0273. Συνάντηση

Πέσανε σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο. Η τελευταία τους συνάντηση πριν έξι μήνες. Φιληθήκανε. Έμοιαζε να χαρήκανε και οι δυο. Για μια ακόμα φορά του έκανε εντύπωση το φυσικό της μέγεθος. Τα μάτια της στο ύψος των ματιών του. Δεν ήταν μόνοι τους. Εκείνη με μία κυρία, εκείνος με ένα συνάδελφο. Για νιοστή φορά ανταλλάξανε αριθμούς τηλεφώνου. 

Βιαζόντουσαν. “Να μου τηλεφωνήσεις οπωσδήποτε” του ταξίδεψε. “Καλά”, απάντησε δίχως ενθουσιασμό. Τράβηξε καθένας το δρόμο του.

Ταξίδεψε στο παρελθόν τους. Σχεδόν δεκαπέντε χρόνια γνωριμίας. Με τα πάνω της και τα κάτω της. Αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς τη θέλησε, αλλιώς κατέληξε. Δεν ήταν ό,τι θα επιθυμούσε. Το είχε όμως αποδεχθεί. Θυμήθηκε χώρους και συναντήσεις. Περιπτώσεις και περιστατικά. Μηνύματα που ταξιδέψανε. Τηλεφωνήματα που έγιναν. Αν εκείνη είχε συγκατανεύσει τα πράγματα θα είχαν πάρει άλλους δρόμους. Προσπάθησε. Απορρίφθηκε. Ίσως μετά επαίνων.

Και ήθελε και δεν ήθελε να τηλεφωνήσει. Προς το παρόν το δεύτερο έμοιαζε να έχει το πάνω χέρι. Αλλά το πρώτο καραδοκούσε. Τον προβλημάτιζε το νόημα της πράξης και κυρίως το μετά. Τι θα άλλαζε στην τάξη των κόσμων τους ένα τέτοιο τηλεφώνημα; Πόσες φορές είχε διαδραματιστεί η ίδια ιστορία; Κάθε που συναντιόντουσαν ένας στιγμιαίος ενθουσιασμός και ένα “Να μου τηλεφωνήσεις” η αντίδρασή της. Και ύστερα τίποτα. Μέχρι την επόμενη τυχαία συνάντηση.

Λοιπόν, όχι. Δε θα τηλεφωνούσε. Θα κρατούσε όμως την προοπτική. Τη δυνατότητα. Για την περίπτωση που δεν θα είχε, ή δεν θα ήθελε, τίποτα να πράξει. Για ένα ηλιόλουστο πρωινό. Για ένα συννεφιασμένο απόγευμα. Για μια μελαγχολική Κυριακή. Για μια λεπτή της μνήμης κατάσταση. Μια ασταθούς ισορροπίας στιγμή ιδιαίτερη. Όταν ο καιρός θα του πλάκωνε το στήθος. Όταν θα είχε οίστρο. Όταν η θύμηση της γλυκά θα τον νάρκωνε. Τότε ή ίσως ποτέ.

Ακούγεται το “Telephone Baby” [1960] με τον, Ελληνικής καταγωγής, Johnny Otis και, ολίγον από, Marci Lee.

Η φωτογραφία είναι λεπτομέρεια από δική μου τραβηγμένη στη Βενετία.

07/02/2007