0336. Στο Λεωφορείο

Περίμενε το λεωφορείο. Αυτός και πέντε – έξι άλλοι. Στην αφετηρία και με καύσωνα. Τρεις και τέταρτο το μεσημέρι. Φάνηκε, αρθρωτό. Οι επιβαίνοντες αποβιβάστηκαν, οι αναμένοντες επιβιβάστηκαν. Έπιασε την μέσα θέση ενός διπλού καθίσματος. Ακριβώς απέναντι στην τρίτη πόρτα. Η συνηθισμένη του θέση.

Στην ίδια πλευρά και στο μέσα κάθισμα, στην άρθρωση και ανάποδα προς τη φορά κίνησης, καθόταν ένας νεαρός. Μελαμψός. Το πηγούνι στο στήθος. Κοιμόταν. Είχε ξεμείνει.

Το σκέφτηκε τρία δευτερόλεπτα. Το λεωφορείο είχε ήδη ξεκινήσει. Άφησε την τσάντα του. Πλησίασε τον νεαρό. Τον σκούντησε ελαφρά. Τίποτα. Κοιμόταν. “Μπλέξαμε” συλλογίστηκε. Επέμενε. Ο νεαρός άνοιξε τα μάτια. “Το λεωφορείο έφτασε στο τέρμα και τώρα ξεκινά από την αρχή” του είπε.

Ο νεαρός κοίταξε γύρω του. Συνειδητοποίησε. Σηκώθηκε. Πάτησε το κουδούνι για στάση. Ούτε ευχαριστώ, ούτε τίποτα. Κατέβηκε απέναντι από το τέρμα μιας και η διαδρομή ήταν σε σχήμα π.

Επέστρεψε στην θέση του ο επιβάτης. “Αν ήμουν πρόσκοπος θα μπορούσα να πω ότι την έκανα την καλή μου πράξη σήμερα” συλλογίστηκε. Χαμογέλασε. Ανέβασε το στόρι. Βολεύτηκε στο κάθισμα του. Στο σπίτι τον περιμένανε για φαγητό.

Από τους Lovin’ Spoonful ακούμε το κλασσικό “Summer In The City”. Για την Isis που προσφάτως ανέβασε το ίδιο τραγούδι σε εκτέλεση του Joe Cocker. 

29/06/2007

0335. Απόσπασμα Ημερολογίου

Συνηθισμένο πρόβλημα. Να ξημερώνει Τετάρτη και να μην τίποτα έχεις να “αναρτήσεις”, όπως το λένε. Και να υπάρχει καύσωνας. Ζέστη φοβερή. Να κολλάει το σώμα, να κολλάει και το μυαλό. Να θέλεις να κάθεσαι μέσα με τα κλιματιστικά και να αποφεύγεις τις μετακινήσεις. Μια χαρά τα έχουμε καταφέρει τελικά ως είδος. Ζουρλάναμε τον πλανήτη, ανακατέψαμε τις εποχές και προετοιμάσαμε ένα μέλλον ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Καλές οι φιλοσοφίες αλλά το πρόβλημα της ανάρτησης παραμένει και ο δρόμος γεμάτος λακκούβες. Έχω στα έτοιμα ποίημα ένα “σκαναρισμένο” και χειρόγραφο. Όμως είναι “χειμωνιάτικο”, κλίματος εκτός λοιπόν, και δεν πάει. Αλλά για μια στιγμή! Έτσι διατηρούμε ημερολόγιο, κλασσικό και τετραδιογραμμένο, από το 1973; Η εύκολη λύση. Ένα απόσπασμα από αυτό και το πρόβλημα της ανάρτησης λύθηκε. Το γεγονός μάλιστα ότι έχω ήδη “μεταφέρει” σε ηλεκτρονική μορφή τις εγγραφές των ετών 1973 – 1994, και συνεχίζω, βοηθά τα μάλα [που θα έλεγε και ο γνωστός δήμαρχος Πώποτας].

Από το υλικό αυτό, λοιπόν, το ακόλουθο:

18. 27/08/91 [0855] Τετράδιο 09, Σελίδα 050

Βάλε ένα λογοκριτή στο στόμα σου και έναν ταξιθέτη στο μυαλό σου! 

Από το πρώτο άλμπουμ της Madeleine Peyroux “Dreamland” [1996] ακούγεται το πρώτο τραγούδι: “Walkin' After Midnight” και είναι καλό!

Ψάχνοντας για τους στίχους διαπίστωσα ότι το τραγούδι έχει ερμηνεύσει και η Patsy Cline. Και το έχω! Τη δισκοθήκη μου δεν έχω. Την έχω στο πατρικό. Δεν το θυμάμαι το τραγούδι, να μην ψέματα λέμε [βρήκα ότι το έχω στην σε Access σχετική μου βάση ψάχνοντας]. Σε πρώτη ευκαιρία πάντως θα το ακούσω. . . 

27/06/2007

0334. Ο Καλός Γείτονας

Υπάρχουν πολλοί που έχουν την άποψη ότι οι καλοί γείτονες σπανίζουν πια. “Πάει χαθήκανε οι παλιές γειτονιές με τις καλές σχέσεις και τα μεταξύ γειτόνων χαμόγελα και τις καλημέρες”, λένε. Ίσως και να είναι έτσι. Όμως υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις. Τα παραδείγματα που σε κάνουν να λες: “Υπάρχουν ακόμα καλοί γείτονες!’’.

Τρανό παράδειγμα εξαίρεσης τέτοιου είδους ο καλός γείτονας στο πατρικό μου. Τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω. Όμως τι σημασία έχει; Το βέβαιο είναι ότι αυτός και με γνωρίζει και με εμπιστεύεται. Διαφορετικά δεν θα μπορούσα να ερμηνεύσω την συγκινητική ενέργεια του να αφήσει το παλιό, και αγαπημένο του υποθέτω, αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο μου.

Εδώ και τέσσερις μήνες περίπου ο εξαίρετος αυτός άνθρωπος έχει σταθμεύσει το παλιό Ford Escort του κατά το ήμισυ σχεδόν πάνω στο πεζοδρόμιο μου. Πρέπει να το αγαπάει πολύ για να το θέλει κοντά του. Εξ’ άλλου μοιάζει να είναι και η αποθήκη του για τα μη χρειαζούμενα με τα οποία το έχει γεμίσει. Το τελευταίο αυτοκόλλητο τελών κυκλοφορίας είναι από το 2004. Το μπροστά δεξιά λαστιχάκι του σκασμένο. Σφίγγεται η καρδιά μου.

Τον όμορφο αυτό γείτονα, όπως είπα, δεν τον έχω δει. Μου έχουν πει όμως ότι μένει λοξά απέναντι. Τιμή μου. Προφανώς πάνω στο δικό του πεζοδρόμιο θα βάζει το καινούργιο του τουτού. Στο δικό μου το παλιό του. Να το αισθάνεται κοντά του, να το βλέπει, να, ίσως, αναπολεί. Τι κι αν είναι πάνω στο πεζοδρόμιο και κοντά στη γωνία και δυσκολεύει την δεξιά, και μόνη επιτρεπόμενη, από τον ιδιωτικό δρόμο στροφή; Τι κι αν συνήθως “τρώει” μια ακόμα θέση στάθμευσης; Τι κι αν είναι αδύνατο να σκουπιστεί πια αυτό το τμήμα του πεζοδρομίου; Τι κι αν υπάρχει ταμπέλα που αναγράφει: “Παρακαλώ Μη Σταθμεύετε Πάνω στο Πεζοδρόμιο”; Τι κι αν αποτελεί πλέον εστία ρύπανσης; Τι σημασία έχουν αυτά μεταξύ καλών γειτόνων;

Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι ένα φυτό, που είχα την ατυχή έμπνευση να φυτέψω στο πεζοδρόμιο μου, έχει αρχίσει και απλώνει τα αυθάδικα κλαδιά του πάνω στο αυτοκίνητο. Αίσχος! Θα το ξεπατώσω! Η σκέψη και μόνο ότι η συμπεριφορά αυτή μπορεί να πληγώσει την ευαίσθητη ματιά του ευγενέστατου γείτονα με αναστατώνει.

Δε γνωρίζω αν ήταν πρωτοβουλία των ανάλγητων αρχών του δήμου ή κάποιος το ζήτησε αλλά στο χαριτωμένο αυτό αυτοκίνητο τόλμησαν και έβαλαν ειδοποιητήριο για απόσυρση ως εγκαταλελειμμένο. Αν είναι δυνατόν! Αγανάκτησε ο καλός γείτονας και πέταξε, τσαλακωμένο, το ειδοποιητήριο στον κήπο μου. Ήθελε, προφανώς, να μοιραστεί την αγανάκτησή του μαζί μας. Τον νιώθω. Τι έκανε ο άνθρωπος; Είναι κακό να αγαπάς και να θέλεις να βλέπεις το παλιό σου αυτοκίνητο; Είναι κακό να τιμάς τον κοντινό σου και να του δίνεις τη χαρά να δώσει λύση στο πρόβλημά σου; Τι να το κάνει ο χριστιανός, υποθέτω, το αυτοκινητάκι του; Να το φάει; Και τι πρεμούρα είναι αυτή για μόνο τέσσερις μήνες έκθεσης στο δρόμο [και του πεζοδρομίου μου επί] ή μόλις τριών ετών απλήρωτα τέλη κυκλοφορίας;

Εγώ τον καλό γείτονα δεν είχα, μέχρι τώρα, την ευχαρίστηση να τον συναντήσω και να του σφίξω το χέρι. Αλλά τον φαντάζομαι. Λεπτό, αβρό με ευγενικό πρόσωπο και παράστημα. Ευαίσθητο, καλλιεργημένο, λογικό, συνεπή και αξιοπρεπή. Με ειλικρινές ενδιαφέρον για την γειτονιά του και κυρίως τους γείτονες. Ακόμα και τους λοξώς απέναντι. Γεμάτον αυτοπεποίθηση, λεβεντιά και χάρη. Έτοιμον, σε πρώτη ευκαιρία, να “φιλοξενήσει” κι αυτός στο πεζοδρόμιο του και στην πόρτα του μπροστά το αυτοκίνητο του οποιουδήποτε γείτονα για μήνες και μήνες.

Ο τέλειος γείτονας! Για τούτο, σ’ αυτόν και τους ομοίους του, χαρίζω το γεμάτο νόημα και ουσία τραγούδι του J. J. Cale “I’ ll Make Love to Υou Anytime”.

