Οι Σελίδες 11 - και 12 + [ΝΚ]

Ο ανεκμετάλλευτος χρόνος διάστημα αέρα μέσα στις φλέβες μας που φέρνει τον θάνατο.

29/07/1977

. . . Έχω πάντα την εντύπωση ότι θα μου χαρίσουν κάτι το υπέροχο που κάτι όμως, ασήμαντο ίσως, θα του λείπει καταστρατηγώντας την χρησιμότητά του. Κάτι που θα το απομακρύνει από την συμμετρία. Τρέμω στην σκέψη να κρατήσω το κάτι με το χαλασμένο κάτι που θα σκοτώνει όχι το κάτι μα αυτό το ίδιο το όνειρο.

Κάνω την σκέψη ότι, πέρα από τα σωματικά, θα πεθάνω παρθένος. Παρθένος επειδή δεν βρήκα την γυναίκα, τους ανθρώπους, τια καταστάσεις. Και μόχθησα; Ένας θεός το ξέρει πόσο η σκέψη είναι αγώνας και πόσο ματαιότητα. Κάνω προσπάθειες να πάρω την τύχη μου στα χέρια μου, να ξανοιχτώ προς τους ανθρώπους, να ζήσω. Πίστεψέ με. Βασανίζομαι πολύ από την απουσία της συντρόφου. Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει. . .

08/08/1977

Κι όμως, κι όμως. Κάποτε ο καιρός, οι καταστάσεις, οι άνθρωποι, έχοντας ωριμάσει συγκλίνουν. Ωρίμασαν και συγκλίνουν στο ένα σημείο έχοντας, στο μεγαλύτερο ποσοστό της, η πορεία τους ξεφύγει από τα φιλοσοφίζοντα, θεωρητικά μας κατασκευάσματα. Τα σενάρια των μοναχικών ανθρώπων τα κατασκευασμένα σε στιγμές όπου η πίκρα είναι ένα βάρος ασήκωτο και, κάπως, πρέπει να την απαλλαγούμε.

Η τάξη του κόσμου πολλές φορές υπολογίζει, υποθάλπει και δημιουργεί τους ευνοούμενους σχηματισμούς της ανεξάρτητα από την πεπερασμένη σκέψη των ανθρώπινων όντων που εμπλέκονται σ’ αυτούς. Προσεκτικά η μοίρα ετοιμάζει τις συμπτώσεις της και το βαρύ χέρι του χρόνου μοιάζει να είναι πολύ σίγουρο, μερικές φορές, ώστε να το εμπιστευτούμε απόλυτα.

28/08/1977

Ιδού ένας άνθρωπος ερωτευμένος με την σκέψη του!

03/10/1977

. . . Δεν έχω αποφασίσει τη σημασία που έχουν αυτά τα τετράδια για μένα. Δεν τολμάω να μαντέψω την σημασία που θα έχουν για σένα, για σας. Στιγμές που μου ξεσκίζουν τη σάρκα. Στιγμές, πάλι, που μου αλαφρώνουν την πίκρα. Είμαι απαρηγόρητος στον στατιστικό μέσο όρο της ζωής μου, της σκέψης μου, της ύπαρξης μου. Αυτό και μόνο ίσως να τα λέει όλα, να με προσδιορίζει. Είμαι, ακόμα, αν το θες “βασανισμένος από τη μνήμη μιας χαμένης τελειότητας, ανεξάρτητης της νόησης”. Μα τα εκατομμύρια των άστρων πολύ θα ήθελα να σου γράψω και να σου αποκαλύψω θαύματα και πράγματα. Και δεν έχω. Μένω με κάτι νευρικά σφιξίματα στο στομάχι και με κάτι Κυριακάτικα βράδια, σαν και τούτο, να με βαραίνουν. Λίγο θέλω ακόμα να πιστέψω πως είμαι φτιαγμένος από σιωπή. Την βασανιστική σιωπή μέσα στην οποία ανελίσσεται και βιώνεται η σκέψη μου. Θα ήθελα πολύ να ήμουν μάτια. Μονάχα απλά, υλικά μάτια. Έστω και με κίνδυνο να με πάρουν ηλίθιο να τα στυλώνω, ή να τα προσηλώνω, και να κοιτώ. Πράγματι μερικές φορές αμφιβάλλω για τις πνευματικές μου δυνατότητες. Θαρρώ πως, αν δεν έφτασα, βρίσκομαι πολύ κοντά στις δυνατότητές μου. Αυτό, όταν είσαι 23 χρονώ, είναι μη ευχάριστο. Στην ουσία είμαι ένα πλάσμα που ζει στη σιωπή. . .

09/10/1977