0300. Ημέρες Πάσχα

Ήταν και τότε ημέρες Πάσχα. Κάπου κοντά στα τέλη της δεκαετίας του 70. Μια εποχή που οι επιστολές ήταν από χαρτί και μελάνι και όχι bits και bytes. Βρισκόμουνα σε μια ψυχολογία περίεργη. Αγαπούσα και δεν αγαπιόμουνα. Ο μεγάλος εφηβικός μου έρωτας που ποτέ δεν ανταποκρίθηκε ή, μάλλον, που ποτέ δεν τα καταφέραμε να συντονιστούμε.

Ζούσα με την προσμονή ενός θαύματος. Περίμενα ένα μαγικό άγγιγμα που θα τοποθετούσε τα πράγματα στη θέση τους πραγματοποιώντας τις επιθυμίες μου. Είχα να πω πολλά και δεν μου επιτρεπότανε να πω τίποτα. Κάθε αναπνοή και μια ελπίδα.

Θα πρέπει, λοιπόν, να ήταν μεγάλη εβδομάδα όταν στην Τ47 έφτασε ένας φάκελος από τη Γερμανία. Όνομα παραλήπτη το δικό μου. Αποστολέα ανύπαρκτο. Τον άνοιξα. Μια κάρτα για το Πάσχα. Ο γραφικός χαρακτήρας γυναικείος [αν μπορεί να γίνει τέτοια διάκριση]. Κάποιοι στίχοι το περιεχόμενο της κάρτας.

Χθες, στην Τ47, έψαξα φάκελο και κάρτα. Δεν τα βρήκα. Δεν είχα χρόνο για πιο προσεκτική αναζήτηση. Υπάρχουν. Είναι βέβαιο. Ότι μπορώ να θυμηθώ είναι:

. . .

Άφησε το Χριστό να αναστηθεί στην καρδιά σου . . .

Και δέξου πως το έκανε μόνο για σένα.

Μου άρεσε αυτό το “μόνο για σένα”. Από το συλλογικό στο ατομικό. Από τη μάζα των πολλών στην διακριτή περίπτωση του ενός. Το όλον που διαιρείται και όλον παραμένει.

Είχα την ψυχολογία να πιστέψω ότι αποστολέας ήταν η κοπελιά της πρώτης παραγράφου. Και το υπέθεσα. Και βαλάντωσα.

Περίπου ένα μήνα μετά αποδείχτηκε ότι αποστολέας ήταν μια Μαρία. Η Μαρία “του Χολαργού” όπως την ονόμασα αργότερα. Δεν συναντηθήκαμε ποτέ. Είχαμε 6-7 τηλεφωνικές συνομιλίες και αυτό ήταν όλο. Ποτέ δεν μου είπε πως και από πού έμαθε για την ύπαρξη μου. Ένα από τα πολλά μικρά μυστήρια των νεανικών μου χρόνων. . .

Καλή Ανάσταση!

Ακούγεται το “Wild World” του Cat Stevens [τότε]. 

06/04/2007