Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

0543. Ισοκράτης, Προς Δημόνικον

Α ποιείν αισχρόν, ταύτα νόμιζε μηδέ λέγειν είναι καλόν.

Έθιζε σεαυτόν είναι μη σκυθρωπόν αλλά σύννουν· δι’ εκείνο μεν γαρ αυθάδης, δια δε τούτο φρόνιμος είναι δόξεις.

Μηδέποτε μη δεν αισχρόν ποιήσας έλπιζε λήσειν· και αν τους άλλους λάθης, σεαυτώ συνειδήσεις.

Ευλαβού τας διαβολάς, καν ψευδείς ώσιν· οι γαρ πολλοί την μεν αλήθειαν αγνοούσι, προς δε την δόξαν αποβλέπουσιν.

Ήδέως μεν έχε προς άπαντας, χρω δε τοις βελτίστοις· ούτω γαρ τοις μεν ουκ απεχθήσει, τοις δε φίλος γενήσει.

Προσήκειν ηγού τοις πονηροίς απιστείν ώσπερ τοις χρηστοίς πιστεύειν.

Αγάπα των υπαρχόντων αγαθών μη την υπερβάλλουσαν κτήσιν αλλά την μετρίαν απόλαυσιν.

Μίσει τους κολακεύοντας ώσπερ τους εξαπατώντας· αμφότεροι γαρ πιστευθέντες τους πιστεύσαντας αδικούσιν.

Το γαρ άκαιρον πανταχού λυπηρόν.

Αρχή γαρ φιλίας μεν έπαινος, έχθρας δε ψόγος.

Μάλλον αποδέχου δικαίαν πενίαν ή πλούτον άδικον.

Μηδένα ζήλου των εξ αδικίας κερδαινόντων, αλλά μάλλον αποδέχου τους μετά δικαιοσύνης ζημιωθέντας.

Δύο ποιού καιρούς του λέγειν, ή περί ων οίσθα σαφώς, ή περί ων αναγκαίον ειπείν. Εν τούτοις γαρ μόνοις ο λόγος της σιγής κρείττων εν δε τοις άλλοις άμεινον σιγάν ή λέγειν.

 

31/10/2008

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

0542. Αλοΐσιους: Η Διανυσματική Φύση Των Συναισθημάτων


Δε γνωρίζω τι σχέση είχε ή έχει ο Αλοΐσιους με τα μαθηματικά αλλά προφανώς έχει ή είχε. Δεν είναι μόνο το σημερινό, σύντομο, κείμενο που δημοσιοποιώ αλλά η συνολική εικόνα που αποκομίζει κανείς από τα γραπτά του. Πιστέψτε με, έχω διαβάσει πολλά κείμενά του και τα πράγματα είναι όπως τα γράφω. Ακολουθεί το κείμενο στο οποίο ο Αλοΐσιους μιλά, η μάλλον γράφει, για την διανυσματική φύση των συναισθημάτων:

Το σκέφτηκα λίγες μέρες πριν. Ήθελα αλλά δεν τολμούσα. Ζοριζόμουνα. Από την μια η επιθυμία και από την άλλη ένα σωρό αντίρροπες δυνάμεις. Τι θα γίνει και, κυρίως, πώς. Θα βρω ανταπόκριση; Τι θα σκεφτούν φίλοι και γνωστοί όταν μάθουν; Μήπως εκτεθώ; Και όλα τα σχετικά. Συναισθήματα που ισορροπούν δύσκολα· που διαμορφώνονται από ένα σωρό παράγοντες. Επιθυμίες και θέλω από τη μια δυνάμεις αντίθετες από την άλλη. Και πόσο αντίθετες;

Σκέφτηκα τις, κατά τη Φυσική, δυνάμεις. Οι δυνάμεις είναι διανυσματικά μεγέθη. Έχουν μέτρο, σημείο εφαρμογής, διεύθυνση και φορά. Δυνάμεις με κοινό σημείο εφαρμογής συντίθενται και δίνουν μια συνισταμένη αντιπροσωπευτική των δυνάμεων από τις οποίες προέκυψε και τις οποίες “αντιπροσωπεύει”. Το βασικό είναι ότι δεν λαμβάνεται υπόψη μόνο το μέτρο αλλά και η σχετική θέση, γωνία, μεταξύ των δυνάμεων.

