Πέρασε χρόνος ικανός από την τελευταία φορά που στο ημερολόγιο αυτό εμφανίστηκε κείμενο του Αλοΐσιου Φλοπ. Συγκεκριμένα από το Σάββατο, 8 Μαΐου 2010, και την εγγραφή 0705 με το περιεχόμενο της σελίδας 39 από το μπλοκάκι του Αλοΐσιου. Από το μπλοκάκι αυτό επιλέγω σήμερα την εγγραφή της σελίδας 44. Εγγραφή που αποτελείται από μια επικεφαλίδα, και μάλιστα στα ιταλικά, και μια πρόταση. Ιδού:
Per Te
Δεν θέλω να μπεις στη ζωή μου। Επιθυμώ να εισβάλεις!
Ένα κλικ μακριά “Δε λες κουβέντα” σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη, μουσική του Δήμου Μούτση και ερμηνεία Σωτηρίας Μπέλλου – Δήμου Μούτση.
Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που μια απάντηση σε ζητήματα που σε απασχολούν μπορεί να δοθεί με τρόπο απρόοπτο. Αρκεί να έχεις τα μάτια ανοιχτά. Να δεις· να συνδυάσεις. Όταν διεκδικείς κάτι δέχεσαι συμβουλές και προτροπές για το πώς μπορείς να επιτύχεις αυτό το στόχο. Το δύσκολο είναι όταν η διαμορφωμένη κατάσταση δεν επιτρέπει αισιοδοξία. Όχι τόσο για την επίτευξη του στόχου αλλά για το τι αντιπροσωπεύει και τι πορεία πρέπει να ακολουθήσεις για να επιτύχεις. Και είναι δυο φορές δύσκολο όταν δεν είσαι πρόθυμος να παίξεις με τους όρους που υπάρχουν. Όταν προσεγγίζεις το στόχο με τις δικές σου δυνάμεις και μόνο και μάλιστα δίχως καν να αυτοπροβάλλεσαι. Όταν, παρ’ όλα αυτά, προβληματίζεσαι για το αν η στάση σου αυτή είναι ορθή και αν έτσι δεν αδικείς τον εαυτό σου. Όταν σε προτρέπουν άλλα να πράξεις και αλλιώς. Ερωτήματα, αμφιβολίες, ελπίδες. Βαθιά ανάσα στη φράση που διάβασα και συνδύασα με τους προβληματισμούς μου:
Ο άνθρωπος είναι πολύ ισχυρός όταν αρκείται να ‘ναι αυτός που είναι.
Η ρήση του Ζαν – Ζακ Ρουσσώ από το έργο του “Αιμίλιος”. Μια ρήση που με έκανε να αισθανθώ καλύτερα, να χαλαρώσω. Μοιάζει ότι είναι εδώ και καιρό που έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου με όλα τα ελαττώματα και τα προτερήματά του. Συνεπώς. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει!
Υπάρχουν εγγραφές που μοιάζουν με κατορθώματα. Η προσπάθεια να υπερβείς διαμορφωμένες καταστάσεις, πορείες ζωής, στάσεις του νου. Να αλλάξεις, με λίγα λόγια, ρυθμό στη ζωή σου. Να αντεπιτεθείς, να γκρεμίσεις, να τινάξεις στον αέρα. Και να κτίσεις. Από την αρχή. Με συναίσθηση, τόλμη και φαντασία. Να φανερώσεις, να εκφραστείς, να ομολογήσεις. Να διεκδικήσεις, στο κάτω – κάτω. Να διανύσεις την απόσταση. Να κρατήσεις σταθερή την πορεία που θα σε φέρει πρόσωπο με πρόσωπο. Να τολμήσεις την απογείωση. Να επενδύσεις στις ελάχιστες πιθανότητες. Να απαλλαγείς από το βάρος που σου λυγίζει τα γόνατα. Σχεδόν αυτοκαταστροφικά να βγάλεις τη γλώσσα στον καιρό. Να σπάσεις τους κύκλους της μοναξιάς και της σιωπής. Να αρθρώσεις ανάγκες και επιθυμίες. Να αποδείξεις το αδύνατο. Να σμιλέψεις το ακατόρθωτο. Να πείσεις. Να δρέψεις. Να επιτύχεις!