Προοίμιο
Κυριακή, 1 Ιουνίου 2024
Την αναζήτησε. Φάνηκε μετά από λίγο στην απέναντι πλατφόρμα, στην άλλη άκρη. Δεν ξεχώριζε πρόσωπο. Ήξερε ότι ήταν αυτή από την ενδυμασία της και μόνο. “Τι στο διάβολο ζητώ απ’ αυτόν τον άνθρωπο;” συλλογίστηκε. Δυσκολευότανε να δώσει μια απάντηση. Και ήθελε και δεν ήθελε. Όποτε την συναντούσε η ίδια αδικαιολόγητη αναστάτωση. Και μετά τα μεγάλα διαστήματα απουσίας που μηδένιζαν τα πάντα. Ποτέ δεν κατάλαβε πως τον αντιμετώπιζε. Ούτε τον ενθάρρυνε ούτε τον αποθάρρυνε.
Δευτέρα, 2 Ιουνίου 2025
Μια φορά στο τόσο μια συνάντηση που ανατρέπει την καθημερινότητα σε επίπεδο σκέψης, που σε μπλέκει στα δίχτυα επιθυμιών και αν. Τα δωρεάν και ανώδυνα όνειρα που δεν τολμούν να ξεμυτίσουν από το μυαλό. Η ταραχή που καταλαγιάζει και ισοπεδώνεται. Ο φυλακισμένος λόγος που κολακεύεσαι να πιστεύεις ακριβό ενώ, το πιθανότερο, δεν είναι. Κινήσεις σε διαρκή αναστολή από τον φόβο μην εκτεθείς ή μη δημιουργηθούν καταστάσεις που δεν θα μπορείς να ελέγξεις. Το ζητούμενο θα μπορούσε να συνοψιστεί στο: “Και η πίττα ακέραια και ο σκύλος χορτάτος”. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Κι αν υπάρχει, δεν διαρκεί.
Τρίτη, 3 Ιουνίου 2025
Το ιδανικό της απόδρασης. Της συντονισμένης απόδρασης. Της κοινής εν χρόνω εκδήλωσης επιθυμίας. Της πραγμάτωσης. Να μπορούσε κανείς να έχει μια ελευθερία ωρών χ δίχως δεσμεύσεις, δίχως συνέπειες. Να πράξει και να πει. Να γευτεί το επιθυμητό. Να γνωρίσει. Να ισχύσει το “Ήδιστον ου επιθυμείς τυχείν” να ξεφύγει από το “Μη επιθύμει αδύνατα” και από το “Ηδονήν φεύγε, ήτις λύπην τίκτει” ακόμα. Να μη φύγει, να μην αποφύγει. Να γευτεί.
Τετάρτη, 4 Ιουνίου 2025
Όλα είναι τοποθετημένα στη θέση τους. Τα σπίτια, οι άνθρωποι, οι δρόμοι και τα περίπτερα. Περπατώντας οι άνθρωποι περπατούν και πηγαίνοντας πάνε. Ο καθείς και το περιβάλλον του. Σχέσεις και δεσμοί. Υποχρεώσεις και πορείες. Η άνασσα κανονικότητα. Επιτρέπεται ό,τι επιτρέπεται. Γίνεται ότι γίνεται. Η σφαίρα γυρίζει. Ο πληθυσμός αδιαφορεί.
Πέμπτη, 5 Ιουνίου 2025
Εξάρσεις απορίας άξιες. Πρόσκαιρες, επώδυνες, απρόβλεπτες. Αναστατώνουν. Τανύζουν όλους τους δεσμούς. Ακουμπάνε στον πυρήνα του εαυτού. Δίχως συντονισμό. Δίχως διάρκεια. Τα πρόσωπα ανακρίνονται στους καθρέφτες. Κλειστές πόρτες. Εικασίες. Χαμένες ευκαιρίες. Δυσκολίες που αποφεύχθηκαν.
Παρασκευή, 6 Ιουνίου 2025
Συσσώρευση στιγμών. Επαλληλία γεγονότων. Μεταβολή ρυθμού. Απόσβεση εξάρσεων. Απορρόφηση κραδασμών. Κοσμιότητα του πράττειν. Επικράτηση του “ορθού”. Μέσος όρος που αποχαυνώνει. Αποχρωματίζει. Αποενοχοποιεί. Ότι θα μπορούσε να οδηγήσει στην ευτυχία εκτρέπεται. Αποφεύγεται. Ποινικοποιείται. Ύπαρξη. Άσκηση καθημερινών συνηθειών. Ελπίδων δύσβατη διαδρομή. “Σιγιλλάρια νευροσπαστούμενα”.