Να είσαι καλά υπέροχε άνθρωπε, καλέ μου γείτονα, κόσμημα και κλέος της γειτονιάς μου, εχέφρονα κάτοικε της γης. Πάντα στη διάθεσή σου!

 

25/06/2007

0333. Μια Συνάντηση 142 Λέξεις

Έρχεσαι από απέναντι. Σε βλέπω. Με βλέπεις. Φοράς ένα πρόχειρο χαμόγελο. Εγώ ένα επίσημο. Σταματάμε. Τείνεις το μάγουλο. Η δύναμη της συνήθειας; Σου δίνω το χέρι. Ξαφνίζεσαι. Πιάνουμε τα τυπικά. Κοιτάζω τη ματιά σου. Ψάχνω σημάδια παλιά. Κάτι να καίει. Δεν υπάρχει τίποτα. “Μεγάλωσες” συλλογίζομαι. Πικραίνομαι. Στο πρόσωπο σου βλέπω την ηλικία μου. Θέλω να σου πω άλλα. Και αλλιώς. Συλλογίζομαι τα περιθώρια που σου έδωσα. Ένα προς ένα. Παγίδες που έστηνα στον εαυτό μου. Μιλάς και είμαι αφηρημένος. Είσαι άνετη. Είμαι στριμωγμένος. “Να μη χαθούμε, τώρα που ξαναβρεθήκαμε” λες, και το πιστεύεις. “Να το δούμε” απαντάω και θέλω να σου πω “Τι νόημα έχει;”. Μου δίνεις την κάρτα σου. Σου δίνω το χέρι. Χωρίζουμε. Αισθάνομαι το βλέμμα σου στο κέντρο της πλάτης. Όχι, δε θα γυρίσω το κεφάλι. Κρατάω το χρώμα των ματιών σου. Τσαλακώνω την κάρτα. Την πετάω. Και πάω.
 

Μετά το “Blues for Yolande” ένα ακόμη κομμάτι από το εξαιρετικό άλμπουμ “Coleman Hawkins encounters Ben Webster’’. Τενόρο σαξόφωνο από τους Hawkins και Webster και: “La Rosita”. 

22/06/2007

0332. Ellis Island, 11 Ιουνίου 1910

Όλα ξεκίνησαν από την εξαιρετική εγγραφή της Aqua: “Ellis Island ..Το νησί των δακρύων’’ και τις πληροφορίες που απλόχερα έδινε. Διάβασα και παρακινήθηκα να επισκεφθώ την τοποθεσία τη σχετική με τα αρχεία του Ellis Island, του νησιού των δακρύων όπως πολύ εύστοχα το αποκαλεί η Aqua.

Γνώριζα ότι ο παππούς μου, από την μητέρα μου, είχε κάνει στην Αμερική. Χαλαρά εντελώς μπήκα στην διαδικασία να τον αναζητήσω. Πληκτρολόγησα το επίθετο του και μόνο. Πάτησα enter. Ελάχιστος χρόνος αναμονής και δεκαπέντε ονόματα εμφανίζονται στην οθόνη του Η/Υ. Τα μάτια μου καρφώνονται στο δέκατο πέμπτο. Είναι αυτός! Πέρα από κάθε αμφιβολία. Σε κατάσταση έξαψης ολοκληρώνω τις απαιτούμενες διαδικασίες. Και ιδού:

Βασίλειος Ι., Έλληνας από το χωριό Κ. της Λέσβου. Ανύπαντρος. Επιβιβάστηκε στο πλοίο “Ευγενία’’ από την Πάτρα. Ταξίδεψε. Πάτησε το πόδι του στο Ellis Island στις 11 Ιουνίου 1910. Ήταν μόλις 24 ετών.

Συγκινήθηκα. Ανατρίχιασα. Τον συλλογίστηκα πολύ. Κοντά εκατό χρόνια μετά. Δεν τον γνώρισα. Δε στάθηκε και πολύ τυχερός στη ζωή του. Στην Αμερική έμεινε περίπου δέκα χρόνια. Δεν κατάφερε και σπουδαία πράγματα. Ποιος να γνωρίζει το πώς και το τι. Επέστρεψε στο χωριό του. Παντρεύτηκε την Θεοδώρα Β. Άσκησε το επάγγελμα του καφετζή και του κουρέα και δευτερευόντως του χειροτέχνη ξυλουργού. Πιάνανε τα χέρια του.

Με τη Θεοδώρα αποκτήσανε, μέσα σε τέσσερα – πέντε χρόνια, τρία παιδιά. Κατά σειρά τη Μαρίτσα, τον Δημήτρη και την Ευτυχία, τη μητέρα μου. Η μητέρα μου γεννήθηκε στα 1926. Και τα τρία αδέλφια είναι εν ζωή. Κατά την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής “έφυγε’’ πρώτος για να ακολουθήσει, λίγους μήνες μετά, η γιαγιά μου. Τα βάρη έπεσαν στο γιο του ο οποίος παλικαράκι, και εργαζόμενος πλέον ως ξυλουργός / επιπλοποιός, κατάφερε μέσα από άπειρες δυσκολίες να τα βγάλει πέρα.

