0309. Δυόμιση Χιλιόμετρα

Από την Α29 μέχρι την Τ47, όπου το πατρικό μου, η απόσταση είναι δυόμιση χιλιόμετρα. Η υψομετρική διαφορά, ανάμεσα τους, στα 113 μέτρα. Το πατρικό στους πρόποδες, σχεδόν, του Τρελού. Η Α29 νοτιοανατολικά της Τ47.

Υπάρχουν απογεύματα που ο Ι. με αφήνει στην Τ47 και συνεχίζει με το αυτοκίνητο για τη σχολή του. Χαίρομαι να επιστρέφω πεζοπορώντας από το πατρικό στο σπίτι μου. Τώρα που η μέρα μεγάλωσε και ο καιρός γλύκανε είναι πανέμορφα.

Έχω και σχέδιο. Στο δεύτερο στενό, στα 460m, αριστερά και κατόπιν εναλλασσόμενα δεξιά - αριστερά μέχρι την Α29. Περπατώ με βήμα ταχύ. Με ρυθμό. Χρειάζομαι κάτι λιγότερο από 30 λεπτά για να διανύσω την απόσταση.

Η πιο γλυκιά ώρα, την εποχή αυτή, είναι γύρω στις επτά το απόγευμα. Τότε ξεκινώ. Περπατώ και κοιτάζω τις κατοικίες των ανθρώπων. Τους κήπους. Τον περίγυρο. Σημειώνω στο μυαλό μου. Τα όμορφα. Τα άσχημα. Τα αδιάφορα. Εξοικειώνομαι με τη διαδρομή.

Θα στρίψω δεξιά και θα συναντήσω σταθμευμένη μια ασημί Laguna. Λίγο μετά θα στρίψω αριστερά και θα αντικρύσω ένα παλιό μπλε Ford Escort. Ανάμεσά τους, από ένα χαμηλό μπαλκονάκι κάτω, τέσσερα παρατημένα πλαστικά ζωάκια. Το ένα είναι μια τίγρης σε στάση επίθεσης. Ένα από τα ζωάκια είναι πεσμένο. Προσμένει το παιδικό χεράκι που θα το σηκώσει και θα παίξει μαζί τους.

Προσπαθώ να συγκρατήσω λεπτομέρειες. Άχρηστες λεπτομέρειες. Το σχήμα μιας πόρτας. Το ύψος ενός δέντρου. Ένα ιδιότροπο κάγκελο στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου. Είναι περίεργη η εμμονή μου αυτή. Από την άλλη με ενδιαφέρει η φυσιογνωμία των κτισμάτων. Η διαμόρφωση των κήπων.

Μου αρέσει να κοιτάζω και ψηλά. Τα τελειώματα των κτισμάτων. Τα μπαλκόνια με τραπεζάκια και καρεκλίτσες. Τους ηλιακούς θερμοσίφωνες να λαμποκοπούν στον ήλιο. Ξαφνιάστηκα όταν ανακάλυψα ένα κλιμακοστάσιο με κυλινδρικό σχήμα και καμπυλωτά τζάμια. Τόσες φορές είχα περάσει απ’ έξω και δεν το είχα προσέξει.

Το πιο ευχάριστο κομμάτι της διαδρομής είναι όταν φτάνω στην αρχή της μεγάλης ευθείας και αρχίζω να κατηφορίζω προς την Α29. Στο βάθος φαίνεται ένα κομμάτι του Σαρωνικού. Στραφταλίζει. Βαδίζω πάντοτε στο αριστερό πεζοδρόμιο. Κατηφορίζω και χαρά φουσκώνει το στήθος μου. Γιατί είμαι υγιής. Γιατί περπατώ. Γιατί μπορώ και συλλογίζομαι. Γιατί είμαι.

Ακούγεται ο Joe Simon στο “Drowning In The Sea of Love”. Όμορφη σόουλ μουσική από το βινίλιο στο διαδίκτυο.

27/04/2007