Απόσπασμα ημερολογίου της 18/2/2004, ημέρα Τετάρτη:
Στις 20 του Γενάρη, λοιπόν, τηλεφώνησα στη Φ. (μία είναι η Φ.) . . . Μιλούσαμε για μισή, περίπου, ώρα. Το βιβλίο της το τελείωσε (και μάλιστα άρχισε να γράφει και δεύτερο) και προσπαθεί να το εκδώσει. Είπαμε να συναντηθούμε για να μου δώσει ένα αντίγραφό του και να της πω τη γνώμη μου.
Συναντηθήκαμε, λοιπόν. Την Τετάρτη, 4 Φεβρουαρίου 2004, 11:30 με 12:30 περίπου. Στην καφετέρια “ΠΟΛΙΣ” πάνω από τη Στοά του Βιβλίου. Μου έφερε μια εκτύπωση του έργου της (“Η ΞΕΝΗ”). Περίπου 120 σελίδες Α4 σε Times Roman των 12. Τα είπαμε. . .
Το διάβασα το βιβλίο της μέσα στις επόμενες 4 – 5 ημέρες. Πραγματικά έχει κοπιάσει αλλά όχι τόσο που ο κόπος της να μη φαίνεται (και αυτό το τελευταίο είναι πάντα ζητούμενο). . . Δυσκολευόμουν να συνδυάσω το κείμενο με την εικόνα που έχω για τη συγγραφέα. Την περίμενα πιο λιτή, πιο δωρική. . . Θέλησε να τα πει όλα και με μιας και ανακάτεψε πολλά. . . Φυσικά και υπήρχαν και καλά σημεία με έμπνευση και σωστό, κατά τη γνώμη μου, χρώμα. Μπορεί να περιγράψει, μπορεί να πει. Χρειάζεται μόνο χαλινάρι σε ένα λόγο που, από ένα σημείο και πέρα, καλπάζει ανεξέλεγκτα. Χρειάζεται να αποφύγει την ευκολία του πολύπλοκου και του φανταχτερού και να κρατήσει ένα μέτρο στη σκέψη και την έκφραση. Και όλα αυτά, με δικά μου πάλι λόγια, της τα είπα.
Συναντηθήκαμε, εχθές Τρίτη, 17 Φεβρουαρίου, 11 με 12:00, πάντα στο “ΠΟΛΙΣ” και τα είπαμε. Της επέστρεψα και το έργο της. Ελπίζω να μη την κακοκάρδισα. Ήμουν προσεκτικός (κατά το δυνατό) στο πως εκφράστηκα και τι είπα. . . Με ευχαρίστησε για τον κόπο που έκανα να το διαβάσω. Αυτά με την κα. Μελανίτου.
Να, λοιπόν, που ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και “Η ΞΕΝΗ”, που είχα το προνόμιο και την τιμή να διαβάσω τον Φεβρουάριο του 2004, εκδόθηκε. Το είχα στο νου μου, όπως και την ίδια τη Φ., και από καιρό σε καιρό αναζητούσα νέα για βιβλίο και συγγραφέα στον ωκεανό των πληροφοριών που ονομάζεται διαδίκτυο. Κρατούσα έτσι επαφή με ότι δημοσιοποιημένο υπήρχε για τη ζωή και την πορεία της Φ. Στις 15 Δεκεμβρίου 2011, ημέρα Πέμπτη, μια αναζήτηση για το “Φούλη Μελανίτου” στο Google με οδήγησε εδώ.
“ΈΘΙΜΟ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ”, λοιπόν, από τις Εκδόσεις Οδός Πανός. Μια νουβέλα 103 σελίδων, διαστάσεων 14χ20,5 τετραγωνικών εκατοστών, με ISBN 978-960-477-069-4, πρώτη έκδοση το Νοέμβριο του 2011 και συγγραφέα τη Φούλη Μελανίτου! Την χάρηκα την “ανακάλυψη” αυτή! Χάρηκα κυρίως για τη χαρά που, δικαίως, θα άντλησε η Φ, για τη δημοσίευση του έργου της. Ένα έργο που γνωρίζω πόσο κόπο και προσπάθεια κατέβαλε για να το φέρει στο φως.
