0327. Πώς Εξηγούνται Πολλά

Ο άνθρωπος είναι πλάσμα μυστήριο. Του αρέσει να καμώνεται. Να φαντάζεται. Να πιστεύει για αληθινά τα όσα νομίζει. Και την πατάει. Στις σχέσεις του, ας πούμε. Κάνει μια υπόθεση και χτίζει ένα οικοδόμημα. Και το οικοδόμημα στέκει. Είναι σωστό και λογικό. Όμως εξακολουθεί να στηρίζεται σε μια υπόθεση. Και αν η υπόθεση είναι λανθασμένη; Πόσο μπορεί, σε μια τέτοια περίπτωση, να το οικοδόμημα στέκει;

Παράδειγμα υπόθεσης. “Ο α είναι φίλος μου”. Ωραιότατο! Βγαίνεις με τον α, μιλάς με τον α, μοιράζεσαι με τον α και, τέλος πάντων, όλα καλά. Κάποια στιγμή όμως, αρχίζουν τα ανάποδα. Ο α έτσι, ο α αλλιώς. Πώς το έκανε, σε μένα το φίλο του, αυτό ο α; Και τα τοιαύτα. Στεναχώριες. Και το οικοδόμημα [της φιλίας] δεν μοιάζει πια τόσο όμορφο και ελκυστικό. Και γιατί; Γιατί ο α, “ο φίλος”, έχει αλλάξει συμπεριφορά και μας πονά. Αν όμως αναθεωρήσουμε την υπόθεση και από καταφατική την θεωρήσουμε ερωτηματική: “Είναι ο α φίλος μου;” πολλά πράγματα θα αρχίσουν να μπαίνουν στη θέση τους.

Δεδομένες συμπεριφορές, όταν πάψουν να αξιολογούνται υπό το πρίσμα και το βάρος της φιλίας, μπορεί να αποδειχθούν έως και δικαιολογημένες. Με την ίδια λογική η δική μας αντίδραση μπορεί να είναι πιο ήπια και τα περιθώρια αντίδρασης διευρυμένα. Το αδικαιολόγητο μπορεί να περάσει στην περιοχή του ερμηνευόμενου και η καρδιά να ηρεμήσει. Αυτό που από τον φίλο είναι μαχαιριά από τον απλό γνωστό μπορεί να αξίζει αδιαφορία και μόνο.

Το αυτό, και σε πολύ μεγαλύτερη έκταση θα έλεγα, ισχύει και για τις ερωτικές σχέσεις. Τα επόμενα πρέπει να χωρούν στα προηγούμενα. Δεν είναι δυνατόν να λες: “Η β ενδιαφέρεται για μένα” και η β να περνά και να σφυρίζει αδιάφορα. Το να βαυκαλίζεσαι είναι δικαίωμα σου αλλά ο απέναντι δε φταίει σε τίποτα. Η αρχική υπόθεση δίνει και το μέτρο του πως κρίνονται τα επόμενα. Λανθασμένη αφετηρία, λανθασμένη συνέχεια. Δεν είναι κακό να ενθουσιάζεσαι αλλά μπορεί να αποδειχθεί ολέθριο το να επιμένεις.

Προσοχή μέγιστη, λοιπόν, στην αρχική υπόθεση, στις αρχικές συνθήκες. Σύνεση και μέτρο. Επίγνωση του σε ποιες υποθέσεις στηρίζονται οι σχέσεις μας. Τίποτα δεν είναι αιώνιο στο βραχύ βίο μας. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Οι συνθήκες αλλάζουν. Οι προτιμήσεις μας διαφοροποιούνται. Σωστά οικοδομήματα με σαθρά θεμέλια αξίζουν πολύ λιγότερο από όσο δείχνουν. Προσοχή στα πλαίσια μέσα στα οποία αξιολογούνται και κρίνονται συμπεριφορές.

Πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ας σιγοκαίει η ερώτηση: “Είναι σωστές οι αρχικές συνθήκες;”. Για να χαιρόμαστε περισσότερο, να απογοητευόμαστε λιγότερο, να μην αφήνουμε τα αρνητικά να σκεπάζουνε τα θετικά, να είμαστε των πλαισίων εντός. 

Και όλα αυτά γιατί πραγματικά:  

Ο άνθιρωπος είναι τιρένο μυσιτήριο. 

Ακούμε τον αγαπημένο Dean Martin στο τραγούδι “I Will”.

 

08/06/2007