1273. Αυτό, εγώ και το άλλο

Το έχω ξαναγράψει. Ο Μάρτιος είναι ο μήνας των γενεθλίων. Οι τακτικοί αναγνώστες του παρόντος, αν υποτεθεί ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι πιστοί, γνωρίζουν. Για τους άλλους, παροδικούς, περιστασιακούς ή και κατά τύχη επισκέπτες, θα επαναλάβω τις ημερομηνίες: Τρίτη, 1 Μαρτίου 2005, Τετάρτη, 2 Μαρτίου 1955 και Πέμπτη, 6 Μαρτίου 2008. Αυτό, εγώ και το άλλο. Γενέθλια!

Αυτό: «αείποτε», το παρόν ημερολόγιο, εγώ: εγώ!, το άλλο: το άλλο (μου) e-ημερολόγιο, το «ολίγιστος». Ηλικίες; Δεκαπέντε, εξήντα πέντε και δώδεκα χρονών, ζωή να έχουμε! Μικρά κατορθώματα θα έλεγα. Πολλοί δεν τα κατάφεραν να κλείσουν τα εξήντα πέντε, επί της γης, έτη. Από την άλλη το να διατηρείς, όχι ένα αλλά δύο ημερολόγια στο διαδίκτυο, για περισσότερο από μία δεκαετία, και μάλιστα με τακτική παρουσία, δεν νομίζω ότι είναι και από τα εύκολα. Χρειάζεται μια τρέλα, θα έλεγα, και, όπως αποδεικνύεται, την έχω!

Από την πρώτη στιγμή που πληροφορήθηκα την ύπαρξη των ηλεκτρονικών ημερολογίων ή ιστολογίων (“Blog”, στα Αγγλικά) αισθάνθηκα ότι μου δινόταν η δυνατότητα να αποκτήσω ένα βήμα για να δημοσιοποιήσω κείμενα και σκέψεις μου. Ήταν κάτι που το ήθελα. Εκμεταλλεύτηκα, λοιπόν, την ευκαιρία. Δημιούργησα δύο τέτοια ημερολόγια.

Το πρώτο ήταν το «αείποτε». Το δεύτερο, ο «ολίγιστος», ακολούθησε τρία χρόνια μετά. Ο «ολίγιστος» δημιουργήθηκε από την ανάγκη να δημοσιοποιήσω μικρά, έως πολύ μικρά, κείμενα και επιγραμματικές σκέψεις μου και να εκφράσω τη συγκίνησή μου, κυρίως για ένα συγκεκριμένο άτομο. Να δημοσιοποιήσω, δίχως την ταυτότητα του «αείποτε» να με ακολουθεί και να προκαλεί συνειρμούς σε όποιους ήδη με είχαν συνδέσει με  αυτό.

Για το δεύτερο ημερολόγιο θα προτιμούσα τον τίτλο «ούτις» («κανένας», η απάντηση που έδωσε ο Οδυσσέας στον Πολύφημο) αλλά, δυστυχώς, κάποιος άλλος με είχε προλάβει. Συμβιβάστηκα, με βιάση ίσως, με το «ολίγιστος» και ας μην αυτό ανταποκρινόταν στις προθέσεις ή και την πραγματικότητά μου. Με τον καιρό, οι λόγοι που με οδήγησαν στη διαφοροποίηση του «ολίγιστου», από το «αείποτε», έπαψαν να υφίστανται και υπήρξαν αναφορές του ενός ημερολογίου στο άλλο.

Ένα κομβικό σημείο για το δεύτερο ημερολογίου υπήρξε η δημιουργία και ανάρτηση εγγραφών σε μορφή εικονοκειμένων (για τα οποία «μίλησα» στον «αείποτε»: εδώ). Η ιδέα, πάντως, να λέω όσο το δυνατόν λιγότερα για να πω όσο το δυνατόν περισσότερα («Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε αλλ’ εν ολίγοις πολλά», Πυθαγόρας) εξακολουθεί να με γοητεύει και να με κάνει να προσπαθώ για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό, ίσως και να δικαιολογεί και την ύπαρξη, αλλά και τον τίτλο, του «ολίγιστου».

