0282. Ελληνικά

Το αυτοκίνητο του ΟΤΕ ήταν σταθμευμένο σε κεντρικό σημείο των Αθηνών. Στο πλάι μπορούσε κανείς να διαβάσει: “ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΔΙΚΤΥΩΝ”. 

Ωραία, στρωτά Ελληνικά. Χαμογέλασα και ευθύς φωτογράφησα. Πάλι καλά που δεν και αυτοί “Αποκαθιστούν Βλάβες” συλλογίστηκα. Τόσο δύσκολη έχει γίνει η χρήση της γλώσσας στις μέρες μας που όταν συναντά κανείς το σωστό χαίρεται.

Εχθές, πάλι, ένας κυριούλης, σε μετάδοση ποδοσφαιρικού αγώνα, μας πληροφόρησε ότι: ο τερματοφύλακας “έσπευσε γρήγορα” να μαζέψει την μπάλα. Το τι ακούνε τα αυτάκια μας από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως είναι το κάτι άλλο. Τι “πιο καλλίτερο”, τι “θα επανέλθουμε μετά”, τι “συνεργάζονται μαζί”, τι “απεργούν τα λεωφορεία” τι ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.

Και το άλλο, στο οποίο έχουμε πλέον εντελώς ξεφύγει. Η χρήση των προθέσεων. Σαν τα Αγγλικά ένα πράγμα. Δύσκολο πλέον να βρεις Έλληνα, και κυρίως πίσω από μικρόφωνο ή μπροστά από κάμερα, που να τις χρησιμοποιεί σωστά. Το κακό ξεκίνησε, θαρρώ, από τον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου και τους “Αγγλισμούς” του όπως, π.χ., “Χαίρομαι ότι. . .”. Έκτοτε μας πήρε και μας σήκωσε.

Και γιατί να ασχολούμαστε και να μας ενοχλούν τα τοιαύτα; Μα διότι ανάπηρη γλώσσα σημαίνει ανάπηρα αισθήματα και συναισθήματα. Αυτό είναι που δεν αντέχεται και όχι τα “αθώα” ολισθήματα στη χρήση της γλώσσας.

Ακούγεται το “Καλημέρα τι κάνεις;” του Σταμάτη Σπανουδάκη με τον Γιάννη Πάριο.

26/02/2007