Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

0796. Διαφάνειες




Έπεσα και πάλι στην παγίδα. Άρχισα να σκανάρω, να σαρώνω αν το προτιμάτε, διαφάνειες που είχα στην κατοχή μου κυρίως από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Υπήρξε μάλιστα μία εποχή που τις εμφάνιζα και μόνος μου με τη διαδικασία Ε-6, αν θυμάμαι καλά. Τις περισσότερες από τις διαφάνειες τις είχα μετατρέψει σε φωτογραφίες χρησιμοποιώντας ένα ειδικό δαχτυλίδι που προσαρμοζόταν στη φωτογραφική μηχανή (μου) και που μου είχε δανείσει ένας φίλος. Αποφάσισα να ξαναεπιχειρήσω την μετατροπή τους ελπίζοντας σε καλύτερα αποτελέσματα και σε μεγαλύτερο μέγεθος. Χρησιμοποίησα τον σαρωτή της Τ47, έναν EPSON V350, και τα αποτελέσματα δεν με απογοήτευσαν. Εκείνο που με απογοήτευσε το γνώριζα και το υποψιαζόμουν. Κάποιες από τις διαφάνειες είχαν αλλοιωθεί. Ευτυχώς που το σύνολο τους το είχα διασώσει με το δαχτυλίδι του φίλου. Όπως και να έχει είναι απογοητευτικό να βλέπεις τη φθορά να εισβάλει στις αποτυπωμένες αναμνήσεις σου. Όλα είναι δύσκολα και το έχω ξαναγράψει. Αν θέλεις να διατηρήσεις για χρόνια πολλά εικόνες, στατικές και κινούμενες, και ήχο πρέπει να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση. Να κρατάς αντίγραφα, να αλλάζεις φορμάτ, να αποθηκεύεις δύο και τρεις φορές. Καλές είναι οι διαφάνειες αλλά η διαδικασία του να τις δεις, στήνοντας κατάλληλους προβολείς (slide projectors), οθόνες και σκοτεινιάζοντας τον χώρο, είναι μια μικρή ιεροτελεστία. Μια ιεροτελεστία την οποία έχω τουλάχιστον πέντε χρόνια να κάνω. Μια οθόνη υπολογιστή ή τηλεόρασης προσφέρει μια ευκολότερη λύση. Το δύσκολο ήταν να φέρω τις σκαναρισμένες διαφάνειες στα μέτρα μου. Να απαλείψω, κατά το δυνατόν, τον θόρυβο και τους λεκέδες, κυριολεκτικά, του χρόνου. Photoshop, λοιπόν, και διόρθωση σε επίπεδο pixel. Διαδικασία εξαιρετικά χρονοβόρα και κοπιαστική, από ένα σημείο και πέρα, στην οποία, λόγω ιδιοσυγκρασίας, τελειοθήρας γαρ, έπεσα με τα μούτρα! Το μόνο σίγουρο ότι ο κόπος αυτός δεν φαίνεται στην τελική εικόνα. Όποιες διαφάνειες μπόρεσα να σώσω, κατ’ αυτό τον τρόπο, τις έσωσα. Μπήκα σε μια διαδικασία η οποία θα ολοκληρωθεί με το σκανάρισμα και κάποιων αρνητικών (φιλμ). Ήδη ξεκίνησα και τα πράγματα είναι δύσκολα. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να αποκατασταθεί σε ικανοποιητικό βαθμό το αρχικό χρώμα. Υγιείς να είμαστε να προσπαθούμε.

Με αυτή την εγγραφή κλείνει το 2011. Το 2012 είναι προ των πυλών. Ένα 2012 για το οποίο εύχομαι, τετριμμένο μεν πανάκριβο δε, Υγεία. Και ακόμα υπομονή, θα χρειαστεί σίγουρα, και τύχη αγαθή. Ο Θεός να βάλει το χέρι του να δούμε πως θα προχωρήσει η ανθρωπότητα, πλέον, μετά από επιλογές που μόνο σωστές αποδεικνύεται ότι δεν ήταν. Βρισκόμαστε στην κατηφόρα αλλά το καλό είναι ότι παρουσιάζεται μια λαμπρή ευκαιρία να σκεφτούμε και να αναθεωρήσουμε. Να δώσουμε στη ζωή μας τις διαστάσεις που της αξίζουν, να βάλουμε στο κέντρο τον άνθρωπο και όχι τα υλικά αγαθά, και να έλθουμε πιο κοντά. Να γίνουμε, κυριολεκτικά, φιλάνθρωποι. Προσοχή μεγάλη και στις επιλογές μας. Κουφιοκεφαλάκηδες, ανίκανοι, λεχρίτες, υποκριτές, αναξιοπρεπείς και εξαρτημένοι καιροφυλακτούν για θέσεις και εξουσία. . .

