Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

0687. Αδιέξοδο


Να θέλεις να γράψεις και να μη μπορείς. Να επιθυμείς να εκφράσεις και να εκφραστείς δίχως να έχεις την παραμικρή υποχρέωση. Να πνίγεσαι. Να γλίχεσαι για μια εγγραφή. Ένα ανοιχτό μήνυμα στην υδρόγειο. Στο μέτρο της ασημαντότητάς, της καθημερινότητάς σου. Εδώ και τώρα. Για να κρατήσεις ανοιχτές οδούς επικοινωνίας που δε γνωρίζεις σε ποιους τόπους σε βγάζουν. Σε ποια δωμάτια, σε ποια γραφεία, σε ποιες οθόνες. Σε μάτια ανθρώπων ποιών; Σε τακτικών αναγνωστών και άτακτων. Σε καινούργιων και παλιών. Σε αγνώστων και γνωστών. Γνωστών που συνδυάζουν, βγάζουν συμπεράσματα, σε δυσκολεύουν. “Συγγραφική αδεία”, λες, και το πιστεύεις. Δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να δικαιολογήσεις τίποτα. Δε θέλεις να δικαιολογήσεις τίποτα. Ότι γράφεις είναι αληθινό και ισχύει. Όχι στο μέτρο του πραγματικού και του γεγονότος αλλά στο μέτρο της σύλληψης και της έκφρασης. Προφανώς υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Αλλά ανάγκη να το ξεκαθαρίσουμε μια φορά ακόμη. Δεν είναι όλα τα στοιχεία αυτοβιογραφικά. Δεν είναι όλα τα πρόσωπα υπαρκτά. Δεν έχουν συμβεί όλα τα γεγονότα όπως αναφέρονται. Διατηρώ το δικαίωμα να αφαιρώ, να προσθέτω, να αλλοιώνω, να συνδυάζω, να επεκτείνω, να συγχέω. Διατηρώ, εν ολίγοις, το δικαίωμα να δημιουργώ. Με δυσκολεύει αφάνταστα το ότι έχω αποστασιοποιηθεί από το Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή (μου). Έχω χάσει, θαρρώ, το ρυθμό μου. Δυσκολεύομαι. Ασφυκτιώ. Κάθε εγγραφή είναι, πλέον, και μια μικρή νίκη. Από την άλλη ομολογώ ότι, λόγω εργασιακών συνθηκών κυρίως, αδυνατώ να υποστηρίξω τρεις εγγραφές την εβδομάδα. Το φέρω βαρέως. Όμως, αρκετά μουρμούρισα. Βραδάκι στην Τ47 με το χώρο να πλημμυρίζει από τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι [Manos HadjidakisThe Piano WorksDanae Kara]. Μια ευλογία.

Καλό Μάρτιο!


28/02/2010

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

0686. Η Εύκολη Λύση και Ένα Παλιό



ΑΠΟΔΟΧΗ
Ανάκληση στιγμών
Στης τροχιάς της γης
Τ' ανύποπτα
Του τόξου μήκη
Αισθημάτων ανάγευση
Πικρή
Συνδαυλισμένη
Από μια συνωμοσία
Σιωπής
Απραξίας απόγνωση
Και γνώριμο τέλος
Σε μαύρο φόντο
Λευκή μια κουκκίδα
Τρελά να χορεύει

20.12.79


Ακούγεται το διαμαντένιο “The Air That I Breathe” με το συγκρότημα των Hollies. 


24/02/2010

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

0685. Με Λέξεις 111


Κρύβω μυστικά. Μεγάλα και μικρά. Κάτω από τις πατούσες. Σε γωνιές της σκέψης. Σε μικρές διαδρομές. Σε ανάσες κοφτές. Σε απουσίες εκούσιες. Σε βιβλία, μουσικές και εικόνες. Σε επιλεγμένες σιωπές. Κρύβω και κρύβομαι. Πίσω από μισές προτάσεις, ολόκληρα χαμόγελα, καλημέρες που δεν ειπώθηκαν. Από φωτογραφίες πίσω. Κρύβομαι. Χαράζω πορεία. Περιτριγυρίζω. Με απουσία και σιωπή. Αγρυπνώ. Ετοιμάζομαι. Ασκώ τη σκέψη. Σμιλεύω το απρόσμενο. Το γητεύω. Τεντώνω την ακοή στο όριο. Λαγαρίζω το βλέμμα. Αλλάζω. Είμαι πιο ψηλός. Πιο όμορφος. Πιο νέος. Προσποιούμαι ότι έχω χρόνο. Ξοδεύω. Προσμένω. Δεν αδημονώ. Σωπαίνω. Προκαλώ την τάξη των πραγμάτων. Συγκεντρώνομαι στον εαυτό μου. Ετοιμάζομαι. Σιωπώ. Απουσιάζω. Αγρυπνώ. Προσμένω. Εξαγνισμένη καθημερινότητα. Καθαγιασμένη παρουσία. Κόκκος ελπίδας. Κόκκος ζωής.