Έσπευσα να προμηθευτώ τρία αντίγραφα της νουβέλας. Ένα για τον εαυτό μου, ένα για τον Μάνο και ένα για την Μαρία. Εχθές διάβασα μέχρι και τη σελίδα 89. Σήμερα το πρωί ολοκλήρωσα την ανάγνωσή της. Όσο με βοηθά η μνήμη μπορώ να πω ότι το κείμενο που διάβασα έχει αρκετές αλλαγές σε σχέση με αυτό που διάβασα τον Φεβρουάριο του 2004. Αλλαγές που είναι σαφέστατα υπέρ του τελικού αποτελέσματος. Το κείμενο είναι πιο στρωτό, αρκετές εκφράσεις που ξένιζαν, αν μπορώ να το πω έτσι, έχουν απαληφθεί ή έχουν ενταχθεί επιτυχέστερα στη ροή του. Ο ίδιος ο τίτλος είναι ευρηματικός και προδιαθέτει για περισσότερα από ότι το άχρωμο, θα έλεγα, “Η Ξένη” (παρά τους συνειρμούς, για τους μυημένους, με το έργο του Καμί, που έτσι κι αλλιώς είναι ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς της Φ.).
Η νουβέλα έχει σαφώς αυτοβιογραφικά στοιχεία, η Φ. έχει σπουδάσει γεωλογία και το δείχνει, το ύφος της είναι ελλειπτικό οι προτάσεις της κοφτές και η ροή του χρόνου κατά βάση γραμμική με εμβόλιμες αναφορές στο παρελθόν που δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρες. Εξακολουθούν, κατά τη γνώμη μου, να υπάρχουν σημεία που ο αναγνώστης δυσκολεύεται να παρακολουθήσει και ποικίλματα του λόγου που επιφέρουν ακόμα και αμηχανία σχετικά με το τι ακριβώς εννοεί η συγγραφέας. Υπάρχει σίγουρα η χάρη της περιγραφής, κάτι που πάντοτε θαυμάζω, κορύφωση, λύτρωση και μία αφήγηση που κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον. Επίσης, υπάρχει, ένα πλήθος αναφορών σε αξιόλογα κείμενα για τα οποία παρέχονται πληροφορίες στις “ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ” (σελ. 103).
“ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ” δεν είναι ένα εύκολο ανάγνωσμα. Είναι ένα ανάγνωσμα που απαιτεί όλη την προσοχή του αναγνώστη με αντάλλαγμα την ικανοποίηση ότι δεν σπατάλησε αδίκως τον (πολύτιμο) χρόνο του.
Μπορεί τα πράγματα να μην έγιναν έτσι όπως τα είχαμε πει, στις συναντήσεις μας του 2004, με δωρεές και αφιερώσεις, αλλά έτσι είναι η ζωή. Οι σχέσεις αλλάζουν, φθίνουν, πεθαίνουν και κάποιες φορές ανασταίνονται. Οι άνθρωποι χάνονται στις μεγάλες πολιτείες αλλά, και ευτυχώς, κάποια πράγματα διατηρούνται επί μακρώ αμετάθετα ίσως μόνο και μόνο για να σηματοδοτούν ένα παρελθόν που αντιστέκεται. Ένα παρελθόν, φαινομενικά αναλλοίωτο, που ακόμα τροφοδοτεί το παρόν και ίσως να τροφοδοτήσει και το μέλλον μας.
Εύχομαι η νουβέλα αυτή της Φ. να έχει μια επιτυχημένη πορεία και να ακολουθήσουν και άλλα έργα της (όπως θα διαβάσατε, στην αρχή του παρόντος, ήδη από το 2004 είχε ξεκινήσει να γράφει το δεύτερο έργο της) με μεγαλύτερη ακόμα επιτυχία!
Καλή Επιτυχία Φ.!
Ένα κλικ μακριά: Ελευθερία Αρβανιτάκη και “Τι Θέλω Τι” σε μουσική Νίκου Ξυδάκη και στίχους Σαπφούς (σε μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη).
18/12/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου