Απόσπασμα 5 [ΝΚ]

Δύσκολο ν’ αφήνεις τον εαυτό σου κάπου θέλοντας να βαδίσεις.

19/11/77

Απόσπασμα 4 [ΝΚ]

Η σκέψη, τόσο αδυσώπητη μέσα μου.

28/11/1977

Απόσπασμα 3 [ΝΚ]

Αυτό που χάνεται είναι το ήθος, η φυσική ομορφιά των ανθρώπων.

17/11/77

Απόσπασμα 2 [ΝΚ]

Κι όμως, κι όμως. Κάποτε ο καιρός, οι καταστάσεις, οι άνθρωποι, έχοντας ωριμάσει συγκλίνουν. Ωρίμασαν και συγκλίνουν στο ένα σημείο έχοντας, στο μεγαλύτερο ποσοστό της, η πορεία τους ξεφύγει από τα φιλοσοφίζοντα, θεωρητικά μας κατασκευάσματα. Τα σενάρια των μοναχικών ανθρώπων τα κατασκευασμένα σε στιγμές όπου η πίκρα είναι ένα βάρος ασήκωτο και, κάπως, πρέπει να την απαλλαγούμε.

Η τάξη του κόσμου πολλές φορές υπολογίζει, υποθάλπει και δημιουργεί τους ευνοούμενους σχηματισμούς της ανεξάρτητα από την πεπερασμένη σκέψη των ανθρώπινων όντων που εμπλέκονται σ’ αυτούς. Προσεκτικά η μοίρα ετοιμάζει τις συμπτώσεις της και το βαρύ χέρι του χρόνου μοιάζει να είναι πολύ σίγουρο, μερικές φορές, ώστε να το εμπιστευτούμε απόλυτα. Και ξυπνάς ένα πρωί και κάθεσαι να γράψεις ένα γράψιμο στο ημερολόγιό σου και έχεις, μόλις πριν λίγο, με την Κ. μιλήσει. Αισθάνεσαι, τότε, τον κόσμο να είναι αλλιώς.

28/8/1977

Απόσπασμα [ΝΚ]

Μητέρα Σιωπή Ευλόγησε.

21/06/76

Τράπεζα [ΝΚ]

Ζητείται τράπεζα για ... κατάθεση ψυχής!

28/03/2005

Μη ως …

Μη ως μύρια μέλλων έτη ζην. Το χρεών επήρτηται. Έως ζης, έως έξεστιν, αγαθός γενού.

Μη φέρεσαι ούτω ωσάν να έμελλες να ζήσης δέκα χιλιάδες έτη. Το μοιραίον κρέμαται ήδη υπεράνω σου. Όσον ζης, όσον είναι ακόμη δυνατόν, γίνε καλός.

Μετάφραση: Felix De Giorgio

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ

Βιβλίον Δ΄, Παράγραφος 17 Σελ. 94

Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ / ΑΘΗΝΑ

28/03/2005

81. [Ηράσθην]

Ηράσθην, εφίλουν, έτυχον, κατέπραξ’, αγαπώμαι·

τις δε, και ης, και πώς, η θεός οίδε μόνη.

Αγάπησα, φίλησα, σύντυχα, χάρηκα κι αγαπιέμαι.

Μα ποιος εγώ κι εκείνη ποια και πως εγίνη

η Αφροδίτη μονάχα το ξέρει.

ΑΓΝΩΣΤΟΣ

ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ

500 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

ΔΩΡΙΚΟΣ 1987

83. [Άνεμος]

Είθ άνεμος γενόμην, συ δ’ επιστείχουσα παρ’
αγάς
στήθεα γυμνώσαις, και με πνέοντα λάβοις.
 

Αχ άνεμος νάμουν και συ στην ακρογιαλιά
να βαδίζεις
τα στήθη γυμνώνοντας, και να με πάρεις ως πνέω.
 

