Η πρωτοχρονιά είναι μια σύμβαση. Μια εγκοπή στη ροή του χρόνου. Μια ευκαιρία να δώσουμε, ακόμα μια φορά, υποσχέσεις στον εαυτό μας. Να ανασυνταχθούμε. Να δηλώσουμε ότι, επιτέλους, θα αλλάξουμε. Να βάλουμε καινούργιους στόχους· να ανανεώσουμε παλιές ελπίδες. Να αισθανθούμε ότι ξεκινάμε από την αρχή· να προγραμματίσουμε. Παράλληλα, αυτή η εγκοπή, μας επιτρέπει πολλούς και ποικίλους απολογισμούς. Επαγγελματικούς, οικονομικούς, συναισθηματικούς. Τι χάσαμε, τι κερδίσαμε. Τι δώσαμε, τι πήραμε. Πότε, πόσο και πώς. Μας δίνει, ακόμα, μια καλή ευκαιρία να ευχηθούμε. Σε φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Να θυμηθούμε σχέσεις που ατόνησαν και, εφόσον το επιθυμούμε, να επιχειρήσουμε μια προσέγγιση που δεν θα μας εκθέσει. Ένα, “Γεια σου, βρε ψυχή! Τι γίνεσαι;”, που καιρό, ίσως, μας βασάνιζε και δεν τολμούσαμε να ξεστομίσουμε. Μια ευκαιρία, ακόμα, να “καθίσουμε” σε τραπέζια γιορτινά, με πρόσωπα κοντινά και αγαπημένα, και να υψώσουμε γεμάτα ποτήρια δίνοντας και παίρνοντας ευχές. Μια εγκοπή που, από την άλλη, μεγιστοποιεί την απουσία προσώπων αγαπημένων ή επιθυμητών. Παραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα. Πάμε για άλλα (που θα είναι τα ίδια). Πολλές ευχές ευγενικές αναγνώστριες και ευγενικοί αναγνώστες για ένα 2010 όπως το ονειρευτήκατε! Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!
Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009
Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009
0677. Δεκέμβριος και Τότε
Δύσκολοι καιροί, που παραμένουν. Άνοστες γιορτές με λαμπάκια και συμβάσεις. Κάλαντα που έχουν εκχωρηθεί στους αλλοδαπούς. Πολυώροφα πολυκαταστήματα γεμάτα καταναλωτικά ηλεκτρονικά, δίσκους (όλων των ειδών) και βιβλία. Έφοδος. Απώλεια της καθημερινότητας. Απουσία που πληγώνει. Προσμονή. Ίσως!
ΑΣ ΕΡΘΕΙ
Ότι κι αν είναι
Άστο
Κι ας έρθει
Σαν μια σκιά
Κι ας πέσει
Στα μάτια μας
Μπροστά
Στα μάτια μας
Κι ας πέσει
Σαν μια σκιά
Σαν έρθει
Η σκιά
Δηλώνει
Τον ήλιο
12.77
Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009
0676. Δύσκολοι Καιροί
Τρεις ημέρες κανονικής άδειας, Τετάρτη έως Παρασκευή, που ξοδεύτηκαν, ως συνήθως, άδοξα. Χάλασε, ξαφνικά και απότομα, και ο Η/Υ της Τ47 και ήρθε το πράγμα και έδεσε. Προσπάθησα να τον επισκευάσω επιτόπου αλλά δε γινότανε. Χρειαζότανε “φορμάρισμα” του σκληρού που είχε το λειτουργικό και συνεπώς, και για να “φορτωθεί” στη συνέχεια ένα πλήθος προγραμμάτων, σύνδεση με το διαδίκτυο. Τον μετέφερα, λοιπόν, εδώ στην Α29 και ξεκίνησα την αποκατάσταση (και όχι, βεβαίως, της βλάβης. . .). Μετά από αρκετές ώρες δουλειάς μπορώ να πω ότι έχω τα αποτελέσματα που θέλω. Χώρια που τώρα, ο της Τ47 Η/Υ, είναι πιο γρήγορος και . . . ευκίνητος. Ευτυχώς που τα δεδομένα μου βρισκόντουσαν σε δεύτερο σκληρό δίσκο (με 5-6 αντίγραφα ασφαλείας σε άλλους σκληρούς, εξωτερικούς δίσκους και CD) και δε χρειάστηκε να τρέξω και γι’ αυτά.
