Η έμπνευση δεν ήρθε. Την περίμενα. Όλη τη μέρα. Μέχρι που σκοτείνιασε. Δε φάνηκε. Ας είναι λέω. Ανέβασα ήδη δυο ολόκληρες προτάσεις. Μια σπίθα έμπνευσης με οδήγησε και σ’ αυτές. Δεν πρέπει να είμαστε πλεονέκτες. Μιας και η έμπνευση δεν ήρθε εξέτασα πεζά σενάρια διάφορα. Λιγότερα από 27. Τίποτα. Απορρίφθηκαν! Ως “εξητασμένως κριθέντα”, κατά Αυρήλιο Μάρκο, βεβαίως. Ώστε τι πράττουμε; Σκοτείνιασε, το είπαμε. Η μέρα φεύγει, η Πέμπτη έρχεται. Να πως μπορεί να παγιδευτεί ο άνθρωπος και να διέρχεται του βίου του φάσεις λεπτές. Και καλά, το κείμενο χρειάζεται, ίσως, έμπνευση. Η μουσική υπόκρουση όμως; Χμ! σαν πιο εύκολο ακούγεται. Να ήτανε κιόλας! Τέλος πάντων, γιατί να βασανίζουμε τον ένα ο άλλος; Βρίσκομαι στο υπόγειο της Τ47 και η ώρα είναι 7 (κάνει και ομοιοκαταληξία). Δυόμισι χιλιάδες (+) δίσκοι μουσικής στη διάθεσή μου και κάνω και τον δύσκολο; Για να σοβαρευτούμε λίγο. Ψάχνω. Και όποιος ψάχνει βρίσκει. (Και όποιος (απ)αιτεί (από)λαμβάνει!, άσχετο). Βρήκα! Δίσκο παλιό και αγαπημένο λίαν. “Ο Γιώργος Νταλάρας Τραγουδά Απόστολο Καλδάρα”. Διαλέγω το “Είπα Να Σβύσω Τα Παλιά”. Πονάει, βεβαίως, αλλά πώς αλλιώς; Μια εικόνα έμεινε να βρω και θα είμαι τέλειος και στη μέρα μου. Την βρίσκω, πάω Α29, ανεβάζω. Έτοιμος! Σας φιλώ!
22/10/2008
ακομα κι αν αυτό που ονομαζεις έμπνευση δεν ήρθε, ήρθαν σιγουρα οι λέξεις κι αυτες λένε πως είναι ν' αναμένεις την πνοή της...
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό κι αν είναι έμπνευση !
καλο βραδυ
ΚαληΗμέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ! Ο τρόπος που σκέπτεσαι με κολακεύει. . .