Κείμενο [ΝΚ]

Σε στιγμές όπου το μυαλό παίζει μόνο με το να υπάρχει όπως γράφει ο Βαλερύ στη βραδιά με τον κ. Τεστ, αν δεν απατώμαι, τι καλύτερο από το να εκφραστείς και να απευθυνθείς;

Σκέφτομαι και λέω στον εαυτό μου:

- Μην εγκαταλείπεσαι!

Πλένω, λοιπόν, τα δόντια μου αμέσως μόλις ξεκλέψω λίγο χρόνο. Σκέφτομαι τις στιγμές της έντασης αθροισμένες και βρίσκω το αποτέλεσμα συντριπτικά μικρού μεγέθους.

Ότι μας δηλητηριάζει είναι ο φόβος ή η ταραχή, και τέλος πάντων το οτιδήποτε ενοχλεί και κουράζει, ο σπαρμένος στις προηγούμενες στιγμές. Και το χειρότερο και στις επόμενες.

Σκέφτομαι και πάλι:

- Αν μπορείς να είσαι ήρεμος και για 30" ακόμα να είσαι!

Αν έχεις τη δυνατότητα να δεις μια δύση ή μια ανατολή του ήλιου δες τη με όλα σου τα μάτια ανοιχτά και χαίρου!

 
Και το άλλο. Αυτό το κομμάτιασμα του καιρού. Η ημέρα που γίνηκε η βασική χρονική μονάδα της ζωής μου. Και το γνωρίζω ότι είναι λάθος. Όμως πώς αλλιώς;

 
Μερικές φορές δεν έχουμε τη δυνατότητα της εκλογής. Να μπορούσαμε, τουλάχιστον, να κρατήσουμε τη δυνατότητα της στάσης. Της στάσης στη δυναμική της εξέλιξη. Όχι αυτή των αγαλμάτων. Τις στιγμές που τα πάντα μπορεί να σε πονούν και συ εξακοντίζεσαι στο μέλλον. Θα! Πόση γλύκα μπορεί να κρύψει αυτή η λέξη;

Και τέλος οι άνθρωποι. Που δεν τους διαλέξαμε. Που τους χαιρετάμε, τους χαμογελάμε, τους μιλάμε. Τι δουλειά έχουμε μαζί τους;

Υπομονή.

 
ΣΕΑΠ 13 Νοέμβρη 1980