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!

Συνεχίζουμε.

Ένα κλικ μακριά: “Το Τανγκό των Χριστουγέννων”, σε μουσική Γιάννου Αιόλου και στίχους Ελένης Ζιώγα, με τον Γιώργο Νταλάρα.


31/12/2011

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

0795. Έθιμο Του Μεσημεριού

Απόσπασμα ημερολογίου της 18/2/2004, ημέρα Τετάρτη:

Στις 20 του Γενάρη, λοιπόν, τηλεφώνησα στη Φ. (μία είναι η Φ.) . . . Μιλούσαμε για μισή, περίπου, ώρα. Το βιβλίο της το τελείωσε (και μάλιστα άρχισε να γράφει και δεύτερο) και προσπαθεί να το εκδώσει. Είπαμε να συναντηθούμε για να μου δώσει ένα αντίγραφό του και να της πω τη γνώμη μου.

Συναντηθήκαμε, λοιπόν. Την Τετάρτη, 4 Φεβρουαρίου 2004, 11:30 με 12:30 περίπου. Στην καφετέρια “ΠΟΛΙΣ” πάνω από τη Στοά του Βιβλίου. Μου έφερε μια εκτύπωση του έργου της (“Η ΞΕΝΗ”). Περίπου 120 σελίδες Α4 σε Times Roman των 12. Τα είπαμε. . . 

Το διάβασα το βιβλίο της μέσα στις επόμενες 4 – 5 ημέρες. Πραγματικά έχει κοπιάσει αλλά όχι τόσο που ο κόπος της να μη φαίνεται (και αυτό το τελευταίο είναι πάντα ζητούμενο). . . Δυσκολευόμουν να συνδυάσω το κείμενο με την εικόνα που έχω για τη συγγραφέα. Την περίμενα πιο λιτή, πιο δωρική. . . Θέλησε να τα πει όλα και με μιας και ανακάτεψε πολλά. . . Φυσικά και υπήρχαν και καλά σημεία με έμπνευση και σωστό, κατά τη γνώμη μου, χρώμα. Μπορεί να περιγράψει, μπορεί να πει. Χρειάζεται μόνο χαλινάρι σε ένα λόγο που, από ένα σημείο και πέρα, καλπάζει ανεξέλεγκτα. Χρειάζεται να αποφύγει την ευκολία του πολύπλοκου και του φανταχτερού και να κρατήσει ένα μέτρο στη σκέψη και την έκφραση. Και όλα αυτά, με δικά μου πάλι λόγια, της τα είπα.

Συναντηθήκαμε, εχθές Τρίτη, 17 Φεβρουαρίου, 11 με 12:00, πάντα στο “ΠΟΛΙΣ” και τα είπαμε. Της επέστρεψα και το έργο της. Ελπίζω να μη την κακοκάρδισα. Ήμουν προσεκτικός (κατά το δυνατό) στο πως εκφράστηκα και τι είπα. . . Με ευχαρίστησε για τον κόπο που έκανα να το διαβάσω. Αυτά με την κα. Μελανίτου.  