ΑΓΝΩΣΤΟΣ
ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ
500 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ
ΔΩΡΙΚΟΣ 1987

19. Κείμενο [ΝΚ]

Αγαπητή …

Να τι σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να σου γράψω. Να σου γράψω και να σου αποστείλω φυσικά! Και ίσως το κάνω. Το να είσαι στρατιώτης, είτε ΥΕΑ ως εγώ, μπορεί να σημαίνει πάμπολλα. Και πρώτα απ’ όλα ότι μοιράζεσαι τη ζωή σου. Τη μοιράζεσαι μ΄ ανθρώπους που δε διάλεξες και στο κάτω-κάτω δε συμπαθείς. Και έρχονται οι ώρες της ατονίας της απόγνωσης της ανίας και του μικροπανικού. Τα προς τα πίσω γυρίσματα του κεφαλιού. Κρατιέσαι απ’ ότι έκανες απ’ ότι δεν έκανες κι απ’ ότι θα κάνεις ή δε θα κάνεις.

Η ημέρα γίνηκε ένας στόχος που πρέπει να καταρριφθεί! Και καταρρίπτεται. Σημειωμένες σ’ ένα μπλοκάκι σβήνω τις μέρες. Και την κάθε φορά έχω να πω:

- Επέζησα κι αυτή τη μέρα.

Και ακολουθεί η ευλογία του ύπνου. Του ύπνου με το θείο σπόρο του όνειρου που δε φυτρώνει πάντα. Το κάθε πρωί βρίσκω τη ζωή μου γεμάτη λάθη και το κάθε βράδυ γεμάτη ελπίδες. Το βράδυ που πολλές φιλώ σκοπιά κάτω από τ’ άστρα. Στην Κόρινθο έγραψα:

Ζω σ' έναν ωκεανό
Φιλώ σκοπιά
Δε βλέπω τα μάτια σου
Δεν ακούω τη φωνή σου...

Και στη ΣΕΑΠ:

Νύχτα με πέντε
Πεφταστέρια
Και τ' όνομά της
Στα χείλη...

Φιλώ σκοπιά.

Φωνάζω:

- Αλτ! Τις ει;

Είναι οι συνάδελφοι που μου σπάζουν τις σκέψεις. Η σκέψη μου είναι ένας όγκος σκοτεινός. Μια ζώσα πραγματικότητα. Ακόμα μια εξακοντίζομαι στο μέλλον. Στην άδεια. Στο βάσανο του κάθε στρατιώτη. Η ΑΔΕΙΑ. Η μουσική. Ο καφές. Οι φίλοι… Ακόμα και το Super Market που το κλίμα του μου λειψε. Όλα όσα φτιάχνουν αυτό που λέμε “πολιτική ζωή”. Μια ζωή που αρχίζει να υπάρχει κατά αντιδιαστολή προς τη “στρατιωτική ζωή”.

Είναι αλήθεια. Αρχίζεις να εκτιμάς κάτι από τη στιγμή που θα το χάσεις. Και να σημειωθεί ότι είμαι ένας που πάντα εκτιμούσε τη μουσική τους καφέδες τους φίλους. Η σκέψη των πραγμάτων που κάναμε και των καταστάσεων που ζήσαμε σου δίνει μια ζεστασιά στο μυαλό κι ένα χάδι στο στομάχι.

Και η νύχτα συνεχίζεται. Δε θέλω να κοιτάξω το ρολόι μου. Αν το κοιτάξω ο χρόνος θα σταματήσει να ρέει. Τι απόγιναν οι σχηματισμοί στους οποίους συμμετείχα; Συλλογίζομαι το σώμα μου ογκοποιημένο να ταξιδεύει Τερψιθέα-Αθήνα. Πόσες διαδρομές; Πόσες φορές ο όγκος του σώματός μου; Σχεδόν θα γεμίζει ολάκερο το πλάτος του δρόμου. Και τα λεωφορεία. Αυτή η ζώσα πραγματικότητα. Δεν έπαψα στιγμή να συλλογίζομαι τα λεωφορεία που περνούν τη Μυστρά. Όλες τις ώρες. Μέρα και νύχτα. Μου έχουν γίνει σχεδόν έμμονη ιδέα. Μια ιδέα που συγκινεί. Πηδώ από το παρόν στο παρελθόν. Από το παρελθόν στο μέλλον. Όλα είναι μια μάζα και είμαι παντού.

