0665. Σαράντα Μέρες ή Δύο Δρόμοι

Προβληματιζότανε. Η κατάσταση είχε αλλάξει. Από εκεί που η σχέση πήγαινε να ανθήσει· βάλτωσε. Το χειρότερο; Οπισθοδρόμησε. Ότι με κόπο είχε κτίσει και κερδίσει απωλέσθηκε. Πονούσε. Έψαχνε το γιατί. Τι είχε πει ή πράξει, ή και τι δεν, και αντιμετώπιζε μια τέτοια κατάσταση; Δεν έβρισκε. Όμως δε μπορούσε να είναι και σίγουρος. Υπάρχουν λόγια, συμπεριφορές, κινήσεις, καταστάσεις που ο άλλος μπορεί, και δικαιούται, να ερμηνεύσει με τον τρόπο του. Ομολογούσε ότι με το που διαπίστωσε αλλαγή στην συμπεριφορά της έπραξε ομοίως. Κουμπώθηκε. Ο εγωισμός του δεν του επέτρεπε να υστερήσει. Στο ένα απάντησε με δύο. Η απάντηση ήταν η αναμενόμενη. Τέσσερα. Η κατάσταση ξέφυγε. Δυσκόλεψε. Όσο λιγότερο μιλούσαν, όσο μεγάλωναν τα μεταξύ τους διαστήματα σιωπής, τόσο πιο δύσκολο γινόταν να προσεγγίσουν και πάλι ο ένας τον άλλο. Δεν ήθελε να τελειώσει αυτή η σχέση. Όχι έτσι. Γνώριζε. Υπήρχαν δύο δρόμοι. Τον ένα τον ακολουθούσε ήδη. Το ότι δε γνώριζε την αιτία της αιφνίδιας αλλαγής της στάσης της του επέτρεπε να αισθάνεται αδικημένος και παρεξηγημένος. Αυτό, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα, που λόγω χαρακτήρα είχε, να είναι σκληρός με τον εαυτό του και να αντέχει απώλειες και σιωπή, τον έκανε αυτομάτως παγερά αδιάφορο. Μέσα του όμως φλεγότανε. Άλλα επιθυμούσε. Ήταν σκοτεινός, αδιέξοδος ο δρόμος αυτός που ακολουθούσε. Δεν άφηνε περιθώρια συνεννόησης και αποκατάστασης. Το γνώριζε. Και αν από παρόρμηση τον ακολούθησε ήθελε πλέον να τον εγκαταλείψει. Η ιδέα ότι όλο αυτό θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα και συνέπεια μιας παρεξήγησης τον βασάνιζε. Σκέφτηκε τότε τον άλλο δρόμο. Αυτόν της συναίνεσης, της ευδοκίας. Το δρόμο που σου επιτρέπει να προσεγγίσεις τον άλλο, να του χαμογελάσεις και να ρωτήσεις ευθέως ποιο είναι το πρόβλημα. Να συζητήσεις, να συνδιαλλαγείς, να μάθεις. Κι αν υπάρχει παρεξήγηση που λύνεται, να τη λύσεις. Αν τα αίτια είναι άλλα να σταθμίσεις και να αποφασίσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως θα γνωρίζεις τι έφταιξε και θα μπορείς αναλόγως να πράξεις. Το ποιες επιλογές είχε το γνώριζε. Το ποιο δρόμο θα ακολουθούσε δεν ήταν ανεξάρτητο από τη συμπεριφορά της απέναντι πλευράς και, σε κάθε περίπτωση, έμενε να αποδειχθεί. . .

Από το άλμπουμ “Αρλέτα 2” ακούγεται το τραγούδι “Σαράντα Μέρες”. Μια σύνθεση του Νότη Μαυρουδή σε στίχους του Γιάννη Κακουλίδη με μία εκπληκτική, ως συνήθως Αρλέτα. Ένα τραγούδι που, ερχόμενο, για εμένα, από τη δεκαετία του ’70, τις τελευταίες μέρες είχε κολλήσει στο μυαλό μου.

  
04/10/2009