19. Κείμενο [ΝΚ]

Αγαπητή …

Να τι σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να σου γράψω. Να σου γράψω και να σου αποστείλω φυσικά! Και ίσως το κάνω. Το να είσαι στρατιώτης, είτε ΥΕΑ ως εγώ, μπορεί να σημαίνει πάμπολλα. Και πρώτα απ’ όλα ότι μοιράζεσαι τη ζωή σου. Τη μοιράζεσαι μ΄ ανθρώπους που δε διάλεξες και στο κάτω-κάτω δε συμπαθείς. Και έρχονται οι ώρες της ατονίας της απόγνωσης της ανίας και του μικροπανικού. Τα προς τα πίσω γυρίσματα του κεφαλιού. Κρατιέσαι απ’ ότι έκανες απ’ ότι δεν έκανες κι απ’ ότι θα κάνεις ή δε θα κάνεις.

Η ημέρα γίνηκε ένας στόχος που πρέπει να καταρριφθεί! Και καταρρίπτεται. Σημειωμένες σ’ ένα μπλοκάκι σβήνω τις μέρες. Και την κάθε φορά έχω να πω:

- Επέζησα κι αυτή τη μέρα.

Και ακολουθεί η ευλογία του ύπνου. Του ύπνου με το θείο σπόρο του όνειρου που δε φυτρώνει πάντα. Το κάθε πρωί βρίσκω τη ζωή μου γεμάτη λάθη και το κάθε βράδυ γεμάτη ελπίδες. Το βράδυ που πολλές φιλώ σκοπιά κάτω από τ’ άστρα. Στην Κόρινθο έγραψα:

Ζω σ' έναν ωκεανό
Φιλώ σκοπιά
Δε βλέπω τα μάτια σου
Δεν ακούω τη φωνή σου...

Και στη ΣΕΑΠ:

Νύχτα με πέντε
Πεφταστέρια
Και τ' όνομά της
Στα χείλη...

Φιλώ σκοπιά.

Φωνάζω:

- Αλτ! Τις ει;

Είναι οι συνάδελφοι που μου σπάζουν τις σκέψεις. Η σκέψη μου είναι ένας όγκος σκοτεινός. Μια ζώσα πραγματικότητα. Ακόμα μια εξακοντίζομαι στο μέλλον. Στην άδεια. Στο βάσανο του κάθε στρατιώτη. Η ΑΔΕΙΑ. Η μουσική. Ο καφές. Οι φίλοι… Ακόμα και το Super Market που το κλίμα του μου λειψε. Όλα όσα φτιάχνουν αυτό που λέμε “πολιτική ζωή”. Μια ζωή που αρχίζει να υπάρχει κατά αντιδιαστολή προς τη “στρατιωτική ζωή”.

Είναι αλήθεια. Αρχίζεις να εκτιμάς κάτι από τη στιγμή που θα το χάσεις. Και να σημειωθεί ότι είμαι ένας που πάντα εκτιμούσε τη μουσική τους καφέδες τους φίλους. Η σκέψη των πραγμάτων που κάναμε και των καταστάσεων που ζήσαμε σου δίνει μια ζεστασιά στο μυαλό κι ένα χάδι στο στομάχι.

Και η νύχτα συνεχίζεται. Δε θέλω να κοιτάξω το ρολόι μου. Αν το κοιτάξω ο χρόνος θα σταματήσει να ρέει. Τι απόγιναν οι σχηματισμοί στους οποίους συμμετείχα; Συλλογίζομαι το σώμα μου ογκοποιημένο να ταξιδεύει Τερψιθέα-Αθήνα. Πόσες διαδρομές; Πόσες φορές ο όγκος του σώματός μου; Σχεδόν θα γεμίζει ολάκερο το πλάτος του δρόμου. Και τα λεωφορεία. Αυτή η ζώσα πραγματικότητα. Δεν έπαψα στιγμή να συλλογίζομαι τα λεωφορεία που περνούν τη Μυστρά. Όλες τις ώρες. Μέρα και νύχτα. Μου έχουν γίνει σχεδόν έμμονη ιδέα. Μια ιδέα που συγκινεί. Πηδώ από το παρόν στο παρελθόν. Από το παρελθόν στο μέλλον. Όλα είναι μια μάζα και είμαι παντού.

Να βάψω τα άρβυλά μου να ξυριστώ να τοποθετήσω το όπλο μου στον οπλοβαστό. Να μη λησμονήσω ν’ αφήσω χαρτάκι στο θαλαμοφύλακα. Όλα με τάξη όλα με πρόγραμμα. Με άλλαξαν. Μια πρόγευση της ζεστασιάς του κρεβατιού με κυριεύει.

Με προσοχή. Να μη χαλάσω τα στρωσίδια. Παρακαλώ τους Θεούς να μου στείλουν το όνειρο. Το όποιο όνειρο. Θα κλείσω τα μάτια και θα βυθιστώ. Επέζησα κι αυτή τη μέρα… Επέζησα και την κέρδισα μόνο και μόνο για τούτη τη γραφή και του μυαλού το λιώσιμο. 

Καλήν αντάμωση παντού…

17 Δεκέμβρη 1980 / Μελετητήρια ΣΕΑΠ – στο κενό ανάμεσα σε δυο διαγωνίσματα Β΄ Σταδίου