Να, λοιπόν, που ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και “Η ΞΕΝΗ”, που είχα το προνόμιο και την τιμή να διαβάσω τον Φεβρουάριο του 2004, εκδόθηκε. Το είχα στο νου μου, όπως και την ίδια τη Φ., και από καιρό σε καιρό αναζητούσα νέα για βιβλίο και συγγραφέα στον ωκεανό των πληροφοριών που ονομάζεται διαδίκτυο. Κρατούσα έτσι επαφή με ότι δημοσιοποιημένο υπήρχε για τη ζωή και την πορεία της Φ. Στις 15 Δεκεμβρίου 2011, ημέρα Πέμπτη, μια αναζήτηση για το “Φούλη Μελανίτου” στο Google με οδήγησε εδώ


ΈΘΙΜΟ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ”, λοιπόν, από τις Εκδόσεις Οδός Πανός. Μια νουβέλα 103 σελίδων, διαστάσεων 14χ20,5 τετραγωνικών εκατοστών, με ISBN 978-960-477-069-4, πρώτη έκδοση το Νοέμβριο του 2011 και συγγραφέα τη Φούλη Μελανίτου! Την χάρηκα την “ανακάλυψη” αυτή! Χάρηκα κυρίως για τη χαρά που, δικαίως, θα άντλησε η Φ, για τη δημοσίευση του έργου της. Ένα έργο που γνωρίζω πόσο κόπο και προσπάθεια κατέβαλε για να το φέρει στο φως.

Έσπευσα να προμηθευτώ τρία αντίγραφα της νουβέλας. Ένα για τον εαυτό μου, ένα για τον Μάνο και ένα για την Μαρία. Εχθές διάβασα μέχρι και τη σελίδα 89. Σήμερα το πρωί ολοκλήρωσα την ανάγνωσή της. Όσο με βοηθά η μνήμη μπορώ να πω ότι το κείμενο που διάβασα έχει αρκετές αλλαγές σε σχέση με αυτό που διάβασα τον Φεβρουάριο του 2004. Αλλαγές που είναι σαφέστατα υπέρ του τελικού αποτελέσματος. Το κείμενο είναι πιο στρωτό, αρκετές εκφράσεις που ξένιζαν, αν μπορώ να το πω έτσι, έχουν απαληφθεί ή έχουν ενταχθεί επιτυχέστερα στη ροή του. Ο ίδιος ο τίτλος είναι ευρηματικός και προδιαθέτει για περισσότερα από ότι το άχρωμο, θα έλεγα, “Η Ξένη” (παρά τους συνειρμούς, για τους μυημένους, με το έργο του Καμί, που έτσι κι αλλιώς είναι ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς της Φ.).


Η νουβέλα έχει σαφώς αυτοβιογραφικά στοιχεία, η Φ. έχει σπουδάσει γεωλογία και το δείχνει, το ύφος της είναι ελλειπτικό οι προτάσεις της κοφτές και η ροή του χρόνου κατά βάση γραμμική με εμβόλιμες αναφορές στο παρελθόν που δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρες. Εξακολουθούν, κατά τη γνώμη μου, να υπάρχουν σημεία που ο αναγνώστης δυσκολεύεται να παρακολουθήσει και ποικίλματα του λόγου που επιφέρουν ακόμα και αμηχανία σχετικά με το τι ακριβώς εννοεί η συγγραφέας. Υπάρχει σίγουρα η χάρη της περιγραφής, κάτι που πάντοτε θαυμάζω, κορύφωση, λύτρωση και μία αφήγηση που κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον. Επίσης, υπάρχει, ένα πλήθος αναφορών σε αξιόλογα κείμενα για τα οποία παρέχονται πληροφορίες στις “ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ” (σελ. 103). 

“ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ” δεν είναι ένα εύκολο ανάγνωσμα. Είναι ένα ανάγνωσμα που απαιτεί όλη την προσοχή του αναγνώστη με αντάλλαγμα την ικανοποίηση ότι δεν σπατάλησε αδίκως τον (πολύτιμο) χρόνο του.

Μπορεί τα πράγματα να μην έγιναν έτσι όπως τα είχαμε πει, στις συναντήσεις μας του 2004, με δωρεές και αφιερώσεις, αλλά έτσι είναι η ζωή. Οι σχέσεις αλλάζουν, φθίνουν, πεθαίνουν και κάποιες φορές ανασταίνονται. Οι άνθρωποι χάνονται στις μεγάλες πολιτείες αλλά, και ευτυχώς, κάποια πράγματα διατηρούνται επί μακρώ αμετάθετα ίσως μόνο και μόνο για να σηματοδοτούν ένα παρελθόν που αντιστέκεται. Ένα παρελθόν, φαινομενικά αναλλοίωτο, που ακόμα τροφοδοτεί το παρόν και ίσως να τροφοδοτήσει και το μέλλον μας. 

