Ένα Σπιτάκι [ΝΚ]

Πριν από λίγες ημέρες κατηφόρισα από τον δρόμο του πατρικού της. Με το αυτοκίνητο. Κοίταξα. Δεν το είδα. “Περίεργο!” συλλογίστηκα “τόσο εύκολα ξεχνάει ο άνθρωπος;”. Προχθές έτυχε να κατηφορίσω και πάλι. Απογευματάκι. Με το αυτοκίνητο και πάλι. “Τώρα δεν μου ξεφεύγει!” συλλογίστηκα. Έστρεψα το βλέμμα. Δεν μου ξέφυγε.

Ένας μεγάλος λάκκος στη γη. Αυτό ήταν το σπιτάκι της. Μια πληγή που την σκάλιζαν μπουλντόζες. Ξαφνίστηκα. Δεν μου άρεσε. Πάει, χάθηκε η καλοχτισμένη μονοκατοικία. Και οι γονείς της;

Αμέτρητα τα απογεύματα που, νεαρός και βαλαντωμένος, κατηφόριζα την Μ. ίσα-ίσα για να περάσω έξω από το σπίτι της. Να ατενίσω την είσοδο του. Να ψάξω για σκιές στο παραθύρι της. Και βράδια. Μοναχικά βράδια με την ελπίδα μιας απρόσμενης συνάντησης και την βεβαιότητα μιας μοναχικής καληνύχτας.

Πόσες φορές με δέχτηκε σ’ αυτό; Έξι; Εφτά; Σίγουρα όχι περισσότερες από δέκα. Το δωμάτιο της. Το γραφείο, η καρέκλα, η μεγάλη καφετιά πολυθρόνα. Και το σαλόνι με το ημιχρησιμοποιούμενο στερεοφωνικό.

Μια φορά, μονάχα, με οδήγησε στον περιποιημένο κηπάκο του στο πίσω μέρος. Ούτε καν υποψιαζόμουνα ότι υπάρχει. Ήταν Δευτέρα, 15 Οκτωβρίου του 1979. Η Φ. είχε μόλις περάσει μια της ζωής της περιπέτεια. Μου μίλησε γι’ αυτήν στον κήπο. Της κράτησα το χέρι.

Χάθηκε το άσπρο της σπιτάκι. Πάει. Λυπάμαι που δεν έχω ούτε μία φωτογραφία του.

Καλό σου ταξίδι, άσπρο σπιτάκι.

16/07/2006