Σκεφτείτε τώρα τα συναισθήματα. Σημείο εφαρμογής, του καθενός, ο εαυτός. Πρόκειται για σύνθετες οντότητες που αποτελούν συγκερασμό επιμέρους, και πάλι, συναισθημάτων. Συναισθημάτων που έχουν να κάνουν με επιθυμίες και απαγορεύσεις, εφικτά και ανέφικτα, προσωπικά και συλλογικά, τωρινά και μελλούμενα και ένα σωρό άλλα. Και προφανώς όλα αυτά σχετίζονται. Άλλα είναι ομόρροπα και άλλα είναι αντίρροπα με διαθέσιμες όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις ή, στη γλώσσα των διανυσμάτων, γωνίες. Θαρρώ ότι η αντιστοίχιση συναισθήματος – συνισταμένης δυνάμεων είναι προφανής.

Μια δυναμική συνισταμένη δυνάμεων είναι τα συναισθήματα μας. Μια σύνθεση επιθυμιών και αρνήσεων, αρέσκειας και απαρέσκειας, τύχης και ατυχίας, εύνοιας και κατατρεγμού. Δυνάμεις που παλεύουν, εκτείνονται, συρρικνώνονται, αλλάζουν κατεύθυνση και φορά και μας παιδεύουν. Και πάντα η συνισταμένη που αθροίζει και ομαδοποιεί με την λογική των διανυσμάτων. Κι αν κάποια επιμέρους συναισθήματα αλληλοεξουδετερώνονται αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. . .


Μάνος Χατζιδάκις – 30 Νυχτερινά – Το Βαλς Των Χαμένων Ονείρων.



29/10/2008

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

0541. Μίλα Μου Για Αγάπη

Ο τίτλος της παρούσας εγγραφής αποτελεί μετάφραση του “Parlez-Moi DAmour”. Πρόκειται για τον τίτλο ενός μουσικού άλμπουμ του Paul Mauriat που είχα αγοράσει στις 26 Ιουνίου του 1972 από τα Χαυτεία (δισκοπωλείο “Πολύδωρος”) με κόστος 129,5 Δρχ. τότε, ή 0,38 ευρώ σήμερα. Δε θυμάμαι τι με τράβηξε, στην ηλικία των δεκαεπτά ετών τότε, να αγοράσω ένα τέτοιο δίσκο. Ίσως το εξώφυλλο, ίσως μια έμπνευση της στιγμής.

Άλλες εποχές τότε. Εποχές που “χωρούσαν” έναν ενορχηστρωτή όπως ο Paul Mauriat. Το μόνο σίγουρο ότι τον δίσκο αυτόν, αν και όχι με την πρώτη, τον αγάπησα. Τώρα που μεγάλωσα (!) μάλιστα τον εκτιμώ ιδιαιτέρως. Μου κάνει ευχαρίστηση να τον ακούω και πραγματικά τον απολαμβάνω. Την 1 Δεκεμβρίου 2004 τον μετέφερα σε CD το οποίο ακούγεται, θα έλεγα, αρκετά καλά. Το άσχημο είναι ότι άλμπουμ του Paul Mauriat είναι γενικώς δυσεύρετα και όχι μόνο στην Ελλάδα. Το δε “Parlez-Moi DAmour” (PHILIPS 6332056) ούτε καν στο διαδίκτυο έχω μπορέσει να το εντοπίσω.

Βέβαια από τις 17 Σεπτεμβρίου 2004 έχω στην κατοχή μου οκτώ άλμπουμ του σε αντίγραφα CD τα οποία θεωρώ εξαιρετικά. Τι τα θέλετε όμως; Τα αντίγραφα, όπως πολλές φορές το έχω πει, είναι “άτιμο πράγμα”! Άμα θέλουν παίζουν, άμα δε θέλουν, και περάσει και ο καιρός, δεν παίζουν! Μπήκα, λοιπόν, στην διαδικασία να αποκτήσω αυθεντικά άλμπουμ, και κατά προτίμηση όχι τα διάφορα “Best” που κυκλοφορούν, του Paul Mauriat. Δυσκολεύομαι πολύ.

