Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

0668. Παρών

Έρχονται στιγμές που απλώς θέλεις να πεις ένα “Παρών”. Δίχως θαυμαστικό, δίχως τίποτα. Απλά και μόνο να δηλώσεις, για όσους τυχόν νοιάζονται, ότι είσαι εδώ, υπάρχεις, σκέπτεσαι, κινείσαι. Ξέφυγα από τη νόρμα του “Δευτέρα – Τετάρτη Παρασκευή” και πραγματικά ζορίζομαι. Από την άλλη μοιάζει να διάλεξα την κατάλληλη στιγμή. Με τις τρέχουσες συνθήκες στην εργασία μου δεν θα μπορούσα με τίποτα να υποστηρίξω μια τέτοια συχνότητα εγγραφών.

Εχθές περπάτησα από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα. Μια παλιά, αγαπημένη, διαδρομή που είχα μήνες να την κάνω. Περπατούσα και αναθυμόμουνα. Μια πόλη που αλλάζει. Συλλογιζόμουνα αντίστοιχες διαδρομές τους παρελθόντος. Διαδρομές και ανθρώπους. Για πολλοστή φορά εφάρμοσα τη θεωρία μου της ογκοποίησης των διαδρομών και εντόπισα σημεία τομής με πρόσωπα αγαπημένα. Με απορρόφησε η σκέψη τους. Που βρίσκονται; Τι πράττουν; Πως περνούν; Γιατί κόπηκαν οι γέφυρες που μας ένωναν; Πόσο έφταιξα για αυτό; Ιστορίες παλιές που πια δεν ενδιαφέρουν κανένα.

Εχθές και πάλι, για λόγους ειδικούς, ήθελα να αγοράσω κάτι “όμορφο και μικρό”. Το έψαξα σε όλο το μήκος της διαδρομής. Δεν το βρήκα. Ξαφνικά το σκέφτηκα. Το ήθελα πολύ. Δεν έγινε. Ας πάει μαζί με τα άλλα. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Έχει αποδειχτεί, εξ’ άλλου, ότι στην περίπτωση αυτή, ο αυθορμητισμός δεν ευνοεί.

Τα προβλήματα με τη μουσική υπόκρουση των εγγραφών του παρόντος παραμένουν. Κάτι προσπάθησα με το esnips, δούλεψε στην προηγούμενη εγγραφή αλλά όχι και με τις προηγούμενές της. Έστειλα και μήνυμα στο Fileden παρακαλώντας τους να εξετάσουν την περίπτωσή μου αλλά δεν ανταποκρίθηκαν και πολύ φοβούμαι ότι ούτε και πρόκειται. Ας είναι. Το ψάχνω και, γρήγορα ή αργά, θα βρω τη λύση.


Το esnips με διέψευσε! Τόσο το καλύτερο. Ακούγεται το “Μου Λείπεις” με το Γιώργο Μαζωνάκη.


28/10/2009

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

0667. Μουσική, Φωτογραφίες και Ανεμοδαρμένα Ύψη

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που σταμάτησαν. Μιλώ για το παρόν e-ημερολόγιο. Έχω, για πολλοστή φορά, πρόβλημα με το να ακούγονται τα τραγούδια που επιλέγω και ανεβάζω. Στα καλά καθούμενα! Και σε αυτό το μηχάνημα και σε αυτό της δουλειάς. Και στον Mozilla Firefox και στον Internet Explorer. Έτσι! Ξαφνικά.

Τελικώς αυτό που, μόλις χθες το βράδυ, ανακάλυψα ως πηγή του κακού είναι o ιστότοπος Fileden στον οποίο, επί σειρά ετών, ανέβαζα τα τραγούδια που ακουγόντουσαν στο παρόν. Πλέον αρνείται να συνεργαστεί! Το μήνυμα σαφές:

“Unable to access user folder for aeipote. This is a temporary error due to maintenance work, if this problem persists, please contact us”.

Μάλιστα! Δικό μας είναι ότι θέλουμε το κάνουμε. Εδώ και μια εβδομάδα περίπου “συντηρούν”. Μάλλον πρέπει να πάω για άλλα και αλλού και αυτή τη στιγμή δεν ευκαιρώ να ψάξω το που. Αν κάποιος, ή κάποια, διαβάζει αυτές τις γραμμές και χρησιμοποιεί ή γνωρίζει κάποιο αξιόπιστο ιστότοπο για δωρεάν φιλοξενία αρχείων ας μου το γνωστοποιήσει. Θα έχει την ικανοποίηση ότι έκανε έναν άνθρωπο, εμένα, ευχαριστημένο!