Σάββατο, 7 Ιουνίου 2025
Ενύπνιο. Έντονο και μακροσκελές. Έγερση με ανάγλυφη την αίσθηση της ύπαρξης της παρουσίας του άλλου. Να αισθάνεσαι ότι, αν απλώσεις, μπορεί και να τον αγγίξεις. Πως και από πού; Τι είδους παιχνίδια είναι αυτά που μας σκαρώνει ο εαυτός μας; Από πού κι ως που το συγκεκριμένο πρόσωπο τη συγκεκριμένη στιγμή;
Κυριακή, 8 Ιουνίου 2024
Τα έχεις όλα τακτοποιημένα, δρομολογημένα, ξεκάθαρα. Και αρκεί ένα ενύπνιο για να ανακαλύψεις ζιζάνια που μοιάζει ποτέ να μην ξεριζώθηκαν. “Εδώ είμαστε” σου λένε, και σου βγάζουνε τη γλώσσα. “Κι εγώ εδώ είμαι” απαντάς ευθύς, και τους βγάζεις τη γλώσσα. Και τι είδους ζωή μπορεί να είναι αυτή με τέτοια καμώματα; Πως, διατί και που εισβάλλετε κύριε όνειρε; Σας φωνάξαμε; Σας καλέσαμε; Σας έχουμε, μήπως, ανάγκη;
Δευτέρα, 9 Ιουνίου 2025
Η σχέση τους απέκτησε την τυπικότητα της αυστηρότητας των μαθηματικών. Κατάλαβε ότι δεν είχε πλέον κανένα νόημα να συνεχίσει. Δεν ήθελε να το πει. Ούτε να το δείξει. Συνέχισε να ακολουθεί το διαμορφωμένο πρωτόκολλο. Τίποτα σπουδαίο. Δυο μηνύματα το χρόνο. Φωνητικά ή γραπτά. Ένας μικρός πόνος στην καρδιά. Αυτό. Σε ανάμνηση του ότι υπήρξε. Προς τιμήν όσων ονειρεύτηκε. Με μαθηματική ακρίβεια. Δις ετησίως.
Τρίτη, 10 Ιουνίου 2025
Άτιμη επιθυμία. Να θέλεις, μεσημεριάτικα, να της τηλεφωνήσεις και να μην έχεις να της πεις τίποτα. Το παραμικρότερο κάτι. Μονάχα έτσι. Για να μπεις στην διαδικασία. Να ακούσεις τη φωνή της. Να παραμυθιαστείς. Πως, τάχα μου, κάτι τρέχει και, πως, ναι θα συμβούν πράγματα και θα γίνουν θαύματα. Κι ας το γνωρίζεις καλά πως όλα έχουν τελειώσει. Πως τίποτα, στην ουσία, δεν άρχισε και ούτε που πρόκειται. Μονάχα γιατί είναι μεσημεράκι, λοιπόν, και σε γαργαλάει, και δεν έχεις τίποτα να πράξεις, και έχετε τόσο καιρό να μιλήσετε και και και.
Τετάρτη, 11 Ιουνίου 2025
Όλα τα σημεία επαφής σπαταλημένα, φθαρμένα, ανύπαρκτα. Τίποτα δεν ανασαίνει. Τίποτα δεν μεγαλώνει. Τίποτα δεν ζει. Μια κούφια επιθυμία. Ένα αχ! Για τις ευκαιρίες που χάθηκαν. Για τις στιγμές που δεν τόλμησες. Γι’ αυτά που δεν είπες. Θα την συναντήσεις, πάντοτε στην τύχη, και θα είναι μια άλλη. Μια άλλη και αλλιώς. Καμιά σχέση με ό,τι λαχτάρησες, με ό,τι πόθησες. Φαντάσματα του νου «Νους ορή και νους ακούει. Τάλλα κωφά και τυφλά». Μια συνάντηση, τρεις ημέρες σκέψη. Και μετά, για μήνες, το απόλυτο τίποτα. Άμορφη μια μάζα γκρι.
Πέμπτη, 12 Ιουνίου 2025
Τυπικές ευχές μόνο σε ονομαστικές γιορτές και γενέθλια. Και πώς να κάνεις το τυπικό να ζωντανέψει; Να αποχτήσει χρώμα. Πώς να περάσεις μέσα σε ένα «Χρόνια Πολλά» μια καρδιά που γλίχεται, σκέψεις που ματώνουν, επιθυμίες που δεν στέκουν; Το αφήνουμε στο πάει του. Δεν πάει πουθενά και ούτε που γνωρίζουμε του απέναντι το πώς και το τι. Μονάχα επιθυμούμε. Ματαίως. Αβασανίστως. Αχρεωστήτως. Τα θέλουμε όλα δίχως να πληρώσουμε τίποτα. Τζάμπα ήρωες βαλαντώνουμε από συνήθεια και βλέπουμε στους καθρέφτες μας «δραματικές» μούρες. Τρικυμίες εν ποτηρίω.
Παρασκευή, 13 Ιουνίου 2025
Παρατηρώ. Βλέπω. Μαθαίνω. Εξομολογούμαι. Χωρά και άλλους η σιωπή. Βασανίζουν και άλλους σκέψεις. Ένας εαυτός που θέλει να είναι ο εαυτός του είναι ένας επικίνδυνος εαυτός. Αυτό που χωρά στο τώρα θα ξεχειλίσει στο μέλλον. Για τούτο είναι τόσο λίγα αυτά που χωρούν στο τώρα. Γιατί είμαστε μεγάλα παιδιά, γιατί πρέπει να βλέπουμε πέρα από αυτό που κοιτάμε, γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε μέχρι εκεί που μας παίρνει. Ποιος ήταν που είπε: “Μια ιδέα που δεν βρίσκει θέση να καθίσει είναι ικανή να κάνει επανάσταση”;
Σάββατο, 14 Ιουνίου 2025
Ζούμε στις μεγάλες πολιτείες, ταξιδεύουμε μέσα στις σκέψεις μας και στις μεγάλες λεωφόρους. Είμαστε, κάποιες φορές, μεγάλα ιστιοφόρα με όλα τα πανιά ανοιχτά. Μεγάλα, υπερήφανα σκαριά στο πάει τους και μείς καπετανέοι. Μια φορά στο τόσο γίνεται και οι διαδρομές μας τέμνονται. Μπορεί και να το θέλει ο Θεός, μπορεί και να είναι μια σκέτη σύμπτωση. Όπως και να έχει είναι μια καλή γουλιά ευτυχίας. Γιατί ο άνθρωπος είναι απλός. Όπως λέει και ο Σεφέρης:
“. . . χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν εν’ άσπρο στήθος”.