Σήμερα στην οικογένεια υπάρχουν δυο Βασίληδες, μοναχογιοί του Δημήτρη και της Μαρίτσας, και μια Θεοδώρα, η αδελφή μου. Το επάγγελμα του επιπλοποιού / ξυλουργού συνεχίζει, μετά τον Δημήτρη, ο γιος του και οι δυο γιοί του πάντοτε στο χωριό Κ. της Λέσβου.

Πέρασε ένας αιώνας σχεδόν για να έλθει το διαδίκτυο και να μου δώσει τη δυνατότητα να κοιτάζω σε μια LCD οθόνη ένα όνομα που σημαίνει πολλά για μένα. Το όνομα ενός ανθρώπου που δίχως την ύπαρξη του απλά δεν θα υπήρχα. Με έκανε να τον συλλογιστώ, να συγκινηθώ, να ανατριχιάσω.

Ellis island, 11 Ιουνίου 1910 ο Βασίλειος Ι. ετών 24 από το χωριό Κ. της Λέσβου πατούσε το πόδι του στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Εβδομήντα έξη χρόνια μετά, και πάντοτε την 11 Ιουνίου, γεννιόταν στο, τότε, Μαιευτήριο Αθηνών ο Ιωάννης Κ. δισέγγονός του και γιος μου. . . 

Υ.Γ. 1 Στην φωτογραφία η οικογένεια Βασιλείου Ι. στην αυλή του σπιτικού της. Θα πρέπει να έχει τραβηχτεί στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Το ποιος είναι ποιος είναι προφανές.

Υ.Γ. 2 Ας είναι όλα μαζί. Στη μουσική υπόκρουση ακούγεται ο πατέρας μου να παίζει στο ούτι ένα παραδοσιακό τραγούδι της Βολισσού Χίου. Η ηχογράφηση έγινε κάπου στην δεκαετία του 80 σε ένα απλό μονοφωνικό κασετόφωνο. Η “ψηφιοποίηση” έγινε από εμένα κατά τα γνωστά.

20/06/2007

0331. Μπλουζ για την Yolande

Την Τετάρτη, 13/6, ένας πρωτεξάδελφος μου δώρισε δυο μουσικά άλμπουμ σε CD. Το πρώτο, Blazing Away – Marianne Faithfull, το άκουσα μια φορά και μου άρεσε αρκετά. Από Faithfull είχα μόνο τα τραγούδια So Sad και The Ballad of Lucy Jordan. Φυσικά και θα ξανακούσω το άλμπουμ με περισσότερη προσοχή. Απλώς έφτασε στα χέρια μου σε δύσκολη εποχή.

Το δεύτερο άλμπουμ, όμως, το βρήκα εξαιρετικό από το πρώτο άκουσμα. Κι ας το άκουσα μόνο από τα ηχεία του Η/Υ μου [Yamaxa YST-M101]. Φαντάζομαι τι θα γίνει όταν τα ακούσω στο “κανονικό’’, και αναβαθμισμένο – μη ξεχνιόμαστε, στερεοφωνικό μου. Πρόκειται, λοιπόν, για το άλμπουμ “Coleman Hawkins encounters Ben Webster’’.

Όλο το άλμπουμ το βρίσκω εξαιρετικό αλλά το κομμάτι που ξεχώρισα ήταν το πρώτο. Το “Blues for Yolande’’. Ένα νωχελικό, πώς αλλιώς, και ρυθμικό συνάμα μπλουζ που φέρνει στη μνήμη ασπρόμαυρες ταινίες και καμπαρέ του μεσοπολέμου. Έτσι, αυθαίρετα. Η υγρότητα του τενόρο σαξοφώνου των Hawkins και Webster, το πιάνο του Oscar Peterson και τα ντραμς του Alvin Stoller δημιουργούν μια, ώτων χάρμα, μουσική πανδαισία.

Μια σύνθεση έξη λεπτών και 44 δευτερολέπτων του Coleman Hawkins. Επτά, παρά κάτι, λεπτά μαγείας και ονείρου. Μουσική που περνάει μέσα στις φλέβες και την καρδιά. Για να ταξιδέψεις, να αναθυμηθείς, να ερωτευτείς από την αρχή. Ένας ηχητικός παράδεισος. Ένας λόγος για να ασχοληθείς και να αγαπήσεις σαξόφωνο και τζαζ. Μουσική που σε πάει εκεί που θέλεις να πας. Πετώντας!

“Blues for Yolande’’, λοιπόν, ότι ακούγεται με την τρέχουσα εγγραφή, στα 160 Kbps για λόγους “διαδικτυακής οικονομίας’’. Για όσες και όσους το κομμάτι έχει να πει, να θυμίσει, να εμπνεύσει ή ότι άλλο, υπάρχει διαθέσιμο εδώ στα 192 Kbps και για 7 ημέρες από σήμερα.

Να είσαστε όλες και όλοι καλά. Καλημέρα και Καλή Εβδομάδα.

18/06/2007

0330. Και Πάλι

Γύρισα πριν από λίγο. Στιγμές που επαναλαμβάνονται. Και πάλι αγωνία, σταυρόλεξα, αναμονή. Η ζωή. Τίποτα άλλο. Κι αυτό θα περάσει. Και όλα, κι εμείς. Βρωτοί. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Πλησιάζουν μεσάνυχτα. Αισθάνομαι κουρασμένος. Η περιπέτεια ξεκίνησε από το μεσημεράκι. Κανένας δε με υποχρεώνει να γράψω τις γραμμές που διαβάζετε. Αλλά θέλω. Έτσι. Κόντρα στους καιρούς και τις δυσκολίες. Για τους μόνιμους και τους τακτικούς. Για τους περαστικούς και τους αναπάντεχους. Για όλους.