Bee Gees – “How Can You Mend A Broken Heart” [Ιδού η απορία!]


17/02/2010

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

0684. Στιγμές Αδυναμίας


Πώς να χωρέσεις τη ζωή στη σκέψη; Πώς πρέπει να στέκεσαι, να μιλάς; Στιγμές που πνίγεσαι. Η ένταση των αισθημάτων σου σε αιφνιδιάζει. Καταλαμβάνουν το μυαλό, πολιορκούν το σώμα, απαιτούν. Θα ήθελες. Να αποκαλύψεις. Να εκμυστηρευτείς. Να περιγράψεις, να πεις, να τονίσεις. Τα μύρια όσα. Τα ανείπωτα. Δεν είναι από αυτά που λέγονται. Θα σου έφτανε μισό λεπτό να τα τινάξεις όλα στον αέρα. Να διαλύσεις το status quo. Όλα τα συνήθη. Τα αναμενόμενα όλα. Άνθρωπος είσαι. Αμφιβάλλεις. Διστάζεις. Αναβάλλεις. Αισθήματα με τις φορεσιές της σκέψης. Σε πνίγουν. Αρπάζουν τα κύτταρά σου. Συγκλονίζουν. Πώς να σταθείς; Τι να πεις; Πώς; Η συναίσθηση της μέσα στο σύμπαν ασημαντότητάς σου. Ακίνητος, με το μυαλό να φλέγεται, τα μάτια χαμηλωμένα. Μια σφαίρα που στρέφεται και περιστρέφεται στα χάη. Ένας τόσος δα πλανήτης. Οι σκέψεις ένα νεφέλωμα. Δευτερόλεπτα οδύνης. Παλινδρόμηση ανάμεσα στο ναι και το όχι. Η αποκάλυψη ένας πειρασμός. Μυαλό που πρόσκαιρα σπάει τα δεσμά. Απελευθερώνεται. Φεύγει. Τρέφει το σώμα με ελπίδες. Περίγυρος που αγνοεί. Που, εν αγνοία του, συγκινεί και γοητεύει. Σκλαβώνει. Επιλέγεις τη σιωπή. Μαζεύεσαι. Δεν είναι ο καιρός. Δώστε μου άλλες εποχές. Άλλο σώμα και μορφή. Άλλη ηλικία. Αφήστε μου μονάχα τον πυρήνα του εαυτού που βαπτίστηκε. Την ουσία της ύπαρξης.

ΚΡΥΨΕ ΜΕ

Κρύψε με

Απόψε
Απόψε
Κάπου
Που άκουσα
Κρύψε με
Βαρύ στο νου
Στα μαύρα σου
Του πανικού
Μάτια
Το πάτημα
Στ' άσπρα σου
Μονάχα
Χέρια
Κρύψε με
Κρύψε με 


                                        5.79



09/02/2010

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

0683. Μαθήματα Υποκρισίας

Αποφεύγουμε να βρεθούμε στον ίδιο χώρο.
Εάν εμπλακούμε ή εάν πάμε γυρεύοντας:
Σκεφτόμαστε, συνειδητά, άλλα,
Δεν κοιτάμε στα μάτια (προδίδουν), 
Προσέχουμε τη στάση του σώματος (προδίδει),
Δεν ανεβάζουμε τον τόνο της φωνής (προδίδει),
Δε δείχνουμε υπερβολικά αδιάφοροι (προδίδει),
Δε λοξοκοιτάμε (προδίδει),
Ελέγχουμε τις αντιδράσεις του σώματός μας,
Δεν επιτρέπουμε να διαβάσουν το πρόσωπό μας, 
Προσπερνάμε τα υπονοούμενα, 
Δε μπαίνουμε στη διαδικασία να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας.

 Καλή επιτυχία!




04/02/2010