Κυριακή, 15 Ιουνίου 2025
Να μάθουμε να ζυγίζουμε τις λέξεις. Να βλέπουμε πίσω από αυτές τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που πάσχει και πασχίζει. Οι λέξεις σμιλεύουν την σιωπή και φτιάχνουν όγκους και αγάλματα. Νησάκια στον ωκεανό της σιωπής είναι τα γραπτά μας. Και ο ωκεανός υπάρχει. Παλεύουμε, λοιπόν, να φτιάξουμε νησάκια. Νησάκια για να ξαποσταίνει το μυαλό και η ψυχή μας. Και, αν είμαστε τυχεροί και ικανοί, το μυαλό και η ψυχή και άλλων. Είναι, λοιπόν, μεγάλη παρηγοριά να γνωρίζεις ότι τα γραπτά σου διαβάζονται. Διαβάζονται και ας μην φυτρώνουν οι σπόροι που σπέρνεις. Ίσως με τον καιρό [που συνεχώς λιγοστεύει].
Δευτέρα, 16 Ιουνίου 2025
Γνωρίζω. Ειρωνεύτηκα. Αμάρτησα [Για κάθε ένα]. Κι ας μην το ήθελα έτσι. Κι ας αγαπώ να λαμβάνω. Άμυνα, ίσως; Μα τι ζητώ τέλος πάντων; Ένα σύμπαν στα μέτρα μου! Τόσο δύσκολο είναι; Εντάξει, την επόμενη, αν, φορά, θα καμωθώ άλλα κι αλλιώς κι αλλιώτικα. [Αμ δε!].
Τρίτη, 17 Ιουνίου 2025
Σε είδα. Πριν από δέκα λεπτά. Στην αρχή της οδού Αθηνάς. Διασταυρωθήκαμε. Ήσουν αλλού. Δεν σου μίλησα. Και μου έχει ξανατύχει. Μακάρι και να γνωρίζαμε πόσες φορές και ποιοι περνάνε δίπλα μας ή βρίσκονται δίπλα μας. Τι νόημα θα είχε να πούμε τα τυπικά μας; Τι θα άλλαζε στην τάξη του κόσμου; Το παραμικρό για να συμβεί, ή να μην συμβεί, χρειάζεται την κρίσιμη μάζα του. Μια μάζα που πάντα υπολείπεται. Υγίαινε.
Τετάρτη, 18 Ιουνίου 2025
Προχθές, τακτοποιώντας, όσο είναι δυνατόν, τις βιβλιοθήκες της Τ47 ξαναέπιασα στα χέρια μου τα τομίδια. Τα έβαλα στην άκρη. Έψαξα και πάλι τη φράση και . . . τη βρήκα. Στην πεντηκοστή πρώτη σελίδα του “Apollinaire Selected Poems” διάβασα:
The Pretty Red-head
Here I stand before everyone a man full of sense. . .
Αυτό ήταν! Είχα από μνήμης παραφράσει τον Guillaume Apollinaire. Μεγάλη μου τιμή!
Πέμπτη, 19 Ιουνίου 2025
Υπήρχε, λοιπόν, μία εποχή που όποιος ήθελε να τραβήξει μία φωτογραφία έπρεπε να έχει φωτογραφική μηχανή. Και όχι μόνο αυτό αλλά έπρεπε να έχει «φορτώσει» στη μηχανή του και ένα φιλμ. Κάθε κλικ και μία φωτογραφία, τότε, και για να δεις το αποτέλεσμα, άκουσον – άκουσον, θα έπρεπε να εμφανίσεις, έτσι το έλεγαν, και να τυπώσεις τις, όποιες, φωτογραφίες. Μετά, ήλθε η ψηφιακή φωτογράφιση και τα σάρωσε όλα!
Παρασκευή, 20 Ιουνίου 2025
Από τους
Αριθμούς της
Που έσβησε
Δεν συγκράτησε
Ούτε έναν
Σάββατο, 21 Ιουνίου 2025
Είναι βόμβες. Βόμβες απουσίας. Δημιουργούνται αιφνιδίως. Σκάνε ακαριαία. Δημιουργία και έκρηξη πυροδοτούνται από μία ανάμνηση. Μια κίνηση. Ένα τραγούδι. Μία ταινία. Μια μοναξιά. Μια ατονία. Μια υποχώρηση. Μια ανάγκη. Μια ελπίδα. Μια εξακοντισμένη θέληση. Μια στενοχώρια. Βόμβες είναι. Απουσίας. Σκάνε και τραυματίζουν το μυαλό. Την ψυχή. Τη σκέψη. Τη μνήμη. Το σώμα. Θρυμματίζουν. Αποσυνδέουν. Αποσυντονίζουν. Εξουθενώνουν. Πονούν.
Κυριακή, 22 Ιουνίου 2025
Στεγνωμένη πραγματικότητα. Κομμένες γέφυρες. Άρνηση. Μιζέρια. Αδιαφορία. Από την άλλη. Νους που αντιστέκεται. Σκηνοθετεί. Προβάλλει.
Έρπουσες επιθυμίες. Καταπιεσμένες ανάγκες. Ειλημμένη απόφαση. Το παράδοξο της αντιστραμμένης ελπίδας: Ελπίζω να μην τολμήσεις!
Δευτέρα, 23 Ιουνίου 2025
Πως είναι δυνατόν
Η μεγάλη χαρά
Του ενός
Να μην
Αντισταθμίζει
Τον μικρό
Κόπο
Του άλλου
Τρίτη, 24 Ιουνίου 2025
Από ποια μονοπάτια έρχονται στα ενύπνια μας άνθρωποι με τους οποίους το νήμα της σχέσης έχει κοπεί ή έχει ξεφτίσει; Σήμερα, τόσο καιρό μετά, με τρυφερότητα και αγγίγματα που ποτέ δεν είχαμε βιώσει. Αν “οι ευθύνες αρχίζουν από τα όνειρα” πόσο λεπτή μπορεί να είναι η θέση μας; Και το ενύπνιο; Αφορά και τον άλλο ή όχι; Μας δίνει το πρόσχημα, ή και το δικαίωμα, να αναζητήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να αναθερμάνουμε; Και τι νόημα έχουν όλα αυτά στον “κουφό” και ψυχρό και ανάλγητο κόσμο που ζούμε;
Τετάρτη, 25 Ιουνίου 2025
Έχω συνθηκολογήσει. Έχω συνθηκολογήσει και προσπαθώ, όπως έκπληκτος διαπίστωσα, να μάθω την ύπουλη τέχνη του να μη ζητάς τίποτα από κανέναν.
Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2025
Ταξίδεψα στους νυχτωμένους δρόμους της Αθήνας. Την Πέμπτη. Με τη λεπτή βροχή, την ομπρέλα μου και τους ανθρώπους. Ταξίδεψα. Όπως τότε που βίωνα τη μοναξιά μου. Τότε που ήμουν μία προς το άγνωστο εξακοντισμένη βούληση. Βασανισμένος από τη μνήμη μιας χαμένης τελειότητας κι απαρηγόρητος παρακολουθούσα την πορεία της ζωής μου. Ανάγευση μοναξιάς, πολυτέλεια της χαύνωσης του νου, του ταξιδιού μέσα στους άλλους.
Παρασκευή, 27 Ιουνίου
Αισθήματα και συναισθήματα ένας κόμπος στο νου. Ανεβαίνω την Ιπποκράτους. Πείνα. Επιθυμία για σουβλάκι. Το μαγαζί μικρό και βρόμικο. Προηγούνται άλλοι. Περιμένω. Ένα κορίτσι με τη μητέρα του. Αγγίζουν το πόμολο. Μετανιώνουν. Φεύγουν. Κατευθύνονται σ’ ένα μαγαζί απέναντι που μόλις ανακαλύπτω. Είναι η στιγμή που ο σουβλατζής, τετραπέρατος και ταχύτατος, βουτά πίτες σ’ ένα λάδι κατάμαυρο. Ακολουθώ μάνα και κόρη απέναντι.
Σάββατο, 28 Ιουνίου
Μαρία. Δεκατέσσερα στα δεκαπέντε. Ένα κορίτσι. Ούτε πιο όμορφο ούτε πιο άσχημο από τα άλλα. Πεταχτά και ανυπόμονα τσιμπολογεί από την ανοικτή της μητέρας της παλάμη κέρματα. Συμπληρώνει 64 δραχμές για τα δυο της σουβλάκια. Πληρώνει. Φεύγουν. Η Ιπποκράτους γυαλίζει υγρή. Βαδίζουν. Η Μαρία είναι χωλή. Η καρδιά μου σφίγγεται. Σφίγγεται.
Ανεβαίνω. Γυρνώ. Φθάνω. Είσαι εκεί. . . .
Κυριακή, 1 Ιουνίου 2024
Την αναζήτησε. Φάνηκε μετά από λίγο στην απέναντι πλατφόρμα, στην άλλη άκρη. Δεν ξεχώριζε πρόσωπο. Ήξερε ότι ήταν αυτή από την ενδυμασία της και μόνο. “Τι στο διάβολο ζητώ απ’ αυτόν τον άνθρωπο;” συλλογίστηκε. Δυσκολευότανε να δώσει μια απάντηση. Και ήθελε και δεν ήθελε. Όποτε την συναντούσε η ίδια αδικαιολόγητη αναστάτωση. Και μετά τα μεγάλα διαστήματα απουσίας που μηδένιζαν τα πάντα. Ποτέ δεν κατάλαβε πως τον αντιμετώπιζε. Ούτε τον ενθάρρυνε ούτε τον αποθάρρυνε.
