0793. Εφιάλτης

Τη σκέψη την έκανα καιρό πριν και στο metro μέσα. Δυο ανδρικά πρόσωπα στάθηκαν η αφορμή. Τα είδα και συλλογίστηκα: “Και τι θα γινόταν αν όλοι είχαμε το ίδιο πρόσωπο;”. Το μυαλό πήρε το δρόμο του. Μέχρι να αποβιβαστώ σκεφτόμουνα το ζήτημα αυτό. Προχώρησα. “Κι αν εκτός από το ίδιο πρόσωπο είχαμε και το ίδιο σώμα;”. Άρχισε το πράγμα και γινόταν εξαιρετικά περίπλοκο, κατά μία έννοια, και ενδιαφέρον. Μπορείτε να φανταστείτε μια κοινωνία ανθρώπων “βιομηχανικής κατασκευής”; Άνθρωποι του ίδιου φύλλου και της ίδιας ηλικίας να μοιράζονται το ίδιο σώμα ακόμα και στην παραμικρότερη λεπτομέρεια του. Ίδια χρώμα και ποσότητα μαλλιών, ίδια ίριδα, ίδια δακτυλικά αποτυπώματα, ίδιο ύψος, ίδιο βάρος! Αντέχεται; Πως θα ξεχωρίζαμε τον ένα από τον άλλο; Με τι κριτήρια θα ερωτευόμασταν; Ακόμα και την ίδια φωνή, τη φωνή που για εμένα μετρά πολύ, σκέφτηκα να έχουν τα ανθρώπινα όντα. Πώς θα ξεχωρίζαμε, λοιπόν; Σε τι μέσα θα καταφεύγαμε για να ξεφύγουμε από την αγέλη; Πόσο θα μετρούσε, με άπαντα τα άλλα πανομοιότυπα, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα; Και πώς μέσα στην τόση ομοιομορφία θα μπορούσαμε να βρούμε τα μονοπάτια της διαφοροποίησης;  Πώς θα γινόταν η περίφημη “ταυτοποίηση” για τις διάφορες δραστηριότητές μας (από τις εξετάσεις μέχρι το έγκλημα); Πόσο μονότονη θα ήταν η ζωή μας; Τι είδους χτενίσματα, βαψίματα, ενδύματα, και ότι άλλο, θα είχαν επινοηθεί για να δώσουν στους ανθρώπους μια “εξωτερική” μοναδικότητα. Θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από την ομοιομορφία της ύπαρξης μας και να δημιουργήσουμε; Πόση χαρά θα κουβαλούσε ο έρωτας μας όταν το αντικείμενο του πόθου μας κυκλοφορούσε σε χιλιάδες αντίγραφα γύρω μας; Τι νόημα θα είχε το να είσαι πιστός; Με τι τρόπο και τι ένταση θα αγαπούσαμε τις ρέπλικες παιδιά μας; Έννοιες όπως: χοντρός – λεπτός, κοντός – ψηλός και κυρίως όμορφος – άσχημος θα είχαν νόημα; Από την άλλη σκεφτείτε τις τεράστιες οικονομίες κλίμακας, τις τεράστιες ευκολίες που κουβαλά η ομοιομορφία. Το μόνο θετικό, ίσως, μέσα στη μαυρίλα. Προχώρησα και άλλο. Κι αν το ίδιο συνέβαινε και στα ζώα και τα φυτά; Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο με ένα μόνο, κατά ζεύγος, αντιπρόσωπο για κάθε ζώο και φυτό; Ο σκύλος σας σκύλος του καθενός. Η τριανταφυλλιά σας σε όλους τους κήπους επί γης. Και πάλι: Αντέχεται; Προφανώς, θα έλεγα, όχι! Ο απόλυτος εφιάλτης! Είναι ευτύχημα, λοιπόν, που έχουμε στη διάθεσή μας την ποικιλομορφία και τη διαφοροποίηση. Που είμαστε μαύροι – άσπροι, κοντοί – ψηλοί, ευτραφείς – ισχνοί, βαρύτονοι – υψίφωνοι, φαλακροί – μαλλιάδες. Που έχουμε λυκόσκυλα, κανίς, ντόπερμαν, μεγάλους Δανούς και όλα τα καλά σκυλάκια που μπορείτε να απαριθμήσετε. Είναι καλό που η γυναίκα μας δεν είναι αντίγραφο της πρώτης τυχούσας (σιγά να μην έγραφα “τυχόν”, όπως οι “μορφωμένοι”) γειτόνισσας κι εμείς του πρωθυπουργού (Θεός να μας φυλάει)! Ευτυχώς! Όλα αυτά τα έχουμε αποφύγει!

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά και να μην ξεχνάτε να αντέχετε τους, παγκοσμίως, κολοκύθες, ανίκανους και εξευτελισμένους πολιτικούς που μας έτυχαν, και ας τους εκλέξαμε, στη ζήση μας.

Καλή Εβδομάδα!

Ένα κλικ μακριά, για όσους διαθέτουν χρόνο, μέσα και διάθεση, το αγαπημένο “In A Gadda Da Vida” των (και με τους) Iron Butterfly συντομευμένο, υποθέτω για λόγους οικονομίας του μέσου, στα 08:54 από τα 17:05 λεπτά του ομώνυμου άλμπουμ.

04/12/2011