Δεν είμαστε παρά αυτά που ζήσαμε και που σκεφτήκαμε. Το ξεχνάμε συνήθως αλλά πάντοτε έρχονται κάποιες στιγμές που βγαίνει στην επιφάνεια. Έτσι κι αλλιώς ότι ζήσαμε και σκεφτήκαμε είναι ζυμωμένο με την ύπαρξη μας, του εαυτού μας κομμάτι. Βοήθημα μέγα για τα όσα, προσωπικά, σκέφτηκα, αλλά και έζησα, η σειρά των τετραδίων που απαρτίζει το χειρόγραφο ημερολόγιο μου. Από το όγδοο τετράδιο, λοιπόν, της σειράς αυτής το απόσπασμα που ακολουθεί. Είναι παρατηρημένο ότι στις εισαγωγές των εγγραφών του, χειρόγραφου, ημερολογίου μου έχω μια αδυναμία. Είναι μάλλον το ότι στις πρώτες αυτές γραμμές συνοψίζεται το πώς αισθανόμουνα και τι βίωνα για να ακολουθήσουν όλα τα άλλα. Ιδού, λοιπόν, το, της εισαγωγής, απόσπασμα:
04. 20/03/89 <> [0789] <> Τετράδιο 08, Σελίδα 113
Πάντα δύσκολα. Πάντα αργοπορημένα. Και όμως, ως τώρα, εδώ. Να σου μιλήσω τι; Για τον (ελεύθερο) χρόνο που μου λείπει ή για τα μικρά-πυκνά της ευτυχίας ωστικά κύματα που κάποτε ξεκινούν από το παρελθόν; Δύσκολα όλα. Και δεν είναι ότι δεν θέλω, ούτε πολύ περισσότερο, ότι δεν μπορώ. Είναι, μονάχα, οι συγκυρίες και εγώ. . .
Από το αγαπημένο [μου] άλμπουμ “Λαϊκές Κυριακές” [1976] του Σταύρου Κουγιουμτζή ακούμε τη Χαρούλα Αλεξίου στο τραγούδι “Σου Στέλνω Χαιρετίσματα” σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη.
Ωραία φωτογραφία. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τα, κατ' επανάληψη, Παλιά Και Ισχύοντα ποιος νοιάζεται;
Καλή είναι η φωτογραφία αν σκεφτεί κανείς ότι τραβήχτηκε και με κινητό. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι δυο τρείς, θαρρώ και ελπίζω να μην υπερβάλλω, εκεί έξω που μοιάζει να ενδιαφέρονται. Αλλά πρώτος - πρώτος εγώ είμαι αυτός που νοιάζεται. Και μάλιστα πολύ!
Καλό Απόγευμα.