1003. Αρχάγγελος Του Πάθους

Την ταινία “Αρχάγγελος Του Πάθους” την είχα δει στον κινηματογράφο, πιθανότατα, το 1987 όταν κυκλοφόρησε. Μου είχε αρέσει θυμάμαι. Οκτώ χρόνια αργότερα, στις 11 Απριλίου 1995 και από το “METROPOLIS” της οδού Πανεπιστημίου, αγόρασα έναν ομώνυμο δίσκο βινυλίου στο οπισθόφυλλο του οποίου αναφερόταν ότι επρόκειτο “Για Συμφωνικό Ποίημα πάνω στην ταινία του Ν. Βεργίτση”. Ένα αυτοκόλλητο στη θήκη του δίσκου έγραφε: “ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ 1987”.

Στο οπισθόφυλλο δε και  πάλι:

Σύνθεση, Ενορχήστρωση και Ενοργάνωση, Εκτέλεση: Δημήτρη Παπαδημητρίου.

Και υπό τον τίτλο “Τεχνικά Χαρακτηριστικά:”

Χρησιμοποιήθηκαν δύο Emulator II με δύο C.D.S. 3 Emulator I, Emax, Akai sampler, τρεις Macintosh plus (με προγράμματα: professional composer, performer, sound designer). Η χάραξη έγινε απ’ ευθείας σε μέταλλο. Οι παρτιτούρες γράφτηκαν σε Macintosh.

Την αγάπησα τη μουσική του δίσκου. Μου γεννούσε εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα. Λειτουργούσε αυτοτελώς. Πέρα και έξω από την ταινία με την οποία, έτσι κι αλλιώς, τόσα χρόνια μετά δεν μπορούσα να τη συνδέσω.

Όταν εγκατέλειψα το βινύλιο και στράφηκα στα CD πάντοτε αναζητούσα το συγκεκριμένο έργο σε CD. Σαν πρώτο βήμα, χρησιμοποιώντας το στερεοφωνικό μου και την κάρτα ήχου του Η/Υ μου, μετέφερα το περιεχόμενο του δίσκου σε CD.

Αργότερα, και συγκεκριμένα στις 9 Αυγούστου 2005 και πάλι στο Metropolis της οδού Πανεπιστημίου, βρήκα και αγόρασα και το CD που αναζητούσα. CD με την ετικέτα της SONY, και δευτερευόντως της ANTIOPE (του βινυλίου), και με όλα τα στοιχεία του στα Αγγλικά. 

 

 

 

Αφού, λοιπόν, τόσο μου άρεσε η μουσική άρχισα να αναζητώ και την ταινία. Ξεκίνησα με το διαδίκτυο. Δεν τα κατάφερα να την εντοπίσω και να την κατεβάσω. Πριν από λίγες μέρες όμως στάθηκα τυχερός. Σε μια επίσκεψή μου, για . . .ενημέρωση, στο Public της Γλυφάδας βρήκα ένα DVD με την ταινία και φυσικά το αγόρασα ευθύς.

Την ταινία, λοιπόν, την (ξανα)είδα πριν από δύο ημέρες. Περίεργη και ενδιαφέρουσα ταινία (και ο Αντώνης Καφετζόπουλος από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς). Το μόνο σίγουρο ότι η κόπια είχε ένα μικρό μαύρο χάλι όσο αφορά την ποιότητα της εικόνας και μου δημιούργησε την εντύπωση ότι στην οθόνη της τηλεόρασης μου δεν έβλεπα ότι είχα δει στην οθόνη του κινηματογράφου (πετσοκομμένα πλάνα). Η δε φωνοληψία, σε ορισμένες περιπτώσεις, εντελώς απαράδεκτη. Για να ακούσεις τι λεγόταν θα έπρεπε να έχει δυο ζευγάρια καλά αυτιά ή να πας μπρος –πίσω δυο – τρεις φορές μέχρι να ξεδιαλύνεις το τι ειπώθηκε.

Πέρα από αυτά τα στενάχωρα η ταινία, στην οποία θαρρώ ότι η θαυμάσια μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου δεν είχε τη θέση που της άξιζε, είχε, όπως ήδη έγραψα, ενδιαφέρον. Εξαιρετικός ο Αντώνης Καφετζόπουλος (κι ας μιλούσε ψιθυριστά) και ευρηματικό το σενάριό της το οποίο συνυπογράφουν ο σκηνοθέτης Νίκος Βεργίτσης και η Μαλβίνα Κάραλη. Η ποιότητα της κόπιας όμως αδικούσε κατάφωρα την ταινία τα σκοτεινά χρώματα της οποίας εμφανιζόντουσαν αρκετές φορές σαν μουτζούρες.

Η ταινία εμφανίζεται, στην ξενόγλωσση αγορά, με τον εναλλακτικό τίτλο “Potlatch”. Λέξη η οποία αναφέρεται, όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο της συσκευασίας του DVD, σε ένα έθιμο των Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής. “Potlatch”, ονομάζεται το δώρο το οποίο ο Αρχηγός της φυλής δίνει στον διεκδικητή του τίτλου του.  Ένα δώρο το οποίο πρέπει να καταστραφεί τη στιγμή που παραλαμβάνεται ενώ αυτός που το δέχεται πρέπει να ανταποκριθεί με δώρο, άλλως Potlatch, ακόμα μεγαλύτερης αξίας. Ένα τέτοιο δώρο Potlatch, λοιπόν, εμφανίζεται και στην ταινία.

Περισσότερα για το Potlatch εδώ (όπου τα πράγματα δεν εμφανίζονται όπως τα λένε στο οπισθόφυλλο. . .)

Ακολουθούν μερικές εικόνες από την ταινία:

Ένα κλικ μακριά “Αρχάγγελος Του Πάθους – Part 3: C sharp minor. Moderato”:

 

11/01/2015