Σήμερα, που ήταν μισοαργία, ημιαργία στην καθομιλούμενη, μια βόλτα στο Metropolis της Ομόνοιας απέδωσε ένα “Now And Then”, Ιταλικής προέλευσης, και κόστους 4,90 ευρώ. Βεβαίως το αγόρασα και μοιάζει καλούτσικο. Συνέχισα με μια βόλτα στο Μοναστηράκι, και στην οδό Ηφαίστου, η οποία ουδέν πρόσφερε. Paul Mauriat δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Στη συνέχεια πλατεία Συντάγματος και “Public”. Τίποτα και πάλι. Α! Συνυπολογίστε και το Fnac της Γλυφάδας, το οποίο επισκέφθηκα το Σάββατο, και στο οποίο, βεβαίως, δεν βρήκα ούτε μισό δίσκο του συμπατριώτη τους.

Δεν απελπίζομαι όμως! Γνωρίζω ότι ο επιμένων νικά. Είναι θέμα χρόνου, έστω και με την έννοια του έτους ή των ετών, να βρεθούν τα που ζητώ. Εδώ ή στο εξωτερικό. Μέχρι τότε εγώ θα ψάχνω. Και είναι γνωστό. Όποιος ψάχνει βρίσκει! Από το “Now And Then”, που αναφέραμε, ακούγεται η “Πηνελόπη”.



27/10/2008

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

0540. Αναμνήσεις [2]

Όχι δεν έφτασα, μεταγράφοντας τα κείμενα των ημερολογίων μου σε ηλεκτρονική μορφή, στο Νοέμβριο του 1996. Μόλις που τελείωσα το 1995 και, απλώς, ξεκίνησα την προεργασία για το επόμενο έτος. Έτσι ήρθε στην επιφάνεια η εγγραφή [0957] η οποία, ως χαριτωμένη, θαρρώ, και σύντομη, σκέφτηκα ότι είναι κατάλληλη για δημοσιοποίηση. Μια από τις στιγμές που ζουν οι γονείς και που συνήθως χάνονται. Θα το γράψω και πάλι, με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, πόσο πολύτιμες θεωρώ αυτού του είδους τις εγγραφές. Ακριβώς επειδή στέκονται εμπόδιο στην φθορά του χρόνου και αναζωογονούν τα κελιά της μνήμης. Πολύτιμα, επίσης, για τους “δράστες” που έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν τα κατορθώματα της παιδικής τους ηλικίας και να χαρούν. Ακολουθεί η εγγραφή:

15. 25/11/96 <> [0957] <> Τετράδιο 10, Σελίδα 151

Εχθές βλέπαμε με την Ε. την ταινία “ΙΝΔΟΚΙΝΑ” στο video. Η Β. τριγυρνούσε στο σαλόνι. Κάποια στιγμή την ακούσαμε να τραγουδά:

Ήταν ευτυχία μου
Σε γνώρισα
Γαμώτο μου
Γαμώτο μου. . .

Μείναμε άφωνοι και αχνογελαστοί να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. . .


Δεν θα έλεγα ότι το τραγούδι που ακούγεται είναι ταιριαστό αλλά έχει όμως τη χάρη του και μου αρέσει. Duffy, λοιπόν, και Stepping Stoneτο που ακούγεται.