Δευτέρα, 2 Ιουνίου 2025
Μια φορά στο τόσο μια συνάντηση που ανατρέπει την καθημερινότητα σε επίπεδο σκέψης, που σε μπλέκει στα δίχτυα επιθυμιών και αν. Τα δωρεάν και ανώδυνα όνειρα που δεν τολμούν να ξεμυτίσουν από το μυαλό. Η ταραχή που καταλαγιάζει και ισοπεδώνεται. Ο φυλακισμένος λόγος που κολακεύεσαι να πιστεύεις ακριβό ενώ, το πιθανότερο, δεν είναι. Κινήσεις σε διαρκή αναστολή από τον φόβο μην εκτεθείς ή μη δημιουργηθούν καταστάσεις που δεν θα μπορείς να ελέγξεις. Το ζητούμενο θα μπορούσε να συνοψιστεί στο: “Και η πίττα ακέραια και ο σκύλος χορτάτος”. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Κι αν υπάρχει, δεν διαρκεί.
Τρίτη, 3 Ιουνίου 2025
Το ιδανικό της απόδρασης. Της συντονισμένης απόδρασης. Της κοινής εν χρόνω εκδήλωσης επιθυμίας. Της πραγμάτωσης. Να μπορούσε κανείς να έχει μια ελευθερία ωρών χ δίχως δεσμεύσεις, δίχως συνέπειες. Να πράξει και να πει. Να γευτεί το επιθυμητό. Να γνωρίσει. Να ισχύσει το “Ήδιστον ου επιθυμείς τυχείν” να ξεφύγει από το “Μη επιθύμει αδύνατα” και από το “Ηδονήν φεύγε, ήτις λύπην τίκτει” ακόμα. Να μη φύγει, να μην αποφύγει. Να γευτεί.
Τετάρτη, 4 Ιουνίου 2025
Όλα είναι τοποθετημένα στη θέση τους. Τα σπίτια, οι άνθρωποι, οι δρόμοι και τα περίπτερα. Περπατώντας οι άνθρωποι περπατούν και πηγαίνοντας πάνε. Ο καθείς και το περιβάλλον του. Σχέσεις και δεσμοί. Υποχρεώσεις και πορείες. Η άνασσα κανονικότητα. Επιτρέπεται ό,τι επιτρέπεται. Γίνεται ότι γίνεται. Η σφαίρα γυρίζει. Ο πληθυσμός αδιαφορεί.
Πέμπτη, 5 Ιουνίου 2025
Εξάρσεις απορίας άξιες. Πρόσκαιρες, επώδυνες, απρόβλεπτες. Αναστατώνουν. Τανύζουν όλους τους δεσμούς. Ακουμπάνε στον πυρήνα του εαυτού. Δίχως συντονισμό. Δίχως διάρκεια. Τα πρόσωπα ανακρίνονται στους καθρέφτες. Κλειστές πόρτες. Εικασίες. Χαμένες ευκαιρίες. Δυσκολίες που αποφεύχθηκαν.
Παρασκευή, 6 Ιουνίου 2025
Συσσώρευση στιγμών. Επαλληλία γεγονότων. Μεταβολή ρυθμού. Απόσβεση εξάρσεων. Απορρόφηση κραδασμών. Κοσμιότητα του πράττειν. Επικράτηση του “ορθού”. Μέσος όρος που αποχαυνώνει. Αποχρωματίζει. Αποενοχοποιεί. Ότι θα μπορούσε να οδηγήσει στην ευτυχία εκτρέπεται. Αποφεύγεται. Ποινικοποιείται. Ύπαρξη. Άσκηση καθημερινών συνηθειών. Ελπίδων δύσβατη διαδρομή. “Σιγιλλάρια νευροσπαστούμενα”.
Σάββατο, 7 Ιουνίου 2025
Ενύπνιο. Έντονο και μακροσκελές. Έγερση με ανάγλυφη την αίσθηση της ύπαρξης της παρουσίας του άλλου. Να αισθάνεσαι ότι, αν απλώσεις, μπορεί και να τον αγγίξεις. Πως και από πού; Τι είδους παιχνίδια είναι αυτά που μας σκαρώνει ο εαυτός μας; Από πού κι ως που το συγκεκριμένο πρόσωπο τη συγκεκριμένη στιγμή;
Κυριακή, 8 Ιουνίου 2024
Τα έχεις όλα τακτοποιημένα, δρομολογημένα, ξεκάθαρα. Και αρκεί ένα ενύπνιο για να ανακαλύψεις ζιζάνια που μοιάζει ποτέ να μην ξεριζώθηκαν. “Εδώ είμαστε” σου λένε, και σου βγάζουνε τη γλώσσα. “Κι εγώ εδώ είμαι” απαντάς ευθύς, και τους βγάζεις τη γλώσσα. Και τι είδους ζωή μπορεί να είναι αυτή με τέτοια καμώματα; Πως, διατί και που εισβάλλετε κύριε όνειρε; Σας φωνάξαμε; Σας καλέσαμε; Σας έχουμε, μήπως, ανάγκη;
Δευτέρα, 9 Ιουνίου 2025
Η σχέση τους απέκτησε την τυπικότητα της αυστηρότητας των μαθηματικών. Κατάλαβε ότι δεν είχε πλέον κανένα νόημα να συνεχίσει. Δεν ήθελε να το πει. Ούτε να το δείξει. Συνέχισε να ακολουθεί το διαμορφωμένο πρωτόκολλο. Τίποτα σπουδαίο. Δυο μηνύματα το χρόνο. Φωνητικά ή γραπτά. Ένας μικρός πόνος στην καρδιά. Αυτό. Σε ανάμνηση του ότι υπήρξε. Προς τιμήν όσων ονειρεύτηκε. Με μαθηματική ακρίβεια. Δις ετησίως.