Εύχομαι η νουβέλα αυτή της Φ. να έχει μια επιτυχημένη πορεία και να ακολουθήσουν και άλλα έργα της (όπως θα διαβάσατε, στην αρχή του παρόντος, ήδη από το 2004 είχε ξεκινήσει να γράφει το δεύτερο έργο της) με μεγαλύτερη ακόμα επιτυχία!

Καλή Επιτυχία Φ.!

Ένα κλικ μακριά: Ελευθερία Αρβανιτάκη και “Τι Θέλω Τι” σε μουσική Νίκου Ξυδάκη και στίχους Σαπφούς (σε μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη).



18/12/2011

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

0794. Μια Συλλογή



Στις 4 Δεκεμβρίου το απογευματάκι ανέβασα στο facebook (και ελαφρώς παραλλαγμένο στο twitter, λόγω του περιορισμού των 140 χαρακτήρων) το εξής:

Μπήκα στον πειρασμό να φτιάξω μια συλλογή με Ελληνικά τραγούδια που αγαπώ. Για μια ψυχή, συγγενείς, φίλους, συναδέλφους και γνωστούς. Μα το Δία! Θα το κάνω!

Και μπορεί η “ψυχή” να παρασπόνδησε, σε σημείο που να είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν τελικώς θα περιληφθεί στους παραλήπτες, αλλά η συλλογή δημιουργήθηκε!

Η πρόθεση μου ήταν, η συγκεκριμένη συλλογή, να χωρέσει σε ένα CD και να χρησιμοποιήσω, για τα τραγούδια format wav και όχι mp3. Έτσι και ξεκίνησα. Σαββατοκύριακο, υπόγειο Τ47, μηχανήματα και εκατοντάδες CD με Ελληνική μουσική στη διάθεσή μου.

Για την επιλογή των τραγουδιών στηρίχτηκα στην κατάσταση αυτών που “ανέβηκαν” στο παρόν e-ημερολόγιο. Έτσι κι αλλιώς επρόκειτο για τραγούδια που είχα ήδη επιλέξει και αγαπούσα. Ο μόνος περιορισμός ήταν να  έχω το κάθε τραγούδι σε “κανονικό” CD (μιας και, πλέον, έχω απαλλαχτεί από όλα τα αντίγραφα CD που διέθετα). Ατυχώς δύο από τα τραγούδια που είχα επιλέξει δεν ήταν, με την πιο πάνω λογική, διαθέσιμα.

Ξεκίνησα με τον παλιό, καλό windows media player (και τα παλιά καλά windows XP) της Τ47 να “κατεβάζω” τα τραγούδια που είχα επιλέξει στον σκληρό δίσκο του Η/Υ. Η μόνο δυσκολία, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, ήταν να βρω στα ράφια μου το CD που περιείχε το τραγούδι που την κάθε φορά επέλεγα. Σε αυτό βοήθησε και η ταξινόμηση που υπάρχει στα ράφια μου (Ελληνικά – συνθέτες - τραγουδιστές – τραγουδίστριες – συγκροτήματα – συλλογές- Αγγλικά - . . .) αλλά και η βάση, σε MS – Access, των δίσκων μου που διατηρώ (καταγεγραμμένα κάποιες δεκάδες χιλιάδες τραγούδια).

Με αυτά και εκείνα κατέληξα σε μια συλλογή 52 τραγουδιών, πάντα σε μορφή wav. Έπρεπε, λόγω του πλήθους των τραγουδιών, να εγκαταλείψω τα σχέδια για ένα και μόνο CD. Επέλεξα, λοιπόν, άλλα 8 τραγούδια, τα “κατέβασα” στον σκληρό δίσκο και βρέθηκα με μία συλλογή 60 αγαπημένων μου Ελληνικών τραγουδιών. Το κριτήριο για την επιλογή τους ήταν αυστηρά το προσωπικό μου γούστο και τίποτα άλλο.

Αυτά τα 60 τραγούδια τα μετέφερα σε 3, “κανονικά”, CD. Το πράγμα, όμως, είχε δυσκολέψει. Άλλο να μοιράζεις τρία και άλλο να μοιράζεις ένα CD. Η λύση του να καταφύγω, πλέον, στη λύση του format mp3 έμοιαζε αναπόφευκτη. Το έκανα! Μετέτρεψα τα 60 τραγούδια μου σε format mp3 και μάλιστα στην καλύτερη δυνατή ποιότητα, αυτή των 320 kbps.