Καλές οι ψηφιακές μηχανές και οι ψηφιακές φωτογραφίες ομοίως. Όμως, το παλιό, καλό, χαρτί έχει τη χάρη του κι ας το ξεχνάμε πλέον. Τα κατάφερα προχθές και έδωσα για εκτύπωση περισσότερες από 250 φωτογραφίες που είχα επιλέξει μέσα από κάποιες χιλιάδες. Το ήθελα εδώ και καιρό και όλο χρονοτριβούσα. Τις ευχαριστήθηκα τις εκτυπώσεις αυτές και κυρίως των φωτογραφιών μικρού μεγέθους, που είχα “σκανάρει” και μεγεθύνει, που επανεκτύπωσα σε ενιαίο μέγεθος 10x15 τετραγωνικών εκατοστών. Το καδράρισμα το είχα κάνει ο ίδιος, με το εξαιρετικό Thumbsplus 7, αλλά και πάλι δεν απέφυγα τα προβληματάκια σε 2-3 φωτογραφίες. Προσοχή λοιπόν! Άλλο το φορμάτ των ψηφιακών φωτογραφιών και άλλο αυτό των, σε τυποποιημένου μεγέθους χαρτί, εκτυπώσεων τους.

Αγόρασα εχθές το βιβλίο “Ανεμοδαρμένα Ύψη” της Emily Bronte. Ήταν, ακόμα, ένα βιβλίο που ήθελα στη βιβλιοθήκη μου. Πρόκειται για μια καλαίσθητη έκδοση 444 σελίδων με εκτενή εισαγωγή, φωτογραφίες και βιβλιογραφία. Βιβλίο του εκδοτικού οίκου Άγρα, έκδοση 1995 – ανατύπωση 2009, σε μετάφραση Άρη Μπερλή (ISBN 978-960-325-146-0). Στο λεωφορείο με το οποίο επέστρεφα από την εργασία μου, εχθές πάντοτε, διάβασα τα δύο πρώτα κεφάλαια και ομολογώ ότι γοητεύτηκα. Η ανάγνωση αυτή μου προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον και περιέργεια για το πώς θα εξελιχτεί η ιστορία. Πρέπει να εξοικονομήσω χρόνο για να συνεχίσω την ανάγνωση. Και θα τον βρω!

Καλημέρα, να είσαστε όλες και όλοι Καλά.


Από τους αδελφούς Κατσιμίχα, και το πρώτο τους άλμπουμ, ακούγεται το τραγούδι “Ρίτα, Ριτάκι”.





21/10/2009

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

0666. Σήμερα [Μπλε]


Ξεκίνησα μια εγγραφή. Δε μου βγαίνει. Είμαι κουρασμένος. Τον τελευταίο καιρό η δουλειά στο γραφείο έχει αυξηθεί επικίνδυνα. Δουλεύω δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα. Ελπίζω η κατάσταση να ηρεμήσει και να επανέλθουμε σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Από τη μία, λοιπόν, η κούραση και από την άλλη η επιθυμία. Η επιθυμία να γράψω, να απευθυνθώ, να μιλήσω. Για τη συγκίνηση που ένιωσα σήμερα. Προσπάθησα, στην ουσία, να τα πω μη λέγοντάς τα. Με βαραίνουν αυτοί που με γνωρίζουν. Που μπορούν να συνδυάσουν και να βρουν. Θα ήθελα να το αποφύγω. Να μην εκτεθώ, να μην εκθέσω. Είχα την αίσθηση ότι θα μπορούσα. Ξεκίνησα. Αποδείχτηκα κατώτερος από τις προσδοκίες μου. Η έμπνευση με εγκατέλειψε. Δε μπόρεσα να γράψω για τα μεγάλα και όμορφα φορώντας τους καθημερινά ενδύματα. Το έχω καταφέρει, θαρρώ, άλλες φορές. Σήμερα δεν ήταν η τυχερή μου μέρα. Περνά η ώρα. Το κορμί απαιτεί ξεκούραση. Εγκατέλειψα την προσπάθεια. “Σε άλλους καιρούς”, συλλογίστηκα. Μένει να βρω ένα τραγούδι αντιπροσωπευτικό, μια εικόνα ανάλογη. Θα προσπαθήσω. Θα ανεβάσω κείμενο, εικόνα και ήχο. Όπως συνηθίζω. Σήμερα. Μια μέρα ιδιαίτερη. Για λόγους απλούστατους. Και συγκεκριμένους.


