Να θέλεις να γράψεις και να μη μπορείς. Να επιθυμείς να εκφράσεις και να εκφραστείς δίχως να έχεις την παραμικρή υποχρέωση. Να πνίγεσαι. Να γλίχεσαι για μια εγγραφή. Ένα ανοιχτό μήνυμα στην υδρόγειο. Στο μέτρο της ασημαντότητάς, της καθημερινότητάς σου. Εδώ και τώρα. Για να κρατήσεις ανοιχτές οδούς επικοινωνίας που δε γνωρίζεις σε ποιους τόπους σε βγάζουν. Σε ποια δωμάτια, σε ποια γραφεία, σε ποιες οθόνες. Σε μάτια ανθρώπων ποιών; Σε τακτικών αναγνωστών και άτακτων. Σε καινούργιων και παλιών. Σε αγνώστων και γνωστών. Γνωστών που συνδυάζουν, βγάζουν συμπεράσματα, σε δυσκολεύουν. “Συγγραφική αδεία”, λες, και το πιστεύεις. Δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να δικαιολογήσεις τίποτα. Δε θέλεις να δικαιολογήσεις τίποτα. Ότι γράφεις είναι αληθινό και ισχύει. Όχι στο μέτρο του πραγματικού και του γεγονότος αλλά στο μέτρο της σύλληψης και της έκφρασης. Προφανώς υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Αλλά ανάγκη να το ξεκαθαρίσουμε μια φορά ακόμη. Δεν είναι όλα τα στοιχεία αυτοβιογραφικά. Δεν είναι όλα τα πρόσωπα υπαρκτά. Δεν έχουν συμβεί όλα τα γεγονότα όπως αναφέρονται. Διατηρώ το δικαίωμα να αφαιρώ, να προσθέτω, να αλλοιώνω, να συνδυάζω, να επεκτείνω, να συγχέω. Διατηρώ, εν ολίγοις, το δικαίωμα να δημιουργώ. Με δυσκολεύει αφάνταστα το ότι έχω αποστασιοποιηθεί από το Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή (μου). Έχω χάσει, θαρρώ, το ρυθμό μου. Δυσκολεύομαι. Ασφυκτιώ. Κάθε εγγραφή είναι, πλέον, και μια μικρή νίκη. Από την άλλη ομολογώ ότι, λόγω εργασιακών συνθηκών κυρίως, αδυνατώ να υποστηρίξω τρεις εγγραφές την εβδομάδα. Το φέρω βαρέως. Όμως, αρκετά μουρμούρισα. Βραδάκι στην Τ47 με το χώρο να πλημμυρίζει από τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι [Manos Hadjidakis – The Piano Works – Danae Kara]. Μια ευλογία.
Καλό Μάρτιο!
28/02/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου