Υπάρχουν κάποιες ιστορίες παλιές που λίγοι τις θυμούνται. Μικρές ιστορίες ανθρώπινες και ξεχασμένες για έλξεις και αγάπες μικρές και αισθήματα που παραστράτησαν. Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες θαμμένες κάτω από άλλες μεγαλύτερες και καταπληκτικές που ευτύχισαν και γίνηκαν ορόσημα για τους τυχερούς που τις ζήσανε. Μικρές ιστορίες που όσο ο χρόνος περνά όλο και μικραίνουν. Τόσο που στο τέλος μένει ένας μικρός σκληρός πυρήνας. Σκέτο το γεγονός της σχέσης δίχως χρόνο, πια, και δίχως τόπο. Ένας μικρός σκληρός πυρήνας που μπορεί και να σε πονά κάθε φορά που τον αγγίζεις. Κάθε φορά που ένα συμβάν ή μια συνάντηση θα τον βγάλει στην επιφάνεια και το φως.
Μα πως είναι έτσι οι σχέσεις των ανθρώπων; Πως λησμονούμε, πως αλλάζουμε μονοπάτια, πως εγκαταλείπουμε αυτά που κάποτε ποθήσαμε; Πως αφήνουμε τα όσα επενδύσαμε σε σκέψεις, αισθήματα, τρυφερότητα και πόθο να μαραζώσουνε και να μαραθούνε; Γιατί στην πρώτη δυσκολία αλλάζουμε πορεία και άλλα ζητάμε και πράττουμε αλλιώς; Και έτσι πάει η ζωή μας να σκεφτόμαστε το τι και το πώς με όρους του αν και του ίσως. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές, παλιές, ξεχασμένες. Ιστορίες που ανασαίνουν δύσκολα. Ιστορίες που μάχονται να κρατηθούν σε μια γωνίτσα του μυαλού μας. Σβήνουν, μικραίνουν, εκμηδενίζονται. Περνά ο καιρός και αλλάζουν, μεταμορφώνονται, αφομοιώνονται και γίνονται κομμάτι της συμπεριφοράς και του εαυτού μας. Πουθενά πια ο χρόνος τους. Πουθενά πια ο τόπος τους. Είναι, όμως, εκεί. Στο μυαλό. Προσμένουν ένα κάλεσμα για να εμφανιστούν και να θυμίσουν.
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές. Ιστορίες δικές μου για τις οποίες έχω κείμενα, ήχους και εικόνες. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές για τις οποίες δεν γνωρίζω γιατί στράβωσαν έτσι. Δεν θέλω πια να το ψάξω. Δίνω την δική μου ερμηνεία και θέλω να πιστεύω ότι δεν αδίκησα και ότι δεν απογοήτευσα περισσότερο από ότι απογοητεύτηκα και αδικήθηκα. Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες που άλλοτε με πικραίνουν και άλλοτε με γλυκαίνουν. Ιστορίες μυστηριακά παρούσες στην καθημερινότητα της ζωής μου. Υπάρχουν, τέλος, κάποιες ιστορίες που όσο μικρές και όσο ξεχασμένες κι αν είναι δεν θα χωρέσουνε ποτέ σε μια σκέτη “Καλημέρα”.
01/11/2005
Μα πως είναι έτσι οι σχέσεις των ανθρώπων; Πως λησμονούμε, πως αλλάζουμε μονοπάτια, πως εγκαταλείπουμε αυτά που κάποτε ποθήσαμε; Πως αφήνουμε τα όσα επενδύσαμε σε σκέψεις, αισθήματα, τρυφερότητα και πόθο να μαραζώσουνε και να μαραθούνε; Γιατί στην πρώτη δυσκολία αλλάζουμε πορεία και άλλα ζητάμε και πράττουμε αλλιώς; Και έτσι πάει η ζωή μας να σκεφτόμαστε το τι και το πώς με όρους του αν και του ίσως. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές, παλιές, ξεχασμένες. Ιστορίες που ανασαίνουν δύσκολα. Ιστορίες που μάχονται να κρατηθούν σε μια γωνίτσα του μυαλού μας. Σβήνουν, μικραίνουν, εκμηδενίζονται. Περνά ο καιρός και αλλάζουν, μεταμορφώνονται, αφομοιώνονται και γίνονται κομμάτι της συμπεριφοράς και του εαυτού μας. Πουθενά πια ο χρόνος τους. Πουθενά πια ο τόπος τους. Είναι, όμως, εκεί. Στο μυαλό. Προσμένουν ένα κάλεσμα για να εμφανιστούν και να θυμίσουν.
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές. Ιστορίες δικές μου για τις οποίες έχω κείμενα, ήχους και εικόνες. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές για τις οποίες δεν γνωρίζω γιατί στράβωσαν έτσι. Δεν θέλω πια να το ψάξω. Δίνω την δική μου ερμηνεία και θέλω να πιστεύω ότι δεν αδίκησα και ότι δεν απογοήτευσα περισσότερο από ότι απογοητεύτηκα και αδικήθηκα. Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες που άλλοτε με πικραίνουν και άλλοτε με γλυκαίνουν. Ιστορίες μυστηριακά παρούσες στην καθημερινότητα της ζωής μου. Υπάρχουν, τέλος, κάποιες ιστορίες που όσο μικρές και όσο ξεχασμένες κι αν είναι δεν θα χωρέσουνε ποτέ σε μια σκέτη “Καλημέρα”.
01/11/2005
Εσυ, πολυ δυσκολα ξεχνας....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να πω ότι το θέλω. . . Η φτιάξη μου φαίνεται είναι έτσι!
ΑπάντησηΔιαγραφή