Αύριο εργασία και χαρά. Στη συνέχεια Χριστούγεννα (με λαμπάκια – Ευρωπαίοι γίναμε, κουραμπιέδες και μελομακάρονα) δυο – τρεις ημέρες δουλειάς και κανονική άδεια, πρώτα ο Θεός, μέχρι τις 11 ή τις 13 Ιανουαρίου 2010 (ανάλογα με τις συνθήκες).
Η διάθεσή μου είναι σακατεμένη, το Project Δήμητρα με βασανίζει και ο καιρός είναι παχύρρευστος! “Με το χώμα που έχουμε θα φτιάξουμε τα τσουκάλια μας”, συλλογίζομαι και παρηγορούμαι.
Αφιτά!
Ακούγεται το τραγούδι “The Winter Will Be Long” με την ορχήστρα του Raymond Lefevre.
20/12/2009
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
0675. Μίκυ Μάους Club ή Εύρηκα!
Είναι γεγονός! Το απρόσμενο παραμονεύει. Την Πέμπτη, 10 Δεκεμβρίου, αγόρασα μια σειρά 11 βιβλίων με τίτλο:
Ελληνική Λογοτεχνία – Πανόραμα Ελληνικού Διηγήματος του εκδοτικού Οίκου “Αλέξανδρος” (2001).
Θεώρησα καλό να τοποθετήσω τους 11 τόμους στη βιβλιοθήκη της Α29. Έπρεπε, λοιπόν, να κάνω κάποιες ανακατατάξεις. Απόσυρα αρκετά βιβλία ανάμεσα στα οποία και 16 τόμους μιας σειράς για Η/Υ των εκδόσεων Αλκυών / Time Life που είχα αποκτήσει, τεύχος – τεύχος, τη διετία 1989 – 1990.
Έχω τη συνήθεια να ξεφυλλίζω κάθε βιβλίο που πιάνω στα χέρια μου μιας και συνηθίζω να φυλακίζω διάφορα στις σελίδες των βιβλίων μου. Έναν – έναν τόμο, λοιπόν, τον ξεφύλλιζα και τον τοποθετούσα σ’ ένα χαρτοκιβώτιο για να μεταφέρω όλη τη σειρά στην Τ47.
Ήταν εκεί! Στον τόμο “Τhe Human Body” (Το Ανθρώπινο Σώμα). Δυο κομματάκια χαρτί, στην ουσία, που τα έψαχνα εδώ και καιρό. Για να είμαι ειλικρινής, είχα “φάει τον κόσμο”.
Επρόκειτο για τα διαπιστευτήρια μου του Μίκυ Μάους Club τα οποία έψαχνα, τουλάχιστον, από τον Απρίλιο του 2008. Και ναι, καλά θυμόμουνα. Έχω, πλέον, στα χέρια μου το “ΤΙΜΗΤΙΚΟΝ ΔΙΠΛΩΜΑ” και το “ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΜΕΛΟYΣ”. Και τα δύο σε αρίστη κατάσταση και από το μακρινό 1966 της παιδικής μου ηλικίας. Το δίπλωμα είναι διαστάσεων 20,4x14,8 (τετραγωνικά εκατοστόμετρα) και η ταυτότητα 11,5x6,7 ((τετραγωνικά εκατοστόμετρα).
Χάρηκα πολύ που, τόσα χρόνια τα ξαναβρήκα! Θυμόμουνα ότι τα είχα βγάλει από τον τόμο του Πάπυρου Λαρούς, όπου αρχικά τα είχα τοποθετήσει, και τα είχα βάλει σε κάποιο άλλο “μεγάλο” βιβλίο αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ και να βρω πού. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και, απρόσμενα και απροσδόκητα, το μυστήριο λύθηκε. Και μήπως έτσι δε συμβαίνει συνήθως; Με το πλήρωμα του χρόνου, με τη σειρά και το πάει των πραγμάτων.
Υ.Γ. Πολλά Έτη Πολλά μετά ευχών διαπύρων και πολυπληθών σε μία αδελφή, κυριολεκτικά, ψυχή που σήμερα έχει τα γενέθλια της.