Θα ολοκληρώσω, λοιπόν, τη συγγραφή του παρόντος κειμένου. Θα ψάξω στο διαδίκτυο, πιθανότατα, για μια κατάλληλη φωτογραφία [κάτι σε Νοσοκομείο, υποθέτω]. Θα επιλέξω ένα κατάλληλο, όσο γίνεται, τραγούδι. Θα ετοιμάσω την εγγραφή και θα σηκωθώ το πρωί, γύρω στις 06:30, για να την καταθέσω. Δεν δουλεύω αύριο. Έχω πάρει μια μέρα άδεια. Είμαι πρωινός στα καθήκοντα μου. Θα αντικαταστήσω την αποκλειστική. Το αργότερο στις 07:30. Εύχομαι και ελπίζω ακόμα μια φορά τα πράγματα να εξελιχθούνε και να πάνε καλά.

Είπαμε. Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή. Για όσο πάει. . .

Καλό Ξημέρωμα στο μισό πλανήτη, Καλημέρα στον υπόλοιπο!

Αφτά.

Ακούμε Chris Spheeris και “Enchantment”.

15/06/2007

0329. Δώδεκα Μετρημένα

Ποτέ δεν ένας κύριος ευθέως στο στήθος μια κυρία κοιτά.

Το πρόβλημα δεν είναι οι αδικαιολογήτως απόντες αλλά οι αδικαιολογήτως παρόντες.

Δεν αρκεί το να υπάρχεις. Πρέπει να κάνεις και κάτι.

Κακά τα ψέματα και . . . τσίσα η αλήθεια!

Τίποτα δεν σ’ εμποδίζει να αμφιβάλλεις, ακόμη κι γι’ αυτά που γνωρίζεις.

Ένα ποσοστό σκέψης γίνεται πράξη. Και το αντίστροφο.

Ένα κύριος, για να είναι κύριος, απέναντι σε μια κυρία, μερικές φορές δεν πρέπει να είναι και τόσο κύριος.

Κάθε μεταβολή είναι, κατ’ αρχήν, βλαπτική.

Αυτοί που νομίζουν πως έχουν μυαλό κολακεύονται να πιστεύουν ότι αυτό είναι και το πιο σημαντικό από όλα. 

Όλοι επαινούν την προσπάθεια αλλά βαθμολογούν το αποτέλεσμα.

Τι θα ήταν η σάρκα δίχως ψυχή; Αλλά και τι θα ήταν η ψυχή δίχως σάρκα. . . 

Όταν δίνεις στον απέναντι μια ευκαιρία να σου δείξει το ενδιαφέρον του κράτα και μικρό καλάθι.

Από το άλμπουμ της Tina Turner “Private Dancer: Centenary” ακούμε το τραγούδι “Show Some Respect”.

13/06/2007

0328. Αγάπη, Σύνεση και Μέτρο

Η εγγραφή αυτή αποτελεί, θα έλεγα, συνέχεια της προηγούμενης. Είναι μια προσπάθεια να απαντηθεί το ερώτημα τι σχέση έχει η αγάπη με τη σύνεση και το μέτρο. Ότι ήθελα να καταδείξω ήτανε το πόσο λαθεμένη κατεύθυνση μπορεί να πάρει η σκέψη, οι προσδοκίες και η συμπεριφορά μας από μια λανθασμένη αρχική υπόθεση όσον αφορά τις σχέσεις μας. Και μίλησα για φιλία και έρωτα.

Ήταν ακριβώς για την αρχική υπόθεση [ο α είναι φίλος μου ή η β ενδιαφέρεται για μένα] που επικαλέστηκα την ανάγκη ύπαρξης σύνεσης και μέτρου. Και εξακολουθώ. Μια σχέση είναι ένα οικοδόμημα. Και τα οικοδομήματα έχουν, μικρά ή μεγάλα, θεμέλια. Σαθρά θεμέλια, επισφαλές οικοδόμημα. Είναι εύκολο να παρασυρθεί κανείς και να “δανείσει”, από τα πλούσια και πολλά που αισθάνεται, στον απέναντι. Έναν απέναντι που μπορεί να αδιαφορεί, να υπολείπεται ή ακόμα, και κατ’ αρχήν, να αγνοεί.

Είναι αυτοπροστασία και αυτογνωσία το να είσαι συνετός, όσον αφορά το τι και ποιες ποιότητες αποδίδεις στον απέναντι και τη σχέση. Και είναι σοφία το να επανέρχεσαι, στην πορεία της σχέσης, και να, ελέγχοντας, αξιολογείς τα θεμέλια της. Όσο για το μέτρο δεν είναι μέτρο μήκους. Δεν είναι μεζούρα. Δεν “μετράς” και ότι περισσεύει το απορρίπτεις. Το μέτρο έχει να κάνει με το πλαίσιο και τα όρια μέσα στα οποία κινείσαι. Έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια, την αποδοχή κανόνων κοινωνικής συμπεριφοράς και την επίγνωση του τι μπορείς να προσφέρεις και να ζητήσεις. Έχει να κάνει με το χρόνο και του βίου το μήκος και τις σχέσεις που έχουμε ήδη αποκαταστήσει.

Από την άλλη, και πάντοτε μιλώντας για φιλικές και ερωτικές σχέσεις, γιατί μας ενοχλεί τόσο πολύ ο συσχετισμός τους με το μέτρο; Μήπως πρόκειται για μια ακόμα εξαίρεση που έχει “καπελώσει” τον κανόνα; Τι πάει να πει αγάπη δίχως μέτρο; Μήπως να κάνουμε ότι βλακεία μας κατέβει στο νου και να μια ζωή, κατόπιν, πληρώνουμε; Πόσους γνωρίζουμε, στο περιβάλλον μας, που αγάπησαν δίχως μέτρο; Τι κατάληξη είχαν; Πόσο πρόθυμοι είμαστε να τα δώσουμε όλα σε μια σχέση; Πόσο ελπίζουμε να κρατήσει και τι καρπούς προσδοκούμε;

Μήπως τελικά πρόκειται για ένα παραμύθι; Κάτι που εξαντλείται σε θεωρητικό επίπεδο και κυρίως στο χώρο της σκέψης; Και σε τι εμποδίζει το μέτρο μια αγάπη να ανθίσει; Σε τι εμποδίζεται η επικοινωνία, η χαρά και η ευτυχία όταν υπάρχει κλιμάκωση, προοπτική και νομιμότητα; Γιατί πρέπει να αγνοηθούν πλαίσια και κανόνες προκειμένου να ευτυχίσουμε; Η ζωή είναι μαραθώνιος. Δεν είναι κούρσα μέτρων εκατό. Χρειάζεται, συνεπώς, κατανομή δυνάμεων και πόρων. 
Αλλά, το είπαμε:

Ο άνθιρωπος είναι τιρένο μυσιτήριο. . .

Ακούμε και πάλι Dean Martin και “Sway”.

11/06/2007

0327. Πώς Εξηγούνται Πολλά

Ο άνθρωπος είναι πλάσμα μυστήριο. Του αρέσει να καμώνεται. Να φαντάζεται. Να πιστεύει για αληθινά τα όσα νομίζει. Και την πατάει. Στις σχέσεις του, ας πούμε. Κάνει μια υπόθεση και χτίζει ένα οικοδόμημα. Και το οικοδόμημα στέκει. Είναι σωστό και λογικό. Όμως εξακολουθεί να στηρίζεται σε μια υπόθεση. Και αν η υπόθεση είναι λανθασμένη; Πόσο μπορεί, σε μια τέτοια περίπτωση, να το οικοδόμημα στέκει;

Παράδειγμα υπόθεσης. “Ο α είναι φίλος μου”. Ωραιότατο! Βγαίνεις με τον α, μιλάς με τον α, μοιράζεσαι με τον α και, τέλος πάντων, όλα καλά. Κάποια στιγμή όμως, αρχίζουν τα ανάποδα. Ο α έτσι, ο α αλλιώς. Πώς το έκανε, σε μένα το φίλο του, αυτό ο α; Και τα τοιαύτα. Στεναχώριες. Και το οικοδόμημα [της φιλίας] δεν μοιάζει πια τόσο όμορφο και ελκυστικό. Και γιατί; Γιατί ο α, “ο φίλος”, έχει αλλάξει συμπεριφορά και μας πονά. Αν όμως αναθεωρήσουμε την υπόθεση και από καταφατική την θεωρήσουμε ερωτηματική: “Είναι ο α φίλος μου;” πολλά πράγματα θα αρχίσουν να μπαίνουν στη θέση τους.

Δεδομένες συμπεριφορές, όταν πάψουν να αξιολογούνται υπό το πρίσμα και το βάρος της φιλίας, μπορεί να αποδειχθούν έως και δικαιολογημένες. Με την ίδια λογική η δική μας αντίδραση μπορεί να είναι πιο ήπια και τα περιθώρια αντίδρασης διευρυμένα. Το αδικαιολόγητο μπορεί να περάσει στην περιοχή του ερμηνευόμενου και η καρδιά να ηρεμήσει. Αυτό που από τον φίλο είναι μαχαιριά από τον απλό γνωστό μπορεί να αξίζει αδιαφορία και μόνο.

Το αυτό, και σε πολύ μεγαλύτερη έκταση θα έλεγα, ισχύει και για τις ερωτικές σχέσεις. Τα επόμενα πρέπει να χωρούν στα προηγούμενα. Δεν είναι δυνατόν να λες: “Η β ενδιαφέρεται για μένα” και η β να περνά και να σφυρίζει αδιάφορα. Το να βαυκαλίζεσαι είναι δικαίωμα σου αλλά ο απέναντι δε φταίει σε τίποτα. Η αρχική υπόθεση δίνει και το μέτρο του πως κρίνονται τα επόμενα. Λανθασμένη αφετηρία, λανθασμένη συνέχεια. Δεν είναι κακό να ενθουσιάζεσαι αλλά μπορεί να αποδειχθεί ολέθριο το να επιμένεις.

Προσοχή μέγιστη, λοιπόν, στην αρχική υπόθεση, στις αρχικές συνθήκες. Σύνεση και μέτρο. Επίγνωση του σε ποιες υποθέσεις στηρίζονται οι σχέσεις μας. Τίποτα δεν είναι αιώνιο στο βραχύ βίο μας. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Οι συνθήκες αλλάζουν. Οι προτιμήσεις μας διαφοροποιούνται. Σωστά οικοδομήματα με σαθρά θεμέλια αξίζουν πολύ λιγότερο από όσο δείχνουν. Προσοχή στα πλαίσια μέσα στα οποία αξιολογούνται και κρίνονται συμπεριφορές.

Πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ας σιγοκαίει η ερώτηση: “Είναι σωστές οι αρχικές συνθήκες;”. Για να χαιρόμαστε περισσότερο, να απογοητευόμαστε λιγότερο, να μην αφήνουμε τα αρνητικά να σκεπάζουνε τα θετικά, να είμαστε των πλαισίων εντός. 

Και όλα αυτά γιατί πραγματικά:  

Ο άνθιρωπος είναι τιρένο μυσιτήριο. 

Ακούμε τον αγαπημένο Dean Martin στο τραγούδι “I Will”.

 

08/06/2007

0326. Ασκληπιείο

Το βασίλειο μου μια καρέκλα. Και ένα κρεβάτι. Λύνω σταυρόλεξα. Ο χρόνος αντιστέκεται. Δεν περνά. Κάνω σκέψεις διάφορες. Κοιτάζω τον ορό. Τρέχει. Το κινητό στη δόνηση. Συγγενείς. Συνάδελφοι. Ανοιχτή γραμμή με την αδελφή μου. Συντονισμός. Οριζόντια: 2. Φρουροί των βυζαντινών συνόρων. “ΑΠΕΛΑΤΕΣ”. Ταιριάζει. Νοσηλεία. “Παρακαλώ περάστε όλοι έξω”. Μάλιστα.

Οι δείχτες του ρολογιού είναι κολλημένοι. Αμετακίνητοι. Το φως χαμηλώνει. Ανοίγω λίγο περισσότερο τις κουρτίνες. Ακούγεται τηλεοράσεων ήχος. Σε διακριτική ένταση. Που και που κάποιος αναστεναγμός. Επισκέψεις. Χαμόγελα. Περιγραφές ασθενειών και συμβάντων. Ο καφές από το μηχάνημα αυτόματης πώλησης είναι κάτι που μοιάζει με καφέ. Έχω κολλήσει. Κάθετα: 5. . . . Τρίστηλο, ιστιοφόρο εμπορικό πλοίο. “_ΑΒΑ”. Εδώ σε θέλω!

Το ιξώδες του χρόνου. Η συμπεριφορά του. Νεράκι που περνάει και χάνεται τη μια. Ακινητοποιημένος όγκος την άλλη. Ο ορός δεν τρέχει. Μαντεύω το λυγισμένο μπράτσο κάτω από τα σκεπάσματα. Διόρθωση. Μικρή βόλτα στο σαλονάκι. Η Laguna ανάμεσα στα δέντρα. Προσμένει. Το ρολόι μου αδιαφορεί. Έχει τον δικό του, εκνευριστικό, ρυθμό. Κάθε φορά η ίδια συμπεριφορά. Λες και το κάνει επίτηδες.

Προσοχή. Περνάνε οι γιατροί. Τα γνωστά. Στο σαλονάκι μικρός συνωστισμός. Συζητήσεις. Της υγείας τα θέματα φλέγοντα. Ευκαιρία για μικρές αποδράσεις. Λήξη συναγερμού. Επιστροφή στην πρώτη γραμμή. Το βασίλειο μου μια καρέκλα. Πάλι. Μικρές φροντίδες. Σκέψεις με το “θα” να κυριαρχεί. Οριζόντια: 4. Ατμόπλοιο. “ΒΑΠΟΡΙ”. Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Προφανώς από το “vapour” – ατμός.

Τέσσερα βήματα και βρίσκομαι μπροστά στο παράθυρο. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος. Βαρύς. Έρχεται το φαγητό. Δε θέλει να φάει. Επιμένω. Αδύνατο. Υποχωρώ. Βάζω παράμερα το ζελέ και ένα γιαούρτι. Για αργότερα που, προφανώς, θα πεινάσει. Υπάρχει σχετική ησυχία. Τα βαρέθηκα τα σταυρόλεξα. Αυτή τη φορά δεν έχω φέρει βιβλίο. Ο κ. Σαραμάγκου και η “Πέτρινη Σχεδία” του θα πρέπει να περιμένουν.

Αλλαγή. Φιλώ τη μητέρα μου. Αποχωρώ. Αύριο πάλι. Μια καινούργια ημέρα. Ότι είναι να γίνει, ας γίνει κι ας είναι καλό. 

Από το άλμπουμ “The Very Best of Booker T. & the MG's” ακούμε το τραγούδι “Soul Dressing”.

06/06/2007

0325. Γενέθλια

Είναι κάποιες ημερομηνίες ορόσημα. Μικρά ή μεγάλα. Ημερομηνίες που τις θυμάσαι όχι με τι μυαλό αλλά με την καρδιά. Ημερομηνίες που για κάποιες χρονικές περιόδους σήμαιναν κάτι στη ζωή σου. Και εξακολουθούν. Κάτι σαν τον παραμένοντα μαγνητισμό. Τις συγκεκριμένες ημέρες σκέπτεσαι συγκεκριμένα άτομα και, αν έλθει βολικό, πίνεις και μια μπύρα στην υγειά τους. 

