0258. Ιστορίες Παλιές

Είναι κάποιες ιστορίες παλιές που πια δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Και είναι, επίσης, κάποιες αναμνήσεις που επιμένουν. Ιστορίες που γέννησαν αναμνήσεις. Αναμνήσεις που δίνουν ένα χάδι στο στομάχι. Μικρά αινίγματα το γιατί κάποια περιστατικά μετουσιώνονται σε ανάμνηση ενώ κάποια άλλα εξατμίζονται.

Χειμώνας του 1971, λοιπόν, και εκκλησιασμός με την 6η Γυμνασίου, τότε. Ημέρα Σάββατο, αν η μνήμη μου δεν με απατά. Ήλιος με δόντια. Μια ιδιαίτερη μέρα του Δεκέμβρη. Είμαι κάπως, εκείνη την ημέρα. Αισθάνομαι κάπως. Ο εκκλησιασμός στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου και οι συμμαθητές παρατεταγμένοι. Και οι συμμαθήτριες.

Μια συμμαθήτρια μαγνητίζει το βλέμμα. Με ελκύει. Δεν υπάρχει προηγούμενο. Δεν θα υπάρξει επόμενο. Όμως για εκείνο το χρονικό διάστημα, και μέχρι να τελειώσει η μέρα, γεμίζει την ύπαρξη. Δημιουργεί ένα κλίμα ευφορίας. Το βλέμμα που αναζητά τη ματιά και δικαιώνεται. Το σκίρτημα. Οι προοπτικές. Ο περιβάλλον χώρος. Όλα.

Επιστροφή στο σπίτι. Ένα pick-up Philips βαλιτσάκι. Συνδεδεμένο στο ραδιόφωνο θαρρώ. Μονοφωνικό. Και οι πρώτοι δίσκοι βινιλίου 33 στροφών. Πρόσφατο απόκτημα το άλμπουμ “Πουλόπουλος 4” αγορασμένο από το κατάστημα του Πολύδωρου, στα Χαυτεία, την 6/12/1971 με 140 δραχμούλες, τότε. Χρυσαφί. Καλός τραγουδιστής. Όμορφα τραγούδια. Άλλες εποχές.

Και η σύνδεση. Ημέρα, εκκλησιασμός, συμμαθήτρια, Πουλόπουλος γίνηκαν ένα. Και παραμένουν. Το ένα προσκαλεί το άλλο. Τον αντικατέστησα τον δίσκο αγοράζοντας το έργο και σε CD, στις 4/3/1998, με κόστος 3.598 δρχ. Τίποτα δεν άλλαξε. Κάθε φορά που τον ακούω θυμάμαι εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό. Τον εκκλησιασμό και τη συμμαθήτρια.

Από το άλμπουμ αυτό, φυσικά, και το τραγούδι που ακούγεται. “Χαλάζι Έφερε η Ψιχάλα”. Σύνθεση του Μίμη Πλέσσα σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου με το καταπληκτικό: 

“Το χέρι μου μελαγχολεί μες τα μακριά μαλλιά σου. . .”.

03/01/2007