Κυριακή 16 Ιουλίου 2006

Ένα Σπιτάκι [ΝΚ]


Πριν από λίγες ημέρες κατηφόρισα από τον δρόμο του πατρικού της. Με το αυτοκίνητο. Κοίταξα. Δεν το είδα. “Περίεργο!” συλλογίστηκα “τόσο εύκολα ξεχνάει ο άνθρωπος;”. Προχθές έτυχε να κατηφορίσω και πάλι. Απογευματάκι. Με το αυτοκίνητο και πάλι. “Τώρα δεν μου ξεφεύγει!” συλλογίστηκα. Έστρεψα το βλέμμα. Δεν μου ξέφυγε.

Ένας μεγάλος λάκκος στη γη. Αυτό ήταν το σπιτάκι της. Μια πληγή που την σκάλιζαν μπουλντόζες. Ξαφνίστηκα. Δεν μου άρεσε. Πάει, χάθηκε η καλοχτισμένη μονοκατοικία. Και οι γονείς της;

Αμέτρητα τα απογεύματα που, νεαρός και βαλαντωμένος, κατηφόριζα την Μ. ίσα-ίσα για να περάσω έξω από το σπίτι της. Να ατενίσω την είσοδο του. Να ψάξω για σκιές στο παραθύρι της. Και βράδια. Μοναχικά βράδια με την ελπίδα μιας απρόσμενης συνάντησης και την βεβαιότητα μιας μοναχικής καληνύχτας.

Πόσες φορές με δέχτηκε σ’ αυτό; Έξι; Εφτά; Σίγουρα όχι περισσότερες από δέκα. Το δωμάτιο της. Το γραφείο, η καρέκλα, η μεγάλη καφετιά πολυθρόνα. Και το σαλόνι με το ημιχρησιμοποιούμενο στερεοφωνικό.

Μια φορά, μονάχα, με οδήγησε στον περιποιημένο κηπάκο του στο πίσω μέρος. Ούτε καν υποψιαζόμουνα ότι υπάρχει. Ήταν Δευτέρα, 15 Οκτωβρίου του 1979. Η Φ. είχε μόλις περάσει μια της ζωής της περιπέτεια. Μου μίλησε γι’ αυτήν στον κήπο. Της κράτησα το χέρι.

Χάθηκε το άσπρο της σπιτάκι. Πάει. Λυπάμαι που δεν έχω ούτε μία φωτογραφία του.

Καλό σου ταξίδι, άσπρο σπιτάκι.

16/07/2006

15 σχόλια:

  1. διαβάζοντας το, θυμήθηκα το δικό μου πατρικό σπίτι....δεν υπάρχει κι αυτό...αλλά ευτυχώς έχω πολλές φωτογραφίες του....σας ευχαριστώ για τις αναμνήσεις που μου φέρατε στο μυαλό αυτό το ζεστό πρωινό...
    καλή σας μέρα και σε όλους όσους σας διαβάζουν που οι περισσότεροι είναι μακριά από ελλάδα όπως κι εγώ...γεια σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Tι κρίμα... Τι αλήθεια θα προσπαθήσει να αναπληρώσει το κενό που άνοιξαν οι μπουλντόζες; Άλλη μια Galeria, ή μήπως μια πολυκατοικία με αρκετές θέσεις σε υπόγειο parking, ή αλλο ένα από τα άδεια αλλά τεράστεια και υπερπολυτελή ξενοδοχεία;
    Τι κρίμα, τίποτε από αυτά δεν θα μπορέσει να στο ελλάχιστον να συναγωνιστεί την "ψυχή" του σπιτιού που κάποιοι θεώρησαν πλέον περιττό.
    Τι κρίμα...

    Την καλημέρα μου παρόλα αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εφόσον το θυμάστε τόσο καλά και με αγάπη, δεν πήγε πουθενά, ορθώς;

    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η απόλυτη φρίκη . Στεναχωριέμαι αφάνταστα όταν γκρεμίζονται αγαπημένα σπίτια για να χτιστούν θηρία πολυκατοικίες .
    Αχ το Φαληράκι με τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα , γέμισε 8όροφες .
    Καλημέρα και καλή βδομάδα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα!

    λίνα: Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φωτογραφίες. Να είσαστε καλά!

    vista: Μάλλον για πολυκατοικία πάει. . . Διαμερίσματα που και αυτά θα αποκτήσουν ψυχή, έστω και "στενάχωρη".

    krotkaya: Ότι φεύγει, φεύγει. Κακά τα ψέμματα. Χρόνια Σας Πολλά και από αυτή τη θέση. . .

    ellinida: Δυστυχώς! Μόνο όποιος γνώρισε τις χάρες μιας μονοκατοικίας καταλαβαίνει . . .

    Καλή Σας Εβδομάδα Αγαπητές Φίλες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νοσταλγία που κατεδαφίζεται από μπουλντόζες...
    Κατεδαφίζεται???

    φιλώ σε καλέ μου αει ποτε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. simon says: Ευχαριστούμε και αντευχόμαστε!

    χνούδι: Όχι δεν κατεδαφίζεται. Μονάχα που σε κάνει να βαλαντώνεις για όσα δεν τόλμησες, για όσα δεν άπλωσες. Και η νοσταλγία κορυφώνεται και η σφαίρα γυρίζει και σκασίλα της μεγάλη. Δεν έχει στάση να κατεβείς. Μονάχα τέρμα.

    Και μετά;

    Θερμώς ανταποδίδω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. επιτρέπεται να εμμείνω στην θέση μου; Να το συζητήσουμε, αν επιθυμείτε! :)

    ευχαριστώ πολύ πολύ και πάλι! :)

    (τι ωραία μουσικούλα!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τίποτα δεν πάει χαμένο
    στη χαμένη σου ζωή
    τ’ όνειρό σου ανασταίνω
    και το κάθε σου "γιατί".


    Μανόλης Ρασούλης

    Φιλιά πολλά, ΝΚ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. krotkaya: Φυσικά και επιτρέπεται! Εξ' άλλου θεωρώ ότι επί της ουσίας δεν διαφωνούμε. Το πιθανότερο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του "χάνεται". Εγώ εννοώ την υλική υπόσταση εσείς, προφανώς, συμπεριλαμβάνετε και όλα τα άλλα. Συμφωνώ, πάντως, ότι "κάτι" εξακολουθεί να υπάρχει των τριών διαστάσεων πέραν. Η μουσικούλα είναι αγαπημένος και χαλαρωτικός Dean Martin [και Send Me The Pillow, βεβαίως βεβαίως]!

    composition doll: Αμέ! Θεωρώ "Τα Τραγούδια της Χαρούλας" ένα από τα καλύτερα έργα της Ελληνικής δισκογραφίας. Αγαπημένο έργο. . .

    Καλή Σας Ημέρα Κυρίες [μου]!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. To σπιτάκι "έπεσε" οι εικόνες και οι μνήμες όμως κρατάνε καλά.
    Καλή σου ημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Σπίτι παλιό, κρυφό σχολειό στα πρώτα μας φιλιά..." Νοσταλγίαα!
    Καληνύχτα !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καθυστερημένα μεν ΚΑΛΗΜΕΡΑ! δε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή