210381 Νέο Καρλόβασι
Στο οικόπεδο απέναντι ανοίγουν θεμέλια. Εδώ και ώρες ο θόρυβος του κομπρεσέρ. Μια ομίχλη έχει καθίσει στο μυαλό μου. Ο ίδιος ο καιρός είναι συννεφιασμένος. Το στομάχι μου έχει μια αισθητή παρουσία. Δεν έχω να πράξω τίποτα. Θα ήθελα να μπορώ τα πάντα.
Έχω μπροστά μου το 5ο ημερολόγιο. Το ξεφυλλίζω. Μπορώ να γράψω μια ιστορία. Να τη στείλω ή να μη τη στείλω. Αυτό το μπορώ. Μια ιστορία με ημερομηνίες και γεγονότα. Με ημερομηνίες και γεγονότα και αποσπάσματα. Οι δείκτες του ρολογιού μου σπρώχνουν το χρόνο και με συντρίβει. Ότι διαβάζεις είναι η αντίστασή μου.
Έχω μπροστά μου το 5ο ημερολόγιο. Και είμαι γοητευμένος από τη Μιστρά. Οξύ ξάφνισμα όταν λίγες μέρες πριν ανακάλυψα (στο λόχο) ένα γράμμα με αποστολέα μια κοπελιά κάτοικο της Μιστρά (θαρρώ στο 50). Ο δρόμος τινάχτηκε και με τύλιξε. Ο χρόνος και ο χώρος δέθηκαν κι όλα τα βήματα που πάτησα πάνω στη Μιστρά μοιάζει να αντήχησαν. Έτσι δέθηκε η ζωή μας με μερικά πράγματα και είναι δύσκολο πια να ξεχωρίσει. Έτσι δεθήκαμε με μερικούς ανθρώπους και η θύμησή τους μπορεί ακόμα να μας δίνει μια πίκρα. Μια πίκρα που κάθεται παντού όπως η σκόνη.
Αν δε μπορούμε να αλλάξουμε το χώρο και το χρόνο μπορούμε να αιστανθούμε και να αφήσουμε το άπλωμα της σκέψης να μας χαρίσει τη γαλήνη του στοχασμού δεμένη, στην καλύτερη περίπτωση, με τη φλόγα της δημιουργίας. Και δε διαλέγουμε τους ανθρώπους που παίζουν ένα ρόλο στη ζωή μας. Τους ανθρώπους που την κάθε φορά ανακαλύπτουμε να υπάρχουν στα εσώτερα στρώματα της σκέψης μας. Νομίζουμε μερικές φορές ότι τους έχουμε αφήσει πίσω. Πιστεύουμε ότι τους στοχαστήκαμε αρκετά για να τους έχουμε απορροφήσει.
Είναι πάντα εκεί! Ξαφνιζόμαστε όταν σε λίγο ανακαλύπτουμε ατόφιο το σώμα και την υπόστασή τους στη σκέψη μας. Τροφοδοτούν και θρέφουν τη σκέψη μας όταν όλα τα άλλα μοιάζει να αποτυγχάνουν. Μυστηριακά βυθισμένοι στη συναισθηματική μας ζωή μπορούν να είναι η αφετηρία και το τέρμα συγχρόνως. Και είναι τόσο θαυμάσια ταιριασμένη αυτή η ταύτιση ώστε μια ολόκληρη εύφορη έκταση να προσφέρεται την κάθε φορά στο στοχασμό μας.
Αν, λοιπόν, δεν τους διαλέξαμε μπορούμε, ως τόσο, να εκλέξουμε το πως θα τους αντιμετωπίσουμε, αν φυσικά χρειάζεται καν να τους αντιμετωπίσουμε. Διαλέγω να φιλιώσω μαζί τους και να αφήσω γλυκά να με παρασύρει η σκέψη τους. Γλυκά γλυκά μέσα στο συννεφιασμένο απογεματάκι με το κομπρεσέρ απ’ απέναντι να προσπαθεί να με διώξει από το δωμάτιό μου…
"We do not Know very much of the future
Except that from generation to generation
The same things happen again and again
Men learn little from others’ experience
But in the life of one man, never
The same time returns. Sever
The cord, shed the scale. Only
The fool, fixed in his folly, may think
He can turn the wheel on which he turns "
Επιστολή στη Φ.
