0535. Διάλογος

Τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι να με καθίζει στο σκαμνί. Να με κατηγορεί. “Τι έκανα;”, τον ρωτάω. “Μην κάνεις τον ανήξερο. Γνωρίζεις πολύ καλά τι έκανες, τι εξακολουθείς να κάνεις”, απαντάει. “Είσαι αυθάδης” του εκτοξεύω. “Και συ το ίδιο” μου αντιγυρίζει. “Μα τι στο διάβολο έκανα και σε πείραξε τόσο;” Τολμώ να τον ξαναρωτήσω. “Γυρεύεις τα άμοιαστα” απαντά και μοιάζει θυμωμένος. “Και λοιπόν; Πρώτη φορά είναι ή μήπως η τελευταία; Και στο κάτω – κάτω μαθημένος είσαι σ’ αυτά”.

“Ποτέ δεν τα έμαθα. Χάρη σου έκανα. Παρακαλάω συνεχώς: Παναγίτσα μου δώσε να μην κάνει καμιά βλακεία και εκτεθούμε μεγάλοι άνθρωποι!”

“Ποτέ δεν θα επέτρεπα κάτι τέτοιο. Το γνωρίζεις καλά”

“Μα τότε τι στο διάβολο γυρεύεις; Κάτσε στα αβγά σου επιτέλους. Ζητάς πράγματα αδύνατα. Δεν το καταλαβαίνεις;”

“Το καταλαβαίνω, τι θαρρείς; Αλλά εσένα που σε ενόχλησα; Σου έδωσα ένα όνειρο και μια ελπίδα. Γιατί δεν τα δέχεσαι;”

“Γιατί στο είπα. Είναι άμοιαστα τα όνειρα σου· φρούδες οι ελπίδες σου”

“Μπορεί. Παραδέξου όμως ότι οι μέρες μας έχουν ομορφύνει. Έχουμε κάτι να περιμένουμε, κάτι να ελπίζουμε”

“Κάτι να περιμένουμε, κάτι να ελπίζουμε! Χριστέ μου! Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια. Δε βαρέθηκες πια να ξοδεύεσαι έτσι; Παλίμπαις! Αυτό είσαι. Και με εκνευρίζεις.”

“Μπορείς να λες ότι θέλεις. Δεν κάνω κακό σε κανένα. Έχω ένα μυστικό και μια ελπίδα. Θες μάταια ελπίδα; Ωραία, μάταια. Και λοιπόν; Τίποτα δεν αλλάζει. Ίσως να μην το ελέγχω πια. Δεν θέλω να το ελέγξω. Το αφήνω να υπάρχει. Αυτό είναι όλο. Μου δίνει χαρά και με κερνάει λύπη. Πότε το ένα και πότε το άλλο. Εναλλασσόμενα. Άτακτα. Το δέχομαι. Με βοηθάει να ζω, να αντιμάχομαι τη γκρίζα, βαρετή, καθημερινότητά μου.”

“Αυτό ακριβώς βλέπω και φοβάμαι. Ότι δεν το ελέγχεις. Δεν προσπαθείς καν. Είσαι ευάλωτος και υπάρχουν φορές που με προβληματίζεις μ΄ αυτά που κάνεις και, κυρίως, λες.”

“Έλα τώρα! Ευάλωτος. Μεγάλα λόγια. Ποτέ δεν υπήρξα ευάλωτος απέναντι σε τρίτους. Βλέπεις πράγματα, που υπάρχουν μεν, αλλά ποτέ δε βγαίνουν προς τα έξω. Μη μπερδεύεσαι και έχε μου εμπιστοσύνη. Τίποτα άπρεπο δεν πρόκειται να γίνει. Άφησε με να το ζήσω. Δε βλέπεις πόσο βοηθάει;”

“Το βλέπω. Αλλά βλέπω και το άλλο. Ότι δεν έχεις ανταπόκριση σ΄ αυτά που ζητάς ή μάλλον, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, σ’ αυτά που εύχεσαι. Τι θα γίνει όμως αν αρχίσεις και βρίσκεις ανταπόκριση; Πόσο καιρό ακόμα πιστεύεις ότι η εστιασμένη σου βούληση θα μένει αθέατη και ανέγνωρη;”

“Μόνο σου το είπες. Όλα μέσα στο μυαλό μου είναι. Μια κλειστή, ιδιωτική μου υπόθεση. Αν μέχρι τώρα δεν έγινε αντιληπτό το τι αισθήματα τρέφω, γιατί να γίνει τώρα; Γιατί και από πού να βρω ανταπόκριση όταν μέχρι τώρα το μόνο που εισπράττω είναι τυπικότητα και σιωπή; Ποτέ δεν θα μάθει. Έτσι θα μείνουν τα πράγματα. Στη σκέψη και τα χαρτιά μου. Ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα. Αυτό είναι όλο. Λοιπόν, χαλάρωσε και έλα να το ζήσουμε. Ακόμα και οι γραμμές αυτές κέρδος είναι.”

“Εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία μου. Γνωρίζεις ότι έχεις πάντοτε τον τελευταίο λόγο. Το μόνο που θέλω είναι να μη γυρίσεις ποτέ να μου πεις ότι δεν σε προειδοποίησα. Σε προειδοποίησα! Κάνε ότι καταλαβαίνεις. Ξοδέψου! Δεν είμαι εγώ αυτός που θα σου κλείσει την πόρτα στο όνειρο. Αλλά στο λέω και να το γνωρίζεις. Όνειρο θα μείνει!”

“Ας μείνει! Δεν είναι λίγο. Μη μου χαλάς την καρδιά, μόνο έλα να το ζήσουμε μαζί και ποιος γνωρίζει; Υπάρχουν και όνειρα που βγαίνουν αληθινά!”

Νίκος Μαμαγκάκης, Νίκος Φώσκολος, Τζένη Βάνου και . . . “Σ’ Αγαπώ”!

13/10/2008