Βιολέτα

Δίχως αστέρια και Σελήνη

χωρίς «Μαμζέλ, μετά τρεμούσης

χειρός» και δίχως καν «εκείνη

εις την αγχόνην» δίχως «ούσης».

Παρ’ έτσι ανθρώπινα και σκέτα

- σκυμμένη ως σ’ είδα να ξεπλένεις -

σ’ αγάπησα εγώ Βιολέτα

στο φως μιας μέρας περασμένης

Δεν ήσουν συ «Ματθίλδη» ή Μούσα

μητ’ «ομιχλώδης» ο έρωτάς σου,

μήτε κι εγώ πως τραγουδούσα

κατ’ απ’ τα παράθυρά σου.

Μα ήσουν γλυκειά χωρίς «γαζίες»

Και δίχως σουβενίρ δικιά μου

κι όλες οι ημερομηνίες

μιλούσαν ίδια στην καρδιά μου.

Κι ως μίλειες ήταν σαν να σβούσαν

τ’ αχνά σου λόγια και σαν όπως

να διάβαιναν και να περνούσαν

καθ’ εποχή και κάθε τόπος…

Γιάννης Σκαρίμπας / Βοϊδάγγελοι

Άπαντες Στίχοι 1936 – 1970

ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Ε.Π.Ε. / 1970