Δύο ημερολόγια, λοιπόν, μιας κάποιας σεβαστής ηλικίας. Και από αναγνωσιμότητα; Λίγα πράγματα, θα έλεγα. Ένα πολλαπλάσιο, του ήδη  υπάρχοντος, αναγνωστών πλήθους θα με, σαφώς, κολάκευε και είναι, νομίμως θαρρώ, επιθυμητό. Από την άλλη, τι σημασία έχει κάτι τέτοιο στους δύσκολους καιρούς μας; Ούτε για Δήμαρχος πάω ούτε  για Βουλευτής! Είμαι εδώ, στην Τ47 και γράφω και αναρτώ για να απαλύνω το πέρασμα του χρόνου. Για να μοιραστώ,  αν γίνεται, τη συγκίνησή μου ή, σε κάποιες περιπτώσεις, να πληροφορήσω και να ενημερώσω.

Είμαι εξαιρετικά ευχαριστημένος που, πλέον, και στα δύο ημερολόγια, υπάρχει ένα σημαντικό σώμα κειμένων, και όχι μόνο, το οποίο επιτρέπει τη διαμόρφωση συγκεκριμένης εικόνας για τα όσα με αγγίζουν, με συγκινούν και με εμπνέουν. Για την πορεία και τις, μικρές ομολογώ, εμπειρίες μου. Ελπίζω να συνεχίσω να εμπλουτίζω αυτό το σώμα και να μοιράζομαι με όσους, σκόπιμα ή τυχαία, επισκέπτονται τις σελίδες μου αυτές.

Υπήρξε μια εποχή που προσπαθούσα να «διαφημίσω», κυρίως το «αείποτε», στο Facebook. Σταμάτησα να το κάνω, τουλάχιστον συστηματικά. Είχα πέσει, το ομολογώ, στην παγίδα των “Like”. Πλήρης απογοήτευση. Εγγραφές που, ο αφελής εγώ, τις είχα περί πολλού πάτωσαν! Ενάμιση “Like” και πολύ τους ήταν! Αισθανόμουν, στις περιπτώσεις αυτές, σαν ζημιωμένος μπακάλης. Προφανώς δεν έχω το πρόσωπο, τη χάρη και την τσαχπινιά, που απαιτεί το Facebook, για να είμαι αρεστός. Εγκατέλειψα την προσπάθεια.

Θα κλείσω παραθέτοντας τις πρώτες εγγραφές, όλες την ίδια μέρα, στο «αείποτε» και την πρώτη εγγραφή στον «ολίγιστο» και με αυτή τη σειρά:

αείποτε:

0001. Περί Ευτυχίας [ΝΚ]

Η ευτυχία είναι φθίνουσα συνάρτηση του χρόνου, ενίοτε δε και φτύνουσα!

ΡΗΤΑ

Τρίτη, Μάρτιος 01, 2005

0002. Απόλυτοι [ΝΚ]

Σε ένα πράγμα πρέπει να είμαστε απόλυτοι.
Στο να μην είμαστε απόλυτοι!

ΡΗΤΑ

Τρίτη, Μάρτιος 01, 2005

0003. Η Τελευταία ... [ΝΚ]

Η τελευταία φορά υπάρχει!
Όσο πιο γρήγορα, λοιπόν, το
αντιληφθούμε και το αποφασίσουμε τόσο
το καλύτερο για εμάς.

ΡΗΤΑ

Τρίτη, Μάρτιος 01, 2005

0004. Περί των σκέψεων [ΝΚ]

Το μόνο πράγμα που μπορεί κανείς
να εξαντλήσει με την σκέψη είναι
ο ... εαυτός του!

ΡΗΤΑ

ολίγιστος:

Πέμπτη, 6 Μάρτιος 2008

Στο Δρόμο

Ένας δρόμος μας χώριζε και τα φανάρια στο κόκκινο. Σε είδα, με είδες. Πράσινο και ξεκινήσαμε. "Θα της μπουμπουνίσω μια Καλημέρα κάτσε καλά!" σκεφτόμουνα. Έστριψες τα μούτρα σου. "Χέστηκα" σκέφτηκα και προσπέρασα. Μου έμεινε ο μύτος σου που μοιάζει να μεγάλωσε. Μαγκιά σου!

Αναρτήθηκε από Ούτις   στις 9:05 πμ

Να είσαστε όλοι Καλά,

Καλό Μάρτιο και

Καλή Σαρακοστή!

Ένα κλικ μακριά Rod Stewart, Royal Philharmonic Orchestra και “Sailing” από το τελευταίο άλμπουμ του πρώτου “You’re In My Heart”:

01/03/2020