0301. Πέντε Ντριν

Η σκέψη σχηματίστηκε απρόσμενα. Κι αν της τηλεφωνούσε; Τι θα πείραζε; Σε τι θα χαλούσε του σύμπαντος η αρμονία; Στο κάτω – κάτω ούτε είχαν τσακωθεί ούτε τίποτα. Αναρωτήθηκε πόσο καιρό κρυβότανε η σκέψη αυτή στο πίσω μέρος του μυαλού του. Τόσο απρόσμενη, τόσο αιφνιδιαστική που τον βρήκε εκτός θέσης ισορροπίας.

Ίσως ήταν της ζωής του το γκρι. Ότι οι μέρες ήταν μέρες γιορτής. Τουλάχιστον στο ημερολόγιο. Ένα “γεια σου” ήθελε να της πει. Να μάθει τι κάνει. Πως περνάει. Πως είναι. Για περισσότερα δεν είχε πιθανότητες. Το γνώριζε και το αποδεχότανε. Αχ, αυτή η ύπουλη ιδέα που τον έβαλε να θυμηθεί τον ήχο της φωνής της. Την ύπαρξη της.

Αισθάνθηκε και πάλι σαν να πετάει χαλικάκια για να γεμίσει ένα πηγάδι. Ένα χαλικάκι δυο, τρεις το πολύ, φορές το χρόνο. Μάταιο, ανώφελο, αδύνατο. Κι όμως. Εκεί. Σαν το χαζούλη. Έτοιμος να πετάξει το άσπρο του χαλικάκι. Και μετά; Με την ανάμνηση της κίνησης να σβήνει και να χάνεται. Με την καθημερινότητα να επιβάλλεται στο όνειρο. Με όλες τις απορίες του “τι θα γινότανε αν. . .” ανοιχτές πληγές.

Έσπευσε να γυρίσει στο γραφείο του. Βρήκε τον αριθμό τηλεφώνου της. Τον σχημάτισε στο καντράν. Άκουσε το πρώτο “ντριν”. Συλλογίστηκε τους ομόκεντρους κύκλους του ήχου να ταξιδεύουν στο χώρο του μικρού της γραφείου. Δεύτερο “ντριν”. Τώρα ετοιμάζεται να το σηκώσει. Τρίτο. Πόσο μακριά βρίσκεται; Τέταρτο. Κι αν δεν δουλεύει σήμερα; Πέμπτο. Απούσα.

Κατέβασε το ακουστικό. Σχεδόν με ανακούφιση. Πέντε “ντριν” είχε, από την αρχή, αποφασίσει να της ταξιδέψει. Ήταν ο τρόπος του να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του. Να αντισταθμίσει την αδυναμία του να αντισταθεί σε τέτοιου τύπου πρωτοβουλίες του εαυτού του. Πέντε “ντριν” που ταξιδέψανε και πάνε.

Θα μπορούσε, αν ήθελε, να την καλέσει στο κινητό της. Δεν ήθελε. Τον ενοχλούσε το ότι δεν γνώριζε που θα την, έτσι, έβρισκε. Προτιμούσε να την φαντάζεται στον γνώριμο του γραφείου της χώρο. Το να συνομιλήσουν ενώ εκείνη θα ψώνιζε, θα συγύριζε, θα μαγείρευε ή θα περπατούσε τον αποσυντόνιζε.

Κοίταξε το ρολόι του. Μία και έντεκα μ.μ., Μεγάλη Πέμπτη. Χαμογέλασε. Να θυμάμαι μέρα και ώρα, συλλογίστηκε. Ίσως κάποια στιγμή αθροίζοντας όλες τις χλωμές μου προσπάθειες προκύψει κάτι ενδιαφέρον. . .  

Ακούγεται το “Je Ne T'Aime Plus” [1965] με τον Christophe.

 09/04/2007