1018. Όταν Η Απόσταση Μοιάζει Να Μην Έχει Σημασία

Για κάποια πράγματα είναι, έτσι κι αλλιώς, δύσκολο να γράψεις. Το ζήτημα είναι τι πράττεις όταν, παρά την όποια ή τις όποιες δυσκολίες, αισθάνεσαι ανάγκη να γράψεις για αυτά. Όχι για άλλα, ανάλαφρα και ανώδυνα, μα ακριβώς για αυτά τα δύσκολα και επώδυνα. Το χειρότερο; Να γράψεις δίχως να καταδείξεις, δίχως να κατονομάσεις. Δύσκολο, μα ακατόρθωτο όχι.

Πώς αντιμετωπίζεις, λοιπόν, το ξάφνιασμα που προκαλεί μία αντίδραση, σε δεδομένη συμπεριφορά σου, την οποία κρίνεις εκτός μέτρου και για τούτο άδικη; Πώς πείθεις τον απέναντι, ο οποίος μοιάζει οργισμένος, για το δυσανάλογο του πράγματος; Πώς καταπραΰνεις το θυμό, που με τη σειρά του, ο απέναντι σου προκάλεσε;

Πώς, και αυτό έχει μεγάλη σημασία, εισπράττεις το ότι το όλον το προκάλεσε μια ενέργειά σου, πριν από περισσότερα από τριάντα χρόνια, την οποία πρόσφατα γνωστοποίησες; Αν τότε ήταν επιλήψιμη, που αναμφίβολα ήταν, εξακολουθεί σήμερα, τόσα έτη μετά, να έχει την ίδια βαρύτητα; Δικαιολογεί  την επί δυόμιση μήνες οργισμένη σιωπή, όπως αποδείχτηκε, και τη σκαιότατη συμπεριφορά απέναντι στην προσπάθεια σου για επικοινωνία;

Δικαιολογεί “αυτοκρατορικό”, του απέναντι, ηλεκτρονικό μήνυμα με   ρητή μάλιστα απαγόρευση να απαντήσεις και συνεκδοχικά να αντιδράσεις και να υπερασπιστείς τον, τότε έστω, εαυτό σου;  Και όλα αυτά σε μία ηλικία και σε μία φάση που πίστευες ότι μια ειλικρινής φιλική σχέση τείνει να παγιωθεί ανάμεσα σε σένα και τον απέναντι. Ποιο είναι το νόημα, ποια η ουσία μιας τέτοιας συμπεριφοράς; Πόσο θα ήταν προτιμότερο να σηκώσει το τηλέφωνο και ευθέως να πει:

      -     Έλα ‘δω ρε Ν. τι βλακεία ήταν αυτή που έκανες; Με στεναχώρησες!

Κι εσύ, με όλη την καλή διάθεση, να απαντήσεις, να δικαιολογήσεις, να υπερασπιστείς. Χωρίς ενδοιασμό να ζητήσεις, γιατί όχι, συγγνώμη για ό,τι πριν από τριάντα χρόνια έπραξες.

Αντ’ αυτού εισέπραξες σκαιότατη συμπεριφορά, όταν προσπάθησες να επικοινωνήσεις τηλεφωνικά, για να ακολουθήσει το “αυτοκρατορικό” ηλεκτρονικό μήνυμα το οποίο έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Το χειρότερο; Δίχως καν να έχει περάσει από το μυαλό σου ότι είχες δημιουργήσει τέτοιο πρόβλημα και τόση οργή στον απέναντι. Δίχως να δηλωθεί από αυτόν τι ακριβώς τον όργισε και γιατί. Απλώς, πάνω στους δυόμιση μήνες μη επικοινωνίας έκανες την κίνηση και βρέθηκες προ της εξαιρετικά δυσάρεστης εκπλήξεως να σου κλείσουν το τηλέφωνο στα μούτρα και το βράδυ της ίδιας μέρας να λάβεις το, συν τοις άλλοις, "μην απαντήσεις" μήνυμα.

Δεν απάντησες. Θα μπορούσες, βεβαίως, και να απαντήσεις και να είσαι, με τη σειρά σου, το ίδιο ή και περισσότερο εριστικός και προσβλητικός. Τώρα αισθάνεσαι, και έτσι είναι, ότι ο απέναντι σε θέλει στη γωνία και στο ένα πόδι να περιμένεις. Να περιμένεις να κατακαθίσει η σκόνη που σήκωσε το προ τριακονταετίας συμβάν και η οργή του προκειμένου να βγει η ετυμηγορία. Θα σου δοθεί άραγε χάρη ή οριστικώς και τελεσιδίκως έχεις καταδικαστεί “εις το πυρ το εξώτερον”;

Όχι, δεν έχεις κανένα λόγο να αδημονείς για την ετυμηγορία. Η αναίτια υπερβολική, στα όρια της απρέπειας, αντίδραση του απέναντι την έχει καταστήσει ήσσονος σημασίας. Το ζήτημα, πλέον, δεν είναι αν θα σου δώσει δεύτερη ευκαιρία αυτός  μα εσύ. Αυτό που κυριαρχεί είναι το αίσθημα της απογοήτευσης. Γνωρίζεις τον άλλο 40 + χρόνια και αποδεικνύεται ότι τίποτα δεν κατάλαβε από εσένα και τον χαρακτήρα σου. Μπορεί με μιας να διαγράψει συναντήσεις και συνομιλίες, να οργιστεί, να σε κατατάξει στους εντελώς ακατάλληλους για φίλους του.

Το μόνο σίγουρο ότι μια περιέργεια για το πώς θα μαζευτεί, αν μαζευτεί, το πράγμα την έχεις. Μια “συγγνώμη”, πάντως, από τον απέναντι θεωρείς ότι θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει μια καλή βάση για να διευθετηθεί το όλο ζήτημα. Μια “συγγνώμη” που, όπως και να το κάνουμε, πολύ δύσκολα ζητούν οι αυτοκράτειρες. Πρόβλημά τους!  

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!  

Ένα κλικ μακριά η Πόλυ Πάνου στο αγαπημένο “Ένα Σφάλμα Έκανα” σε μουσική Θόδωρου Δερβενιώτη και στίχους Νίκου Μουρκάκου:

07/06/2015