Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

1034. Σύνταγμα – Ομόνοια: Τεθλασμένη Διαδρομή (Α)

Όπως έγραψα και στην προηγούμενη εγγραφή συνηθίζω, όταν πηγαίνω στο γραφείο με το metro,  να κατεβαίνω στο σταθμό του Συντάγματος και να κατηφορίζω προς την Ομόνοια.

Ο σκοπός διττός. Άσκηση και φωτογράφιση (με την κάμερα του κινητού - Samsung S3 Neo). Για την ποικιλία του πράγματος προσπαθώ να ακολουθώ διαφορετικές διαδρομές προκειμένου, κυρίως, να εξυπηρετήσω αυτόν τον δεύτερο σκοπό.

Το καλό είναι ότι, γύρω στις επτά το πρωί που κατηφορίζω, η κίνηση, ανθρώπων και οχημάτων, είναι μειωμένη και η διαδικασία της φωτογράφισης διευκολύνεται. Τώρα μάλιστα, με την αλλαγή της ώρας, υπάρχουν και καλύτερες συνθήκες φωτισμού.

Τη γνώμη μου για την πόλη της Αθήνας την έχω καταθέσει εδώ και αυτό δεν αλλάζει. Από την άλλη το μόνο σίγουρο ότι υπάρχουν σημεία - οάσεις ομορφιάς τα οποία απομονώνοντάς τα, σε μία φωτογραφία για παράδειγμα, μπορείς να τα φωτίσεις και να τα αναδείξεις.

Από τη διαδρομή (μου) Σύνταγμα – Ομόνοια, λοιπόν, της Δευτέρας, 26 Οκτωβρίου, ακολουθεί μια επιλογή 31 φωτογραφιών:
































Ένα κλικ μακριά, Των παπουτσιών Η Σκόνη, των Πέτρου ΤαμπούρηΘοδωρή Γκόνη, από το άλμπουμ τους Τα Πορφυρά Καμπάγια, με τον Γεράσιμο Ανδρεάτο:


28/10/2015

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

1033. Σταθμός metro, Σύνταγμα


Το πόστο του είναι στην κλίμακα που οδηγεί από την οδό Πανεπιστημίου, έξω από τη Μεγάλη Βρετανία, στις πλατφόρμες του metro (και αντιθέτως!). Πέντε ή έξη σκαλάκια κάτω από το επίπεδο της οδού.

Καθισμένος, συνήθως μαυροφορεμένος. Καλοβαλμένος, γύρω στα τριάντα με περιποιημένο μούσι. Στα χέρια προτεταμένο ένα πλαστικό ποτηράκι. Επαιτεί. Τον συναντώ τα πρωινά που κατεβαίνω στο συγκεκριμένο σταθμό για να περπατήσω μέχρι το γραφείο.

Όταν πέρασα, κάποιες φορές, μόνος δεν είπε κουβέντα. Όταν βρεθούμε αρκετοί να βαδίζουμε προς την έξοδο που έχει εγκατασταθεί, μοιράζει ευχές. Καλημέρα, καλή εβδομάδα, υπέρ υγείας ημών και των οικογενειών μας. Φωνή σταθερή, ευχάριστη. Μια φορά τον ελέησα.

Από κάποιο σημείο και πέρα ενοχλήθηκα από την παρουσία του. Άλλαξα διαδρομή. Δεν γνωρίζω αν έχει κάποια πάθηση, κάποιο πρόβλημα. Δεν τον έχω δει καν όρθιο. Όμως έκανα τη σκέψη: Αν δεν έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα γιατί, νέος άνθρωπος, δεν αναζητά εργασία;

Δεν επιθυμώ να αδικήσω κανένα μα μήπως, με τη δικαιολογία των δύσκολων καιρών που περνάμε, όσοι είναι επιρρεπείς στην τεμπελιά βρίσκουν την ευκαιρία να τείνουν πλαστικά ποτηράκια επαιτείας και να βγάζουν καθιστοί μεροκάματο μοιράζοντας βλέμματα και ευχές;

Όπως και να έχει, να είναι καλά ο άνθρωπος. Αυτός γνωρίζει πώς και γιατί έφτασε να επαιτεί. Έκανα τη σκέψη Αν μπορεί γιατί δεν αναζητά εργασία;. Την κατέθεσα. Αυτό είναι όλο.

Να είσαστε Καλά, καλή Εβδομάδα!

Ένα κλικ μακριά, Τα Χέρια, των Γιάννη Σπανού – Λευτέρη Παπαδόπουλου, από το άλμπουμ Ας Ερχόσουν Για Λίγο σε ενορχήστρωση  και διεύθυνση ορχήστρας του Γιώργου Παγιάτη:



18/10/2015

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

1032. Μοναστηράκι

Βόλτα, προχθές, στο Μοναστηράκι μετά το γραφείο. Κάποια δουλίτσα στη Βύσσης (δυο πόμολα για ένα παλιό κομοδίνο) και μια ευκαιρία για κάποιες φωτογραφίες και σουβλάκια στο Θανάση. Με τα πόμολα δεν έκανα τίποτα, έπρεπε να έχω μαζί μου κάποιο δείγμα, σουβλάκια (δύο) έφαγα και κάποιες φωτογραφίες τις κατάφερα!

Το εκνευριστικό με την κάμερα του Samsung S3 Neo είναι ό,τι οι ρυθμίσεις που κάνεις κρατάνε όσο είναι ενεργοποιημένη. Γεγονός εξαιρετικά εκνευριστικό για κάποιον που θέλει την κάμερα του κινητού του σε ετοιμότητα. Τέλος πάντων έκανα ότι μπορούσα με δεδομένο ότι με εμπόδιζαν πρώτα τα παντός είδους τροχοφόρα (ο μεγαλύτερος εχθρός του φωτογράφου στην πόλη) και μετά το μεγάλο του κόσμου πλήθος (και πώς να σηκώσεις την κάμερα μπροστά στο πρόσωπο του διαβάτη;).

Από τις φωτογραφίες που τράβηξα ακολουθούν δεκαπέντε ενώ κάποιες έχουν ήδη πάρει το δρόμο τους για το Instagram.

















Ένα κλικ μακριά Ottmar Liebert και “2 The Night”:


11/10/2015