Να βάψω τα άρβυλά μου να ξυριστώ να τοποθετήσω το όπλο μου στον οπλοβαστό. Να μη λησμονήσω ν’ αφήσω χαρτάκι στο θαλαμοφύλακα. Όλα με τάξη όλα με πρόγραμμα. Με άλλαξαν. Μια πρόγευση της ζεστασιάς του κρεβατιού με κυριεύει.

Με προσοχή. Να μη χαλάσω τα στρωσίδια. Παρακαλώ τους Θεούς να μου στείλουν το όνειρο. Το όποιο όνειρο. Θα κλείσω τα μάτια και θα βυθιστώ. Επέζησα κι αυτή τη μέρα… Επέζησα και την κέρδισα μόνο και μόνο για τούτη τη γραφή και του μυαλού το λιώσιμο. 

Καλήν αντάμωση παντού…

17 Δεκέμβρη 1980 / Μελετητήρια ΣΕΑΠ – στο κενό ανάμεσα σε δυο διαγωνίσματα Β΄ Σταδίου

199. [Ήδυλος]

Οίνος και προπόσεις κατεκοίμισαν Αγλαονίκην

Αι δόλιαι, και έρως ηδύς ο Νικαγόρεω,

ης πάρα Κύπριδι ταύτα μύροις έτι πάντα μυδώντα

κείνται, παρθενίων υγρά λάφυρα πόθων,

σάνδαλα, και μαλακαί, μαστών ενδύματα, μίτραι,

ύπνου και σκυλμών των τότε μαρτύρια.

Το κρασί κι οι δόλιες προπόσεις κατακοίμισαν

την Αγλαονίκη,

κι ο γλυκός έρως του Νικαγόρα.

Και στην Κύπρι αφιερωμένα τα υγρά λάφυρα κείτονται

της παρθενιάς της, φορτωμένα ακόμα με μύρα·

τα σάνδαλα, ο λεπτός των μαστών της δεσμός και τα στέφανα,

μάρτυρες

του δικού της ύπνου, της δικής του βίας.

ΗΔΥΛΟΣ

ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ

500 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

ΔΩΡΙΚΟΣ 1987

4. [Φιλόδημος]

Ψαλμός και λαλιή, και κωτίλον όμμα, και ωδή

Ξανθίππης, και πυρ άρτι καταρχόμενον,

Ω ψυχή, φλέξει σε· το δ’ εκ τίνος, ή πότε, και

πώς,

ουκ οίδα· γνώση, δύσμορε, τυφομένη.

Το κιθάρισμα, κι η φωνή, και το βλέμμα το λάλο, κι η ωδή

της Ξανθίππης, κι η φωτιά που άναψε μόλις

θα σε κάψει ψυχή μου. Από τι, από πότε και

πώς

δεν το ξέρω. Καρδιά μου, δύσμοιρη, σαν καείς θα το μάθεις.

ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ

ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ

500 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

ΔΩΡΙΚΟΣ 1987

Αποφασιστικότητα [ΝΚ]

Να είσαστε αποφασιστικοί. Να αναβάλετε αμέσως!

Βιολέτα

Δίχως αστέρια και Σελήνη

χωρίς «Μαμζέλ, μετά τρεμούσης

χειρός» και δίχως καν «εκείνη

εις την αγχόνην» δίχως «ούσης».

Παρ’ έτσι ανθρώπινα και σκέτα

- σκυμμένη ως σ’ είδα να ξεπλένεις -

σ’ αγάπησα εγώ Βιολέτα

στο φως μιας μέρας περασμένης

Δεν ήσουν συ «Ματθίλδη» ή Μούσα

μητ’ «ομιχλώδης» ο έρωτάς σου,

μήτε κι εγώ πως τραγουδούσα

κατ’ απ’ τα παράθυρά σου.

Μα ήσουν γλυκειά χωρίς «γαζίες»

Και δίχως σουβενίρ δικιά μου

κι όλες οι ημερομηνίες

μιλούσαν ίδια στην καρδιά μου.

