Ο
μέγας Δημόκριτος το είπε ή το έγραψε, αν προτιμάτε: «Ομοφροσύνη φιλίην ποιεί». Είχε, βεβαίως, δίκιο. Το
βιώνω κάθε φορά που ανασύρω ένα χειρόγραφο του Αλοΐσιου για να ξεπεράσω την,
όλο και μεγαλύτερη – ομολογώ, έλλειψη έμπνευσης και να μπορέσω να κρατηθώ στις
πέντε αναρτήσεις ανά μήνα στο παρόν ημερολόγιο. Τόσο κοντινό μου αισθάνομαι τον
Αλοΐσιους στην σκέψη και τα αισθήματα που σχεδόν ταυτίζομαι με αυτόν. Είναι
σίγουρο· αν είχα την τύχη να τον γνωρίζω, να τον συναναστραφώ θα καταλήγαμε να
είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Από την άποψη αυτή είναι μεγάλο κρίμα που οι δύο εμείς
στερηθήκαμε αυτή τη δυνατότητα. Κρίμα και, ίσως, άδικο. Όμως αρκετά φλυάρησα.
Ακολουθεί ένα, ως συνήθως σύντομο, κείμενο του Αλοΐσιου το οποίο τιτλοφόρησα
«Σχέσεις της μίας κλωστής»:
Υπάρχουν σχέσεις που κρατιούνται από
μία κλωστή. Σχέσεις, με διαδρομή στο χρόνο, που ξέφτισαν κι απόμεινε μια
θλιβερή κλωστή να θυμίζει στον έναν τον άλλο. Ένα ξεφτίδι για γιορτές, γενέθλια
και, συνήθως, Πρωτοχρονιά και ίσως Πάσχα. Τότε που η κλωστούλα λαμπυρίζει και ανταλλάσσονται
άψυχα, τυπικά, γραπτά μηνύματα. Και μόνο, ίσως, για να θυμίζουν αυτό που κάποτε
υπήρξε, ή παραλίγο να υπάρξει και, πια, χάθηκε. Ούτε σκέψη για τηλεφωνικές
επικοινωνίες και, πολύ περισσότερο, για συναντήσεις. Καμία λαχτάρα να ακούσεις
τη φωνή του άλλου. Να συνομιλήσεις. Να τα του βίου του πληροφορηθείς. Ένα τυπικό «Χρόνια Πολλά», που νομοτελειακά
ακολουθείται από ένα «Ευχαριστώ πολύ», και βάλτε όσα θαυμαστικά νομίζετε, και
έξω από την πόρτα. Μια υποχρέωση που βγήκε. Εύκολα και απλά. Της μια κλωστής
σχέσεις σε νάρκη χειμέρια. Σχέσεις για τις οποίες ξεκίνησες να ζητήσεις ένα
εκατομμύριο και σου έδωσαν ένα σκέτο ένα. Θα το δεχτείς; Θα το πάρεις; Ποιο το
νόημα να αφήσεις το πράγμα να σέρνεται, να από την κλωστούλα του κρατιέται, να
ακόμα ελπίζεις; Ακριβώς οι σχέσεις που σε εκνευρίζουν, που σε κάνουν να
αισθανθείς άβολα, να αναθυμηθείς και να πικραθείς. Για όσα δεν έγιναν, για όσα
έγιναν, για όσα χάθηκαν και πάνε. Για τη διάψευση των πόθων και των ελπίδων
σου. Λοιπόν; Δεν είναι προτιμότερο να απλώσεις για το ψαλιδάκι;
Καλό Σαββατοκύριακο!
Ένα κλικ μακριά η Pink στο “Whatever You
Want”:
06/03/2020
Έχω απλώσει πολλά ψαλίδια στα 59 χρόνια της ζωής μου, και έκοψα και με έκοψαν βεβαίως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρίως σε σχέσεις φιλικές.
Είναι όμως σκληρό και το νιώθω ακόμη πως πονάει, ειδικά εκεί που προσπάθησα να δώσω, να φέρω στα μέτρα μου και να πάρω και είδα πως εγώ ήμουν αλλού και οι άλλοι αλλού.
Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, εκεί κατέληξα.
Δεν έχουν όλοι για όλους.
Επίσης έχουμε μια τάση να κυνηγάμε το άπιαστο ενώ το κοντινό, αυτό που μας δίνεται το θεωρούμε και λίγο χλιαρό εμείς τα όμορφα ψαράκια :)
καλό σ/κ αγαπημένε aeipote
Γεγονός και στα λόγια μου έρχεσαι! Τα ξεφτίδια το θέλουν το ψαλιδισματάκι τους!
ΔιαγραφήΌσο για το "Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" σωστό αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση
καλύτερο το "Ουκ αν λάβοις παρά του μη επιθυμούντος" και μέχρι να εμπεδώσεις, ο
ερωτοχτυπημένος εσύ, ότι το αντικείμενο του πόθου σου δεν επιθυμεί. . . "γράφε μ' ενίοτε"!,
που έλεγε και ο συγχωρημένος ο Γιάννης Σκαρίμπας.
Τα ζήτημα είναι, βεβαίως, τι πράττεις όταν, ακριβώς, το κοντινό σου αποδεικνύεται άπιαστο!
Συμπέρασμα; Καλό ΣΚ, όσο έμεινε,Στέλλα <3
Μπήκες στην ουσία. Μέχρι να εμπεδώσεις ότι το αντικείμενο του πόθου σου δεν θέλει καθόλου, ή θέλει ένα μέρος κλπ κλπ, ασ' τα να πάνε. Εξαρτάται από την ωριμότητα και την εμπειρία ίσως;
ΔιαγραφήΑυτό που δεν έχω καταλάβει είναι γιατί δεν μας το λένε ανοιχτά; Ή μήπως το λένε αλλά εμείς ακούμε αυτό που θέλουμε; Είναι κι αυτή η τυφλή ιδιότητα που έχει ο έρωτας!
Τί να πεις, για αυτό λέμε πάντα πως ο ερωτευμένος συγχωρείται :-)))
Μπερδεμένα οικόπεδα! Ετεροχρονισμός, αποσυντονισμός, ατυχία και άλλα πολλά. Η σούπα της αποτυχίας. . .
ΔιαγραφήΚαλή Εβδομάδα :)