Μια τέτοια ημερομηνία είναι και η 1^η Ιουνίου. Πρωταγωνίστρια η Φ., καλή της ώρα όπου κι αν είναι ό,τι κι αν κάνει. Από το μακρινό 1980 και την 15 Ιουνίου του η ιστορία που ακολουθεί:

Λοιπόν η Μ., η πρωτοξαδέλφη μου, αρραβωνιάστηκε τον Γ. εδώ και κάμποσο καιρό. Χθες ο Γ. με προσκάλεσε ν’ ανέβω στην Ηλιούπολη να παρακολουθήσουμε, στην τηλεόραση, τον αγώνα Ιταλίας-Αγγλίας για το κύπελλο εθνών Ευρώπης. Ανέβηκα, είχε ουζάκι και ιστοριούλες. Για την ιστορία, μάλιστα, η Αγγλία έχασε με 1-0.

Ξεκίνησα να πάρω το 172 από την στροφή Ηλιούπολης στην λεωφόρο Βουλιαγμένης. Το πήρα και ήταν γεμάτο κόσμο. Μόλις τα κατάφερα, προχώρησα μπροστά και είδα τη Φ. να κάθεται σ’ ένα μονό κάθισμα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν περίμενα μια τέτοια συνάντηση. Το λεωφορείο ήταν των 11 και μισή, από Ζάππειο, η μέρα Κυριακή και είναι γνωστή η προτίμηση της Φ. για τα τελευταία δρομολόγια. Με τη σειρά της πρέπει να με είδε, βρισκόμουν τρία ή τέσσερα καθίσματα μπροστά της.

Άδειασε ένα διπλό κάθισμα απέναντι από το μονό δικό της. Πέρασα και κάθισα στην εσωτερική θέση, το μόνο που σκέφτηκα ήταν ότι έτσι θα βρίσκομαι δίπλα στο παράθυρο. Σαν έκατσα συνειδητοποίησα, όχι δίχως έκπληξη, ότι με το να κάτσω, εκεί που έκατσα, έμοιαζε να της στέλνω: “Έλα και κάθισε δίπλα μου”. Πέρασαν κάτι δευτερόλεπτα κι αυτό, που έμοιαζε να της στέλνω, έμεινε αναπάντητο. Ένας νεαρός ήλθε και κάθισε δίπλα μου. Σε δυο στάσεις κατέβηκε. Το λεωφορείο πήγαινε νέα διαδρομή. Αναπόφευκτα το μήνυμα ξαναταξίδεψε απέναντι: 
“Έλα και κάθισε δίπλα μου”. Καμιά αντίδραση.

Ήμουν ισορροπημένος και ξεκούκιζα το κομπολόι μου. Μονάχα που αισθανόμουνα λυπημένος. Η κίτρινη κοντομάνικη μπλούζα της, το μπλου-τζιν παντελόνι της και τα γυαλιά της, που στο μεταξύ φόρεσε. Το μέγεθος του τεντωμένου της μηρού και ο σκελετός των γυαλιών της, που μου φάνηκε αταίριαστα χοντρός. Μέσα στο λεωφορείο 5 ή 6 επιβάτες όλοι-όλοι. Ο ένας κοίταζε τον άλλο, όταν, αυτός ο άλλος, κοίταζε έξω. Ήμουν ισορροπημένος, μονάχα που αισθανόμουνα μία θλίψη, μία πίκρα καθόταν στο λαιμό μου.

Είδα τις γραμμές του προσώπου της να έχουν σκληρύνει, είχε κατσουφιάσει. Σκέφτηκα: “Την έχω στο χέρι”. Για όσο, τουλάχιστο, μπορεί κανείς να κρατήσει στο χέρι τον κοπανιστό αγέρα. Και στη συνέχεια: “Τώρα να δούμε, αν θα κάνει το λάθος”. Ταξιδεύαμε και ήμουν ήρεμος και γλυκά-γλυκά πικραμένος. Αρχίσαμε να ταξιδεύουμε για την στάση της. Σηκώθηκε, έγειρε γλυκά τον κορμό (με τον τρόπο της Φ.) και είπε:

“Γεια σου”

Είχε κάνει το λάθος. Την κοίταξα και ήμουν τέλεια απαθής, δεν κουνήθηκε μήτε μια τρίχα από τα τσίνουρά μου. Το “Γεια σου” της έπεσε κάτω. Προχώρησε και κατέβηκε δίχως μήτε για μισό δευτερόλεπτο να στρέψει προς τα πίσω.

Την είχα προσβάλλει. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Όμως, δεν είναι δυνατό η Φ. να με χαιρετά ή να με αναγνωρίζει κατά το κέφι της. Αυτό δεν το δέχομαι. Αποφάσισα ότι η Φ.: 
“Ξεπέρασε τη γραμμή...”. 

Έχασα το παιχνίδι, ας το έχω χάσει, τουλάχιστο, με τους δικούς μου κανόνες. Δεν είμαι πρόθυμος να συντηρήσω την παραμικρή αυταπάτη. Λυπάμαι, αυτή μοιάζει να είναι η μοναδική λέξη.

Ακούμε Fausto Papetti και “Estate Violenta”.

04/06/2007

0324. Για Την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλοήθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακοήθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Όρκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

01/06/2007