Κι ως μίλειες ήταν σαν να σβούσαν

τ’ αχνά σου λόγια και σαν όπως

να διάβαιναν και να περνούσαν

καθ’ εποχή και κάθε τόπος…

Γιάννης Σκαρίμπας / Βοϊδάγγελοι

Άπαντες Στίχοι 1936 – 1970

ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Ε.Π.Ε. / 1970

Φυλακή [ΝΚ]

ΦΥΛΑΚΗ ΜΕ ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΡΤΑ – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΣ

Ένα όμορφο, γλυκό και τρυφερό άλμπουμ σε στίχους και μουσική του κ. Τσάκαλου ο οποίος ήταν ο ντράμερ του συγκροτήματος των ΦΑΤΜΕ και συνεχίζει να παίζει με τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Ένα άλμπουμ μακριά από την φιλοσοφία των “σουξέ” το οποίο χρειάζεται περισσότερες από μια ακροάσεις για να εκτιμηθεί. Πολύ καλή και η κ. Γιώτα Νέγκα στο ένα κομμάτι [Τι Να Του Συμβαίνει] που ερμηνεύει.

Έωθεν προλέγειν

Έωθεν προλέγειν εαυτώ· Συντεύξομαι περιέργω, αχαρίστω, υβριστή, δολερώ, βασκάνω, ακοινωνήτω. Πάντα ταύτα συμβέβηκεν εκείνοις παρά την άγνοιαν των αγαθών και κακών. Εγώ δε τεθεωρηκώς την φύσιν του αγαθού ότι καλόν και του κακού ότι αισχρόν και την αυτού του αμαρτάνοντος φύσιν ότι μοι συγγενής ουχί αίματος ή σπέρματος του αυτού, αλλά νου και θείας απομοίρας μέτοχος, ούτε βλαβήναι από τινος αυτών δύναμαι· αισχρό γαρ με ουδείς περιβαλεί· ούτε οργίζεσθαι τω συγγενεί δύναμαι ούτε απέχθεσθαι αυτώ. Γεγόναμεν γαρ προς συνεργίαν, ως πόδες, ως χείρες, ως βλέφαρα, ως οι στοίχοι των άνω και κάτω οδόντων. Το ουν αντιπράσσειν αλλήλοις παρά φύσιν· αντιπρακτικόν δε το αγανακτείν και αποστρέφεσθαι.

Σκέψου το! Το να προλέγης ενωρίς την πρωίαν εις τον εαυτόν σου: Θα συναντηθώ με άνθρωπον οχληρόν, αντιπαθητικόν, αυθάδη, φθονερόν και βάσκανον όστις δεν γνωρίζει να φερθή. Και συμβαίνει ο άνθρωπος αυτός να έχη όλα αυτά τα σφάλματα, διότι δεν γνωρίζει τι είναι το καλόν και τι το κακόν. Εγώ όμως όστις αντελήφθην καθαρά την φύσιν του καλού, δηλαδή ότι είναι ωραίον, και του κακού, το οποίον είναι άσχημον και την φύσιν αυτού του ιδίου όστις έσφαλε εναντίον μου και είναι συγγενής μου – όχι διότι είναι από το ίδιον αίμα και το ίδιον σπέρμα, αλλά διότι, είναι μέρος του ιδίου πνεύματος και από την ιδίαν θείαν καταγωγήν – εγώ, λοιπόν, δεν δύναμαι ούτε να βλαβώ καν υπό τινός εξ’ αυτών των ανθρώπων. Διότι ουδείς δύναται να με ωθήση εις το αίσχος, αλλά ούτε και δύναμαι να θυμώνω με τον συγγενή μου ή να αισθάνωμαι έχθραν εναντίον του. Διότι είμεθα προωρισμένοι να συνεργασθώμεν, όπως οι πόδες, αι χείρες, τα βλέφαρα, η άνω και η κάτω οδοντοστοιχία. Λοιπόν, το να ενεργή ο εις εναντίον του άλλου, είναι πράγμα αφύσικον˙ επομένως ενεργούμεν αφύσικα και όταν αγανακτούμεν και αποστρεφόμεθα.

Μετάφραση: Felix De Giorgio

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ

Βιβλίον Β΄, Παράγραφος 1 Σελ. 56

Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ / ΑΘΗΝΑ

Mattina

[Santa Maria La Long il 26 gennaio 1917]

M’ illumine
D’ immenso

ΠΡΩΙΝΟ

Φωτιζομαι
Απ’ το απέραντο

Μετάφραση: Φοίβος Πιομπίνος
GIUSEPPE UNGARETTI
ΠΟΙΗΜΑΤΑ / ΑΘΗΝΑ 1990

Ξοδεύουμε [ΝΚ]

Ξοδεύουμε πολλά προσπαθώντας να φτιάξουμε μια εικόνα του εαυτού μας για τους άλλους.

030682

Τ’ Αντρόγυνα [ΝΚ]

Τ’ αντρόγυνα
Στα μυστικά
Έχουν
Τα μπουκαλάκια τους
Και πίνουν
Φάρμακα σερί
Πριν παν
Στα κρεβατάκια τους

071076

Το της Τ47 Υπόγειον [μετ' εμού!].

Ιδού Εγώ!

Τρελός

Είμαι – το ξέρω – λογικός. Ω δεν μιλάω.
Σαν λάμψει η μέρα σβω το φως μου.
Αν ιδώ ένα φύλλο πούπεσε – εντός μου
λέω : είδα ένα φύλλο πούπεσε και… πάω

Τόσο πολύ! Προσέχω. Τ’ όντι
δεν έχω αντίρρηση καμιά. Χαρά μου
νάναι τα δυο διπλό απ’ το ένα. Νοερά μου :
πως είναι στρόγγυλοι – επιμένω – οι οριζόντοι.

Τρελός εγώ; Αστείο! Και στίχους
φιάχνω, και πάω πατώντας˙ ούτε λόγος
ότι όπως στρίβει ο δρόμος, αναλόγως
στρίβω να μη σκουντάψω πα στους τοίχους…

Λοιπόν δεν είμαι. Ωραία! Το ψέμα
μισώ. Τώρα εννοώ γιατί η καρδιά μου
έκανε τίκι – τακ για κείνηνα – στοχιά μου :
για να κυκλοφοράει μου το αίμα!

Πέθανε! Πως την έλεγαν ξεχνάω…
- χάθηκε μαζί της η χαρά, το φως μου -
και είμαι τόσο λογικός που εντός μου
λέω : είδα ένα φύλλο πούπεσε – και πάω…

Γιάννης Σκαρίμπας / Εαυτούληδες
Άπαντες Στίχοι 1936 – 1970
ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Ε.Π.Ε. / 1970

Οι καλόβολοι

Τους καλόβολους να τρέμετε, έλεγε πάντα στη Μαρία και στην Ευδοκία, τις θυγατέρες της, όταν ήταν για παντρειά. Τον απότομο άντρα, τον ιδιότροπο, πρέπει να τον δαμάσετε, να του περάσετε λουρί στο λαιμό και να τον σύρετε στα πόδια σας. Μα τον πειθήνιο, τον μαλακό, αν θέλετε να ευτυχήσετε κοντά του, πρέπει απαραιτήτως να τον σεβαστείτε και να τον υπακούσετε. Αυτός είναι ο άντρας που δεν ανέχεται ούτε φωνές ούτε δάκρυα, τα μάγια δεν τον πιάνουν. Γι αυτόν η ζωή είναι απλή σαν τη σταγόνα του νερού, πρόσκαιρη όσο η ανθοβολιά του κήπου˙ δεν έχει φιλοδοξίες, κι όποιος δεν έχει φιλοδοξίες, δεν τρυπιέται, ούτε φοβάται, ούτε σκύβει. Δεν ελίσσεται. Προχωρά μόνος του, σιωπηλός, αφοσιωμένος στον μόχθο του, αποτραβηγμένος σ’ ένα δικό του βασίλειο, απόρθητο. Συνομιλητής του αλόγου του. Παρατηρητής της πηγής που αναβλύζει αθόρυβα.

Ένας Σκούφος από Πορφύρα / Μάρω Δούκα

Σελ. 137

Απογοήτευση / Προσδοκία [ΝΚ]

Η απογοήτευση είναι συνάρτηση της προσδοκίας. Μηδενικές προσδοκίες εγγυώνται μηδενικές απογοητεύσεις!

04/04/2000

Πες [ΝΚ]

- Μη λες:
- Θα αλλάξω
- Πες:
- Άλλαξα!

231199

Λευκίππη και Κλειτοφών

2 ως δε ενέτεινα τους οφθαλμούς κατ’ αυτήν, εν αριστερά παρθένος εκφαίνεται μοι και καταστράπτει μου τους οφθαλμούς τω προσώπω. 3 τοιαύτην είδον εγώ ποτε επί ταύρω γεγραμμένην Σελήνην˙ όμμα γοργόν εν ηδονή˙ κόμη ξανθή, το ξανθόν ούλον˙ οφρύς μέλαινα, το μέλαν άκρατον˙ λευκή παρειά, το λευκόν εις μέσον εφοινίσσετο και εμιμείτο πορφύραν, οία τις τον ελέφαντα Λυδία βάπτει γυνή˙ το στόμα ρόδων άνθος ην, όταν άρχηται το ρόδον ανοίγειν των φύλλων τα χείλη. 4 ως δε είδον, ευθύς απωλώλειν˙ κάλλος γαρ οξύτερον τιτρώσκει βέλους και δια των οφθαλμών εις την ψυχήν καταρρεί˙ οφθαλμός γαρ οδός ερωτικώ τραύματι. 5 πάντα δε με είχεν ομού, έπαινος, έκπληξις, τρόμος, αιδώς, αναίδεια. Επήνουν το μέγεθος, εκπεπλήγμην το κάλλος, έτρεμον την καρδίαν, έβλεπον αναιδώς, ηδούμην αλώναι. Τους δε οφθαλμούς αφέλκειν μεν από της κόρης εβιαζόμην˙ οι δε ουκ ήθελον, αλλ’ ανθείλκον εαυτούς εκεί τω του κάλλους ελκόμενοι πείσματι, και τέλος ενίκησαν.

Μόλις όμως έριξα το βλέμμα μου πάνω της, αντικρίζω στα αριστερά της κόρη παρθενική που μου τυφλώνει τα μάτια με το πρόσωπό της. Τέτοια ήταν κι εκείνη η ζωγραφιά της Σελήνης που την είδα κάποτε να κάθεται πάνω στον ταύρο. Βλέμμα γοργό και ηδονικό, κόμη ξανθιά με μπούκλες ξανθές, φρύδι μαύρο-κατάμαυρο, λευκά τα μάγουλά της και η λευκότητα αυτή στη μέση του προσώπου κοκκίνιζε, ίδια με την πορφύρα που βάφουνε οι Λύδιες γυναίκες το φίλντισι. Το στόμα της ως άνθος του ρόδου, όταν το ρόδο αρχίζει να ανοίγει των πετάλων τα χείλη. Έτσι λοιπόν που την αντίκρισα, ένιωσα πάραυτα να χάνομαι. Γιατί το κάλλος πληγώνει πιο βαθιά απ’ τη σαΐτα, καθώς χύνεται από τα μάτια και μέσα στην ψυχή κατεβαίνει – τα μάτια είναι ο δρόμος για τις πληγές του έρωτα. Και τότε όλα μαζί τα αισθήματα με κυριεύουν: θαυμασμός, έκπληξη, τρόμος, ντροπή, αναίδεια. Θαύμαζα την κορμοστασιά της, από την ωραιότητά της είχα μείνει έκπληκτος, η καρδιά μου έτρεμε, παρατηρούσα χωρίς ντροπή, και πάλι ντρεπόμουν μήπως και με αντιληφθεί. Και με βία δοκίμαζα να τραβήξω μακριά από την κόρη τα μάτια μου, όμως αυτά δεν ήθελαν να υπακούσουν. Αντίθετα, είχαν δεθεί εκεί τραβηγμένα από τη δύναμη της ομορφιάς – και τελικά με νίκησαν.

Λευκίππη και Κλειτοφών / Αχιλλέως Αλεξανδρέως Τατίου

Κεφάλαιο Α’, Σελ. 204

Μετάφραση: Γιώργης Γιατρομανωλάκης

Ίδρυμα Γουλανδρή Χορν / Αθήνα 1990

Στην Ασπίδα του Ερωτόκριτου

“Τη λαμπιράδα τση φωτιάς ορέκτηκα κι’ εθώρου,
κι’ εσίμωσα κι’ εκάηκα, να φύγω δεν εμπόρου”.

Ερωτόκριτος Β΄ 531-532
Σελ. 175 , “ΑΣΤΗΡ” / 1976

Θρήσκευμα; [ΝΚ]

Χριστανός Ορθόλοξος!

Ονειρεύομαι μια αίθουσα [ΝΚ]

Ονειρεύομαι μια αίθουσα. Την αίθουσα των μετρητών. Μια αίθουσα γεμάτη καταμετρητές αποστάσεων. Είναι ψηφιακοί, με κόκκινους μεγάλους αριθμούς. Μετρούν την απόσταση ανάμεσα σε αυτούς που είχαν, έχουν ή θα έχουν σχέση. Με απασχόλησε το ακριβές σημείο. Κατέληξα στο κέντρο βάρους. Αποστάσεις ανάμεσα στα κέντρα βάρους, λοιπόν.

Στοχάζομαι τους καταμετρητές μου. Είναι συγκεντρωμένοι σε μια γωνιά. Πέντε, δέκα, εκατό απ’ αυτούς. Κινούμαι, ταξιδεύω, ακινητώ. Οι άλλοι ομοίως. Οι καταμετρητές τη δουλειά τους. Ταξιδεύω. Πετώ με αεροπλάνο. Συλλογίζομαι την ένδειξη των μετρητών. Είναι τρελαμένη. Πέντε, δέκα, εκατό, χίλια, χίλιες χιλιάδες.

Πετώ και φεύγω. Δεν διακρίνεις πια ψηφία. Μια ατέλειωτη ροή. Ένα ποτάμι αριθμών. Αντιφέγγισμα του λευκού στης ένδειξης το κόκκινο δίπλα. Ένα κόκκινο ποτάμι που αρχίζει να αφρίζει. Δεν γνωρίζω την ένδειξη συγκεκριμένων μετρητών. Μπορώ, ωστόσο, να φαντάζομαι όποιον αριθμό επιθυμώ. Και η τάση της ένδειξης; Πάνω; Κάτω; Μηδενική; Είναι στιγμές που θα έδινα πολλά για να δω μηδέν στην ένδειξη κάποιων μετρητών.

Ονειρεύομαι μια αίθουσα.

Πώς [ΝΚ]

Πως να προκόψει η δύστυχη πατρίδα όταν όλοι, οι ανόητοι, έχουν βαλθεί να "αποκαθιστούν" βλάβες [και να δολοφονούν την Ελληνική];

Τσιμεντάκι [ΝΚ]

Πιάνω λίγο
Τσιμεντάκι
Να σου φτιάξω
Ένα σκαλάκι
Ν' ανεβαίνεις
Να ψηλώνεις
Κι από 'κει
Να καμαρώνεις!

                              060576

Άποψη [ΝΚ]

Μη καταφεύγεις στην ευκολία του πολύπλοκου.

Μόχθησε για το απλό που λειτουργεί.

Κείμενο [ΝΚ]

Σε στιγμές όπου το μυαλό παίζει μόνο με το να υπάρχει όπως γράφει ο Βαλερύ στη βραδιά με τον κ. Τεστ, αν δεν απατώμαι, τι καλύτερο από το να εκφραστείς και να απευθυνθείς;

Σκέφτομαι και λέω στον εαυτό μου:

- Μην εγκαταλείπεσαι!