Στο οικόπεδο απέναντι ανοίγουν θεμέλια. Εδώ και ώρες ο θόρυβος του κομπρεσέρ. Μια ομίχλη έχει καθίσει στο μυαλό μου. Ο ίδιος ο καιρός είναι συννεφιασμένος. Το στομάχι μου έχει μια αισθητή παρουσία. Δεν έχω να πράξω τίποτα. Θα ήθελα να μπορώ τα πάντα.
Έχω μπροστά μου το 5ο ημερολόγιο. Το ξεφυλλίζω. Μπορώ να γράψω μια ιστορία. Να τη στείλω ή να μη τη στείλω. Αυτό το μπορώ. Μια ιστορία με ημερομηνίες και γεγονότα. Με ημερομηνίες και γεγονότα και αποσπάσματα. Οι δείκτες του ρολογιού μου σπρώχνουν το χρόνο και με συντρίβει. Ότι διαβάζεις είναι η αντίστασή μου.
Έχω μπροστά μου το 5ο ημερολόγιο. Και είμαι γοητευμένος από τη Μιστρά. Οξύ ξάφνισμα όταν λίγες μέρες πριν ανακάλυψα (στο λόχο) ένα γράμμα με αποστολέα μια κοπελιά κάτοικο της Μιστρά (θαρρώ στο 50). Ο δρόμος τινάχτηκε και με τύλιξε. Ο χρόνος και ο χώρος δέθηκαν κι όλα τα βήματα που πάτησα πάνω στη Μιστρά μοιάζει να αντήχησαν. Έτσι δέθηκε η ζωή μας με μερικά πράγματα και είναι δύσκολο πια να ξεχωρίσει. Έτσι δεθήκαμε με μερικούς ανθρώπους και η θύμησή τους μπορεί ακόμα να μας δίνει μια πίκρα. Μια πίκρα που κάθεται παντού όπως η σκόνη.
Αν δε μπορούμε να αλλάξουμε το χώρο και το χρόνο μπορούμε να αιστανθούμε και να αφήσουμε το άπλωμα της σκέψης να μας χαρίσει τη γαλήνη του στοχασμού δεμένη, στην καλύτερη περίπτωση, με τη φλόγα της δημιουργίας. Και δε διαλέγουμε τους ανθρώπους που παίζουν ένα ρόλο στη ζωή μας. Τους ανθρώπους που την κάθε φορά ανακαλύπτουμε να υπάρχουν στα εσώτερα στρώματα της σκέψης μας. Νομίζουμε μερικές φορές ότι τους έχουμε αφήσει πίσω. Πιστεύουμε ότι τους στοχαστήκαμε αρκετά για να τους έχουμε απορροφήσει.
Είναι πάντα εκεί! Ξαφνιζόμαστε όταν σε λίγο ανακαλύπτουμε ατόφιο το σώμα και την υπόστασή τους στη σκέψη μας. Τροφοδοτούν και θρέφουν τη σκέψη μας όταν όλα τα άλλα μοιάζει να αποτυγχάνουν. Μυστηριακά βυθισμένοι στη συναισθηματική μας ζωή μπορούν να είναι η αφετηρία και το τέρμα συγχρόνως. Και είναι τόσο θαυμάσια ταιριασμένη αυτή η ταύτιση ώστε μια ολόκληρη εύφορη έκταση να προσφέρεται την κάθε φορά στο στοχασμό μας.
Αν, λοιπόν, δεν τους διαλέξαμε μπορούμε, ως τόσο, να εκλέξουμε το πως θα τους αντιμετωπίσουμε, αν φυσικά χρειάζεται καν να τους αντιμετωπίσουμε. Διαλέγω να φιλιώσω μαζί τους και να αφήσω γλυκά να με παρασύρει η σκέψη τους. Γλυκά γλυκά μέσα στο συννεφιασμένο απογεματάκι με το κομπρεσέρ απ’ απέναντι να προσπαθεί να με διώξει από το δωμάτιό μου…
"We do not Know very much of the future
Except that from generation to generation
The same things happen again and again
Men learn little from others’ experience
But in the life of one man, never
The same time returns. Sever
The cord, shed the scale. Only
The fool, fixed in his folly, may think
He can turn the wheel on which he turns "
Επιστολή στη Φ.
29/11/2005