Ακούγεται η Ελένη Τσαλιγοπούλου στο τραγούδι “Έλα Πάρε Μου τη Λύπη” των Μάνου Χατζιδάκι – Νίκου Καρύδη.

14/10/2009

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

0665. Σαράντα Μέρες ή Δύο Δρόμοι



Προβληματιζότανε. Η κατάσταση είχε αλλάξει. Από εκεί που η σχέση πήγαινε να ανθήσει· βάλτωσε. Το χειρότερο; Οπισθοδρόμησε. Ότι με κόπο είχε κτίσει και κερδίσει απωλέσθηκε. Πονούσε. Έψαχνε το γιατί. Τι είχε πει ή πράξει, ή και τι δεν, και αντιμετώπιζε μια τέτοια κατάσταση; Δεν έβρισκε. Όμως δε μπορούσε να είναι και σίγουρος. Υπάρχουν λόγια, συμπεριφορές, κινήσεις, καταστάσεις που ο άλλος μπορεί, και δικαιούται, να ερμηνεύσει με τον τρόπο του. Ομολογούσε ότι με το που διαπίστωσε αλλαγή στην συμπεριφορά της έπραξε ομοίως. Κουμπώθηκε. Ο εγωισμός του δεν του επέτρεπε να υστερήσει. Στο ένα απάντησε με δύο. Η απάντηση ήταν η αναμενόμενη. Τέσσερα. Η κατάσταση ξέφυγε. Δυσκόλεψε. Όσο λιγότερο μιλούσαν, όσο μεγάλωναν τα μεταξύ τους διαστήματα σιωπής, τόσο πιο δύσκολο γινόταν να προσεγγίσουν και πάλι ο ένας τον άλλο. Δεν ήθελε να τελειώσει αυτή η σχέση. Όχι έτσι. Γνώριζε. Υπήρχαν δύο δρόμοι. Τον ένα τον ακολουθούσε ήδη. Το ότι δε γνώριζε την αιτία της αιφνίδιας αλλαγής της στάσης της του επέτρεπε να αισθάνεται αδικημένος και παρεξηγημένος. Αυτό, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα, που λόγω χαρακτήρα είχε, να είναι σκληρός με τον εαυτό του και να αντέχει απώλειες και σιωπή, τον έκανε αυτομάτως παγερά αδιάφορο. Μέσα του όμως φλεγότανε. Άλλα επιθυμούσε. Ήταν σκοτεινός, αδιέξοδος ο δρόμος αυτός που ακολουθούσε. Δεν άφηνε περιθώρια συνεννόησης και αποκατάστασης. Το γνώριζε. Και αν από παρόρμηση τον ακολούθησε ήθελε πλέον να τον εγκαταλείψει. Η ιδέα ότι όλο αυτό θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα και συνέπεια μιας παρεξήγησης τον βασάνιζε. Σκέφτηκε τότε τον άλλο δρόμο. Αυτόν της συναίνεσης, της ευδοκίας. Το δρόμο που σου επιτρέπει να προσεγγίσεις τον άλλο, να του χαμογελάσεις και να ρωτήσεις ευθέως ποιο είναι το πρόβλημα. Να συζητήσεις, να συνδιαλλαγείς, να μάθεις. Κι αν υπάρχει παρεξήγηση που λύνεται, να τη λύσεις. Αν τα αίτια είναι άλλα να σταθμίσεις και να αποφασίσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως θα γνωρίζεις τι έφταιξε και θα μπορείς αναλόγως να πράξεις. Το ποιες επιλογές είχε το γνώριζε. Το ποιο δρόμο θα ακολουθούσε δεν ήταν ανεξάρτητο από τη συμπεριφορά της απέναντι πλευράς και, σε κάθε περίπτωση, έμενε να αποδειχθεί. . .


Από το άλμπουμ “Αρλέτα 2” ακούγεται το τραγούδι “Σαράντα Μέρες”. Μια σύνθεση του Νότη Μαυρουδή σε στίχους του Γιάννη Κακουλίδη με μία εκπληκτική, ως συνήθως Αρλέτα. Ένα τραγούδι που, ερχόμενο, για εμένα, από τη δεκαετία του ’70, τις τελευταίες μέρες είχε κολλήσει στο μυαλό μου.


  
04/10/2009