Δημιουργήθηκε έτσι ένα CD μεγέθους 472,2 MB. Το ερώτημα που ανακύπτει, με αφορμή και την παρασπονδία της “ψυχής”, είναι το σε ποιες ή ποιους το δίνω. Ομολογώ ότι την ιδέα της μαζικής παραγωγής και διανομής την εγκατέλειψα. Δεν αξίζει, τελικά, τον κόπο. Με εκνευρίζουν αφάνταστα οι χλιαρές ή και ανύπαρκτες αντιδράσεις σε προσφορές παρόμοιου είδους. Προσφορές που στηρίζονται σε προσωπική εργασία, φροντίδα, και, γιατί όχι, έμπνευση. 


Το αποφάσισα, λοιπόν. Το εν λόγω CD θα δοθεί σε επιλεγμένα άτομα. Σε άτομα που υπάρχει πιθανότητα να αντιληφθούν τι κρύβεται πίσω από τέτοιες προσπάθειες. Όχι, το CD δεν είναι τεχνικά άρτιο. Προσπάθησα, με τη βοήθεια της σχετικής επιλογής του windows media player – με το οποίο έκανα και την μετατροπή σε mp3 - να φέρω την ένταση των, έτσι κι αλλιώς ετερόκλητων, τραγουδιών στα ίδια επίπεδα. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αποτέλεσμα. Από την άλλη υπάρχουν σημαντικά διαστήματα σιωπής ανάμεσα στα τραγούδια. Είναι κάτι που θα μπορούσα να θεραπεύσω αν αποφάσιζα να διαθέσω ικανό χρόνο. Προτίμησα να αφήσω τη σιωπή να κάνει τη δουλειά της. Να επιτείνει, γιατί όχι, το ενδιαφέρον για το ποιο είναι, επιτέλους, το επόμενο τραγούδι.

Ακριβώς για να παραμείνει αμείωτο, κατά το δυνατόν, το ενδιαφέρον των ακροατών προτίμησα να μην γνωστοποιήσω τίτλους τραγουδιών και ονόματα ερμηνευτών. Αντ’ αυτών υπάρχει το, κομψό, ελπίζω: Τραγούδι 01, Τραγούδι 02 . . . κ.λ.π. Για τον τίτλο της συλλογής προσανατολίζομαι στο:
http://www.aeipote.blogspot.com: Μια Συλλογή 60 Άτιτλων Ελληνικών Τραγουδιών  
ή κάτι παρόμοιο.

Μένει να φτιάξω την κατάλληλη ετικέτα, να αντιγράψω το αρχικό CD, με τα τραγούδια σε format mp3 στα 320 Kbps, x φορές και να το δώσω, με πλατύ χαμόγελο, στα άτομα που θα επιλέξω.

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά, Καλή Εβδομάδα!

Ένα κλικ μακριά: Ραλλία Χρηστίδου και “Μια Ζωή”