24/10/2008

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

0539. Έμπνευση

Η έμπνευση δεν ήρθε. Την περίμενα. Όλη τη μέρα. Μέχρι που σκοτείνιασε. Δε φάνηκε. Ας είναι λέω. Ανέβασα ήδη δυο ολόκληρες προτάσεις. Μια σπίθα έμπνευσης με οδήγησε και σ’ αυτές. Δεν πρέπει να είμαστε πλεονέκτες. Μιας και η έμπνευση δεν ήρθε εξέτασα πεζά σενάρια διάφορα. Λιγότερα από 27. Τίποτα. Απορρίφθηκαν! Ως “εξητασμένως κριθέντα”, κατά Αυρήλιο Μάρκο, βεβαίως. Ώστε τι πράττουμε; Σκοτείνιασε, το είπαμε. Η μέρα φεύγει, η Πέμπτη έρχεται. Να πως μπορεί να παγιδευτεί ο άνθρωπος και να διέρχεται του βίου του φάσεις λεπτές. Και καλά, το κείμενο χρειάζεται, ίσως, έμπνευση. Η μουσική υπόκρουση όμως; Χμ! σαν πιο εύκολο ακούγεται. Να ήτανε κιόλας! Τέλος πάντων, γιατί να βασανίζουμε τον ένα ο άλλος; Βρίσκομαι στο υπόγειο της Τ47 και η ώρα είναι 7 (κάνει και ομοιοκαταληξία). Δυόμισι χιλιάδες (+) δίσκοι μουσικής στη διάθεσή μου και κάνω και τον δύσκολο; Για να σοβαρευτούμε λίγο. Ψάχνω. Και όποιος ψάχνει βρίσκει. (Και όποιος (απ)αιτεί (από)λαμβάνει!, άσχετο). Βρήκα! Δίσκο παλιό και αγαπημένο λίαν. “Ο Γιώργος Νταλάρας Τραγουδά Απόστολο Καλδάρα”. Διαλέγω το “Είπα Να Σβύσω Τα Παλιά”. Πονάει, βεβαίως, αλλά πώς αλλιώς; Μια εικόνα έμεινε να βρω και θα είμαι τέλειος και στη μέρα μου. Την βρίσκω, πάω Α29, ανεβάζω. Έτοιμος! Σας φιλώ! 

 

22/10/2008

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

0538. Η Κάμαρα


Ταξίδεψε. Έφτασε. Της άνοιξαν. Πέρασε. Η κάμαρα. Ρώτησε. “Αρχείο σκέψεων και συναισθημάτων”. “Δεξιά όσοι σε αγάπησαν πολύ, αριστερά όσοι σε αντιπάθησαν, στο κέντρο οι άλλοι”. Ζήτησε πρόσβαση. Της αρνηθήκαν. Επέμενε. Της δόθηκε. Μπήκε. Στο κέντρο πολλοί, αριστερά αρκετοί, δεξιά πέντε. Χαμογέλασε. Γνώριζε. Πλησίασε. Σάστισε. Ο πέμπτος άλλος. Είδε, άκουσε, γεύτηκε, αισθάνθηκε. Ένας κρυμμένος ποταμός. Δεν είχε πιει μήτε μια στάλα. Αγαλλίαζε και πικραινόταν. Μετρούσε λάθη, παραλείψεις, ολιγωρίες. Έζησε από την αρχή γεγονότα και περιστατικά. Όλα στραβά καμωμένα. Δυσφορούσε. Τα έβαλε με τον εαυτό της. Τα έβαλε μ’ εκείνον. Μονάχα αν μπορούσε να γυρίσει πίσω. Να τον αγκαλιάσει. Ήταν αργά πια. Λύγισε. Έσκυψε το κεφάλι. Βγήκε.


20/10/2008

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

0537. Αναμνήσεις

Το έχω ήδη γράψει, εδώ, ότι μεταγράφω, ή μεταφέρω αν επιθυμείτε, τις εγγραφές του χειρόγραφου ημερολογίου μου σε ηλεκτρονική μορφή (MS Word και PDF). Τον Ιανουάριο του 2008 βρισκόμουνα στην μεταγραφή των εγγραφών του έτους 1995. Οκτώβριος του 2008 πια και, υπόδειγμα σταθερότητας, παραμένω στο 1995. Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες και όχι μόνο. Προχθές, πάντως, κατάφερα να μεταγράψω την προτελευταία εγγραφή. Μια εγγραφή που έκρυβε μια μικρή έκπληξη μιας και μου θύμισε περιστατικά που είχα ξεχάσει. Μου θύμισε κάποια λογάκια της θυγατέρας μου Β. ηλικίας τριάμιση ετών τότε. Γι’ αυτό λατρεύω τα ημερολόγια, γιατί μπορούν να σου θυμίσουν γεγονότα, περιστατικά και λόγια που πέρασαν αλλά δεν πάνε. Ιδού το σχετικό απόσπασμα:

19. 07/11/95 <> [0941] <> Τετράδιο 10, Σελίδα 102
. . .

Η Β. που λίγες μέρες πριν, και στην προσπάθεια της να την πάρω μαζί μου στο γραφείο όπου θα έπινα τον καφέ μου, είπε (ή απείλησε;):

“Να με πάρεις στο γραφείο γιατί θα φτάσω μέχρι φόνο!”

Και ήταν σοβαρή και αξιολάτρευτη!

Και μια φορά ακόμα. Όταν από το κρεβάτι μας την μεταθέσαμε στο δικό της (για να όλοι κοιμηθούμε) μέσα στα (ψευτο)αναφιλητά της ακούστηκε να λέει (ή να δηλώνει;):

“Θα τους σκοτώσω. . . και τους δύο!”

Βάλαμε με την Ε. τα χαμόγελα και τα γέλια. Τι εξυπνοπούλι, Χριστέ μου!
Ας είναι πάντα γερό. Αυτό και όλα τα παιδάκια του κόσμου.

. . .
Ελπίζω κάποια στιγμή να ολοκληρώσω την μεταγραφή, και συνεπώς τη διάσωση, όλων των εγγραφών όλων των ετών και να απολαύσω όλα τα πλεονεκτήματα (αναζήτησης, συσχέτισης, εκτύπωσης, αντιγραφής) της ηλεκτρονικής μορφής τους.


Ακούγεται η Αλέκα Κανελλίδου στο τραγούδι της αγαπημένης Νινής Ζαχά “Κι Ήρθε Το Πρωί”.


17/10/2008

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

0536. Τα Παλιά Και Ισχύοντα [3]

08. 16/05/90 <> [0813] <> Τετράδιο 08, Σελίδα 161

Θα υπάρχει, πάντα, το ερωτηματικό του γιατί δεν γράφουμε αυτό που είναι (ΔΗΛΑΔΗ, αυτό που νομίζουμε) ή, τουλάχιστον, γιατί δεν προσπαθούμε. Θέλεις το σίγουρο; Το λιγότερο, από αυτό που είναι, είναι τα γεγονότα (που συνήθως περιγράφουμε) και το περισσότερο; Τα πίσω από τα γεγονότα. Αυτά που καίνε το μυαλό και πυρπολούν την σκέψη. Αυτά που κάνουν την καρδιά να πεταρίζει και ανασταίνουν την ψυχή. . .


Εδώ και μέρες στο μυαλό μου οι στίχοι:

Το γράμμα σου δέκα σελίδες, πάλι η ίδια συμβουλή
μου λες στο σπίτι να γυρίσω, μου λες ν' αλλάξω πια ζωή. . .

Λοιπόν; Διονύσης Σαββόπουλος και, από το άλμπουμ “Το Περιβόλι Του Τρελού”, “Για Τα Παιδιά Που Χάθηκαν”.