Τρίτη, 10 Ιουνίου 2025
Άτιμη επιθυμία. Να θέλεις, μεσημεριάτικα, να της τηλεφωνήσεις και να μην έχεις να της πεις τίποτα. Το παραμικρότερο κάτι. Μονάχα έτσι. Για να μπεις στην διαδικασία. Να ακούσεις τη φωνή της. Να παραμυθιαστείς. Πως, τάχα μου, κάτι τρέχει και, πως, ναι θα συμβούν πράγματα και θα γίνουν θαύματα. Κι ας το γνωρίζεις καλά πως όλα έχουν τελειώσει. Πως τίποτα, στην ουσία, δεν άρχισε και ούτε που πρόκειται. Μονάχα γιατί είναι μεσημεράκι, λοιπόν, και σε γαργαλάει, και δεν έχεις τίποτα να πράξεις, και έχετε τόσο καιρό να μιλήσετε και και και.
Τετάρτη, 11 Ιουνίου 2025
Όλα τα σημεία επαφής σπαταλημένα, φθαρμένα, ανύπαρκτα. Τίποτα δεν ανασαίνει. Τίποτα δεν μεγαλώνει. Τίποτα δεν ζει. Μια κούφια επιθυμία. Ένα αχ! Για τις ευκαιρίες που χάθηκαν. Για τις στιγμές που δεν τόλμησες. Γι’ αυτά που δεν είπες. Θα την συναντήσεις, πάντοτε στην τύχη, και θα είναι μια άλλη. Μια άλλη και αλλιώς. Καμιά σχέση με ό,τι λαχτάρησες, με ό,τι πόθησες. Φαντάσματα του νου «Νους ορή και νους ακούει. Τάλλα κωφά και τυφλά». Μια συνάντηση, τρεις ημέρες σκέψη. Και μετά, για μήνες, το απόλυτο τίποτα. Άμορφη μια μάζα γκρι.
Πέμπτη, 12 Ιουνίου 2025
Τυπικές ευχές μόνο σε ονομαστικές γιορτές και γενέθλια. Και πώς να κάνεις το τυπικό να ζωντανέψει; Να αποχτήσει χρώμα. Πώς να περάσεις μέσα σε ένα «Χρόνια Πολλά» μια καρδιά που γλίχεται, σκέψεις που ματώνουν, επιθυμίες που δεν στέκουν; Το αφήνουμε στο πάει του. Δεν πάει πουθενά και ούτε που γνωρίζουμε του απέναντι το πώς και το τι. Μονάχα επιθυμούμε. Ματαίως. Αβασανίστως. Αχρεωστήτως. Τα θέλουμε όλα δίχως να πληρώσουμε τίποτα. Τζάμπα ήρωες βαλαντώνουμε από συνήθεια και βλέπουμε στους καθρέφτες μας «δραματικές» μούρες. Τρικυμίες εν ποτηρίω.
Παρασκευή, 13 Ιουνίου 2025
Παρατηρώ. Βλέπω. Μαθαίνω. Εξομολογούμαι. Χωρά και άλλους η σιωπή. Βασανίζουν και άλλους σκέψεις. Ένας εαυτός που θέλει να είναι ο εαυτός του είναι ένας επικίνδυνος εαυτός. Αυτό που χωρά στο τώρα θα ξεχειλίσει στο μέλλον. Για τούτο είναι τόσο λίγα αυτά που χωρούν στο τώρα. Γιατί είμαστε μεγάλα παιδιά, γιατί πρέπει να βλέπουμε πέρα από αυτό που κοιτάμε, γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε μέχρι εκεί που μας παίρνει. Ποιος ήταν που είπε: “Μια ιδέα που δεν βρίσκει θέση να καθίσει είναι ικανή να κάνει επανάσταση”;
Σάββατο, 14 Ιουνίου 2025
Ζούμε στις μεγάλες πολιτείες, ταξιδεύουμε μέσα στις σκέψεις μας και στις μεγάλες λεωφόρους. Είμαστε, κάποιες φορές, μεγάλα ιστιοφόρα με όλα τα πανιά ανοιχτά. Μεγάλα, υπερήφανα σκαριά στο πάει τους και μείς καπετανέοι. Μια φορά στο τόσο γίνεται και οι διαδρομές μας τέμνονται. Μπορεί και να το θέλει ο Θεός, μπορεί και να είναι μια σκέτη σύμπτωση. Όπως και να έχει είναι μια καλή γουλιά ευτυχίας. Γιατί ο άνθρωπος είναι απλός. Όπως λέει και ο Σεφέρης:
“. . . χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν εν’ άσπρο στήθος”.
Κυριακή, 15 Ιουνίου 2025
Να μάθουμε να ζυγίζουμε τις λέξεις. Να βλέπουμε πίσω από αυτές τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που πάσχει και πασχίζει. Οι λέξεις σμιλεύουν την σιωπή και φτιάχνουν όγκους και αγάλματα. Νησάκια στον ωκεανό της σιωπής είναι τα γραπτά μας. Και ο ωκεανός υπάρχει. Παλεύουμε, λοιπόν, να φτιάξουμε νησάκια. Νησάκια για να ξαποσταίνει το μυαλό και η ψυχή μας. Και, αν είμαστε τυχεροί και ικανοί, το μυαλό και η ψυχή και άλλων. Είναι, λοιπόν, μεγάλη παρηγοριά να γνωρίζεις ότι τα γραπτά σου διαβάζονται. Διαβάζονται και ας μην φυτρώνουν οι σπόροι που σπέρνεις. Ίσως με τον καιρό [που συνεχώς λιγοστεύει].
Δευτέρα, 16 Ιουνίου 2025
Γνωρίζω. Ειρωνεύτηκα. Αμάρτησα [Για κάθε ένα]. Κι ας μην το ήθελα έτσι. Κι ας αγαπώ να λαμβάνω. Άμυνα, ίσως; Μα τι ζητώ τέλος πάντων; Ένα σύμπαν στα μέτρα μου! Τόσο δύσκολο είναι; Εντάξει, την επόμενη, αν, φορά, θα καμωθώ άλλα κι αλλιώς κι αλλιώτικα. [Αμ δε!].
Τρίτη, 17 Ιουνίου 2025
Σε είδα. Πριν από δέκα λεπτά. Στην αρχή της οδού Αθηνάς. Διασταυρωθήκαμε. Ήσουν αλλού. Δεν σου μίλησα. Και μου έχει ξανατύχει. Μακάρι και να γνωρίζαμε πόσες φορές και ποιοι περνάνε δίπλα μας ή βρίσκονται δίπλα μας. Τι νόημα θα είχε να πούμε τα τυπικά μας; Τι θα άλλαζε στην τάξη του κόσμου; Το παραμικρό για να συμβεί, ή να μην συμβεί, χρειάζεται την κρίσιμη μάζα του. Μια μάζα που πάντα υπολείπεται. Υγίαινε.
Τετάρτη, 18 Ιουνίου 2025
Προχθές, τακτοποιώντας, όσο είναι δυνατόν, τις βιβλιοθήκες της Τ47 ξαναέπιασα στα χέρια μου τα τομίδια. Τα έβαλα στην άκρη. Έψαξα και πάλι τη φράση και . . . τη βρήκα. Στην πεντηκοστή πρώτη σελίδα του “Apollinaire Selected Poems” διάβασα:
The Pretty Red-head
Here I stand before everyone a man full of sense. . .
Αυτό ήταν! Είχα από μνήμης παραφράσει τον Guillaume Apollinaire. Μεγάλη μου τιμή!
Πέμπτη, 19 Ιουνίου 2025
Υπήρχε, λοιπόν, μία εποχή που όποιος ήθελε να τραβήξει μία φωτογραφία έπρεπε να έχει φωτογραφική μηχανή. Και όχι μόνο αυτό αλλά έπρεπε να έχει «φορτώσει» στη μηχανή του και ένα φιλμ. Κάθε κλικ και μία φωτογραφία, τότε, και για να δεις το αποτέλεσμα, άκουσον – άκουσον, θα έπρεπε να εμφανίσεις, έτσι το έλεγαν, και να τυπώσεις τις, όποιες, φωτογραφίες. Μετά, ήλθε η ψηφιακή φωτογράφιση και τα σάρωσε όλα!
Παρασκευή, 20 Ιουνίου 2025
Από τους
Αριθμούς της
Που έσβησε
Δεν συγκράτησε
Ούτε έναν
Σάββατο, 21 Ιουνίου 2025
Είναι βόμβες. Βόμβες απουσίας. Δημιουργούνται αιφνιδίως. Σκάνε ακαριαία. Δημιουργία και έκρηξη πυροδοτούνται από μία ανάμνηση. Μια κίνηση. Ένα τραγούδι. Μία ταινία. Μια μοναξιά. Μια ατονία. Μια υποχώρηση. Μια ανάγκη. Μια ελπίδα. Μια εξακοντισμένη θέληση. Μια στενοχώρια. Βόμβες είναι. Απουσίας. Σκάνε και τραυματίζουν το μυαλό. Την ψυχή. Τη σκέψη. Τη μνήμη. Το σώμα. Θρυμματίζουν. Αποσυνδέουν. Αποσυντονίζουν. Εξουθενώνουν. Πονούν.
Κυριακή, 22 Ιουνίου 2025
Στεγνωμένη πραγματικότητα. Κομμένες γέφυρες. Άρνηση. Μιζέρια. Αδιαφορία. Από την άλλη. Νους που αντιστέκεται. Σκηνοθετεί. Προβάλλει.
Έρπουσες επιθυμίες. Καταπιεσμένες ανάγκες. Ειλημμένη απόφαση. Το παράδοξο της αντιστραμμένης ελπίδας: Ελπίζω να μην τολμήσεις!
Δευτέρα, 23 Ιουνίου 2025
Πως είναι δυνατόν
Η μεγάλη χαρά
Του ενός
Να μην
Αντισταθμίζει
Τον μικρό
Κόπο
Του άλλου
Τρίτη, 24 Ιουνίου 2025
Από ποια μονοπάτια έρχονται στα ενύπνια μας άνθρωποι με τους οποίους το νήμα της σχέσης έχει κοπεί ή έχει ξεφτίσει; Σήμερα, τόσο καιρό μετά, με τρυφερότητα και αγγίγματα που ποτέ δεν είχαμε βιώσει. Αν “οι ευθύνες αρχίζουν από τα όνειρα” πόσο λεπτή μπορεί να είναι η θέση μας; Και το ενύπνιο; Αφορά και τον άλλο ή όχι; Μας δίνει το πρόσχημα, ή και το δικαίωμα, να αναζητήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να αναθερμάνουμε; Και τι νόημα έχουν όλα αυτά στον “κουφό” και ψυχρό και ανάλγητο κόσμο που ζούμε;
Τετάρτη, 25 Ιουνίου 2025
Έχω συνθηκολογήσει. Έχω συνθηκολογήσει και προσπαθώ, όπως έκπληκτος διαπίστωσα, να μάθω την ύπουλη τέχνη του να μη ζητάς τίποτα από κανέναν.
Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2025
Ταξίδεψα στους νυχτωμένους δρόμους της Αθήνας. Την Πέμπτη. Με τη λεπτή βροχή, την ομπρέλα μου και τους ανθρώπους. Ταξίδεψα. Όπως τότε που βίωνα τη μοναξιά μου. Τότε που ήμουν μία προς το άγνωστο εξακοντισμένη βούληση. Βασανισμένος από τη μνήμη μιας χαμένης τελειότητας κι απαρηγόρητος παρακολουθούσα την πορεία της ζωής μου. Ανάγευση μοναξιάς, πολυτέλεια της χαύνωσης του νου, του ταξιδιού μέσα στους άλλους.
Παρασκευή, 27 Ιουνίου
Αισθήματα και συναισθήματα ένας κόμπος στο νου. Ανεβαίνω την Ιπποκράτους. Πείνα. Επιθυμία για σουβλάκι. Το μαγαζί μικρό και βρόμικο. Προηγούνται άλλοι. Περιμένω. Ένα κορίτσι με τη μητέρα του. Αγγίζουν το πόμολο. Μετανιώνουν. Φεύγουν. Κατευθύνονται σ’ ένα μαγαζί απέναντι που μόλις ανακαλύπτω. Είναι η στιγμή που ο σουβλατζής, τετραπέρατος και ταχύτατος, βουτά πίτες σ’ ένα λάδι κατάμαυρο. Ακολουθώ μάνα και κόρη απέναντι.
Σάββατο, 28 Ιουνίου
Μαρία. Δεκατέσσερα στα δεκαπέντε. Ένα κορίτσι. Ούτε πιο όμορφο ούτε πιο άσχημο από τα άλλα. Πεταχτά και ανυπόμονα τσιμπολογεί από την ανοικτή της μητέρας της παλάμη κέρματα. Συμπληρώνει 64 δραχμές για τα δυο της σουβλάκια. Πληρώνει. Φεύγουν. Η Ιπποκράτους γυαλίζει υγρή. Βαδίζουν. Η Μαρία είναι χωλή. Η καρδιά μου σφίγγεται. Σφίγγεται.
Ανεβαίνω. Γυρνώ. Φθάνω. Είσαι εκεί. . . .
Κυριακή, 29 Ιουνίου
Συνταξιδιώτες. Η χοντρή ανόητη Θεσσαλονικιά που δήλωσε δημοσιογράφος. Η διήγηση του πως εκπόρθησε το Πεντάγωνο με μόνη τη δημοσιογραφική της ταυτότητα. Τα ειρωνικά βλέμματα που μου απέσπασε. Ο τρόπος και το μηδενικό ειδικό της βάρος. Ο ευγενικός τυρέμπορος από τη Λάρισα που δήλωσε ευκατάστατος και σοσιαλιστής. Το συμπαθητικό ζευγάρι των ηλικιωμένων που πήγαινε στη Θεσσαλονίκη για τους αρραβώνες του γιου του. Ο Κωστάκης. Φαρμακοποιός και ΔΕΑ. Ναι! Η νύφη τους δεν καπνίζει, δε φορεί παντελόνια, δε δουλεύει.
Δευτέρα, 30 Ιουνίου
O χρόνος είναι πολλά πράγματα και, ανάμεσα τους, “Γρήγορος ίσκιος πουλιών”, όπως είπε και ο ποιητής. Το μόνο σίγουρο, λοιπόν, ότι δεν πιάνεται. Σήμερα είναι εδώ, αύριο εκεί. Ευτυχώς το είδος μας έχει βρει τρόπους και τεχνάσματα να απαλύνει το πέρασμα του. Από τα μέγιστα η αγάπη που τον επιβραδύνει και ο έρωτας και η τέχνη που μπορούν και τον στιγμιαία, τουλάχιστον, ακινητοποιούν.
Ένα κλικ μακριά ο Joe Dolan στο “You're Such A Good Looking Woman” [1970], σύνθεση των Albert Hammond και Mike Hazlewood:
30/06/2025