11/12/2011

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

0793. Εφιάλτης



Τη σκέψη την έκανα καιρό πριν και στο metro μέσα. Δυο ανδρικά πρόσωπα στάθηκαν η αφορμή. Τα είδα και συλλογίστηκα: “Και τι θα γινόταν αν όλοι είχαμε το ίδιο πρόσωπο;”. Το μυαλό πήρε το δρόμο του. Μέχρι να αποβιβαστώ σκεφτόμουνα το ζήτημα αυτό. Προχώρησα. “Κι αν εκτός από το ίδιο πρόσωπο είχαμε και το ίδιο σώμα;”. Άρχισε το πράγμα και γινόταν εξαιρετικά περίπλοκο, κατά μία έννοια, και ενδιαφέρον. Μπορείτε να φανταστείτε μια κοινωνία ανθρώπων “βιομηχανικής κατασκευής”; Άνθρωποι του ίδιου φύλλου και της ίδιας ηλικίας να μοιράζονται το ίδιο σώμα ακόμα και στην παραμικρότερη λεπτομέρεια του. Ίδια χρώμα και ποσότητα μαλλιών, ίδια ίριδα, ίδια δακτυλικά αποτυπώματα, ίδιο ύψος, ίδιο βάρος! Αντέχεται; Πως θα ξεχωρίζαμε τον ένα από τον άλλο; Με τι κριτήρια θα ερωτευόμασταν; Ακόμα και την ίδια φωνή, τη φωνή που για εμένα μετρά πολύ, σκέφτηκα να έχουν τα ανθρώπινα όντα. Πώς θα ξεχωρίζαμε, λοιπόν; Σε τι μέσα θα καταφεύγαμε για να ξεφύγουμε από την αγέλη; Πόσο θα μετρούσε, με άπαντα τα άλλα πανομοιότυπα, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα; Και πώς μέσα στην τόση ομοιομορφία θα μπορούσαμε να βρούμε τα μονοπάτια της διαφοροποίησης;  Πώς θα γινόταν η περίφημη “ταυτοποίηση” για τις διάφορες δραστηριότητές μας (από τις εξετάσεις μέχρι το έγκλημα); Πόσο μονότονη θα ήταν η ζωή μας; Τι είδους χτενίσματα, βαψίματα, ενδύματα, και ότι άλλο, θα είχαν επινοηθεί για να δώσουν στους ανθρώπους μια “εξωτερική” μοναδικότητα. Θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από την ομοιομορφία της ύπαρξης μας και να δημιουργήσουμε; Πόση χαρά θα κουβαλούσε ο έρωτας μας όταν το αντικείμενο του πόθου μας κυκλοφορούσε σε χιλιάδες αντίγραφα γύρω μας; Τι νόημα θα είχε το να είσαι πιστός; Με τι τρόπο και τι ένταση θα αγαπούσαμε τις ρέπλικες παιδιά μας; Έννοιες όπως: χοντρός – λεπτός, κοντός – ψηλός και κυρίως όμορφος – άσχημος θα είχαν νόημα; Από την άλλη σκεφτείτε τις τεράστιες οικονομίες κλίμακας, τις τεράστιες ευκολίες που κουβαλά η ομοιομορφία. Το μόνο θετικό, ίσως, μέσα στη μαυρίλα. Προχώρησα και άλλο. Κι αν το ίδιο συνέβαινε και στα ζώα και τα φυτά; Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο με ένα μόνο, κατά ζεύγος, αντιπρόσωπο για κάθε ζώο και φυτό; Ο σκύλος σας σκύλος του καθενός. Η τριανταφυλλιά σας σε όλους τους κήπους επί γης. Και πάλι: Αντέχεται; Προφανώς, θα έλεγα, όχι! Ο απόλυτος εφιάλτης! Είναι ευτύχημα, λοιπόν, που έχουμε στη διάθεσή μας την ποικιλομορφία και τη διαφοροποίηση. Που είμαστε μαύροι – άσπροι, κοντοί – ψηλοί, ευτραφείς – ισχνοί, βαρύτονοι – υψίφωνοι, φαλακροί – μαλλιάδες. Που έχουμε λυκόσκυλα, κανίς, ντόπερμαν, μεγάλους Δανούς και όλα τα καλά σκυλάκια που μπορείτε να απαριθμήσετε. Είναι καλό που η γυναίκα μας δεν είναι αντίγραφο της πρώτης τυχούσας (σιγά να μην έγραφα “τυχόν”, όπως οι “μορφωμένοι”) γειτόνισσας κι εμείς του πρωθυπουργού (Θεός να μας φυλάει)! Ευτυχώς! Όλα αυτά τα έχουμε αποφύγει!

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά και να μην ξεχνάτε να αντέχετε τους, παγκοσμίως, κολοκύθες, ανίκανους και εξευτελισμένους πολιτικούς που μας έτυχαν, και ας τους εκλέξαμε, στη ζήση μας.

Καλή Εβδομάδα!

Ένα κλικ μακριά, για όσους διαθέτουν χρόνο, μέσα και διάθεση, το αγαπημένο “In A Gadda Da Vida” των (και με τους) Iron Butterfly συντομευμένο, υποθέτω για λόγους οικονομίας του μέσου, στα 08:54 από τα 17:05 λεπτά του ομώνυμου άλμπουμ.


04/12/2011