Τελικώς το esnips είναι, θαρρώ, βλαμμένο ή έχει μουλαρώσει ή και τα δύο μαζί. Προσπαθώ από εχθές το απόγευμα να ανεβάσω ένα τραγούδι, τέλος πάντων, και το αποτέλεσμα είναι ένα σκέτο μηδενικό. Μου βγάζει κάτι x κοκκινωπά, κάτι “το άσμα προστατεύεται”, αφού όμως κάνει ότι το ανεβάζει – τάχα μου τάχα μου - και φάει κανένα τεταρτάκι, κάτι τέτοια. Επειδή η υπομονή μου εξαντλήθηκε (κι εδώ που τα λέμε με καθυστέρηση) ανεβάζω την εγγραφή δίχως μουσική υπόκρουση (και ας είχα βρει κάτι ωραιότατες) και το κρίμα στον, ηλεκτρονικό, λαιμό του. Πάσα πρόταση για επίλυση του προβλήματος (μου) δεκτή!
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
0674. Σατυρικόν
Προσφάτως αγόρασα ένα αντίτυπο του βιβλίου “Σατυρικόν” του Πετρώνιου, σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου (Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2009, ISBN: 978-960-211-914-3). Οι διαστάσεις του βιβλίου είναι 14x21, τετραγωνικά εκατοστόμετρα, και αριθμεί 229 σελίδες από τις οποίες 20 είναι αφιερωμένες στην Εισαγωγή. Το στίγμα του περιεχομένου του βιβλίου, και του ύφους της μετάφρασης θα έλεγα, δίνεται από το εξώφυλλο ακόμα (“Προς τέρψιν, διασκέδασιν και συμμόρφωσιν των απανταχού Ελλήνων”). Περισσότερα αναφέρονται στο οπισθόφυλλο και στην εκτεταμένη εισαγωγή όπου ο συγγραφέας, με παιχνιδιάρικη διάθεση – αυτή είναι η ακριβής έκφραση, καταπιάνεται με το ζήτημα της ταυτότητας του συγγραφέα παραθέτοντας ένα πλήθος ιστορικών και άλλων πληροφοριών.
Στο βιβλίο περιγράφονται οι περιπέτειες δυο “φίλων”, του Εγκόλπιου, ο οποίος είναι και ο αφηγητής, και του Άσκυλτου. Περιπέτειες οι οποίες διαδραματίζονται τον πρώτο μετά Χριστό αιώνα στην Ιταλία. Σημειώνεται ότι το έργο δεν έχει σωθεί ολόκληρο και έτσι παρουσιάζονται κενά ή και σημεία που είναι δυσνόητα. Στο βιβλίο στηρίχτηκε και η ομώνυμη ταινία του Federico Fellini. Το διάβασα το βιβλίο. Παράλειψα μόνο, και το ομολογώ, τις σελίδες 187 έως 195 στις οποίες περιέχονται στίχοι που βρήκα βαρετούς. Μου άφησε κάτι αυτή η ανάγνωση; Όχι πολλά πράγματα, φοβούμαι. Λίγη τέρψη, ελάχιστη διασκέδαση, καμία συμμόρφωση. Το κείμενο, βεβαίως, διαβάζεται άνετα και φαίνεται, πώς να το πω, δουλεμένο.
Ωστόσο, με το συγκεκριμένο έργο υπάρχει μια προϊστορία. Το πρώτο αντίτυπό του το αγόρασα πριν από 33 χρόνια! Επρόκειτο για ένα βιβλίο των εκδόσεων “Κείμενα”, διαστάσεων 12x19,5 τετραγωνικών εκατοστομέτρων, 198 σελίδων σε μετάφραση Κ. Μιχαήλ, με χρονολογία έκδοσης το 1970. Δυστυχώς το αντίτυπο που αγόρασα τότε είχε ένα πρόβλημα στη σελιδοποίησή του. Μετά τη σελίδα 112 επαναλαμβανόντουσαν οι σελίδες 65-80 για να συνεχιστεί το κείμενο με τη σελίδα 129. Θυμάμαι ακόμα πόσο είχα στεναχωρηθεί τότε για το γεγονός αυτό. Τότε, ποιος γνωρίζει πλέον το γιατί, δεν είχα αντικαταστήσει το προβληματικό αντίτυπό μου με ένα σωστό. Μου είχε μείνει όμως απωθημένο. Έτσι, όταν έμαθα για τη μετάφραση του έργου από τον Άρη Αλεξάνδρου έσπευσα να αποκτήσω ένα αντίτυπό της. Δε θυμάμαι αν είχα ολοκληρώσει την ανάγνωση του έργου στη δεκαετία του 70 ή την παράτησα όταν έπεσα για δεύτερη φορά πάνω στη σελίδα 65. Θυμόμουνα όμως το όνομα ενός των πρωταγωνιστών: Τριμαλχίωνας. Και πώς τον αποκαλούσε ο κ. Αλεξάνδρου; Τριμάλχιο!
Πονηρεύτηκα. Αναζήτησα το προβληματικό μου αντίτυπο. Το βρήκα. Έβαλα το ένα “Σατυρικόν” δίπλα στο άλλο. Καμία σχέση. Μα πόση ελευθερία μπορεί να έχει ένα μεταφραστής στο έργο του; Και ο έρημος ο αναγνώστης τι πρέπει να κάνει; Ποιον να πιστέψει; Θυμήθηκα το κλασσικό: Οι μεταφράσεις που είναι ωραίες δεν είναι πιστές και όσες είναι πιστές δεν είναι ωραίες. . .
Για του λόγου το αληθές παραθέτω, ενδεικτικά, τις δυο μεταφράσεις της αρχής της παραγράφου 2 πρώτα σε μετάφραση Κ. Μιχαήλ και κατόπιν Άρη Αλεξάνδρου:
Αναθρεμμένοι μ’ αυτό τον τρόπο οι νέοι τι γούστα μπορούν να έχουν; Ο μάγειρας θα μυρίζει πάντα τσίκνα. Ας μη σας κακοφαίνεται, ρήτορες: εσείς πρώτοι δολοφονήσατε τη ρητορική. Δίνοντας στο λόγο μια μάταιη μουσική, και κάνοντας τον ένα παιχνίδι κενών λέξεων, τον μεταβάλατε σ’ ένα σώμα χωρίς νεύρο και ζωή. Όταν ο Σοφοκλής κι ο Ευριπίδης δημιούργησαν τη γλώσσα που τους χρειαζόταν, οι νέοι δεν έκαναν ακόμα τέτοιες ασκήσεις. . .
Έχοντας τραφεί σύμφωνα με αυτό το διαιτολόγιο, χάνουν το αισθητήριο της γεύσεως, ακριβώς όπως κι ένας λαντζέρης δεν μπορεί να οσφρανθεί τίποτ’ άλλο πάρεξ τις βρομιές της κουζίνας. Μη σας κακοφαίνεται, ω ρητοροδιδάσκαλοι. Πρώτοι εσείς την καταντήσατε την ευγλωττία στα σημερινά της χάλια. Προσέχοντας μόνο τις άσκοπες και κούφιες παρηχήσεις, τα σαχλά λογοπαίγνια, μετατρέψατε την επιχειρηματολογία σε σώμα αχαμνό, σε πτώμα, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Οι νέοι δεν είχανε δεθεί ακόμα χειροπόδαρα με τις ρητορικές ασκήσεις σας, όταν οι Σοφοκλήδες και οι Ευριπίδηδες κατάφεραν να γράψουν όπως ακριβώς θα πρέπει να μιλάγανε τότε οι άνθρωποι. . .
Αν με ρωτήσετε ποια μετάφραση προτιμώ θα απαντήσω, διαισθητικά και ευθέως: την πρώτη! Η δεύτερη μοιάζει επί τούτου ποικιλμένη και “απλωμένη”. Στην πρώτη και παλαιότερη εξ’ άλλου υπάρχει και ένα κομψό: Μετάφραση από τα Λατινικά.
Στη δεύτερη;
Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!
Από το εξαιρετικό διπλό άλμπουμ “Ελιξίριο – Μουσικές Εξαίσιες” ακoύμε το όμορφο “Tango Latino” με σολίστ τους Νότη Μαυρουδή και Ζωή Τηγανούρια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)