 15/10/2008

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

0535. Διάλογος


Τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι να με καθίζει στο σκαμνί. Να με κατηγορεί. “Τι έκανα;”, τον ρωτάω. “Μην κάνεις τον ανήξερο. Γνωρίζεις πολύ καλά τι έκανες, τι εξακολουθείς να κάνεις”, απαντάει. “Είσαι αυθάδης” του εκτοξεύω. “Και συ το ίδιο” μου αντιγυρίζει. “Μα τι στο διάβολο έκανα και σε πείραξε τόσο;” Τολμώ να τον ξαναρωτήσω. “Γυρεύεις τα άμοιαστα” απαντά και μοιάζει θυμωμένος. “Και λοιπόν; Πρώτη φορά είναι ή μήπως η τελευταία; Και στο κάτω – κάτω μαθημένος είσαι σ’ αυτά”.
“Ποτέ δεν τα έμαθα. Χάρη σου έκανα. Παρακαλάω συνεχώς: Παναγίτσα μου δώσε να μην κάνει καμιά βλακεία και εκτεθούμε μεγάλοι άνθρωποι!”
“Ποτέ δεν θα επέτρεπα κάτι τέτοιο. Το γνωρίζεις καλά”
“Μα τότε τι στο διάβολο γυρεύεις; Κάτσε στα αβγά σου επιτέλους. Ζητάς πράγματα αδύνατα. Δεν το καταλαβαίνεις;”
“Το καταλαβαίνω, τι θαρρείς; Αλλά εσένα που σε ενόχλησα; Σου έδωσα ένα όνειρο και μια ελπίδα. Γιατί δεν τα δέχεσαι;”
“Γιατί στο είπα. Είναι άμοιαστα τα όνειρα σου· φρούδες οι ελπίδες σου”
“Μπορεί. Παραδέξου όμως ότι οι μέρες μας έχουν ομορφύνει. Έχουμε κάτι να περιμένουμε, κάτι να ελπίζουμε”
“Κάτι να περιμένουμε, κάτι να ελπίζουμε! Χριστέ μου! Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια. Δε βαρέθηκες πια να ξοδεύεσαι έτσι; Παλίμπαις! Αυτό είσαι. Και με εκνευρίζεις.”
“Μπορείς να λες ότι θέλεις. Δεν κάνω κακό σε κανένα. Έχω ένα μυστικό και μια ελπίδα. Θες μάταια ελπίδα; Ωραία, μάταια. Και λοιπόν; Τίποτα δεν αλλάζει. Ίσως να μην το ελέγχω πια. Δεν θέλω να το ελέγξω. Το αφήνω να υπάρχει. Αυτό είναι όλο. Μου δίνει χαρά και με κερνάει λύπη. Πότε το ένα και πότε το άλλο. Εναλλασσόμενα. Άτακτα. Το δέχομαι. Με βοηθάει να ζω, να αντιμάχομαι τη γκρίζα, βαρετή, καθημερινότητά μου.”
“Αυτό ακριβώς βλέπω και φοβάμαι. Ότι δεν το ελέγχεις. Δεν προσπαθείς καν. Είσαι ευάλωτος και υπάρχουν φορές που με προβληματίζεις μ΄ αυτά που κάνεις και, κυρίως, λες.”
“Έλα τώρα! Ευάλωτος. Μεγάλα λόγια. Ποτέ δεν υπήρξα ευάλωτος απέναντι σε τρίτους. Βλέπεις πράγματα, που υπάρχουν μεν, αλλά ποτέ δε βγαίνουν προς τα έξω. Μη μπερδεύεσαι και έχε μου εμπιστοσύνη. Τίποτα άπρεπο δεν πρόκειται να γίνει. Άφησε με να το ζήσω. Δε βλέπεις πόσο βοηθάει;”
“Το βλέπω. Αλλά βλέπω και το άλλο. Ότι δεν έχεις ανταπόκριση σ΄ αυτά που ζητάς ή μάλλον, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, σ’ αυτά που εύχεσαι. Τι θα γίνει όμως αν αρχίσεις και βρίσκεις ανταπόκριση; Πόσο καιρό ακόμα πιστεύεις ότι η εστιασμένη σου βούληση θα μένει αθέατη και ανέγνωρη;”
“Μόνο σου το είπες. Όλα μέσα στο μυαλό μου είναι. Μια κλειστή, ιδιωτική μου υπόθεση. Αν μέχρι τώρα δεν έγινε αντιληπτό το τι αισθήματα τρέφω, γιατί να γίνει τώρα; Γιατί και από πού να βρω ανταπόκριση όταν μέχρι τώρα το μόνο που εισπράττω είναι τυπικότητα και σιωπή; Ποτέ δεν θα μάθει. Έτσι θα μείνουν τα πράγματα. Στη σκέψη και τα χαρτιά μου. Ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα. Αυτό είναι όλο. Λοιπόν, χαλάρωσε και έλα να το ζήσουμε. Ακόμα και οι γραμμές αυτές κέρδος είναι.”
“Εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία μου. Γνωρίζεις ότι έχεις πάντοτε τον τελευταίο λόγο. Το μόνο που θέλω είναι να μη γυρίσεις ποτέ να μου πεις ότι δεν σε προειδοποίησα. Σε προειδοποίησα! Κάνε ότι καταλαβαίνεις. Ξοδέψου! Δεν είμαι εγώ αυτός που θα σου κλείσει την πόρτα στο όνειρο. Αλλά στο λέω και να το γνωρίζεις. Όνειρο θα μείνει!”
“Ας μείνει! Δεν είναι λίγο. Μη μου χαλάς την καρδιά, μόνο έλα να το ζήσουμε μαζί και ποιος γνωρίζει; Υπάρχουν και όνειρα που βγαίνουν αληθινά!”


