0299. Μεγάλη Εβδομάδα

Ξεκίνησα να γράψω για την Μεγάλη Εβδομάδα. Για το πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πόσο πιο άχαρα βιώνουμε πια τις ημέρες αυτές. Έγραψα τρεις παραγράφους. Σταμάτησα. Δεν μου άρεσαν αυτά που είχα γράψει. Το θέμα με ξεπερνούσε. Δεν υπήρχε ούτε ο χρόνος, ούτε η διάθεση, ούτε η γνώση. Στο νου το: “Μη εική περί των μεγίστων συμβαλλώμεθα” [“Μην αποφαινόμαστε στην τύχη για τα σπουδαία”] του Ηράκλειτου.

Μονάχα για τον εαυτό μου μπορούσα να μιλήσω. Και αυτό το είχα ήδη κάνει πριν από τριάντα χρόνια. Ήταν σε μια επιστολή που έχω ήδη κοινοποιήσει εδώ. Για λόγους ευκολίας, δικής σας αλλά και δικής μου, ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα:

. . . . .

010477, Παρασκευή

Πια η άνοιξη μπήκε για τα καλά και στον αέρα μπορεί κανείς να υποψιαστεί το μεγάλο σώμα του Χριστού που σε λίγο θα νεκρωθεί για ν’ αναστηθεί. Απέχω πολύ από το να είμαι Χριστιανός σύμφωνα με τους, αν υπάρχουν, εκκλησιαστικούς ορισμούς. Όμως είμαι κοντά στο Χριστιανισμό στο μέτρο που η ανθρώπινη φύση μου τον συμμερίζεται και τον αποζητά. Χριστιανός στο μέτρο που η ψυχή μου έχει αυτές τις παλιές συνιστώσες που κατόρθωσαν στην παιδική μας ηλικία να μας δώσουν στιγμές ευτυχίας. Μονάχα που τώρα αυτές οι στιγμές ευτυχίας, ή καλύτερα ευδαιμονίας, εντονότερα συνειδητές βιώνονται μέσα στη μοναξιά μας μακριά από το πλήθος των περιβόλων των εκκλησιών.

Κάτι στην ατμόσφαιρα άμεσα συνδεμένο μ’ αυτές τις συνιστώσες, τις ίσως βαλμένες από την τάξη των πραγμάτων, που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά σε ειδοποιεί για το γεγονός της ανάστασης. Χθες νυχτερινός περίπατος στους έρημους δρόμους της Τ. και βαθιές ανάσες σ’ αυτή την ατμόσφαιρα. Η άνοιξη στον ερχομό της έχει μια απροσδιόριστη συγκεκριμένη σκληρότητα ίσως γιατί το ξεχείλισμα της καρδιάς και της ψυχής μας δυναστεύεται από το πεπερασμένο της σωματικής μας υπόστασης. Η άνοιξη είναι κοντά στην ανάσταση επειδή είναι κοντά στην ψυχολογία του θάνατου. Στο νου:

April is the cruelest month, breeding

Lilacs out of the dead land, mixing

Memory and desire, stirring

Dull roots with spring rain

(T.S. Eliot, The Waste Land, The Burial of the Dead)

. . . . .

Στο πνεύμα των ημερών ακούγεται το “I Don’t Know How to Love Him” με την Yvonne Elliman από την Rock όπερα των Andrew Lloyd Webber και Tim Rice “Jesus Christ Superstar” [πάντοτε στην Studio εκτέλεση. . .]

04/04/2007