμέσως μου έρχεται στο μυαλό. “Δεν ταιριάζουν καθόλου” μονολογώ. Πως είναι δυνατό να το βλέπει έτσι ξεκάθαρα ένας άγνωστος, ένας τρίτος, και οι ίδιοι να μην το αντιλαμβάνονται; Δεν είναι μόνο η εμφάνιση. Εκεί η ασυμμετρία είναι η μικρότερη δυνατή. Είναι όλα τα άλλα. Είναι η στάση του σώματος. Είναι οι ματιές που ανταλλάσσουν. Το πώς ο ένας στον άλλο μιλά. Η κοπέλα λιώνει κι αυτός σφυρίζει αδιάφορα. Μοιάζει σα να της κάνει χάρη που τη συναναστρέφεται. Τα μυστήρια του έρωτα. Του έρωτα που σκοτίζει και τυφλώνει. Που, αν θέλει, όλα τα κάνει εύκολα και προσιτά. “Δεν ταιριάζουν!” σκέφτομαι και λέω. Και το πιστεύω. Όμως; Πόσο βέβαιο είναι αυτό; Και τι νόημα έχει να το πεις, να το γνωστοποιήσεις; Θα κάνει τον κύκλο του. Θα καταλήξει. Η διαίσθηση, εξ’ άλλου, δεν είναι πάντοτε ο καλύτερος σύμβουλος. Θα έχουν ανθρώπους δικούς τους να τους πουν. Να προβληματιστούν, να επισημάνουν. Εγώ απλώς παρατηρώ. Και σκέφτομαι: “Δεν ταιριάζουν!”.

Όμως, όρκο δεν παίρνω!. . .

Tom Jones / She’s A Lady (Paul Anka)