Νίκος Μαμαγκάκης, Νίκος Φώσκολος, Τζένη Βάνου και . . . “Σ’ Αγαπώ”!


13/10/2008

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

0534. Τα Παλιά Και Ισχύοντα [2]



Δεν είμαστε παρά αυτά που ζήσαμε και που σκεφτήκαμε. Το ξεχνάμε συνήθως αλλά πάντοτε έρχονται κάποιες στιγμές που βγαίνει στην επιφάνεια. Έτσι κι αλλιώς ότι ζήσαμε και σκεφτήκαμε είναι ζυμωμένο με την ύπαρξη μας, του εαυτού μας κομμάτι. Βοήθημα μέγα για τα όσα, προσωπικά, σκέφτηκα, αλλά και έζησα, η σειρά των τετραδίων που απαρτίζει το χειρόγραφο ημερολόγιο μου. Από το όγδοο τετράδιο, λοιπόν, της σειράς αυτής το απόσπασμα που ακολουθεί. Είναι παρατηρημένο ότι στις εισαγωγές των εγγραφών του, χειρόγραφου, ημερολογίου μου έχω μια αδυναμία. Είναι μάλλον το ότι στις πρώτες αυτές γραμμές συνοψίζεται το πώς αισθανόμουνα και τι βίωνα για να ακολουθήσουν όλα τα άλλα. Ιδού, λοιπόν, το, της εισαγωγής, απόσπασμα:
 
04. 20/03/89 <> [0789] <> Τετράδιο 08, Σελίδα 113

Πάντα δύσκολα. Πάντα αργοπορημένα. Και όμως, ως τώρα, εδώ. Να σου μιλήσω τι; Για τον (ελεύθερο) χρόνο που μου λείπει ή για τα μικρά-πυκνά της ευτυχίας ωστικά κύματα που κάποτε ξεκινούν από το παρελθόν; Δύσκολα όλα. Και δεν είναι ότι δεν θέλω, ούτε πολύ περισσότερο, ότι δεν μπορώ. Είναι, μονάχα, οι συγκυρίες και εγώ. . .


Από το αγαπημένο [μου] άλμπουμ “Λαϊκές Κυριακές” [1976] του Σταύρου Κουγιουμτζή ακούμε τη Χαρούλα Αλεξίου στο τραγούδι “Σου Στέλνω Χαιρετίσματα” σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη.

 10/10/2008

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

0533. Τα Παλιά και Ισχύοντα



07. 24/04/88 <> [0772] <> Τετράδιο 08, Σελίδα 081

Δεν τα γράφουμε, πια, όλα! Κάποτε δεν γράφουμε μήτε τα μισά (των μισών κ.λ.π.). Έτσι! Και η ζωή ζωή μας. Όσο την προλαβαίνουμε. Όσο το μπορούμε. Ζητώντας τα όλα και μη όντας διατεθειμένοι να πληρώσουμε το παραμικρότερο τίποτα. Αποχαυνωμένοι, ονειροπόλοι και εραστές του ότι δεν γίνεται και το χειρότερο του ότι δεν θα γίνει. Αρχιστράτηγοι της σκέψης και φανταράκια της πράξης. Και οι μέρες χάνονται και όλο και ζυγώνουμε στο τέλος. Δεν θα προλάβουμε, λοιπόν, να κάνουμε τίποτα! Τίποτα να πούμε. Και τώρα τα κεφάλια μέσα! Πίσω στα καθημερινά. . . 


08/10/2008