Πλένω, λοιπόν, τα δόντια μου αμέσως μόλις ξεκλέψω λίγο χρόνο. Σκέφτομαι τις στιγμές της έντασης αθροισμένες και βρίσκω το αποτέλεσμα συντριπτικά μικρού μεγέθους.

Ότι μας δηλητηριάζει είναι ο φόβος ή η ταραχή, και τέλος πάντων το οτιδήποτε ενοχλεί και κουράζει, ο σπαρμένος στις προηγούμενες στιγμές. Και το χειρότερο και στις επόμενες.

Σκέφτομαι και πάλι:

- Αν μπορείς να είσαι ήρεμος και για 30" ακόμα να είσαι!

Αν έχεις τη δυνατότητα να δεις μια δύση ή μια ανατολή του ήλιου δες τη με όλα σου τα μάτια ανοιχτά και χαίρου!

 
Και το άλλο. Αυτό το κομμάτιασμα του καιρού. Η ημέρα που γίνηκε η βασική χρονική μονάδα της ζωής μου. Και το γνωρίζω ότι είναι λάθος. Όμως πώς αλλιώς;

 
Μερικές φορές δεν έχουμε τη δυνατότητα της εκλογής. Να μπορούσαμε, τουλάχιστον, να κρατήσουμε τη δυνατότητα της στάσης. Της στάσης στη δυναμική της εξέλιξη. Όχι αυτή των αγαλμάτων. Τις στιγμές που τα πάντα μπορεί να σε πονούν και συ εξακοντίζεσαι στο μέλλον. Θα! Πόση γλύκα μπορεί να κρύψει αυτή η λέξη;

Και τέλος οι άνθρωποι. Που δεν τους διαλέξαμε. Που τους χαιρετάμε, τους χαμογελάμε, τους μιλάμε. Τι δουλειά έχουμε μαζί τους;

Υπομονή.

 
ΣΕΑΠ 13 Νοέμβρη 1980

Κινητό [ΝΚ]

Φορητός Διαψευτής Ελπίδων!

Τίτος Πατρίκιος

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν' αγγίζω ούτε μια σκιά απ' το βήμα σου
χωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα ' θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ' την αρχή.

Τίτος Πατρίκιος - "Χωρίς να σε βλέπω"

[από το "Τέλος του καλοκαιριού"]

Αδικία [ΝΚ]

Δεν είναι αδικία να θυμάσαι τι ... δεν θυμάσαι;

Απορία [ΝΚ]

Αν υπάρχουν Αρχι-μανδρίτες που βρίσκονται οι σκέτοι μανδρίτες;

Μη [ΝΚ]

Μη προκαλείς την σύμπτωση. Παρακάλεσε την τύχη.

Προσοχή! [ΝΚ]

Το "καλύτερο" δεν είναι, κατ' ανάγκη, "καλό".

Θέλω να Γυρίσω [ΝΚ]

Ένα τρυφερό, γλυκό τραγούδι του Λάκη Παπαδόπουλου από τον τελευταίο δίσκο του Γιώργου Νταλάρα [Στα Τραγούδια που σου Γράφω].

Ακούστε το και ίσως όλα γίνουν καλύτερα!

Περί των σκέψεων [ΝΚ]

Το μόνο πράγμα που μπορεί κανείς
να εξαντλήσει με την σκέψη είναι
ο ... εαυτός του!

Η Τελευταία ... [ΝΚ]

Η τελευταία φορά υπάρχει!
Όσο πιο γρήγορα, λοιπόν, το
αντιληφθούμε και το αποφασίσουμε τόσο
το καλύτερο για εμάς.

Απόλυτοι [ΝΚ]

Σε ένα πράγμα πρέπει να είμαστε απόλυτοι.
Στο να μην είμαστε απόλυτοι!

Περί Ευτυχίας [ΝΚ]

Η ευτυχία είναι φθίνουσα συνάρτηση του χρόνου, ενίοτε δε και φτύνουσα!